ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 778

ตอนที่ 778 คัดเลือก

ในเวลาหนึ่งชั่วโมงต่อจากนั้น ยากมากที่จะได้เห็นร้านหนังสือเต็มไปด้วยบรรยากาศของ ‘การเรียนรู้พัฒนาตนเอง’ อย่างนี้ ค่อยดูเหมือนร้านหนังสือหน่อย

โจวเจ๋อนั่งบนโซฟา ถือภาพถ่ายสีสองสามใบที่พิมพ์ออกมาเมื่อครู่อยู่ในมือของเขา แล้วก้มหน้าจิบกาแฟเป็นพักๆ

ทนายอันยืนพิงกำแพง มือหนึ่งคีบบุหรี่พร้อมกับพลิกดูภาพถ่ายสีหลายใบในเวลาเดียวกัน และดูเหมือนว่าเขาจะสูบบุหรี่เยอะไปหน่อย จึงไอสองสามครั้งเป็นครั้งคราว

อิงอิงนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น บนขาที่ใส่ถุงน่องสีขาว ล้วนเป็นภาพสีทั้งหมด

โจวเจ๋อดูรูปภาพในมือเสร็จแล้วจึงโยนทิ้งไปอีกทาง แล้วหยิบรูปภาพที่อยู่บนขาของอิงอิงขึ้นมาดูต่อ หยิบออกมาทีละใบ

สวี่ชิงหล่างนั่งอยู่ริมโต๊ะ นักพรตเฒ่านั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ เด็กผู้ชายนั่งอยู่บนบันได แม้แต่เจ้าลิงน้อยก็ยังนั่งอยู่บนคานดูภาพถ่ายสีที่ซ้อนกันหลายใบอยู่ในมือของมัน ดูเสร็จแล้วจึงโยนทิ้งลงไปอย่างไม่พอใจ

โจวเจ๋อกำลังถือภาพถ่ายสีใบหนึ่งอยู่ในมือ ซึ่งมีหัวข้อเขียนไว้บนนั้นว่า ‘กระดูกนับร้อย ถูกแทงด้วยตะปูเหล็กยาว’ และยังมีรูปภาพคนคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียงสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ข้างๆ มีผีน้อยสองสามตนถือตะปูเหล็กตอกเข้าไปในร่างของเขา ร่างกายของมนุษย์มีกระดูกสองร้อยกว่าชิ้น ดังนั้นจึงตอกตะปูเหล็กใส่กระดูกทุกชิ้น

“ฮ้าว…” โจวเจ๋อหาวหนึ่งที ตะโกนพูดว่า “เหล่าอัน ครั้งนี้คุณไปหามาจากที่ไหน”

โจวเจ๋อถามทนายอันว่ามีการลงโทษแบบไหนที่คุ้มค่าเป็นประสบการณ์ต่อการเรียนรู้ ทนายอันจึงพิมพ์เอกสารออกมาปึกหนึ่ง เห็นได้ชัดว่า ไม่ใช่ทนายอันเป็นคนวาดและบรรยายด้วยตัวเอง เป็นไปไม่ได้ที่จะเร็วขนาดนี้

“ค้นในไป่ตู้วิกิพีเดียแล้วดาวน์โหลดออกมา” ทนายอันตอบ

“เชื่อถือได้เหรอ” โจวเจ๋อถาม

“เถ้าแก่ ไม่ว่าอย่างไรคุณก็แค่วาดเฉยๆ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นผลงานชิ้นเอกจากภูมิปัญญาของคนใช้แรงงาน ชอบอันไหนก็ใช้อันนั้น”

ใช่แล้ว ทุกคนในร้านหนังสือกำลังดูรูปภาพและคำบรรยายการลงโทษในนรกภูมิ จำเป็นต้องเลือกสี่แบบที่ทรมานคนมากที่สุด จากนั้นโจวเจ๋อจะวาดเข้าไปในสมุดหยินหยาง แล้วโยนวิญญาณของคนเลวสี่คนนั้นเข้าไป

เพียงแต่ รูปแบบการลงโทษเยอะเกินไป ทำให้รู้สึกลำบากใจที่ต้องเลือก สรุปแล้วต้องเลือกแบบไหนถึงจะสะใจ เลือกอันไหนถึงจะทรมานที่สุดโหดเหี้ยมที่สุด

“คุณอยู่ในนรกไม่เคยเห็นการลงโทษของจริงเลยเหรอ”

“เคยเห็น จริงๆ แล้วไม่ต่างจากในนี้มากนัก แต่มีการลงโทษบางอย่างค่อนข้างซับซ้อน หลุดจากสภาพแวดล้อมของนรกแล้วยากที่จะทำออกมา โอ้วๆๆ เถ้าแก่ คุณดูอันนี้ อันนี้ทั้งโหดทั้งเหี้ยมและมีนัยยะ วิปริตสุดๆ!”

