ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 ถังซือ

“เฮ้ย โจวเจ๋อ คุณเปลี่ยนไปแล้ว คุณยังเป็นคนอยู่ไหม ก่อนหน้านี้คนที่พูดว่าเธอเป็นคนที่ฆ่าสองคนนั้นก็คือคุณตอนนี้อยากจะช่วยชีวิตเธอก็เป็นคุณ! เดี๋ยวก็ให้มาจับฆาตกรเป็นเพื่อนคุณ เดี๋ยวก็ให้ผมช่วยหามฆาตกรกลับมา คุณมองผมเป็นอะไรกันแน่!”

เมื่อกลับมาถึงร้านหนังสือ สวี่ชิงหล่างบ่นไล่หลังโจวเจ๋อทันใด

ไม่สิ หากจะพูดให้ถูกต้อง นับตั้งแต่ตึกใหญ่เดินมาตลอดทาง สวี่ชิงหล่างพูดบ่นไม่หยุดปาก บ่นพึมพำไม่หยุดเหมือนกำลังบ่นสามีที่ไร้จิตสำนึกนอนนอกบ้านไม่กลับบ้านสองสามคืนแถมไม่ให้เงินค่าเลี้ยงดูอีก

ไป๋อิงอิงนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างหลังเคาน์เตอร์ ตอนนี้เธอไม่กล้าเปิดคอมพิวเตอร์เล่นเกมแล้ว เพราะไฟดับบ่อยมันทำให้เธอทนไม่ได้จริงๆ

โจวเจ๋อเดิมทีไม่คิดจะสนใจสวี่ชิงหล่างอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้เขาไม่มีเวลา แต่สวี่ชิงหล่างดูเหมือนจะบ่นจนเพลินจากนั้นโจวเจ๋อจึงหมุนตัว ใช้นิ้วชี้จมูกของอีกฝ่ายแล้วพูดตรงๆ ว่า

“ฉันมองนายเป็นอะไรเหรอ นายไม่เคยได้ยินประโยคที่ว่าไม่ได้สืบก็ไม่มีสิทธิ์พูดไหม ฉันไม่รู้จักเธอ แต่ฉันรู้จักเพื่อนของเธอ ฉันติดหนี้บุญคุณเขา ฉันขอถามนายว่า เหตุผลนี้เพียงพอไหม”

“แล้วคนที่ตายไปสองคนเล่า…”

“สองคนที่ตายไปฉันรู้จักไหม” โจวเจ๋อย้อนถาม “เกี่ยวอะไรกับฉันด้วย ฉันเป็นนักบุญโจนออฟอาร์กหรือว่าเป็นไห่รุ่ยขุนนางผู้ซื่อสัตย์เหรอ ฉันได้ขอร้องให้คนในท้องถิ่นสร้างศาลจุดธูปบูชาฉันไหม ฉันเป็นแค่คนดวงซวยคนหนึ่ง ถูกไอ้โง่จ้างคนร้ายขับรถชนฉันตาย จากนั้นฉันก็จับพลัดจับผลูเข้ามาอยู่ในร่างของไอ้โง่คนนี้อย่างงงๆ! ฉันไม่ใช่คน ฉันเป็นแค่ผีตนหนึ่ง ดังนั้นขอความกรุณาจากเถ้าแก่สวี่ที่มีห้องชุดยี่สิบกว่าห้องอย่าใช้ทัศนคติของมนุษย์ทั่วไปมาขอร้องฉัน! นายต้องการให้ฉันอุทิศตนเหรอ นายต้องการให้ฉันไปตามหาเหตุผลกับความจริงเหรอ อย่างนั้นตอนที่นายถูกปากกาจ่อที่ลำคอกรุณาตะโกนด้วยว่า ‘ยิงมาที่ฉัน!’ ตัวเองทำไม่ได้ ยังจะกล้ามาต่อว่าคนอื่น ฉันเป็นผี ในช่วงเวลาที่ยาวนาน ฉันกระทั่งไม่มีฐานะที่ถูกต้องตามกฎหมาย และด้วยเงื่อนไขพวกนี้นายยังขอร้องฉันให้ทำเพื่อมนุษย์ แต่มีใครอยากทำเพื่อฉันบ้าง”

“คุณ…”

“คุณอะไรคุณ ตัวนายเองตอนแรกก็ฝืนกฎรั้งวิญญาณของพ่อแม่ของนายให้อยู่ที่บ้านเพื่อเพลิดเพลินกับบรรยากาศที่ครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันไม่ใช่เหรอ ตอนที่นายทำเรื่องแบบนี้ทำไมไม่คิดบ้างว่าบนโลกใบนี้ยังมีคนโชคร้ายอีกหลายครอบครัวที่สูญเสียญาติมิตร ไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างนาย ฉันไม่สนว่าเธอจะฆ่าคนไหม ฉันติดหนี้บุญคุณของคนที่อยู่หรงเฉิง ฉันจึงทำเป็นไม่สนใจเอาหูไปนาเอาตาไปไร่! ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นฆาตกรหรือเปล่า เธอรับปากว่าจะหาหัวใจกลับมาให้ฉัน ฉันจึงยินดีที่จะช่วยรักษาเธอ! เรื่องมันก็ง่ายแบบนี้ ดังนั้น กรุณาเก็บความหยิ่งผยองของนาย เก็บความคิดว่าตัวเองถูกทุกอย่าง เก็บความสูงส่งของนาย แล้วกลับไปที่ร้านของนายซะ!”

โจวเจ๋อพูดรวดเดียวจบ แล้วจึงหายใจยาว พูดตามจริงช่วงนี้หงุดหงิดใจมาก โดยเฉพาะหลังจากเรื่องของเจ้าลิงมันน่ารำคาญใจจริงๆ

เขาไม่น่าแส่หาเรื่อง กระทั่งสามารถปิดตาทั้งสองข้างทำเป็นไม่เห็นอะไร แบบนี้ก็ไม่ต้องเลือก และไม่ต้องถูกพ่อครัวชราคนนั้นควักหัวใจของตัวเองไป

เลียนแบบนกกระจอกเทศเอาศีรษะซุกในทราย แล้วยืดตัวส่ายไปมา จากนั้นตะโกนดังๆ ว่าโลกนี้ช่างสวยงามจริงๆๆๆ! น่าจะดีและสบายมากกว่า

สวี่ชิงหล่างกลืนน้ำลาย เมื่อเจอการโต้กลับของโจวเจ๋อ เขาจึงทำตัวไม่ถูกอยู่บ้าง

แล้วสถานการณ์ในร้านก็เย็นลงไปชั่วขณะ

ไป๋อิงอิงมองอยู่ข้างๆ นานแล้ว แต่ไม่กล้าพูดแทรก

สวี่ชิงหล่างเหยียดนิ้วแล้วชี้ไปที่โจวเจ๋อ และเรื่องน่าเศร้าที่สุด ไม่มีสิ่งใดเกินจิตใจที่ตายแล้ว ราวกับเกิดลมพัดแรงดอกไห่ถังกระจัดกระจาย จากนั้นจึงสะบัดแขน หมุนตัวเดินไปที่ประตู แต่ตอนที่ยังไม่ได้ผลักประตูกระจก เขาได้หยุดฝีเท้าแล้วถามว่า

“ตอนกลางวันอยากกินอะไร”

“ข้าวผัดเนื้อใส่ซอสมะเขือเทศกับน้ำสตอเบอร์รี่ขอบใจ” โจวเจ๋อตอบอย่างไม่ลังเล

“โอเค”

สวี่ชิงหล่างออกไปแล้ว ออกไปทำกับข้าว

ไป๋อิงอิงแลบลิ้นออกมา จากนั้นจึงปิดจมูกของตัวเอง

โจวเจ๋อมองเธอ “ถ้าหากคุณอยากจะพูดว่าได้กลิ่นเปรี้ยวอะไรล่ะก็ นั่นก็คือส้วมตันอีกแล้ว ไปทำความสะอาดชักโครกสามรอบ”

ไป๋อิงอิงส่ายหน้าทันที “กลิ่นหอมหวานเจ้าค่ะ”

และในเวลานี้ รถตู้คันหนึ่งได้มาจอดที่หน้าร้านหนังสือ

“ไปขนของ”

ไป๋อิงอิงออกไปตามคำสั่งของโจวเจ๋อ ย้ายกล่องสองลังเข้ามา ส่วนรถตู้วางของเสร็จก็ขับออกไปเลย

“ข้างในเป็นอะไรเหรอเจ้าคะ” ไป๋อิงอิงถาม

“อุปกรณ์ผ่าตัดง่ายๆ” โจวเจ๋อเปิดหนึ่งกล่องในนั้น แล้วหยิบถุงมือคู่หนึ่งสวมให้ตัวเอง

“เถ้าแก่ ท่านสั่งให้คนมาส่งได้ยังไงเจ้าคะ”

“ชาติที่แล้วผมเป็นหมอ”

“เอ่อ จากนั้นล่ะ”

“จากนั้นผมก็รู้อยู่แล้วว่าหัวหน้าคนไหนแอบลักลอบขายเครื่องมืออุปกรณ์การแพทย์ แล้วยักยอกเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ผมก็โทรไปขู่เขา ให้เขาเอาเครื่องมือแพทย์ที่ราคาไม่สูงมากมาส่งถือว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก”

“แบบนี้ก็ได้เหรอ” ไป๋อิงอิงตกตะลึงเล็กน้อย สักพักถึงได้สติกลับมา

“เอาของย้ายไปข้างบน” โจวเจ๋อพูดจบแล้วตัวเองก็เดินขึ้นไปข้างบนก่อน

บนเสื่อชั้นสอง มีผู้หญิงนอนอยู่ตรงนั้น ส่วนนักพรตเฒ่าก็นั่งยองๆ อยู่ข้างๆ ปากคาบบุหรี่หนึ่งมวน ตอนที่โจวเจ๋อเดินเข้ามา นักพรตเฒ่าพูดด้วยความกังวลว่า

“น้องชาย มั่นใจไหม”

“อย่างนั้นพวกคุณสามารถไปที่โรงพยาบาลได้ จากนั้นก็จะถูกยมทูตพวกนั้นจับตัวไป”

นักพรตเฒ่าไม่พูดอีก

ไป๋อิงอิงยกลังขึ้นมาด้วยมือข้างหนึ่งเหมือนไม่หนักเลยด้วยซ้ำ บางครั้งโจวเจ๋อรู้สึกว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ตัวเองถ้าหากไม่เปิดร้านหนังสือ แต่เปิดร้านจัดทีมงานก่อสร้าง และมีไป๋อิงอิงเป็นลูกมือช่วยจะต้องทำกำไรงามแน่นอน พวกรถตักดินเครื่องดันดินอะไรสามารถประหยัดได้ทั้งหมด

เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย หลังจากฆ่าเชื้ออุปกรณ์แล้ว โจวเจ๋อจึงเริ่มทำการผ่าตัด