ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 781

ตอนที่ 781 งานศพ (1)

พูดจริงๆ นะ โจวเจ๋อคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเหล่าจางจะนำเงินรางวัลกลับมา ส่วนธงเกียรติยศอะไรนั่นเขาไม่ค่อยสนใจ หรือว่าจะให้ตัวเขาผลักประตูร้านหนังสือเข้าไป แล้วสิ่งที่เห็นเป็นลำดับแรกคือกำแพงเกียรติยศ บนนั้นเขียนว่า ‘ก้าวหน้าร่วมกัน’ ‘บุคคลโดดเด่น’ ‘หน่วยงานกองหน้ารักษาสิ่งแวดล้อม’ หรือไม่ก็ ‘ผู้นำทางด้านเมืองสุขาภิบาล’ คำบรรยายที่สวยงามเช่นนี้ดูล้าสมัยมาก เถ้าแก่โจวไม่เข้าใจ

แต่เงินรางวัลไม่เหมือนกัน ถึงแม้จำนวนเงินจะไม่เยอะ แต่ความรู้สึกที่ได้ใช้ประโยชน์จากเงินของรัฐเช่นนี้ ทำให้คนมีความสุขจริงๆ ในอดีตที่ผ่านมานานแล้ว ถึงแม้คุณไม่ขาดอะไร คุณไม่พร่องสิ่งใด คุณไม่ต้องการสิ่งใด แต่คุณสามารถดึงบางสิ่งกลับมาจากรัฐได้ เพื่อนบ้านและญาติมิตรจะรู้สึกว่าคุณเก่ง มีความสามารถ!

เหล่าจางส่งวีแชตมาหา ถามว่าจะรับการสัมภาษณ์ของนักข่าวไหม แต่ถูกโจวเจ๋อปฏิเสธไปทั้งหมด เถ้าแก่โจวไม่อยากเปลี่ยนจาก ‘ร้านหนังสือยามวิกาล’ เป็น ‘ร้านหนังสือยอดฮิต’ จะมีชื่อเสียงไปทำไม ถึงตอนนั้นเหล่าแมลงวันมากมายก่ายกองจะเข้ามาถ่ายรูปเพื่ออยากเป็นกระแส แล้วตัวเขาจะนอนดื่มกาแฟตรงนั้นได้อย่างไร

เมื่อคิดถึงเรื่องสัมภาษณ์ โจวเจ๋อจึงมองไปที่นักพรตเฒ่าที่อยู่ข้างหน้า ถามว่า “อ้อใช่ นักพรตเฒ่า เรื่องประกาศหาคู่ครั้งที่แล้ว เป็นอย่างไรบ้าง”

ทนายอันทุ่มเงินเยอะมาก

นักพรตเฒ่ากะพริบตาปริบๆ เอ่ยว่า “มีผู้ชายเพิ่มเข้ามาเป็นกอง…”

“ฮ่าๆๆ” โจวเจ๋อหัวเราะจนเกือบน้ำตาไหล เวลานี้โจวเจ๋อมองเห็นรถของเหล่าจางขับเข้ามา เขารีบถูมือ เพื่อรอรับเงินรางวัล ความรู้สึกนี้เทียบได้กับความรู้สึกตอนที่เถ้าแก่โจวได้รับโบนัสสิ้นปีครั้งแรกในโรงพยาบาลไม่ผิดเพี้ยน

รถของเหล่าจางเริ่มลดความเร็ว เตรียมจอดรถ แต่เวลานี้เอง ผู้หญิงขี่รถจักรยานไฟฟ้าคนหนึ่งขับผ่านมาพอดีและไม่รู้ว่าเป็นอะไร เธอล้มลงตรงหน้ารถของเหล่าจางโดยตรง เหล่าจางรีบเหยียบเบรกไม่ได้ชนเธอ

เถ้าแก่โจวลุกขึ้น นักพรตเฒ่าร้องอุทานด้วยความตกใจ “อ้าวแม่งเอ๊ย หาเรื่องกับตำรวจอาชญากรรมแล้วไหมล่ะ”

เหล่าจางลงจากรถทันที เข้าไปดูสถานการณ์ แล้วจึงประคองผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา เขาในฐานะนี้ไม่กลัวที่จะประคองคน!

