ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 748

ตอนที่ 748 ชายชราที่สงบและไร้กังวล

เหล่าจางมาแล้ว โจวเจ๋อยักไหล่อย่างจนใจอยู่บ้าง แต่ไม่รีบส่งชายชราคนนี้ลงนรกทันที บางทีอาจจะมีสิ่งที่เรียกว่าพรหมลิขิตอยู่จริงๆ เหมือนโกวซินที่อยู่ร้านข้างๆ ตอนบ่ายฟางฟางมาบอกโจวเจ๋อด้วยความดีใจว่า กำไรของร้านขายยาปีหน้ามีความหวังที่จะทำลายสถิติได้จริงแล้ว!

พอลองคิดดูก็รู้สึกเศร้า เดิมทีเป็นโอรสคนโปรดของสวรรค์ บุตรแห่งความโชคดี ตัวเอกของบทบาทนี้หลังจากได้เจอนักพรตเฒ่า กลับถูกหามเข้าห้องฉุกเฉินเป็นครั้งที่สามแล้ว

เมื่อก่อนโจวเจ๋อไม่ค่อยสังเกต แต่เมื่อดูการเปลี่ยนแปลงที่ผ่านมาของเหล่าจาง ภายในเวลาหนึ่งวัน จากยมทูตที่ไร้ประโยชน์ที่สุดไม่น่าสนใจที่สุดของร้านหนังสือ กลับมีพลังมหาศาลของเซี่ยจื้อผนึกอยู่ในร่างกาย เหตุและผลแห่งกรรมเหล่านี้ ความเกี่ยวโยงกันเช่นนี้ มีอยู่จริงใช่ไหม

ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจ แต่โจวเจ๋อกลับปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่จำเป็นดื้อดึงตัดขาดมัน ในหนังสือนิยายหลายเล่มของร้านหนังสือ ตัวเอกชอบทำเรื่องเหล่านี้ และต้องสำเร็จแน่นอน แต่ระหว่างทางก็ลำบากมากเช่นกัน นี่คือสิ่งที่เถ้าแก่โจวไม่อยากรับมากที่สุด

ตอนที่เดินออกมาจากห้องส่วนตัว จางเยี่ยนเฟิงนั่งอยู่ริมโต๊ะแล้ว มือถือตะเกียบ กำลังซดน้ำซุปต้มยำกุ้งอยู่

โจวเจ๋อก็นั่งลงเช่นกัน แล้วพูดกับทนายอันที่อยู่ข้างๆ “คนนั้นน่ะ เหมือนจะมีเรื่องนิดหน่อย อีกสักพักคุณกับเหล่าจางไปดูหน่อยนะ”

ทนายอันเป็นคนฉลาดหลักแหลม รู้สึกถึงความผิดปกติได้ทันที เถ้าแก่กำลังผลักภาระ! เขาจึงรีบพูดว่า “ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ ช่างออกแบบที่ผมติดต่อบอกว่ามีแบบแปลนของฝั่งตรงข้ามที่อยากคุยกับผมตอนเย็น ต้องรีบตัดสินใจด่วน ไม่อย่างนั้นทีมงานจะไม่สามารถตกแต่งซ่อมแซมได้!”

“ไม่ต้องรีบร้อน ไปทำวันพรุ่งนี้ก็ยังได้ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้รีบเข้าไปอยู่ที่นั่นเสียหน่อย”

“ไม่ใช่ครับ เถ้าแก่ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง คราวที่แล้วช่วยสร้างกระแสให้เด็กกระโดดตึกคนนั้นไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เริ่มโดนแฉกลับแล้ว ผมต้องไปคุมงานด้วยตัวเอง จะปล่อยพลาดไม่ได้เลยสักนิด ถ้าหากเล่นหนักเกินไป ก็เท่ากับยกก้อนหิมทุ่มใส่เท้าของตัวเอง! วางใจได้เลย นักพรตเฒ่า ครอบครัวหมาป่าตาขาวนั่น ผมจะไม่ให้พวกเขาอยู่อย่างสุขสบายแน่นอน!” หลังจากพูดจบทนายอันวางตะเกียบลงทันที ใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ด้วยท่าทางรีบร้อน แล้วผลักประตูเดินออกไปโดยตรง

“เกิดเรื่องเหรอ” เหล่าจางไม่ลังเลแม้แต่น้อย ตักกับข้าวใส่ชามของตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องส่วนตัวโดยตรง

