ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 744

ตอนที่ 744 สัตว์อสูรตัวใหม่!

“ดังนั้น มันตัวนั้นเป็นใคร” นักพรตเฒ่าเกาคางอยู่ข้างๆ พลางถามทนายอันที่อยู่ข้างกาย

เวลานี้เมื่อเห็นเหตุการณ์พลิกผัน สถานการณ์โดยรวมถูกกำหนดแล้ว ทุกคนก็พากันโล่งใจ โดยเฉพาะการตื่นขึ้นและการแสดงตัวตนของคนผู้นั้น ยิ่งทำให้ทุกคนเหมือนได้กินยาที่ทำให้จิตใจสงบเข้าไปเยอะมากจนแทบจะท้องแตกตาย

ทนายอันส่ายหน้า “ผมจะไปรู้ได้ไง บรรพบุรุษขึ้นไปไม่รู้ตั้งกี่ชั่วอายุคนของปู่ของปู่ของผม ก็ไม่เกี่ยวข้องกับยุคสมัยของพวกเขาด้วยซ้ำ”

นักพรตเฒ่าถอนหายใจ “ดูท่าทางของเหล่าจางแล้วน่าจะตกใจมากทีเดียว”

“นั่นเรื่องจริง”

“ข้ามองออกมาตั้งนานแล้ว เจ้าฮวาหูเตียวตัวนั้นจะต้องมีที่มาไม่ธรรมดาแน่นอน!”

“คุณมั่วน่ะสิ นี่ยังต้องดูอีกหรือไง”

“เอ่อ…”

…

โจวเจ๋อไม่ตอบกลับความประหลาดใจระคนสงสัยของเซี่ยจื้อ แต่แค่โยนฮวาหูเตียวแบบขอไปทีจนฮวาหูเตียวกระแทกลงบนพื้นเสียงดัง ‘ตุ้บ’

“ตอนแรกไม่ใช่ว่าเจ้ากับนาง…”

‘เพียะ!’ โจวเจ๋อตบหน้าเซี่ยจื้อหนึ่งฉาด เซี่ยจื้อถูกตบจนหน้าหัน คำพูดต่อไปสะดุดลงเช่นกัน

…

“ดูเหมือนว่าคำว่านาง (她) นี้จะไม่ใช่ตัวอักษรคำว่ามัน (它)[1] ที่มีขีดหลังคานะ” นักพรตเฒ่าเข้าสู่สภาวะขามุงด้วยความเพลิดเพลิน

ปกติแล้วต้องรอดูเรื่องดราม่าในเวยป๋อว่า ดาราคนนี้นอกใจ ดาราคนดังคนนั้นนอกกายแล้ว ดราม่าพวกนั้นไม่เก่าแก่เท่าดราม่าที่อยู่ตรงนี้เลย นี่มันเป็นดราม่าเทพโบราณของแท้เลย!

“ไม่ใช่จริงๆ” ทนายอันก็มั่นใจว่าเป็นอย่างนั้น

“นางที่ว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่ล่ะเนี่ย”

“นางเป็นใคร ผมไม่รู้ แต่ผมรู้อยู่เรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไร”

“อีกเดี๋ยวหลังจากเหล่าจางตื่นขึ้นมา เขาจะรู้สึกปวดหน้ามาก”

นักพรตเฒ่าอ้าปากค้าง และพูดด้วยความคาดไม่ถึงเล็กน้อย “ที่เจ้าว่ามาก็มีเหตุผลมาก”

…

งานของปากกาพิฆาตได้เข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายแล้วในเวลานี้ ร่างกายและจิตวิญญาณของเซี่ยจื้อถูกปากกาพิฆาตทะลวงรุกรานอย่างสมบูรณ์ อวนจับปลาสีแดงผุดออกมาจากร่างของเซี่ยจื้อ

เซี่ยจื้อแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปาก ครึ่งหน้าของมันบวมเป่ง ดูจนตรอกมาก แต่อย่างไรเสียนี่ก็ไม่ใช่ร่างกายของมัน อีกทั้งเมื่ออยู่ต่อหน้าชายตรงหน้าคนนี้ ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีศักดิ์ศรีให้กล่าวถึง ดังนั้นมันกลับไม่รู้สึกโกรธเท่าไรนัก

“จริงๆ เจ้าสามารถไปขอร้องข้าได้นะ บางทีครั้งนี้ข้าอาจจะหยัดยืนกลับมาได้”