ทนายอันเดินไปตรงหน้าโจวเจ๋อ ยื่นรูปภาพสีให้โจวเจ๋อดู การลงโทษนี้หลังจากคนกระหายน้ำถึงระดับหนึ่งแล้ว จะให้เขาดื่มเหล็กหลอมเหลว จากนั้นเมื่อเหล็กหลอมเหลวเข้าไปในท้องแล้วแข็งตัว อวัยวะภายในร่างกายจะเริ่มหนัก

เนื่องจากเป็นวิญญาณ ดังนั้นจึงไม่มีสถานการณ์ที่ท้องถูกเผาด้วยเหล็กหลอมเหลว แต่สามารถสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดในกระเพาะอย่างสุดซึ้ง

“จากนั้นค่อยผ่าท้อง เอาเหล็กออกมา หลังจากนั้นก็ทำวนแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา” ทนายอันพูดแล้วตัวเองก็หัวเราะขึ้นมา

“เลือกเสร็จหรือยัง พวกเราลองมาสรุปกันหน่อย” โจวเจ๋อตะโกน

ต่อจากนั้น ทุกคนจึงนำการลงโทษที่คิดว่าสุดแสนจะทรมานโหดเหี้ยมและสะใจที่สุดมาวางตรงหน้าโจวเจ๋อ ซึ่งมีความแปลกประหลาดนับร้อยพัน บนพื้นฐานของการทรมาน เล่นแบบนี้จะได้ประสิทธิผลมากที่สุด

“เถ้าแก่ จริงๆ แล้ว ข้าคิดว่า หนามยอกต้องเอาหนามบ่งถึงจะเหมาะสม” นักพรตเฒ่าพูดหลังจากที่ยื่นรูปภาพสีแล้ว “จับพวกเขาขังในสภาพแวดล้อมที่เหมือนกัน ตบตีแล้วก็ทำเรื่องแบบนั้นทุกวัน จากนั้นก็จมอยู่กับความมืดไร้ความหวัง…”

โจวเจ๋อมองนักพรตเฒ่าหนึ่งที เอ่ยว่า “ถ้าหากถูกทรมานแล้วรู้สึกชอบใจขึ้นมาจะทำอย่างไร”

“…” นักพรตเฒ่า อ้อใช่ ไม่ได้อยากให้พวกเขาสุขใจทุกวัน

“โอเค งั้นก็สี่รูปนี้” โจวเจ๋อเลือกการลงโทษสี่แบบ แล้วหยิบปากกาพิฆาตขึ้นมาเตรียมตัววาดภาพ

“เถ้าแก่ ฝีมือการวาดภาพของคุณเป็นอย่างไร” เหล่าจางเดินเข้ามาพอดี เมื่อครู่เขาสูบบุหรี่อยู่ข้างนอกจึงไม่ได้เข้าร่วมการคัดเลือกในครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะเขาดัดจริต แต่กินอาหารมื้อดึกเยอะเกินไป ต้องใช้เวลาย่อยอาหาร

“ถ้าอย่างนั้นผมให้ปากกากับคุณ คุณมาวาด” โจวเจ๋อยื่นปากกาพิฆาตให้เหล่าจาง

เหล่าจางรีบโบกมือพูดอย่างขมขื่นว่า “ไม่ได้ครับ ทำไม่ได้”

อันที่จริง ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ ใช้ปากกาพิฆาตวาดภาพบนสมุดหยินหยาง มีเพียงเถ้าแก่เท่านั้นที่จะทำได้ คนอื่นทำไม่ได้อย่างสิ้นเชิง ลำพังแค่การต่อต้านของปากกาพิฆาตและการโต้กลับของสมุดหยินหยาง ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาสามารถทนรับไหว

ฝีมือการวาดภาพของโจวเจ๋อธรรมดาเป็นอย่างมาก ไม่ถึงระดับฝีมือของมือสมัครเล่น แต่ผลลัพธ์ของการวาดภาพออกมากลับไม่เลว กระทั่งสามารถพูดได้ว่าเยี่ยมมาก

ตอนแรกเริ่มนั้นวาดตามรูปภาพสี ค่อยๆ วาด แล้วจึงเริ่มใส่สิ่งของของตัวเองลงไปตามความเหมาะสม ชาวมุงสองสามคนที่อยู่ข้างๆ ยังพูดชื่นชม บอกว่าเถ้าแก่นั้นคมในฝัก โดยเฉพาะอิงอิง “ว้าว เถ้าแก่ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าท่านวาดภาพเป็น และยังวาดได้ดีขนาดนี้”

