ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 78

ตอนที่ 78 จะทำอะไร!

ประตูร้านของสวี่ชิงหล่างกำลังปิดอยู่ แต่ไม่ได้ปิดทั้งหมด ประตูม้วนถูกดึงลงมาครึ่งหนึ่ง เพราะไป๋อิงอิงนั่งเล่นเกมอยู่ข้างใน

โจวเจ๋อได้ยินว่าในเกมที่ชื่อว่า ‘เกมพับจี’ มีตัวเก่งมากมาย และตัวเก่งพวกนั้นถูกเรียกว่า ‘เทพเซียน’ ทำให้เกมนี้มีตัวเก่งล้นเกินไป และเกมตัวนี้ยังมีชื่อเล่นอีกอย่างว่า ‘กระบี่เทพสังหาร’

แต่มองดูไป๋อิงอิงที่กำลังเล่นอย่างเมามัน ทันใดนั้นโจวเจ๋อรู้สึกสงสารผู้เล่นเกมตัวนี้เป็นอย่างมาก เพราะพวกเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ว่า คู่ต่อสู้ของพวกเขาที่อยู่ในเกมนี้ ไม่ได้เป็นแค่ ‘เทพเซียน’ เก่งๆ เท่านั้น แต่ยังเป็นผีดิบตัวจริงเสียงจริง!

สวี่ชิงหล่างน่าจะไปหาตำแหน่งที่ตั้งร้านใหม่ โจวเจ๋อก็ตัดสินใจที่จะหาเหมือนกัน หากเงินไม่พอก็ยืมสวี่ชิงหล่างชั่วคราว อีกอย่างครั้งที่แล้วผู้หญิงที่เคยให้นามบัตรกับตัวเองก็เคยพูดว่าอยากจะเป็นหุ้นส่วนด้วย

อย่างไรก็ตาม ถ้าหากปล่อยวางความสูงส่ง เงินก็สามารถหายืมได้ง่ายมาก

และสถานที่แห่งนี้อยู่ต่อไม่ได้แล้วจริงๆ ถ้าปล่อยให้ผ่านไปอีกสักพัก คงไม่ได้มีแค่รถแท็กซี่เท่านั้น ถึงตอนนั้นอาจจะมีรถบัสคันหนึ่งขับมาอยู่หน้าประตูดูโจวเจ๋อนั่งอยู่ในร้าน

จากนั้นไกด์ก็พาลูกทัวร์เดินลงมา และไกด์ก็ถือโทรโข่งโบกธงเล็กๆ แล้วพูดว่า

“ลูกทัวร์ทั้งหลาย เพื่อนๆ นักเที่ยว พวกเรามาถึงจุดชมวิวแห่งหนึ่งแล้ว เมืองทงเฉิงได้ชื่อว่าเป็นภูเขาหมาป่าเป็นหนึ่งในสิบภูเขาลูกเล็กของศาสนาพุทธ แต่เมืองทงเฉิงยังมีอีกหนึ่งในสิบสถานที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับการท่องเที่ยวด้านจิตวิญญาณของประเทศ…คือ ’ร้านหนังสือยามวิกาล’ ที่นี่อันตรายมาก มีคนตายอย่างแปลกประหลาดเป็นประจำ และมักจะมีคนเห็นคนตายไปแล้ว ปรากฏตัวขึ้นที่นี่บ่อยครั้ง ทุกคนอย่าเข้าไปใกล้มาก ดูและถ่ายภาพเป็นที่ระลึกอยู่ข้างนอกก็พอ อย่าลืมว่าห้ามถ่ายรูปตัวเองเข้าไปด้วย ก็เหมือนกันการถ่ายรูปร่วมกับสุสานหุ่นหทารและม้าของจิ๋นซีฮ่องเต้ พวกนั้นเป็นภาชนะที่ฝังไปพร้อมกับคนตาย เป็นของสำหรับให้คนตายใช้ ถ่ายรูปรวมกับพวกมันแล้วจะไม่เป็นมงคล!”

โจวเจ๋อรู้สึกว่า วันเวลาเหล่านี้อยู่ไม่ไกลแล้ว คราวที่แล้วสมาชิกของสมาคมคนรักเรื่องเล่าสยองขวัญที่มาฆ่าตัวตายที่นี่เพราะทราบข่าวนี้ จากนั้นสมาชิกสองคนในกลุ่มนี้ก็ฆ่าตัวตายสังเวยความรัก และได้สร้างบรรยากาศสุดพิเศษให้กับที่นี่อีกด้วย

เมื่อผลักประตูร้านแล้วเดินเข้าไปในร้านหนังสือ โจวเจ๋อเห็นนักพรตเฒ่านอนสัปหงกอยู่ตรงนั้น ห้องไลฟ์สดของนักพรตเฒ่าไม่ได้เปิดนานแล้ว

ก็เหมือนกับเวลาที่คุณไม่แน่ใจว่าคนที่เล่นเกมกับคุณเป็นชายแต่งหญิงหรือว่าเป็นผีดิบกันแน่

คุณเองก็ยากที่จะยืนยันว่าคนที่อยู่ในห้องไลฟ์สดเป็นคนมีชีวิตจริงๆ หรือไม่

ในความเป็นจริง จำนวนผู้ชมตามแพลตฟอร์มไลฟ์สดขนาดใหญ่ต่างๆ จำนวนของผู้คนออนไลน์มีสัดส่วนที่น้อยกว่ามากแน่นอน

นักพรตเฒ่าลดธงเงียบเสียงกลองมานานแล้ว เขาในตอนนี้ได้แต่ปกป้องอยู่ข้างกายผู้หญิงที่ชื่อว่าถังซือ ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว ซึ่งถือว่ามีความรับผิดชอบเป็นอย่างมาก

