ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 759

ตอนที่ 759 รุดหน้าอย่างกล้าหาญ!

ตึกถล่มแล้ว แต่ไม่ทับคนตาย ตอนที่โจวเจ๋อคิดว่าจะมีเลือดเนื้อผสมกันเละ กลับพบว่าพื้นที่ว่างที่อยู่ด้านหน้าตัวเองมีคนเจ็ดแปดคนนอนอยู่ตรงนั้น เหมือนนอนหลับปุ๋ย ในนั้นมีพวกลูกศิษย์ และมีหลี่ว์เฉิงเหวินกับแม่ของเขา

โจวเจ๋อเลียลิ้น มองไปรอบๆ เมื่อครู่ฝุ่นเยอะเกินไป ตัวเขาเองก็พลาดขาเสียหลักยึด ปล่อยให้สิ่งนั้นหนีไปได้ ทว่าเจ้าสิ่งนั้นก็น่าสนใจ ไม่น่าเชื่อว่าจะจับคนออกมาก่อน โดยไม่จับวางซ้อนทับกันเหมือนขนมสอดไส้

แต่หลี่ว์เย่าจู่บอกว่า ราชาสิงโตโกรธแล้ว จะฆ่าคน มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่

“จะหนีไปไหน!” เสียงตวาดทุ้มต่ำดังมาจากข้างนอก

โจวเจ๋อเดินออกมาจากเศษกระเบื้องและอิฐ มองเห็นชายชราจมูกแดงคนหนึ่งกำลังต่อสู้กับสิงโตดำอยู่หน้าประตูใหญ่ เหล่าจางยืนอยู่ถัดไป ท่าทางเหมือนหนุ่มเซ่อซ่าอยากจะเข้าไปช่วยแต่กลับไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไร

โจวเจ๋อไม่รีบเข้าไป เพราะไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่ได้เป็นเด็กใหม่เหมือนเหล่าจาง วิชาและกลยุทธ์ของชายชราจมูกแดงคนนั้นดูแล้วคุ้นตาเป็นอย่างมาก

เขาเคยเห็นมาจากเฝิงซื่อเอ๋อร์และทนายอัน ฮู่ว โอเค คนของยมโลกมาแล้ว ตัวเขาพักผ่อนได้เสียที

เถ้าแก่โจวเดิมทีไม่ใช่คนกระตือรือร้นอยู่แล้ว อยากจะให้ไม่มีเรื่องวุ่นอะไรเลย เขานั่งลงยองๆ คลำกระเป๋า หยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้ในปาก แล้วจึงคลำหาไฟแช็กอีกที แต่หาไม่เจอ เฮ้อ…

เหล่าจางกำลังมองชายชราจมูกแดงกระโดดขึ้นลงอยู่ตรงนั้น เขาได้แต่มองดูอยู่ข้างๆ เพราะเขาสัมผัสได้ว่าชายชราจมูกแดงดูเหมือนกำลังต่อสู้กับสิงโต แต่ในความเป็นจริงกำลังสร้างค่ายกล เตรียมกักขังมัน การจัดการเช่นนี้ เขาสามารถมองออก แต่ไม่รู้ว่าจะให้ความร่วมมืออย่างไร หรือว่ากำหมัดแล้วเข้าไปต่อยสักตา ถ้าหากสร้างความวุ่นวายขึ้นมาจะทำอย่างไร

เวลานี้เหล่าจางพบว่ามีคนกระทุ้งเขา จึงหันไป เห็นเถ้าแก่ยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง

“ผมขอยืมไฟแช็กหน่อย”

“อ้อ โอเค”

โจวเจ๋อจุดบุหรี่ ยืนอยู่กับเหล่าจาง ใช้นิ้วที่หนีบบุหรี่ชี้ไปที่ชายชราจมูกแดงที่อยู่ตรงหน้า กล่าวว่า “เจอกันตั้งแต่ตอนไหน”

“เมื่อกี้นี้ ผมยังสู้กับเขาไปหนึ่งตา”

“กดเขาลงกับพื้นต่อยไปหนึ่งยก”

“อย่างนั้นก็ดี”

ผู้ตรวจสอบคนหนึ่ง หากพูดตามหลักของทนายอัน ผู้ตรวจสอบเหมือนปลาในทะเลใหญ่ พอขึ้นมาบนโลกมนุษย์จะเหมือนปลาที่เกยตื้น ถูกควบคุมห้าส่วน บวกกับปัญหาของกายเนื้อที่ต้องพิจารณาอีกหลายด้าน

เหล่าจางที่มีการเสริมกำลังของเซี่ยจื้อ ต่อสู้กับผู้ตรวจสอบคนหนึ่ง ไม่น่าเป็นปัญหาใหญ่อะไร

