ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 739

ตอนที่ 739 เมี้ยว!

ร่างของเหล่าจางเริ่มโอนเอนและค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ระหว่างความมึนงงคลุมเครือนั้น สามารถได้ยินเสียงเสียดสีกระทบกันดังออกมาจากในกระดูกคมชัดขึ้นทุกที ความรู้สึกอันน่าพิศวงกำลังกระเพื่อมทะลักออกมา อย่างน้อยๆ ก็เป็นเช่นนั้นสำหรับทุกคนในร้านหนังสือ

อันที่จริง บารมีของเจ้าหน้าที่รัฐมันมีอยู่จริงๆ นะ บางทีเมื่อคุณเห็นเลขาธิการสาขาพรรคประจำหมู่บ้านตรงทางเข้าหมู่บ้านของตนเองอาจจะไม่มีความรู้สึกพิเศษ แต่ถ้าตำแหน่งสูงขึ้นไปอีก สำหรับคนทั่วไปจะมีความน่าเกรงขามที่มองไม่เห็นอยู่จริงๆ ราวกับว่าเมื่อเขายืนขึ้น ท้องฟ้าเหนือศีรษะถูกดันขึ้นเช่นกัน และตรงกันข้ามนั้นทุกคนจะ ‘เตี้ยลง’ โดยธรรมชาติ

โชคดีที่คนในร้านหนังสือไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอะไร แม้ว่าทุกคนจะรู้สึกหายใจลำบากและอึดอัดตรงหน้าอกอยู่บ้างก็ตามที แต่ไม่ได้ตกใจถึงขนาดคุกเข่าลงก้มหัวกราบไหว้ กลับกันถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ บางทีอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้

ตอนที่ทนายอันเห็นภาพร่างแยกของเซี่ยจื้อครั้งแรก จริงๆ แล้วก็ตาลีตาเหลือกเหมือนกัน แต่ก่อนหน้านี้มีผลการต่อสู้อันรุ่งโรจน์ที่เถ้าแก่ของเขาใช้มือฉีกเซี่ยจื้อเป็นชิ้นๆ ตั้งสองครั้งสองครา พลังอำนาจอันน่าเกรงขามและรัศมีเจิดจ้าของเซี่ยจื้อในสายตาของทุกคนในร้านหนังสือเห็นได้ชัดว่าลดฮวบลงไปไม่น้อย

นี่ก็เหมือนกับเทพธิดาในทีวีท้องเสียและปลดทุกข์ไปตั้งสองครั้งในส้วมหลุมข้างบ้านคุณ อืม คำพูดแม้จะหยาบคายแต่มันเป็นความจริง

เหล่าจางยืนขึ้น เขาจ้องโจวเจ๋อเขม็ง แฝงไปด้วยความน่าเกรงขามขั้นสุด บางครั้งการยืนอยู่ในที่สูงนานเกินไป ก็มักจะคิดว่าตัวเองเป็น ‘เทพเจ้า’ ไปแล้ว แบบเดียวกับที่ผู้ยิ่งใหญ่เรียกว่าแปลกแยกออกจากฝูงชน เซี่ยจื้อคิดว่าเมื่อตัวเองยืนขึ้นแล้วคนตรงหน้าก็ควรจะคุกเข่าลง แต่คนตรงหน้าเพียงแค่มองมันอย่างเรียบนิ่ง สีหน้าไร้วี่แววหวาดกลัว กระทั่งเซี่ยจื้อยังมองเห็นมุมปากของอีกฝ่ายกระตุกเบาๆ

นี่มัน นี่มัน!!!!

คิดไม่ถึงว่าเขากลั้นหัวเราะไว้!!!!

‘ตัวใหญ่มาก ใหญ่ยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีกนะ เจ้าโง่’

‘ใช่…แล้ว…’

‘มาแจกของครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังแจกยิ่งใหญ่กว่าครั้งที่แล้วอีก ถ้าไม่รู้ละก็ ยังนึกว่าพวกคุณทั้งคู่เป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก่อนนะเนี่ย’

‘เมื่อ…ก่อน…ไม่…รู้…สึก…ว่า…มัน…น่า…รัก…ขนาด…นี้…’

สุภาพเกินไปจริงๆ เกรงใจกันเกินไปแล้ว มาก็มาสิ มาแต่ละครั้งยังแจกของอีกต่างหาก มาครั้งเดียวก็ว่าพอแล้ว นี่มาเยี่ยมที่กระท่อมถึงสามครั้ง[1]เลยนี่นา

ด้านคนในร้านหนังสือนั้น นอกจากทนายอันที่พอจะเดาได้ว่าอิ๋งโกวตื่นขึ้นแล้ว คนที่เหลือนั้นจริงๆ แล้วยังไม่แน่ใจ

แต่ในด้านของโจวเจ๋อ หนึ่งคือระยะนี้ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นมาก การเอาชนะเจ้าฮวาหูเตียวเมื่อครู่นี้เป็นหลักฐานเชิงประจักษ์ที่ดีที่สุด สองคือมีเจ้าโง่อยู่ในมือ ใต้หล้ามีฉันที่ยิ่งใหญ่!