“เถ้าแก่ กลับมาแล้วเหรอ”

เสียงฝีเท้าของโจวเจ๋อปลุกนักพรตเฒ่าให้สะดุ้งตื่น นักพรตเฒ่าเช็ดน้ำลายไหลย้อยที่มุมปาก

โจวเจ๋อพยักหน้า แล้วเดินขึ้นไปชั้นสองโดยตรง

ถังซือยังคงเป็นมัมมี่เหมือนเดิม แต่สภาพการฟื้นฟูดีขึ้นมากจริงๆ ตอนที่โจวเจ๋อเดินเข้ามา เธอกำลังลืมตาอยู่เหมือนกับกำลังมองเพดาน ขณะเดียวกันมีน้ำและลูกอมรสนมตรากระต่ายขาววางอยู่ข้างกายเธอ

เธอไม่จำเป็นต้องเรียกคนมาดูแลตัวเองเรื่องการอาหารกินและเครื่องนุ่งห่ม เพราะตัวเธอมีความสามารถอย่างเช่น ‘การควบคุมวัตถุ’

ตอนที่โจวเจ๋อเดินเข้ามา ลูกอมรสนมเม็ดหนึ่งแกะเปลือกด้วยตัวมันเอง แล้วลอยไปที่ปากของโจวเจ๋อ เขาจึงอ้าปากแล้วอมลูกอมไว้

จากนั้นโจวเจ๋อก็นั่งลงข้างๆ ถังซือ

ทั้งสองคนไม่มีใครพูดและไม่มีอะไรจะพูด จากนั้นก็นั่งเงียบๆ แบบนี้ผ่านไปครึ่งชั่วโมง โจวเจ๋อยืนขึ้น เตรียมจะเดินลงข้างล่าง

ถังซือพูดว่า “คุณไปหาจิตแพทย์มาเหรอ”

โจวเจ๋อพยักหน้า

“ไม่ได้ผลใช่ไหม”

“ได้ผลนิดหน่อย” โจวเจ๋อตอบ

แต่ซุปเนื้อของหวังเคอ เขาไม่อยากกินจริงๆ

“อืม” ถังซือหลับตาลงเหมือนจะเหนื่อยแล้ว แต่ยังคงพูดต่อ “ช่วยเรียกผีดิบตนนั้นขึ้นมาให้ฉันหน่อยค่ะ”

โจวเจ๋อพยักหน้าเตรียมเดินลงไปข้างล่าง

“คุณคิดจะหลอกฉันอีกใช่ไหม” ถังซือถาม

“เธอรู้แล้วเหรอ” โจวเจ๋อไม่ได้รู้สึกผิดอะไร “หมอนที่ผมนอนจนชินแล้ว ไม่ชอบให้คนอื่นยืม”

“แต่ถ้าไม่ได้พักผ่อน จะมีผลกระทบที่ใหญ่มากต่อการฟื้นฟูอาการบาดเจ็บของฉัน”

“เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ สิ่งที่ควรทำ ผมก็ทำแล้ว คุณอยากจะได้จากผมมากกว่านี้ ก็ต้องเอาสิ่งของที่มากพอมาแลกกับผม”

“ฉันสามารถบอกคุณได้ถึงตำแหน่งของยมทูตอีกตนหนึ่งในทงเฉิง” ถังซือมองโจวเจ๋อ “ก่อนหน้านั้นตอนที่นักพรตเฒ่าพาฉันหลบหนี เดิมทีฉันอยากจะไปซ่อนตัวกับเขา แต่เสียดายมาก ดูเหมือนเขาจะมีปัญหานิดหน่อย สุดท้ายจึงเลือกมาหาคุณ”

“อันนี้ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีค่าอะไรกับผม” โจวเจ๋อยักไหล่

“จากการคาดเดาตามเหตุการณ์ทั่วไป ทงเฉิงเป็นเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง มันมียมทูตตนเดียวก็เพียงพอแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีสองตน ดังนั้นอีกคนหนึ่งน่าจะถูกแทนที่ คุณสามารถไปดูเขาได้ บางทีอาจจะได้สมบัติมาบ้าง”

โจวเจ๋อยังคงไม่เคลื่อนไหว “ผมไม่สนใจ”

ถ้าหากสามารถรับต่อได้ สาวน้อยโลลิไปด้วยตนเองไม่ดีกว่าเหรอ

โจวเจ๋อไม่เชื่อว่าสาวน้อยโลลิจะเห็นแก่มิตรภาพเก่า โดยเฉพาะเรื่องของคนขับรถคนนั้นที่ถูกเธอทำให้ตกใจเกิดอุบัติเหตุรถชน จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรที่คงที่แน่นอน

“อย่างนั้นฉันก็ไม่มีอย่างอื่นให้คุณแล้ว”

“งั้นก็แค่นี้ก่อน”

โจวเจ๋อเดินลงมาข้างล่าง ไม่ได้เรียกไป๋อิงอิง ก็เหมือนกับที่เขาพูด หมอนที่ตัวเองนอนจนชินแล้วเอาไปให้คนอื่นเขารู้สึกว่าไม่ชอบใจ

“เถ้าแก่ เย็นนี้กินอะไร” นักพรตเฒ่าชี้ไปที่ร้านข้างๆ “เถ้าแก่ร้านข้างๆ คนนั้นเหมือนจะยังไม่กลับมา”

“คุณจัดการเองเลย ทำกับข้าวเป็นไหม” โจวเจ๋อถาม