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เซี่ยจื้ออยู่ในร่าง ปากกาพิฆาตอยู่ข้างนอก เหล่าจางต่อให้นั่งยองๆ อยู่ตรงนั้นทนรับการโดนต่อยตี คุณก็ยากที่จะต่อยเขาจนกระดองเต่าแตก

ชายชราจมูกแดงสังเกตเห็นโจวเจ๋อ ทันใดนั้นเขาเหมือนอวดความสามารถ กระโดดถอยหลังสองสามก้าวเสียงดัง ‘หวึ่ง’ ทำงานเสร็จเตรียมจบงาน ทำท่าหยุดมือ แล้วพูดคำรามเสียงทุ้มต่ำ “เก็บ!” ตาข่ายสีดำปรากฏคลุมสิงโตดำตัวนั้นโดยตรง

สิงโตดำแสดงสีหน้ากระวนกระวายออกมาอย่างเห็นได้ชัด มันไม่กลัวโดนต่อยตี เพราะชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังคนนั้นต่อยมันเป็นเวลานาน มันก็ไม่เป็นไร แต่มันไม่กล้าให้ตัวเองโดนขัง สิงโตตัวนี้ นับตั้งแต่ตอนแรกก็ได้แสดงให้เห็นว่ามีคุณภาพสูงด้านการรู้จักอ่านสถานการณ์!

“โฮก!” เสียงคำราม

“แกร้องเลย ร้องไปเลย แกร้องจนแสบคอก็ไม่มีใครสนใจแก!” ชายชราจมูกแดงรู้สึกว่าตัวเองแปลกเล็กน้อย เขาอยากอวดความเก่งต่อหน้าเหล่าจางเป็นพิเศษ อยากโชว์ความเท่ต่อหน้าเหล่าจางโดยเฉพาะ ไอ้หมอนี่ไม่ได้เป็นหญิงงามล่มเมืองเสียหน่อย ความรู้สึกของเขาแบบนี้ทำไปเพื่ออะไรกันแน่ หรือว่าตัวเขาหลังจากโดนขังสองสามปี จิตใจเกิดความบิดเบี้ยวไปแล้ว ต้องโทษไอ้อันปู้ฉี่เป็นเพราะไอ้งั่งนั้นแท้ๆ!

“ตาแก่คนนี้ ดูมีความสุขดี” โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่ เหล่าจางพยักหน้า แต่ใครจะคิดว่าเวลานี้ตำแหน่งเดิมของเศษกระเบื้องและอิฐกองหนึ่ง จู่ๆ ก็ระเบิดเป็นหลุมลงไป!

ทุกคนมองไปทางนั้น ไม่น่าเชื่อว่ามีห้องใต้ดินอยู่ในนั้น!

“โฮก!” เสียงสิงโตคำรามหนึ่งเสียง ดังมาจากห้องใต้ดิน ต่อจากนั้นสิงโตสีดำตัวหนึ่งวิ่งออกมาจากด้านล่าง ยังคงเป็นอุปกรณ์ของคนเชิดสิงโตเหมือนเดิม ทว่าสิงโตตัวนี้กลับไม่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็น ‘อุปกรณ์’ แต่อย่างใด คล่องแคล่วว่องไวเหมือนมีชีวิตจริงๆ! มีรอยแตกบนตัวของสิงโต มีจุดเสียหายหลายจุด และตำแหน่งเหล่านี้ยังมีรูอีกด้วย

“โฮก!” สิงโตคำรามอีกครั้ง พุ่งไปที่ภาพวาดหมึกดำที่ถูกขังอยู่ตรงนั้น เต็มไปด้วยความดุดัน ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว!

“แม่งเอ๊ย นี่คือ ‘กายเนื้อ’ ของมันในตอนแรก!” ชายชราจมูกแดงเตรียมเดินไปขวางทางข้างหน้าเมื่อรู้ตัว ตอนนี้ห้ามให้พวกมันรวมตัวกัน!

“ระวังมัน…” ชายชราจมูกแดงยังพูดไม่จบ โจวเจ๋อรู้สึกเพียงสมองของตัวเองระเบิด ด้านหน้าของเขา ปรากฏผู้ชาย ผู้หญิง คนแก่ และเด็กกลุ่มหนึ่ง ทุกคนแต่งหน้า อุปกรณ์เชิดสิงโตวางอยู่ข้างตัว ใส่ชุดทำการแสดง ฉากหลังเป็นสีดำ แต่พวกเขาแต่ละคนล้วนมีสีสันสะดุดตาเป็นอย่างมาก

