ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 746

ตอนที่ 746 ทำดีต้องทำให้ถึงที่สุด

เหล่าจางยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความมึนงง เขารู้สึกว่าตัวเองมีความผิดปกเล็กน้อย ถึงแม้ตัวเองจะไม่ถูกรถชนเสียชีวิต แต่อย่างน้อยก็น่าจะตัวทรุดล้มลงไปบนพื้นลุกไม่ขึ้นหายใจไม่ไหวถึงจะถูก เป็นไปไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาใหม่

เขายื่นมือลูบคราบเลือดบนหน้าผากของตัวเอง เจอคราบเลือดเต็มมือ แต่ตัวเองกลับไม่เป็นลม ร่างกายไม่โอนเอน เหมือนเอากระดาษทิชชูหนึ่งแผ่นเช็ดนิดหน่อย ไม่ต้องใช้น้ำยาฆ่าเชื้อทำแผล ตัวเองก็ขับรถกลับบ้านได้แล้ว และอาจจะแวะกินหม้อไฟระหว่างทางได้ด้วย เหล่าจางถึงขนาดรู้สึกว่าตัวเองควรจะกลับไปนอนหรือไม่

“คุณหาเรื่อง คุณแกล้งให้รถชนเพื่อรีดไถเงิน!!!!!!!!!” ชายหนุ่มคนขับรถที่ก่อเหตุลงจากรถ ยื่นมือชี้นิ้วตวาดเสียงใส่เหล่าจาง

เหล่าจางขี้เกียจมองเขา หัวหน้าทีมตำรวจอาชญากรรมทงเฉิงวิ่งมาหาเรื่องที่สี่แยกตั้งแต่เช้า หน้าคุณจะใหญ่เกินไปไหม

ไม่ช้ารถตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง ขั้นตอนการจัดการทุกอย่างเข้าสู่เส้นทางปกติ ภายใต้กล้องวงจรปิด ใครถูกใครผิดแป๊บเดียวก็รู้แจ้งแจ่มชัด โดยเฉพาะหลังจากที่รู้ตัวตนของเหล่าจางแล้ว เจ้าของรถผู้ก่อเหตุรีบเป็นฝ่ายยอมรับผิดด้วยตัวเองทันที ยินดียอมรับโทษและการอบรม ท่าทางจริงใจเป็นอย่างยิ่ง

เหล่าจางเดิมทีไม่รู้สึกมึนศีรษะ แต่หลังจากไปโรงพยาบาลกับทีมตำรวจจราจรแล้วกลับรู้สึกมึนศีรษะ หัวหน้าสถานีตั้งใจมาเยี่ยมเขาเป็นพิเศษ เมื่อเห็นศีรษะของเขาถูกพันแผล จึงให้กำลังใจอยู่นาน และยังอนุญาตให้เขาพักผ่อนเป็นการพิเศษ

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเหล่าจางปฏิเสธการสัมภาษณ์และการรายงานข่าวพิเศษของนักข่าว มีความเป็นไปได้ว่าตอนนี้คงปลีกตัวหนีไม่พ้น บางทีคนอื่นอาจจะชอบการถูกสัมภาษณ์ ชอบโชว์หน้าตา อยากโดนสัมภาษณ์เรื่องอะไรบางอย่าง แต่งานไว้อาลัยของเหล่าจางเองเคยถูกนำไปออกอากาศโดยสถานีโทรทัศน์แล้ว และขี้เกียจจะสนใจเรื่องพวกนี้

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในตำแหน่งนี้ก็ดีมากแล้ว ไม่อยากเลื่อนขั้นอะไรอีก รถของเขาถูกทีมตำรวจจราจรลากกลับมา เขาอยากขับรถของตัวเองกลับเอง แต่กลับถูกปฏิเสธ ไม่ว่าอย่างไรเหล่าจางถึงแม้จะสามารถเดินและพูดได้ไม่มีปัญหา แต่ถูกผ้าพันแผลพันรอบศีรษะขนาดนั้น ใครจะกล้าให้เขาขับรถ

ดังนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งของทีมตำรวจจราจรจึงมาส่งเหล่าจางที่บ้านเช่า เหล่าจางกลับไปเข้าในบ้าน นอนลงไป และเริ่มทำสมาธิ ทว่าเพิ่งจะเข้าสู่การทำสมาธิ ภาพที่ตัวเองถูกรถชนได้ผุดขึ้นมาในหัวทันที แล้วจึงตัวสั่นในทันใด เขาถอนหายใจด้วยความจนใจอยู่บ้าง เหล่าจางอยากจะกลับไปถามที่ร้านหนังสือ เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองน่าจะมีปัญหา แต่เขาเพิ่งจะออกมา จึงรู้สึกไม่ค่อยดีถ้าจะกลับไปอีก ไม่ว่าอย่างไรตัวเองก็ไม่ได้ถูกรถชนตาย ถือว่าเป็นเรื่องดี คอยจับตาดูไปก่อน ไม่รีบ