“เมี้ยว!” แมวดำส่งเสียงร้อง ในเสียงร้องนั้นติดจะสั่นเทาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าในฐานะจิตวิญญาณอาวุธ มันกลัวการดำรงอยู่ของคนผู้นี้ แต่มันก็ยังควบคุมค่ายกลต่อเช่นเดิม โดยปิดกั้นการเชื่อมต่อสิ่งต่างๆ ระหว่างภายในค่ายกลและโลกภายนอก เหมือนตอนนั้นที่ชายชราสร้างเขตอาคมตัดการเชื่อมต่อระหว่างร่างแยกของเซี่ยจื้อในร่างของตำรวจเฉินและตัวจริง ค่ายกลแห่งนี้ในตอนนี้ก็มีผลเช่นเฉกเดียวกัน เป็นหลักการเดียวกับที่สวี่ชิงหล่างหลอมรวมเข้ากับส่วนหนึ่งของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล

พูดตามหลักการตรงๆ ก็คือบังคับหลอมรวมร่างแยกโดยที่ปิดบังร่างจริงของอีกฝ่าย โดยใช้วิธีการขึ้นรถก่อนแล้วค่อยจ่ายค่าตั๋วทำให้ปฏิเสธความจริงไม่ได้ บีบคั้นให้อีกฝ่ายอุดจมูกยอมรับถึงการมีอยู่ของคุณ ดังนั้นตราบใดที่ค่ายกลไม่พังทลาย เถ้าแก่โจวและคนผู้นั้นในร่างของเขาก็ไม่หวั่น!

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่กลัวว่าเซี่ยจื้อร่างจริงจะโผล่ออกมาเองในอนาคตด้วย การมีอยู่ของคนระดับนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะสามารถปรากฏออกมาในโลกมนุษย์ได้ตามปกติหรือไม่ ต่อให้มาจริงๆ โดยไม่สนดินฟ้าอากาศ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไร้วี่แววการเคลื่อนไหว

เวลานั้นมันจะไม่ง่ายเหมือนการปิดถนนขนาดนั้น แต่เป็นฉากใหญ่ที่มีทั้งลมฝนฟ้าคะนองอย่างน่าหวาดหวั่นพรั่นพรึงแน่นอน ถึงเวลานั้นควรจะทำอย่างไรก็ทำตามอำเภอใจไปตามธรรมชาติ

“เป็นเจ้า” เซี่ยจื้อก้มหน้ามองตัวเองสลับกับมองโจวเจ๋อ รอยยิ้มประดับมุมปากพลางเอ่ยว่า “บังเอิญเพียงนี้เชียว”

ใช่แล้ว บังเอิญมาก เพิ่งจะซุ่มซ่อนได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกพบทันที เรียกได้ว่าน่ากระอักกระอ่วนมาก มันคล้ายกับวางแผนยุยงให้สมาชิกขององค์กรมาเฟียมาเป็นหูเป็นตาให้ตัวเอง แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือเจอกับนายใหญ่ขององค์กรนี้เตรียมพร้อมต่อต้านการล้วงความลับของเขาเอาไว้แล้ว

“เจ้าบังอาจนัก กล้าล่าร่างแยกของข้า วันนี้ข้ามาเยือนด้วยแสงแห่งจิตวิญญาณ เจ้าจะต้องถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม!” คำพูดสุภาพแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกกดขี่ข่มเหง

เถ้าแก่โจวก็ยังไม่รู้สึกตระหนกเลยสักนิด ความรู้สึกนี้เหมือนกับชมการแสดงของไก่ที่มีความสุขที่สุดในสนาม แล้วจินตนาการดูว่าอีกเดี๋ยวพอเอามันออกจากเตาแล้วจะมีหน้าตาเป็นอย่างไร และเหมือนกับท่วงทำนองขับร้องบนเวทีการแสดงที่ดูขัดกันไม่เข้ากันเลย

เซี่ยจื้อเงื้อมือขึ้น เขาตั้งใจจะทำลายค่ายกลแห่งนี้

เถ้าแก่โจวเจ๋อเงื้อมือขึ้นเช่นเดียวกัน เขาไม่อาจปล่อยให้เซี่ยจื้อทำลายค่ายกลแห่งนี้โดยเด็ดขาด

‘แกรก!’ เสียงดังคมชัด ค่ายกลไม่ได้แตกร้าว แต่งูไฟฟ้าสีแดงสายแล้วสายเล่าแหวกว่ายอยู่บนร่างของเซี่ยจื้อไม่หยุด มือที่เซี่ยจื้อเพิ่งจะเงื้อขึ้นมาร่วงผล็อย ร่างกายสั่นสะท้านจนกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ใหม่อีกครั้งพร้อมกับก้มหน้างุด สีหน้าฉายแววประหลาดใจ

“นี่มัน…” เซี่ยจื้อวางมือทั้งสองข้างไว้บนหน้าอกของตัวเอง ตรงจุดนั้น โจวเจ๋อเพิ่งจะยัดเจ้างั่งเข้าไปเมื่อครู่นี้

‘เหอะ…เหอะ…’ เจ้าโง่หัวเราะเบาๆ จากก้นบึ้งหัวใจ

โจวเจ๋อทำความเข้าใจได้ เมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เจ้าโง่มีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับตัวเขา หลายครั้งที่ระบายโทสะออกมาล้วนถูกเจ้างั่งบังคับสยบและผนึกเอาไว้ได้ รสชาติแบบนี้เขาเคยสัมผัสมันมาก่อน ในเวลานี้เมื่อเห็นคนอื่นได้สัมผัสมันเช่นกัน ก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นเป็นธรรมดา

“ทำไมปากกาด้ามนี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่…” เซี่ยจื้อรู้สึกสับสนและมึนงงเล็กน้อย แต่น้ำเสียงและการเคลื่อนไหวของเขากลับยังเผยให้เห็นถึงความไหลลื่นเป็นธรรมชาติ