โจวเจ๋อวางฝ่ามือบนท้องของฮวาหูเตียวและกดลงไป นิ้วมือทั้งห้าทิ้งรอยประทับเอาไว้บนท้องของฮวาหูเตียว ร่างของฮวาหูเตียวแค่สั่นสะท้าน ไม่ได้เจ็บปวดจนร้องเสียงดังลั่นหรือแม้แต่ส่งเสียงร้องครวญครางด้วยซ้ำ

ทันใดนั้นโจวเจ๋อก็ยืนขึ้น

“ข้าพูดความจริงกับเจ้า ครั้งนี้ ข้าจะไม่…”

“เหตุใด…คน…ต้อง…ไป…ขอร้อง…อะ…ไร…กับ…สัตว์…”

“…” เซี่ยจื้อ

รอยยิ้มเย้ยหยันตัวเองเผยบนสีหน้าของเซี่ยจื้อ “ข้ารู้แล้ว แต่ไหนแต่ไรเจ้าไม่เคยให้เกียรติข้าเลย รวมไปถึงตอนแรกที่ข้าไปเยือนนรกก็ด้วย ขณะที่ข้าอ่านข้อกล้าวหาต่อหน้าเจ้า เจ้าก็ไม่เคยให้เกียรติข้าเลย”

ผู้คนในสมัยโบราณแตกต่างจากผู้คนในปัจจุบันอย่างสิ้นเชิง

ทุกวันนี้การแบ่งเผ่าพันธุ์แยกออกเป็นผิวขาว ผิวดำ ผิวเหลือง แต่ในช่วงยุคนั้น เผ่าพันธุ์มนุษย์ต้องเผชิญหน้ากับการดำรงอยู่ของเผ่าพันธุ์อสูรปีศาจอื่นๆ ความรู้สึกยอมรับในตัวเองนั้นสูงกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้มาก

โจวเจ๋อไม่ตอบ

แสงในแววตาของเซี่ยจื้อเริ่มจางหายไปอย่างช้าๆ แสงสีขาวปรากฏบนร่างกาย แสงสีขาวกำลังหลุดลอกออก จนชั้นบนสุดลอยล่องออกไปกลายเป็นขี้เถ้า ส่วนที่เหลือทั้งหมดกลับเข้าสู่ร่างกายนี้

ไม่นาน สายเลือดทั้งหมดที่ปากกาพิฆาตทิ้งไว้บนร่างกายของเหล่าจางก็ถูกลบออกเช่นกัน แต่ปากกาพิฆาตก็ยังคงอยู่ในร่างกายของเหล่าจาง

โจวเจ๋อหันกลับมาเตะฮวาหูเตียวที่นอนอยู่แทบเท้าของตัวเองลอยละลิ่ว

‘ตึง!’ ฮวาหูเตียวกระแทกบนเคาน์เตอร์และร่วงลงมา พลังชีวิตของเจ้าตัวเล็กช่างแข็งแกร่งจริงๆ วันนี้ถูกย่ำยีมาแล้วตั้งหลายครั้ง มาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่สิ้นใจไปอีก

โจวเจ๋อเดินไปหาคนในร้านหนังสือ จู่ๆ นักพรตเฒ่าและทนายอันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนหน้านี้พลันรู้สึกว่าพื้นที่คับแคบมาก จะเอามือของฉันวางไว้ตรงไหนดี ขาของฉันจะวางไว้อย่างไร หุบเข้าในหรืออ้าออกนอกดี รอยยิ้มบนใบหน้าฉันจะแสดงออกอย่างไรดี จะสงวนตัวมากกว่านี้หรือว่าจะประจบประแจงไปเลยดี ทุกคนต่างรู้ดีว่าคนที่กำลังเดินมาตรงหน้านี้เป็นใคร!

โจวเจ๋อเดินไปหยุดตรงหน้านักพรตเฒ่าก่อนและมองลงไปที่พรตเฒ่าครู่หนึ่ง นักพรตเฒ่ารู้สึกแค่ว่าขาของตัวเองอ่อนแรงนิดหน่อย ยังดีที่ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะระทวยล้มตึงไปจริงๆ

ให้ตายเถอะ เมื่อก่อนคนผู้นี้ก็ออกมาบ่อยๆ เถ้าแก่มักจะปล่อยเขาออกมา แต่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แถมยังจงใจมาตรงหน้าตัวประกอบอย่างพวกเราเหล่านี้อีกต่างหาก