ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 775

ตอนที่ 775 ใช่ว่าไม่รายงาน!

ผู้คนมักจะพูดว่า ความลำบากคือทรัพย์สินก้อนหนึ่ง แท้จริงแล้วหลายครั้งนี่นับว่าเป็นเพียงการฉีดยาชาราคาถูกที่หมดอายุให้ตัวเอง เพราะเหมือนเป็นกฎอย่างหนึ่ง คนที่ทนรับความลำบาก เขามักจะเจอเรื่องแย่ๆ หลายครั้ง พอลำบากครั้งหนึ่ง ความลำบากครั้งที่สองก็จะตามมาติดๆ จากนั้นถูกความลำบากทุบจนเป็นลม…

นักพรตเฒ่าถูกตำรวจนำตัวไป เขาต้องให้ความร่วมมือกับการสอบสวน ตามคำพูดของเหล่าจาง อันที่จริงแค่ทำพอเป็นพิธีเท่านั้น ไม่มีอะไร

โจวเจ๋อไม่ได้ขับรถกลับร้านหนังสือ แต่ขับตามรถพยาบาลมาที่โรงพยาบาลพร้อมกัน เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องตามมา เพื่อความรู้สึกเห็นใจเล็กน้อยของเขาเหรอ ดังนั้นโจวเจ๋อจึงจอดรถในลานจอดรถของโรงพยาบาล แล้วนั่งครุ่นคิดปัญหานี้อยู่ในรถ

พอนั่งคิด ก็กินเวลาไปหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว จากนั้นโจวเจ๋อรู้สึกว่าตัวเองหิวแล้ว เขาอยากกลับไปกินข้าวเย็นที่ร้านหนังสือ และที่สำคัญที่สุดคือ เขาคิดอะไรไม่ออกเลย บังเอิญว่า เขาเห็นรถของหวังเคอขับเข้ามาในโรงพยาบาลเช่นกัน แต่ครั้งนี้เด็กสองคนไม่ได้อยู่ข้างใน หวังเคอสังเกตเห็นรถของโจวเจ๋อ จึงจงใจขับรถของตัวเองไปจอดข้างๆ โจวเจ๋อ

ตอนลงจากรถ โจวเจ๋อเห็นหวังเคอถือผลไม้และลูกอมจำนวนหนึ่งอยู่ในมือ โจวเจ๋อก็ลงจากรถเช่นกัน ถามว่า“นายไม่ได้ต้มน้ำซุปมาด้วยเหรอ”

“อ้อ ใช่แล้ว!” หวังเคอเปิดประตูรถอีกครั้ง หยิบกระติกน้ำร้อนออกมาจากข้างใน “ฉันเอาซุปเนื้อมาด้วย” หวังเคอพูดพลางหัวเราะเหอะๆ

“…” โจวเจ๋อ

ใช่แล้ว ฉันรู้บ้านของนายขาดอะไรก็ได้ แต่จะขาดซุปเนื้อไม่ได้

“เข้าไปดูด้วยกันไหม” หวังเคอถาม

“อืม”

ในเมื่อคนก็มาแล้ว เช่นนั้นจึงขึ้นไปดูเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นจะเหมือนกับคนโง่คนหนึ่ง วิ่งมาที่นี่เพื่อพิจารณาการใช้ชีวิตของมนุษย์ เมื่อขึ้นลิฟต์แล้วจึงขึ้นไปยังชั้นห้าของตึกผู้ป่วยโดยตรง เป็นห้องคนไข้แบบเดี่ยว หน้าประตูมีตำรวจสองนายคอยเฝ้าอยู่

ตอนที่หวังเคอเข้าไป ได้แสดงบัตรประชาชนของตัวเอง ส่วนโจวเจ๋อ ตำรวจสองคนนี้เนื่องจากรู้จักจางเยี่ยนเฟิงถึงได้รู้จักโจวเจ๋อ ดังนั้นจึงเดินเข้าไปได้เลย

หมอตรวจสุขภาพร่างกายของเด็กสาวแล้ว ตอนนี้กำลังให้น้ำเกลืออยู่ เด็กสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว น่าจะเช็ดตัวเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดขาว แต่กลับเต็มไปด้วยความสงบใจมากกว่าตอนที่อยู่ในห้องเก็บของ

“ยังจำฉันได้ไหม อามาเยี่ยมหนูแล้ว เอาของกินมาให้หนูด้วย” หวังเคอพูดอย่างอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

เด็กสาวไม่กลัวหวังเคออย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าอย่างไรหวังเคอก็ทำอาชีพนี้ ถ้าหากไม่มีความสามารถในการทำให้ตัวเองได้รับความเป็นกันเองและความรู้สึกว่าเป็นที่น่าพอใจเลยสักนิด แล้วจะทำอาชีพนี้ได้อย่างไร

