ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 776
สรุปบท ตอนที่ 776 หน้าเหมือนกัน: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล
อ่านสรุป ตอนที่ 776 หน้าเหมือนกัน จาก ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล โดย Internet
บทที่ ตอนที่ 776 หน้าเหมือนกัน คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายAction ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 776 หน้าเหมือนกัน
พอวางสาย โจวเจ๋อยืดตัวตรงโดยไม่รู้ตัว รู้สึกอยู่เสมอว่าไฟร้ายที่อัดอั้นอยู่ในใจหาที่ระบายไม่ได้ก่อนหน้านี้ ในที่สุดเหมือนจะหาทางออกได้แล้ว และเวลานี้ หวังเคอได้ออกมาจากห้องคนไข้ เห็นโจวเจ๋อยืนรออยู่ที่ลิฟต์ เขาจึงเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเอ่ยว่า “จะไปก็ไม่บอกกันสักคำ”
โจวเจ๋อหัวเราะไม่อธิบาย
“อยากจะคุยกับนาย เธอนอนหลับไปแล้ว เป็นอย่างไร ยังมีเวลาไหม”
โจวเจ๋ออยากจะบอกว่าตัวเองมีธุระด่วนต้องรีบกลับ แต่ก็ยังพยักหน้าตกลง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งวีแชตหานักพรตเฒ่า เพื่อให้เฝ้าสี่คนนั้นไว้ รอเขากลับไปแล้วค่อยว่ากัน แล้วจึงเตือนนักพรตเฒ่าให้ไปหาทนายอันเพื่อหาวิธีการลงโทษทรมาน
พูดจริงๆ นะ ไอ้สี่คนนี้มาถึงมือตัวเองแล้ว เราจะลงโทษพวกเขาอย่างไรเพื่อให้พวกเขาเสียใจที่อยู่บนโลกใบนี้ โจวเจ๋อยังไม่มีวิธีที่แน่นอน บางทีอาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนเขามีน้ำใจต่อผู้อื่นเกินไป เฮ้อ
ทั้งสองคนขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสาม ชั้นสามเป็นโรงอาหารของตึกผู้ป่วยใน ตอนนี้สิ้นสุดเวลาอาหารเย็นแล้ว แต่ซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ กับร้านกาแฟยังเปิดให้บริการอยู่
เมื่อหาที่นั่งได้แล้ว หวังเคอจึงสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว โจวเจ๋อขอที่เขี่ยบุหรี่หนึ่งอัน เพราะตำแหน่งที่พวกเขานั่งติดนอกหน้าต่าง ดังนั้นพนักงานจึงไม่ห้าม หยิบที่เขี่ยบุหรี่มาให้
“ไม่ดื่มกาแฟของที่นี่ กลัวไม่อร่อยเหรอ”
โจวเจ๋อพยักหน้า
“เหอะๆ” หวังเคอหัวเราะ ลุกขึ้นเดินที่ซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดเล็กที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซื้อน้ำแร่มาหนึ่งขวด “ดื่มน้ำแร่สิ”
น้ำดื่มยี่ห้อ ‘ปิงลู่’ ขวดหนึ่งถูกนำมาวางตรงหน้าโจวเจ๋อ โจวเจ๋ออยากจะพูดกับหวังเคอว่า นายจงใจหรือเปล่า
“ฉันได้ยินลูกสาวของฉันเล่าเรื่องของนายมาบ้าง ถึงแม้ช่วงนี้พวกเราจะไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่ฉันรู้สึกว่ายังต้องหาเวลาคุยกับนาย ความสัมพันธ์ของพวกเรา จริงๆ แล้วไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากเท่าไร ใช่ไหม”
“ใช่” โจวเจ๋อเดาว่าน่าจะเป็นสาวน้อยโลลิสั่งให้หวังเคอมา
“ไม่ต้องรู้สึกเป็นปรปักษ์กับฉัน ฉันเป็นหมอ อืม จริงๆ แล้ว นายมีความสามารถควบคุมอารมณ์ของนายได้ ดังนั้นพวกเราพูดเข้าประเด็นเลยเถอะ”