ปากกาสั่นเล็กน้อย เพื่อแสดงความเคารพ

ยมโลกในตอนนี้มีการควบคุมกฎที่หย่อนยาน เรื่องบางเรื่องก็ต้องหลับตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่ง นับประสาอะไรกับร้านหนังสือที่นี่ ที่ตามปกติแล้วพวกเขามองไม่เห็นด้วยซ้ำ

สวรรค์สูงฮ่องเต้ห่างไกล ไม่มีกฎหมาย ไม่มีสวรรค์

โจวเจ๋อวาดอีกสามรูป ล้วนเลือกการลงโทษตามที่ทุกคนได้เลือกไว้ จากนั้นโยนชายชราและป้าอ้วนรวมทั้งคนลักพาตัวผู้ชายเข้าไปตามลำดับ

ชายชราถูกโยนเข้าไปในถ้ำงู ทนรับความเจ็บปวดจากการฉีกกัดของงูนับหมื่น และยังมีงูตัวเล็กมากมายนับไม่ถ้วนมุดเข้ามุดออกภายในร่างกายของตัวเองอย่างทรมาน โดยไม่มีวันตายตลอดไป!

ไม่มีวันตาย หมายความว่าจะไม่มีวันสิ้นสุดตราบชั่วนิรันดร์ และคุณยังต้องรักษาสติอยู่ตลอดเวลา ห้ามเป็นลมสลบไป

ในที่แห่งนี้ การนอนหลับ การเป็นลม การพักผ่อนหรือหยุดชั่วคราวใดๆ ล้วนไม่มี ทั้งสิ้น คุณเหมือนลานนาฬิกาที่ต้องทำงานตลอด

ป้าอ้วนต้องทนถูกผีน้อยใช้ตะปูตอกเข้าร่างทุกวัน ใช้ตะปูตอกเข้าไปในกระดูกทุกส่วนของร่างกาย และยังต้องทรมานกับการดึงออกมาทีละอัน และอาจจะใช้เวลาไม่นาน ป้าอ้วนก็จะมีความเข้าใจโครงสร้างกระดูกของร่างกายมนุษย์มากกว่าผู้เชี่ยวชาญกระดูกที่เก่งที่สุดในวงการ

คนลักพาตัวผู้ชายได้เจอชุดพิเศษ ผีน้อยสองสามตัวรับผิดชอบดึงหนังของเขาให้ยาวยืดทุกวัน ตัดหนึ่งช่องว่าง แล้วยืดขยายต่อไปอีก จนกระทั่งทั้งตัวของเขาถูกห่อแล้วยัดเข้าไปในหม้อเหล็ก เพื่อให้เขาเพลิดเพลินกับการหายใจไม่ออก

การหายใจไม่ออกจะดำเนินต่อไปตลอดทั้งวัน เมื่อถึงตอนเย็น ค่อยนำหนังเหล่านี้มาตัด แล้วทำกับข้าว จากนั้นยัดเข้าไปในปากของเขาเพื่อให้ท้องตึงจนระเบิด

วันที่สอง ทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาพปกติ ตรงไหนควรยื่นออกมา ก็จะยื่นออกมา จากนั้นจึงทำต่อไป…

เมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว โจวเจ๋อปิดสมุดหยินหยาง แล้วโยนปากกาพิฆาตทิ้ง พูดจริงๆ นะ ตอนนี้เขาอยากจะลืมเรื่องพวกนี้จริงๆ เพราะมันน่าสะอิดสะเอียน ลืมไปเสียเถอะ ปล่อยให้พวกเขาเจอแบบนี้ต่อไป ก็ดีเหมือนกัน

“เจ้าลิง หยิบออกไป” โจวเจ๋อผลักสมุดหยินหยางให้เจ้าลิง เจ้าลิงรีบเก็บสมุดหยินหยางใส่กระเป๋าสะพายเล็กของตัวเองทันที แล้วตบแปะๆ

“ฉันทำสลัดผลไม้ อยากกินไหม” สวี่ชิงหล่างพูดกับเจ้าลิง

“เจี๊ยกๆๆ!!!!” เจ้าลิงพยักหน้าด้วยความดีใจ เดินตามสวี่ชิงหล่างเข้าไปในห้องครัว

ทนายอันกลับหัวเราะ เอ่ยว่า “เถ้าแก่ การลงโทษของคนลักพาตัวผู้ชายคนสุดท้าย ทำไมผมไม่เคยเห็นตัวอย่างในภาพถ่ายสีของพวกเราล่ะ”

……………………………………………………………………….