ก่อนหน้านี้เขาก็ถามนักพรตเฒ่าและทนายอันแล้ว พวกเขาบอกว่าไม่เป็นไร อย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร เขาไม่อยากทำสมาธิต่อแล้ว อันที่จริงเหล่าจางไม่ได้ง่วงนอนมาก เขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งที่หน้าโต๊ะทำงาน หยิบเอกสารหนึ่งฉบับไว้ในมือแล้วเริ่มเปิดอ่าน เมื่ออ่านไปได้หนึ่งชั่วโมง เหล่าจางจึงยื่นมือบิดขี้เกียจ เตรียมตัวลงไปข้างล่างหาร้านบะหมี่กินให้อิ่มท้อง

เวลานี้โทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งในทีมของตัวเอง “ฮัลโหล เสี่ยวสวี่ มีเรื่องอะไร”

“หัวหน้า วันนี้คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

“ผมไม่เป็นไร กำลังอยู่บ้าน”

“คืออย่างนี้ครับ วันนี้เป็นวันที่จัดแบ่งคนใหม่เข้ามาสองคน พวกเราจึงตัดสินใจว่าจะเลี้ยงอาหารกันตอนกลางวันร่างกายของหัวหน้าตอนนี้สะดวกไหมครับ”

เหล่าจางลังเลเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า “ได้ๆ”

“โอเคครับ อย่างนั้นผมจะส่งที่อยู่ของภัตตาคารขนาดเล็ก ให้คุณนะครับ”

“ครับ โอเค เดี๋ยวผมไป”

เมื่อได้รับที่อยู่แล้ว เหล่าจางจึงลงไปข้างล่าง แล้วเรียกรถแท็กซี่ไปที่ภัตตาคารขนาดเล็กนั่น

คนในทีมมาถึงเกือบหมดแล้ว อันที่จริงก็เป็นมื้ออาหารที่เรียบง่าย ไม่มีแอลกอฮอล์ ดื่มแค่พวกเครื่องดื่มต่างๆอย่างไรก็ตามยังต้องไปทำงานต่อ

“หัวหน้า!”

“หัวหน้า!”

พวกลูกน้องทุกคนลุกขึ้นทักทาย เหล่าจางพยักหน้าให้ทีละคนเพื่อขานรับ จากนั้นกวาดตามองคนใหม่สองคนที่อยู่ตรงโต๊ะ คนหนึ่งรูปร่างแข็งแรงกำยำ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ คนที่สอง…คนที่สอง คนที่สองทำไมถึงคุ้นหน้าขนาดนี้

“หัวหน้า นี่คือหวังลี่ นี่คือจางเฟิง เป็นคนใหม่ครับ”

จางเฟิง

จางเฟิง!

เหล่าจางตัวเซเล็กน้อย เกือบล้มไปบนพื้น ไม่แปลกใจเลยที่คุ้นหน้า เพราะเป็นลูกชายของตัวเอง!

“หัวหน้า สวัสดีครับ” จางเฟิงเดินไปข้างหน้า จับมือกับเหล่าจาง

…

“คุณไม่สบายตรงไหนไหม” ทนายอันถามคนที่นอนอยู่ข้างๆ

เด็กผู้ชายส่ายหน้า

“ถ้าอย่างนั้นมีจุดพิเศษตรงไหนไหม”

เด็กผู้ชายส่ายหน้าอีก

“ไม่มีเลยสักนิดเหรอ”

“ไม่มี”

“อย่างนั้นตอนที่ผมเห็นคนผู้นั้นตบไหล่ของคุณ คุณดูท่าทางดีใจมาก”

เด็กผู้ชายขมวดคิ้ว มองไปทางทนายอัน แล้วพูดอย่างจริงจัง “ดูเหมือน ตอนนั้นเจ้าจะดีใจมากกว่าข้า”

“…” ทนายอัน

“ไม่เหมือนกัน ผมมองเขาเป็นหัวหน้า ผมรู้สึกว่าผมประจบมากพอแล้ว แต่ไม่เก่งเหมือนคุณ พอเอ่ยปากก็พูดว่า ‘บรรพบุรุษ’ คุณไหวพริบดีทีเดียว เรียกเขาว่าบรรพบุรุษตอนนี้ บรรพบุรุษจะต้องเอาของมาให้คุณเลี้ยงฉลองปีใหม่แน่นอน เจ้าลิงของนักพรตเฒ่ายังเก่งไม่เท่าคุณ ตกใจหัวหดกลับไป หรือว่าคนผู้นั้นจะคิดจะทำซุปสมองลิงบำรุงกำลังเหรอ”

“ข้ารู้สึกว่า คนผู้นั้นไม่ได้ไม่พอใจเจ้าลิง คนผู้นั้นไม่พอใจนักพรตเฒ่าต่างหาก”