ชายชราคนหนึ่งกำไม้เท้าถือฆ้องยืนอยู่หน้าสุด ตะโกนเสียงสูง “เชิดสิงโตมาเกินครึ่งชีวิต ตาแก่อย่างข้าวางไม่ได้หรอก พวกเราเชิดสิงโต แต่พวกเรามีหรือที่ตัวเองจะไม่ใช่สิงโต คนต่างชาติบุกเข้ามาแล้ว คนอื่นวิ่งหนีได้ คนอื่นหลบหนีได้ แต่พวกเราในเมื่อเชิดสิงโตหากินอยู่ที่นี่ ข้า พวกเจ้า ลูกของพวกเจ้า ล้วนอาศัยสิงโตเลี้ยงชีวิต! มาถึงวันนี้ ใครก็อย่าทำให้สิงโตต้องขายหน้า! คนอื่นกลัวได้ พวกเราห้ามกลัว สิงโต เป็นราชาแห่งสรรพสัตว์ มันกลัวอะไรด้วยรึ คนหนุ่มและคนแก่ทั้งหลาย มากับข้า! ช่วยทำให้คนต่างชาติได้ดู ว่าอะไรเรียกว่าจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรี อย่าให้คนต่างชาติดูถูกพวกเรา!”

‘พรวด!’ โจวเจ๋อแน่นหน้าอก ความหวาดหวั่น เหล็กกล้าแห่งคุณธรรมและความถูกต้อง กลายเป็นความแหลมคมที่ไร้รูปในพริบตา แทงทะลุหน้าอกของโจวเจ๋อโดยตรง

“เฮ้อ..” ชายชราจมูกแดงสีหน้าเศร้าสลด ไอ้ตัวนี้ ใครจะห้ามอยู่ เขาห้ามไม่อยู่ คนที่อยู่ตรงหน้าคาดว่าก็เอาไม่อยู่

ทว่าลำคอของโจวเจ๋อกลับมีเสียงคำรามต่ำออกมา เหมือนกำลังข่มขู่สิงโตที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง “โฮก!” เขี้ยวคมทั้งสองโผล่ออกมาโดยตรง กัดสิงโตที่อยู่ตรงหน้าทันที!

‘หมับ!’

การสัมผัสระยะใกล้ นำมาซึ่งความหวาดเสียวที่ชัดเจน! ในระยะสายตา ผู้ชายผู้หญิงแต่ละคนสวมใส่ชุดทำการแสดง มือถือมีดและหอกยาว พุ่งไปข้างหน้าท่าเดียว ด้านหลังของพวกเขา คนแก่สองคน คนหนึ่งตีฆ้อง คนหนึ่งเชิดสิงโตต่อไป ยิ่งตีฆ้องเสียงดัง ยิ่งเชิดสิงโตอย่างถึงอกถึงใจ ชายหญิงที่อยู่ตรงหน้าแต่ละคนล้มลง แต่คนแก่สองคนที่อยู่ข้างหลัง กลับยิ่งหัวเราะเสียงดัง ไร้ซึ่งความกังวลและหวาดกลัว

‘โหม่งหม่งหม่งโหม่งหม่ง!’ ตีฆ้องร้องไห้พร้อมกับหัวเราะ ยิ่งแสดงท่าทางอันสง่างามของการเชิดสิงโตได้ดีเยี่ยม ด้านล่างเวที เหมือนไม่ใช่สนามรบที่โหดร้าย แต่เป็นกลุ่มผู้ชมที่รอคอยการแสดงชุดนี้

“ซี้ด…” โจวเจ๋อคุกเข่าข้างหนึ่ง มุมตา รูจมูก และหูทั้งสองข้าง มีเลือดไหลออกไม่หยุด

เสียงฆ้อง เหมือนค้อนเหล็กหนักๆ ทุบลงมาอย่างแรง ทุบตีจิตวิญญาณของโจวเจ๋อไม่หยุด ความเจ็บปวดรวดร้าวแบบนั้น ความสิ้นหวังแบบนั้น ความมุ่งมั่นแบบนั้น ความยืนหยัดแบบนั้น ความช้ำใจแบบนั้น เหมือนมีดเล่มหนึ่ง เชือดเฉือนอยู่บนตัวของโจวเจ๋ออย่างเต็มที่

โดยเฉพาะเมื่อในภาพวาด ชายชราที่เชิดสิงโตคนนั้นจู่ๆ เซล้ม สิงโตหนักเกินไป เขาเชิดไม่ไหว คุกเข่าลงไปโดยตรง แต่ไหล่ของเขายังคงแบกสิงโตเหมือนเดิม ตะโกนเสียงดังว่า “ไอ้ฝรั่งชาติชั่ว ข้าไม่กลัวพวกเจ้า!”

‘พลั่ก!’ เถ้าแก่โจวรู้สึกสมองตัวเองเต็มไปด้วยเลือด เซล้มทั้งตัวทรุดไปอยู่บนพื้น

“โฮก!” สิงโตคำรามออกมาอีกครั้ง เริ่มลากดึงโจวเจ๋อพุ่งเข้าหาเหล่าจาง!

……………………………………………………………………….