“ตัวนายเองรู้สึกไหมว่า นิสัยและความเคยชินของนาย กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างเงียบๆ”
โจวเจ๋อเอามือมาแตะที่ริมฝีปาก แต่ไม่ได้กัดเล็บ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปัญหานี้ เขานึกถึงสาวน้อยโลลิโดยสัญชาตญาณว่าพูดกับหวังเคออย่างไรบ้าง หรือว่าในสายตาของสาวน้อยโลลิ ตัวเขาที่เป็นเถ้าแก่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเยอะมาก
ในสายตาของพนักงานในร้านหนังสือ ตัวเขากำลังเปลี่ยนไปใช่ไหม แต่การเปลี่ยนแปลงต้องมีทิศทางเสมอ แล้วเปลี่ยนแปลงไปทางไหน
อ้อ ฉันโง่ขึ้นเหรอ
หวังเคอดื่มกาแฟ หลังจากเขาให้เวลาโจวเจ๋อได้คิดเต็มที่แล้ว จึงพูดต่อ “อันที่จริงนี่คือปรากฏการณ์ที่ปกติอย่างมาก เพราะยกเว้นว่าคนคนนี้จะนอนอยู่ในโลงศพ หรือไม่ก็อยู่ในสภาวะหยุดนิ่งตลอดไป ไม่อย่างนั้นขอแค่เขายังได้ขยับ ขอแค่เขายังได้คิด ถึงแม้จะอยู่ในห้องขังก็ตาม นิสัยของเขาก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงไม่หยุด เพียงแต่ระดับการเปลี่ยนแปลงมีความแตกต่างกันเท่านั้น เว้นเสียแต่ว่านายจะปิดกั้นตัวเอง ไม่อย่างนั้นตอนที่นายสัมผัสกับโลกใบนี้ จริงๆ แล้วโลกใบนี้กำลังกลืนกลายนายอยู่ ยกตัวอย่างเช่น นายเคยได้ยินไหม เรื่องสามีภรรยาหน้าเหมือนกัน”
“หน้าเหมือนกัน”
“อืม ก็คือหลังจากที่สามีภรรยาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนานๆ หน้าตาจะเกิดการเปลี่ยนแปลงเพราะเหตุนี้ ให้ความรู้สึกกลมกลืนกัน และด้านนิสัย ก็จะส่งผลกระทบและส่งเสริมซึ่งกันและกัน เพราะตามทฤษฎีแล้ว ยกเว้นกรณีพิเศษอย่างเมียน้อยหรือชู้รักรวมทั้งผู้ชายที่เป็นลูกแหง่ติดแม่ สามีภรรยาน่าจะเป็นหนึ่งในคู่ที่สนิทกันมากที่สุดในโลกนี้แล้ว”
“จากนั้นล่ะ” โจวเจ๋อจุดบุหรี่หนึ่งมวน “ไม่ใช่สิ พี่ชาย ฉันยังไม่เข้าใจว่านายอยากจะสื่อความหมายว่าอะไรกันแน่”
“หรุยหรุ่ยเคยพูดกับฉัน ตัวฉันเองก็รู้สึกด้วยเหมือนกัน จริงๆ แล้ว นิสัยของนาย และทั้งตัวของนายกำลังถูกอีกตัวตนหนึ่งหลอมรวมและเปลี่ยนแปลงอยู่จริงๆ นายไม่รู้สึกใช่ไหม”
ดวงตาของโจวเจ๋อหรี่ขึ้นมาทันที
“รสนิยมด้านความงามของนาย ความสนใจของนาย นิสัยของนาย ความเคยชินของนาย ทุกๆ ด้าน น่าจะเกิดการตอบสนองที่เชื่อมโยงกันด้วยสาเหตุนี้”
“ฉันก็รู้สึกอยู่”
“อ้อ อย่างนั้นก็ดี อันที่จริง สภาวะของนายเหมือนคนหลายบุคลิก เมื่อก่อนที่นายมาหาฉัน สภาพในตอนนั้นเป็นนาย เพื่อนที่โตมากับฉันจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า โจวเจ๋อ กับอีกคนที่ชื่อ ‘สวีเล่อ’ กำลังเกิดการปะทะกันอยู่ในร่างนี้ ใช่ไหม”
“ใช่”
“ตอนนี้ ฉันรู้สึกว่า ปัญหาของสวีเล่อไม่ใช่ปัญหาแล้ว ใช่ไหม”
“ใช่”
“ดังนั้น หมายความว่า ปัญหาใหม่ไม่ใช่สวีเล่อ และแข็งแกร่งกว่าสวีเล่อ”
“หืม” โจวเจ๋อเอ่ยพลางครุ่นคิด “นายสามารถพูดลงรายละเอียดได้อีก”
เขาอยากรู้ว่า สาวน้อยโลลิพูดกับเขาพ่อของ ‘ผี’ คนนี้ไปแค่ไหน
