ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 774

ตอนที่ 774 ความจริงและสิ่งที่ผ่านมา

เหล่าจางมาแล้ว พาตำรวจมาด้วยกลุ่มหนึ่ง นักพรตเฒ่ารออยู่ในที่เกิดเหตุ อยู่เป็นเพื่อนเด็กสาว เด็กสาวชอบอยู่กับโจวเจ๋ออย่างเห็นได้ชัด แต่โจวเจ๋อคิดดูแล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเด็กสาวเพื่อให้ปากคำกับตำรวจกลุ่มนี้ หรือกลับไปนั่งพิงเบาะในรถสูบบุหรี่ให้สบายใจดี

โจวเจ๋อเลือกอย่างหลัง อืม บางครั้งเถ้าแก่โจวเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเฉยชาเกินไป ถึงแม้จิตใจอ่อนโยนเป็นบางครั้ง ก็ไม่มีทางคงอยู่เป็นเวลานานเกินไป เวลานี้ เถ้าแก่โจวนั่งอยู่ตรงนี้ ดื่มโค้กเย็นๆ ถูกแล้ว เมื่อครู่เขายังตั้งใจเข้าไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กตรงทางเข้าเพื่อซื้อเครื่องดื่ม

ตำรวจปิดล้อมสถานที่เกิดเหตุ ยุ่งเป็นอย่างมาก นี่คือคดีใหญ่ คนสี่ชีวิต เกินคำว่าคดีลักพาตัวไปนานแล้ว

นักพรตเฒ่าคอยรับมือกับตำรวจ พูดจนปากแห้ง แน่นอนว่าต้องดึงเถ้าแก่ของตัวเองออกไป มีเหล่าจางคอยให้ความร่วมมือ จุดสนใจของตำรวจจึงไม่ย้ายไปที่โจวเจ๋อ ชาวบ้านเข้ามามุงล้อมที่นี่กันยกใหญ่ ทุกคนทอดตามอง ดูความคึกคัก

คดีฆ่ายกครัว คดีลักพาตัว ลูกชายเอ๋อฆ่ายกครัว เรื่องจริงไม่ได้พูดโกหก!

ไม่ว่าจะหยิบคดีไหนออกมา สามารถสร้างความฮือฮาให้กับหมู่บ้านได้มากพอ กระทั่งสามารถกลายเป็นข้อมูลแลกเปลี่ยนสื่อสารในชีวิตประจำวันของคนในหมู่บ้านรวมทั้งติดต่อกับคนภายนอกได้ นับประสาอะไรกับครั้งนี้ที่เกิดเรื่องพร้อมกันทีเดียวสามเรื่อง

โจวเจ๋อมองเห็นใบหน้าที่ตื่นเต้นของพวกชาวบ้าน ผู้ชายผู้หญิงเข้ามารวมตัวกันเยอะมาก โจวเจ๋อเกลียดวัฒนธรรมการเป็นชาวมุงแบบนี้มาตลอด จะเข้ามาก็เข้ามาดูเถอะ ถ้าหากมองด้วยเจตนาดีและเห็นอกเห็นใจ ก็ไม่เป็นไร ทว่าแต่ละคนใบหน้าหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนดูละครตลกก็ไม่ปาน ทำให้คนรู้สึกรังเกียจ

เขาส่ายหน้า ลูบกระเป๋ากางเกง บุหรี่หมดแล้ว เสียใจหนักมาก ตอนที่เถ้าแก่โจวผลักประตูรถ กำลังจะไปซื้อบุหรี่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เขาเห็นหวังเคอขับรถเข้ามา หวังเคอเห็นโจวเจ๋อ จึงจอดรถแล้วเดินลงมา

“พี่ชาย นายมาแล้ว” โจวเจ๋อเอ่ยทักทาย มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่จอมปลอมอย่างหนึ่ง ก่อนหน้านี้ยังแอบแซวอยู่ในใจว่าหวังเคอเป็นคนสร้างแรงบันดาลใจให้โจวเจ๋อ เวลานี้ใบหน้ากลับเอ่อล้นไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้ม

“อืม ฉันขอไปข้างหน้าก่อน” หวังเคอมองโจวเจ๋อ แล้วมองไปข้างหน้า ถึงแม้ในใจจะรู้ดีว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับโจวเจ๋อ แต่เขาฉลาดพอที่จะไม่ถามโจวเจ๋อ เดินแหวกผู้คนเดินเข้าไปข้างในโดยตรง

เขาอยากไปหา ‘คนไข้’ ของเขา เหล่าจางโทรหาหวังเคอโดยเฉพาะ อันที่จริง ที่สถานีตำรวจใช่ว่าจะไม่มีที่ปรึกษาทางด้านจิตวิทยาโดยเฉพาะ ถ้าเป็นช่วงปกติทั่วไป ก็จะไม่ไปเชิญหวังเคอมา เนื่องจากค่ารักษาของหวังเคอแพงเกินไป ในฐานะจิตแพทย์ที่มีชื่อเสียงอยู่บ้างในเซี่ยงไฮ้ ค่ารักษาพยาบาลของเขานั้นสูงเกินไป

เหล่าจางติดต่อหวังเคอโดยอาศัยความสัมพันธ์ของร้านหนังสือ หวังเคอไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว และไม่มีเงื่อนไขใด จากนั้นจึงมาหาทันที

โจวเจ๋อกวาดตามองหนึ่งที พบว่าสาวน้อยโลลิกับเด็กผู้ชายอยู่ในรถของหวังเคอ เขาเดินเข้าไป แล้วยื่นมือเคาะหน้าต่างรถ สาวน้อยโลลิโบกมือทักทายโจวเจ๋ออย่างมีมารยาทเป็นอย่างยิ่ง “สวัสดีค่ะคุณอา!”

โอเค หลินเข่อกำลังนอนหลับ

สายตาของโจวเจ๋อมองไปที่เด็กผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เด็กผู้ชายพยักหน้าให้โจวเจ๋อเล็กน้อย

“เหอะ…” โจวเจ๋อหัวเราะ “การประจบเช่นนี้ สุดท้ายแล้วไม่ได้อะไร”

เด็กผู้ชายยักไหล่ เพื่อความรัก ไร้ซึ่งความหวาดกลัวใดๆ

“เอาบุหรี่ของเขามาให้ฉัน”

เด็กผู้ชายพลิกตัวไปข้างหน้า หยิบบุหรี่ที่หวังเคอใส่ไว้ในลิ้นชักออกมายื่นให้โจวเจ๋อ ขณะเดียวกันก็อธิบายว่า “ผมกับหวังหรุ่ยตอนนี้เรียนเปียโนด้วยกัน”

“โอเค เรียนให้เก่งเร็วๆ นะ ตอนเย็นกลับร้านหนังสือจะได้เล่นเพลงให้ฉันฟัง ฉันอยากฟัง ‘ซิมโฟนีหมายเลขห้า’”

“คุณชอบเพลงนี้” เด็กผู้ชายแปลกใจอยู่บ้าง

“เปล่า เพราะพอพูดถึงเพลงบรรเลงเปียโน ชั่วขณะนี้ฉันจำได้แค่เบโธเฟนกับ ‘ซิมโฟนีหมายเลขห้า’” โจวเจ๋อมีความจริงใจอย่างยิ่ง เสียงจุดบุหรี่ดัง ‘ฉึบ’ เขายืนพิงกระโปรงหน้ารถ ไม่มองไปด้านใน แต่ก้มหน้าพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างเงียบๆ

สาเหตุที่ตอนนี้ยังไม่กลับ ไม่ใช่เพราะรอรับนักพรตเฒ่ากลับบ้าน แต่เป็นเพราะจะมีสิ่งที่สว่างไสววาววับมาหาตัวเองอย่างแน่นอน แทนที่เมื่อตัวเองกลับร้านหนังสือ เพิ่งจะนอนลง หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา เขาก็รีบร้อนเข้ามา สู้ตัวเองรอเขาอยู่ตรงนี้จะดีกว่า

และแล้วสิ่งที่สว่างไสววาววับนั้นก็มาจริงๆ เขาเดินมาตามแสงตะวันลับฟ้า ดูเหมือนอยากเปล่งแสงทำร้ายคนร้ายตาต่ำพวกนั้นทั้งหมด โจวเจ๋อหัวเราะทันที หัวเราะด้วยความดีใจอย่างยิ่ง

เหล่าจางรู้สึกงุงงงอย่างบอกไม่ถูก และไม่ค่อยสบายใจ เขาเดินมาตรงหน้าโจวเจ๋อ ยื่นมือขอบุหรี่จากโจวเจ๋อจากนั้นจุดมัน แล้วรีบสูบอย่างแรง

“คุณตื่นเต้นมากใช่ไหม” โจวเจ๋อถาม

เหล่าจางไม่ตอบ

โจวเจ๋อถามอีก “ไม่ต้องตื่นเต้น”

เหล่าจางเม้มปาก ยื่นมือชี้ไปที่ด้านหลัง แล้วถามอย่างกระวนกระวายใจ “เถ้าแก่ สี่คนในบ้านที่อยู่ข้างหลัง เป็นฝีมือของคุณใช่ไหม”

โจวเจ๋อเหลือบตามองเหล่าจางหนึ่งทีด้วยความแปลกใจ เอ่ยว่า “ฝ่ายตำรวจของพวกคุณสืบได้อย่างนี้เหรอ”

เหล่าจางส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ พวกเรามีการคาดเดาเชิงตรรกะเป็นของตัวเอง หลักฐานในที่เกิดเหตุบางส่วนชี้ไปตามการคาดเดาของพวกเรา แต่ผมรู้สึกว่า ผมต้องมาถามคุณก่อน”

“จากนั้นล่ะ” โจวเจ๋อถาม