เพียงแต่หวังเคอเพิ่งจะวางของ พอขยับตัว เด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงหลังจากเห็นโจวเจ๋อตามเข้ามา เธอก็ดิ้นรนลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที ถ้าหากไม่ใช่เพราะหวังเคอตอบสนองไวเข้าไปกอดได้ทัน เด็กสาวอาจจะร่วงตกจากเตียงโดยตรง

“อย่าตื่นเต้น อย่าตื่นเต้น หนูอยากได้อะไร เดี๋ยวฉันไปหยิบให้ เดี๋ยวไปหยิบให้เอง” หวังเคอรีบปลอบใจทันที

ใครจะรู้ว่าดวงตาของเด็กสาวกลับจ้องมองโจวเจ๋อ และยังยื่นมืออยากจะจับมือของโจวเจ๋อ หวังเคอตกตะลึง มองโจวเจ๋ออย่างแปลกใจเล็กน้อย แววตาประมาณว่า คิดไม่ถึงว่านายจะได้รับความสนใจจากเด็กสาวขนาดนี้

โจวเจ๋อยักไหล่ เดินไปข้างเตียง เพื่อให้เด็กสาวจับมือของเขา เด็กสาวได้รับการปลอบใจทันที

“สงสัยร่างนี้ของฉัน จะหน้าตาไม่เลว”

“เหอะๆ” หวังเคอพยักหน้า แต่ไม่ได้พูดหัวข้อนี้ต่อ เขาไม่ชอบพูดเรื่องด้านนี้กับโจวเจ๋อเป็นอย่างมาก เพราะลูกสาวของเขาก็…

“สามารถสื่อสารได้ปกติไหม” โจวเจ๋อถามหวังเคอ

หวังเคอส่ายหน้า “ไม่เพียงโดนทรมาน ศีรษะยังเคยได้รับแรงกระแทก ตรวจพบว่าสมองได้รับความกระทบกระเทือน อาจจะทำให้เสียความทรงจำในระดับหนึ่ง บวกกับประสบการณ์ที่เจอในช่วงนี้ เฮ้อ ตอนนี้ทางตำรวจยังไม่แน่ใจว่าเด็กสาวคนนี้ถูกขังมานานแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไรคนที่รู้เรื่องส่วนใหญ่ตายหมดแล้ว และคนโง่อายุสามสิบกว่าปีคนนั้นก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่จากเบาะแสของเถ้าแก่ร้านขายอุปกรณ์ช่างหน้าหมู่บ้าน เมื่อสี่เดือนก่อน ผู้หญิงเจ้าของบ้านเคยไปซื้อแม่กุญแจตัวใหญ่กับโซ่ล่ามสุนัขที่ร้านของเขา”

สี่เดือนที่แล้ว…โจวเจ๋อก้มหน้า มองเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเตียงที่กำลังมองเขาตาเป็นประกายกลัวว่าตัวเขาจะหายไปด้วยความจนใจและเสียดายอยู่บ้าง

เด็กสาวอายุเท่านี้ ถ้าหากเกิดในครอบครัวปกติ เมื่อเจอแมลงสาบอาจจะร้องตะโกนวี้ดว้ายเสียงดัง แต่ตอนนี้กลับต้องมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้

“นายรู้ไหม เธอ..” โจวเจ๋อพูดถึงตรงนี้ แล้วจึงหยุด เพราะจู่ๆ เขาก็นึกได้ว่า ดูเหมือนไม่เหมาะที่จะพูดกับหวังเคอ

“เธอท้องเหรอ” หวังเคอพูดตามตรงด้วยสีหน้าปกติ น้ำเสียงปกติ ทุกอย่างปกติ บางครั้งจุดที่หวังเคอทำให้คนอื่นเป็นบ้าได้เหมือนกัน ก็คือเขาปกติมากเกินไปจริงๆ!

เวลานี้ โจวเจ๋อรับโทรศัพท์สายหนึ่ง เป็นสายของนักพรตเฒ่า เขาบอกว่าเขาเสร็จธุระจากสถานีตำรวจแล้ว ตอนนี้กำลังกลับไปร้านหนังสือ โจวเจ๋อจึงตอบว่ารับทราบแล้ว

เมื่อตัดสาย โจวเจ๋อพบว่าหวังเคอแกะลูกอมให้เด็กสาวกินแล้ว เด็กสาวกำลังกินอยู่ แต่ดวงตากลับยังจ้องมองตัวเขา

“เธอถูกชะตากับนาย” หวังเคอพูดอย่างปลงอนิจจัง “เหมือนสิ่งมีชีวิตใหม่ที่เพิ่งฟักออกจากไข่ จะรู้สึกสนิทสนมคุ้นเคยกับสิ่งมีชีวิตที่ตัวเองได้เห็นแวบแรกตอนที่ฟักตัวออกมา นายเป็นคนช่วยเธอออกมาใช่ไหม บางทีนี่ก็คือพรหมลิขิต เพราะตอนที่ออกมาจากที่นั่น สำหรับเธอแล้ว เท่ากับได้ชีวิตใหม่”