โจวเจ๋อหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างจนใจ แล้วกินข้าวสองสามคำ ผ่านไปสักพักหนึ่ง เหล่าจางถือชามข้าวที่กินหมดเกลี้ยงเดินออกมา เขาไม่ได้พูดอะไรกับโจวเจ๋อ และไม่ได้พูดโน้มน้าวอะไร แต่นั่งลงบนเก้าอี้ว่างข้างโจวเจ๋อ ถอนหายใจหนึ่งที เอ่ยว่า “งานวัด เด็กๆ น่าจะเยอะใช่ไหม”

โจวเจ๋อกลืนข้าวหนึ่งคำ

“คนที่ทำงานข้างนอกนานเป็นปีมีเยอะมากมาย ต้องพาครอบครัวของตัวเองออกมาเดินเล่นในงานวัดใช่ไหม”

“ใกล้จะปีใหม่แล้ว ทุกคนน่าจะตื่นเต้นดีใจ”

โจวเจ๋อวางตะเกียบลง

“ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้คุณไป คุณไปสืบเองเลย สืบดูว่าทงเฉิงช่วงนี้มีอาจารย์เชิดสิงโตชื่อดังคนไหนเพิ่งเสียชีวิต พอรู้ตัวตนของชายชรา ก็มีเบาะแสให้สืบต่อแล้วไม่ใช่เหรอ อีกอย่าง ชายชราหน้าตาเป็นยังไงคุณก็เห็นแล้ว”

เหล่าจางเกาศีรษะอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เอ่ยว่า “ผมกลัวว่าผมคนเดียว จะไม่มีความสามารถพอ…”

โจวเจ๋อเอามือกุมหน้าผาก จากนั้นกล่าวด้วยความตกตะลึง “พวกเขาไม่ได้บอกคุณเหรอ”

นักพรตเฒ่าก้มหน้ากินข้าวต่อ มิน่าล่ะ ก็ว่าอยู่ว่าตัวเองดูเหมือนจะลืมพูดเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้

“บอกอะไรผม” เหล่าจางพลันนึกอะไรออก จึงพูดกับโจวเจ๋อ “วันนี้ผมออกไปข้างนอกถูกรถชน แต่ไม่ตาย”

‘พรืด!’ นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างๆ พ่นข้าวออกมาจากในปากทันที เขาไอพร้อมกับพูดแซวว่า “วันพรุ่งนี้ลองหารถดันดินมาลองดูอีกสักที”

โจวเจ๋อหยิบทิชชูเปียกบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดปาก แล้วเอ่ยว่า “เซี่ยจื้อตัวนั้น ตอนนี้อยู่ในร่างกายของคุณ แต่ตอนนี้มันไม่มีความคุกคามอะไร ช่วงนี้คุณค่อยๆ สัมผัสพลังของมันและลองใช้ดู”

“เซี่ยจื้อ ยังอยู่ในร่างกายของผม” เหล่าจางประหลาดใจมาก เขาคิดว่าถูกดึงออกมาทำลายแล้ว ทำไมถึงยังอยู่ในร่างกายของตัวเองได้

“อืม ไม่ว่ายังไงผลลัพธ์ก็เป็นแบบนี้ ไม่มีผลข้างเคียงอะไร คุณวางใจเถอะ ส่วนเรื่องหาผู้ช่วย พูดจริงๆ นะตอนนี้ในร้านหนังสือ คนที่สู้คุณได้ มีไม่เยอะเลยจริงๆ”

พลังของคุณเพิ่มขึ้นในพริบตาเดียว กลายเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทานแห่งยุทธภพ มันเป็นประสบการณ์อย่างไรกันตอนนี้เหล่าจางมีความรู้สึกเช่นนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อตามสัญชาตญาณ นี่ไม่ได้เป็นเพราะเถ้าแก่พูดให้กำลังใจเขาหรอกใช่ไหม

เขารู้ดี โจวเจ๋อไม่ชอบเรื่องประเภทนี้เป็นอย่างมาก โจวเจ๋อมีนิสัยเกียจคร้าน เป็นประเภทฉันแค่อยากนอนอาบแดดอยู่ตรงนี้ ไม่มี ‘ความตระหนักรู้’ และไม่สนใจว่าข้างนอกจะเกิดภัยพิบัติอย่างไร

“เถ้าแก่ไปเป็นเพื่อนผมสักครั้งเถอะ ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ธรรมดา”

“ผมเลือก…”