“จริงๆ แล้วมันขึ้นอยู่กับนาย ขึ้นอยู่กับร่างของนาย ที่จะสามารถขจัดความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ไหม อันที่จริงบนโลกนี้ มีหลายคนกำลังคิดอยู่ในหัวว่า ตัวเองต้องรักษาบุคลิก ต้องรักษาความไร้เดียงสาที่เป็นของตัวเอง คงลักษณะพิเศษที่เป็นของตัวเองไว้ ตอนดึกยืนอยู่หน้ากระจก ชื่นชมร่างกายของตัวเอง ขณะเดียวกัน ลิ้มรสจิตวิญญาณที่ตัวเองคิดว่ามาจากหนึ่งในล้าน แต่ในความเป็นจริงนั้น ในชีวิตจริง พวกเขากำลังกลายเป็นส่วนหนึ่งของสรรพสิ่งไปตามธรรมชาติ ไหลไปตามกระแสน้ำที่ขุ่นมัวนี้”
“พี่ชาย นายรู้ไหม ความรู้สึกที่นายพูดอยู่ในตอนนี้ คล้ายภาพยนตร์ฮอลลีวูดนิดหน่อย เหมือนพระเจ้าผิวดำที่เดินออกมาเล่าถึงหลักในการดำเนินชีวิตของมนุษย์” โจวเจ๋อเขี่ยบุหรี่แล้วพูดว่า “ฉันก็แค่อยากถาม ความเปลี่ยนแปลงนี้ เกิดขึ้นฝ่ายเดียวใช่ไหม”
“ไม่ชัวร์ เหมือนกับสามีภรรยาหน้าตาเหมือนกัน…”
“ทำไมเป็นสามีภรรยาที่หน้าตาคล้ายกันอีก”
โจวเจ๋อมองหวังเคอ แล้วพูดซ้ำโดยไม่มีความลังเลแม้แต่นิดเดียว “เอาเด็กออก”
“แบบนี้ไม่เป็นไปตามขั้นตอน พวกเราต้องรอเธอฟื้นขึ้นมาก่อน ให้เธอได้สติกลับมาแล้ว จากนั้นถึงถามเธอ แล้วจึง…”
“เอาเด็กออกเถอะ ถ้าหากพวกนายไม่เห็นด้วย วันพรุ่งนี้ฉันจะมาโรงพยาบาลอีก ฉันเคยเป็นศัลยแพทย์ นายก็รู้”
“ไม่ว่าอย่างไร เด็กไม่มีความผิด”
“พูดแบบนี้น่าเกลียดเกินไป” โจวเจ๋อลุกขึ้น มองหวังเคอ ขณะเดียวกันก็ยื่นมือหยิบถุงมือหนังสีดำที่อิงอิงซื้อมาให้ตัวเองออกมาจากกระเป๋า สวมมันแล้วพูดในเวลาเดียวกัน “เด็กคนนี้ หากไม่เอาออก จะเก็บไว้ทำไม”
“ฉันเข้าใจอารมณ์ของนาย แต่…”
“ฉันก็เข้าใจอารมณ์ของนาย แต่ พี่ชาย นายรู้ไหม บนโลกนี้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีจิตใจแข็งแกร่งเหมือนพี่”
หวังเคออึ้งไปเลย
“ขอโทษ” โจวเจ๋อตบไหล่ของหวังเคอ “แต่จะเอาเด็กไว้ทำไม ให้เธอเปล่งออร่าของความเป็นแม่ เฝ้าดูแลลูกใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งต่อไปเหรอ ไม่ใช่โครงเรื่องในละครน้ำเน่านะ ถ้าหากเก็บเด็กคนนี้เอาไว้ ทุกวันคงได้แต่ตอกย้ำความทรงจำที่แสนเจ็บปวดของเธอในช่วงนั้น พวกเราทำไมต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้”
หวังเคอสูดลมหายใจลึกๆ พลางมองโจวเจ๋อ เขารู้สึกว่าโจวเจ๋อพูดมีเหตุผล
“แต่พวกเราไม่สามารถเลือกแทนเธอได้ ไม่สอดคล้องกับหลักการ”
“แม่งหลักการบ้าบออะไร วันพรุ่งนี้ฉันจะเอาอุปกรณ์มา แล้วเอาเด็กออก วางใจได้ จะทำให้เธอบาดเจ็บน้อยที่สุดนายสามารถเตือนทางตำรวจ สามารถเตือนทางโรงพยาบาล แต่นายน่าจะรู้ดี พวกเขาห้ามฉันไม่ได้”
หวังเคอเม้มปาก รู้สึกปลงอนิจจัง เอ่ยว่า “อาเจ๋อ นายเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
โจวเจ๋อส่ายหน้า “ถ้าหากนี่คือการเปลี่ยนแปลงอย่างหนึ่ง พูดจริงๆ นะ ฉันไม่รังเกียจการเปลี่ยนแปลงนี้”
“ดังนั้น ฉันยังจะพูดอะไรได้อีก”
“นายสามารถพูดว่า วันพรุ่งนี้นายจะเอาซุปเนื้อมาเยอะหน่อย มาบำรุงร่างกายของเธอ”
หวังเคอแสดงสีหน้าครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง จากนั้นตอบอย่างจริงจัง “โอเค”
……………………………………………………………………….
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล