ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 ชื่อเสียงของคนประดุจเงาไม้

นี่คือผู้หญิงคนหนึ่ง บนตัวคลุมด้วยกระโปรงสีขาว แต่ร่างกายท่อนล่างของกระโปรงสีขาวกลับเต็มไปด้วยแผลฟกช้ำ และแต่ละจุดก็มีสภาพของบาดแผลที่ไม่เหมือนกัน ดูแล้วน่าสะเทือนใจมาก

จากสายตาของผู้เชี่ยวชาญอย่างโจวเจ๋อ ผู้หญิงคนนี้ตอนนี้ยังไม่ตาย ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์อย่างหนึ่ง

ปกติในภาพยนตร์สงครามดวลปืน ตัวละครผู้น่าสงสารหลังจากโดนยิงไปหลายนัด ก็เพิ่มฉากเศร้าเข้ามาเพื่อดึงความทรงจำที่แสนเศร้าและความน้ำเน่าพร้อมกับตะโกนเสียงดังว่า ‘คุณรีบไป’ ‘ฉันไม่ไป’ ‘คุณไม่ไปฉันก็ไม่ไป’ สุดท้ายก็แบกปืนขึ้นมายิงกราดฆ่าศัตรูจนหมด แต่ในพื้นฐานความเป็นจริงแล้วไม่สามารถเกิดขึ้นได้

มนุษย์เรา จริงๆ แล้วอ่อนแอมาก

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ สาเหตุที่ยังไม่ตายและยังมีลมหายใจอยู่ หน้าอกยังกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ ก็เพราะเกี่ยวกับความพิเศษในร่างกายของเธอ

โจวเจ๋อเดินเข้าหาโดยตรง จากนั้นใช้เล็บมือแตะไปที่ฝ่ามือของตัวเอง เตรียมเปิดประตูแห่งนรก

“จัดการตรงๆ แบบนี้เลยเหรอ” สวี่ชิงหล่างถามอยู่ข้างหลัง “ไม่ถามก่อนเหรอ”

“มีอะไรต้องถาม”

อาศัยจังหวะตอนที่ยังสลบอยู่ ดึงวิญญาณที่อยู่ภายในร่างออกมาแล้วส่งไปลงนรก ทุกอย่างสวยสมบูรณ์แบบ

และในเวลานี้ นักพรตเฒ่าที่ถูกโจวเจ๋อผลักล้มเมื่อครู่ ลุกคลานขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็พุ่งไปหาโจวเจ๋อ

สวี่ชิงหล่างเดินไปข้างหน้า ยื่นมือคว้านักพรตเฒ่าเอาไว้ จากนั้นก็เหวี่ยงนักพรตเฒ่าไปอีกทาง นักพรตเฒ่าเมื่อครู่ถูกเล็บของโจวเจ๋อ ‘ช็อต’ สองสามที ตอนนี้ยังรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรงอยู่ ดังนั้นจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสวี่ชิงหล่าง

“อย่า…อย่าทำแบบนี้ ไว้ชีวิตนางเถอะ ขอร้องเจ้าช่วยไว้ชีวิตนางเถอะ”

นักพรตเฒ่าที่อยู่อีกด้านเริ่มขอร้องวิงวอน

แต่โจวเจ๋อไม่ไหวติง เส้นไหมคล้ายน้ำเชื่อมดำเส้นหนึ่งถูกดึงออกมา แล้ววาดเป็นวงกลม

ต่อจากนั้นโจวเจ๋อจึงยื่นมือคว้าดวงวิญญาณออกมาจากร่างของอีกฝ่าย ถึงแม้ดวงจิตนี้ตอนนี้จะอ่อนแอมาก แต่โจวเจ๋อก็สัมผัสได้ถึงระดับความแข็งแกร่งของจิตวิญญาณของอีกฝ่าย

นี่คือปลาตัวใหญ่ตัวหนึ่ง เป็นเหยื่อล่าสุดที่วิเศษมากกว่าปลาเล็กกุ้งน้อยที่ตัวเองจับได้ในอดีต!

“พรึ่บ!”

และในเวลานี้ ปากกาด้ามหนึ่งจู่ๆ ก็ลอยขึ้นมา แล้วพุ่งตรงไปหาโจวเจ๋อ

โจวเจ๋อตาไวมือไว เบี่ยงตัวหลบเล็กน้อย หลบพ้นปากกาด้ามนี้ได้ แต่เป้าหมายที่แท้จริงของปากกาด้ามนี้ ไม่ใช่โจวเจ๋อ แต่เป็นสวี่ชิงหล่างต่างหาก ปลายปากกาจ่อไปที่ลำคอของสวี่ชิงหล่างแล้ว

ถึงแม้ลำคอของสวี่ชิงหล่างจะไม่ชัดเจนมาก แต่เขาในเวลานี้ กลับแบสองมือออกไม่กล้าขยับเลยสักนิด

ผู้หญิงที่อยู่บนพื้นยังคงหลับตา เธอยังอยู่ในสภาวะหมดสติ แต่ทั้งหมดทั้งมวลล้วนอยู่ในการควบคุมของเธอ

“พี่โจว อย่ารีบร้อนๆ!”

สวี่ชิงหล่างตะโกน เขากลัวว่าโจวเจ๋อจะไม่สนความเป็นความตายของตัวเอง ควรทราบว่าตัวเขาเอง ตอนนี้ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ไม่น้อยไปกว่าคนที่กำลังถือปืนจ่อขมับของเขา

ทว่าโจวเจ๋อกลับไม่สนใจความเป็นความตายของเขาจริงๆ นิ้วมือแตะไปที่หน้าผากของอีกฝ่าย

ปลายปากกาตอนนี้ทิ่มลงไปที่ลำคอของสวี่ชิงหล่างแล้ว ทิ่มเป็นรูเล็กๆ แล้วเลือดสดก็ไหลออกมา

“เอ่อ…” สวี่ชิงหล่างรู้สึกเจ็บที่ลำคอของตัวเอง แต่กลับไม่กล้ายื่นมือออกไปจับปากกาด้ามนี้ เขามีลางสังหรณ์บางอย่าง ถ้าหากตัวเองวู่วาม ปากกาด้ามนี้จะเจาะทะลุลำคอของตัวเองได้ในพริบตา

ผู้หญิงยังไม่ตื่น แต่สำหรับโจวเจ๋อกลับเป็นความคุกคามข่มขู่ที่ไร้เสียงอย่างหนึ่ง

เธอทำอะไรโจวเจ๋อไม่ได้ แต่สามารถใช้คนที่อยู่ข้างกายโจวเจ๋อมาข่มขู่เขาได้

“คนที่กระโดดตึกตายสองคนนั้น น่าสงสารมาก” โจวเจ๋อจู่ๆ ก็เอ่ยพูด

สวี่ชิงหล่างตกตะลึงทันที เขาไม่รู้ว่าโจวเจ๋อพูดอันนี้หมายความว่าอะไร

“ตอนกลางวันยังด่าฉันอยู่เลยว่าทำไมไม่เตือนพวกเขา แล้วยังบอกว่าฉันเปลี่ยนไป” โจวเจ๋อพูดต่อ

“หืม” สวี่ชิงหล่าง

“ดังนั้น ฉันรู้สึกว่า นายน่าจะยอมเสียสละตัวเองเพื่อไปแก้แค้นพวกเขาใช่ไหม”

“…” สวี่ชิงหล่าง

โจวเจ๋อเอามือข้างหนึ่งบังหัวใจของตัวเอง แล้วใช้มืออีกข้างหนึ่งกดลงไปบนพื้น ใบหน้าเริ่มมีเหงื่อผุดออกมาและไม่มีการเคลื่อนไหวอย่างอื่นอีก

แล้วปากกาด้ามนั้นก็ร่วงลงพื้นทันที สวี่ชิงหล่างเอามือป้องแผลขนาดเล็กที่ลำคอของตัวเอง แล้วหายใจหอบอย่างแรงไม่หยุด ในปากเหมือนกำลังด่าอะไรไม่รู้ อย่างไรก็ตามก็ได้ยินไม่ชัดเจน

นักพรตเฒ่ารีบวิ่งไปอยู่ข้างๆ ผู้หญิงคนนั้น ตรวจสภาพของผู้หญิง เขารู้สึกร้อนใจและสับสนอยู่บ้าง

โจวเจ๋อจ้องมองสวี่ชิงหล่างอย่างดุดัน รู้อย่างนี้ไม่พาเขามาจะดีกว่า ก่อนหน้านั้นตัวเองคิดว่ามีคนเพิ่มอีกคนจะช่วยตัวเองตามหาเป้าหมายได้เร็วขึ้น แต่ใครจะคิดว่าสวี่ชิงหล่างกลับกลายเป็นเบี้ยต่อรองให้อีกฝ่ายใช้ข่มขู่ตัวเอง

เดิมที่โจวเจ๋อไม่น่าจะสนใจความเป็นความตายของอีกฝ่าย แล้วทำงานของตัวเองให้เสร็จ แต่เขาพยายามฝืนเปลี่ยนความคิดของตัวเอง คราวนี้ความเจ็บปวดรุนแรงที่หน้าอกทำให้ตัวเองต้องเจ็บทรมานแทบตาย

แม่งเอ้ย นี่เรียกว่าข้อแลกเปลี่ยนโอเคไหม หรือนี่ก็เรียกว่าจิตสำนึก ถึงทำให้ฉันเจ็บขนาดนี้ อีกอย่างหากเขาตายไป แล้วใครจะทำน้ำบ๊วยให้ฉัน ฉันก็แค่คิดเผื่อตัวเองเท่านั้น!

นักพรตเฒ่าลูบเป้ากางเกงของตัวเอง จากนั้นหยิบกระดาษยันต์ออกมาจากในมือ กระดาษยันต์นี้ใช้อย่างไรก็ไม่หมดและยังถูกเก็บไว้ในตำแหน่งนั้นโดยเฉพาะ ไม่รู้ว่ามีความพิถีพิถันอะไรหรือเปล่า

“พี่น้อง ขอโทษด้วย คนผู้นี้ ข้าจำเป็นต้องรักษาชีวิตไว้ นางกว่าจะหนีออกมาจากหรงเฉิงได้ก็ไม่ง่าย ข้าจะให้นางตกอยู่ในมือของเจ้าไม่ได้”

นักพรตเฒ่าหยิบกระดาษยันต์แล้วพูดกับโจวเจ๋อ สุดท้ายจึงพูดอย่างขอโทษว่า

“ขอโทษนะ”

ขณะที่พูด นักพรตเฒ่าก็หยิบกระดาษยันต์แปะไปที่โจวเจ๋อ

โจวเจ๋อเงยหน้าขึ้นทันที แสงสีดำที่อยู่ในดวงตาหายไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไม่รอให้โจวเจ๋อลงมือ เงาร่างทั้งสองก็โผล่ออกมาจากด้านหลังของนักพรตเฒ่า

สวี่ชิงหล่างเอามือป้องลำคอ แต่เสียงที่พูดออกมาจากปากเริ่มพูดแต่ละพยางค์ชัดเจนขึ้น

นักพรตเฒ่าถูกยกขึ้นทั้งตัว เมื่อหันมาจึงพบว่ามีผู้ชายกับผู้หญิงปรากฏตัวอยู่ด้านหลังตัวเองตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้หนังมนุษย์ที่ว่างเปล่าทั้งสองคน กลับมีพลังไม่น้อยไปกว่าคนธรรมดาทั่วไป

“ตุ้บ!”

“แม่ง!”