โจวเจ๋ออิจฉาเหล่าจางอยู่บ้าง ปีนี้ถึงแม้คนที่มีทรัพย์สินนับสิบล้าน ก็ยังไม่กล้าประคองคนมั่วซั่ว เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ โจวเจ๋อได้ยินเหล่าจางตะโกนว่า “คุณโอเคไหม เป็นอะไรไหม”

ผู้หญิงดูแล้วมีอายุประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี แต่ปากซีด หน้าผากมีเลือดออกตอนที่ล้ม เขาอาศัยประสบการณ์จากการเป็นหมอเมื่อชาติที่แล้ว ผู้หญิงคนนี้น่าจะขาดสารอาหารอย่างรุนแรง และมีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นโรคโลหิตจาง

“ขอโทษค่ะ พี่ชาย ขอโทษพี่ด้วยนะคะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

สิ่งที่ทำให้คนแปลกใจคือ ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนต้องการหาเรื่องหลอกเอาเงินเลยสักนิด แต่กลับเร่งรีบและไม่สบายใจ

เธอลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ทว่ารถจักรยานไฟฟ้าพังแล้ว กระบังหน้าหลุด ผู้หญิงยังอยากจะขี่รถจักรยานไฟฟ้ากลับไป แต่เธอเพิ่งจะประคองขึ้นมาได้ครึ่งเดียว ร่างก็เซ แล้วล้มลงอีกครั้ง

โจวเจ๋อหูไวตาไว กอดเธอไว้ มองใบหน้าของผู้หญิงในระยะประชิดพลางเอ่ยว่า “คุณเป็นโรคโลหิตจางรุนแรงมากใช่ไหม”

“อ๋า พอได้ค่ะ ไม่เป็นไร” ผู้หญิงไม่ชินที่อยู่ในอ้อมอกของผู้ชายคนอื่น เธอจึงเริ่มดิ้นตามสัญชาตญาณ

“ขอโทษค่ะ ทำให้พวกคุณต้องยุ่งยาก ขอโทษจริงๆ ค่ะ ขอโทษจริงๆ พี่ชายคะ ฉันชนรถของคุณไหมคะ เท่าไรคะฉันจะชดใช้ค่ะ” เธอพูดกับเหล่าจาง

เหล่าจางรีบโบกมือเอ่ยว่า “ไม่เฉียด ไม่เฉียดเลย ให้ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลไหมครับ” เหล่าจางเป็นตำรวจอาชญากรรมมายี่สิบกว่าปี ความสามารถในการมองผีอาจไม่ดี แต่ความสามารถในการดูนิสัยคน ไม่มีปัญหา ผู้หญิงคนนี้มีปัญหาหรือไม่ อยากหาเรื่องหรือเปล่า หรือว่าอยากหนี โดยพื้นฐานสามารถมองออกเกือบหมด

“ไม่ต้องไปโรงพยาบาลค่ะ ไม่ไปโรงพยาบาล ฉันจะกลับบ้าน ฉันต้องรีบกลับบ้าน ฉันมีธุระที่บ้านค่ะ มีธุระ”

โจวเจ๋อช่วยผู้หญิงประคองรถจักรยานไฟฟ้าขึ้นมา และเก็บของที่ร่วงจากรถจักรยานไฟฟ้าก่อนหน้านั้น พบว่ามีผ้าสีขาวหนึ่งห่อ กับเงินกระดาษหนึ่งปึกใหญ่ เขาเก็บขึ้นมาทีละนิดแล้วจัดให้เรียบร้อย จากนั้นใส่เข้าไปในถุงของเธอใหม่

“บ้านของคุณอยู่ที่ไหนครับ” โจวเจ๋อถาม

“เมืองเจียงจ้าวค่ะ”

โจวเจ๋อพยักหน้า พูดกับเหล่าจาง “ส่งเธอกลับบ้านเถอะ รถคันนี้ ใช้ไม่ได้ชั่วคราว” และท่าทางของผู้หญิงคนนี้หากขับรถต่อแล้วเกิดอุบัติเหตุคงไม่คุ้มค่าเท่าไร

เวลานี้ โทรศัพท์ของเหล่าจางดังขึ้น เหล่าจางรับสาย ขานรับสองสามที แล้วมองไปที่โจวเจ๋ออย่างลำบากใจ ก่อนจะหยิบอั่งเปาที่ห่อด้วยกระดาษสีแดงออกจากกระเป๋า ยื่นให้โจวเจ๋อ น่าจะเป็นเงินรางวัล โจวเจ๋อรับมาแล้วลูบดู เอ้อ บางจริงๆ…

“เถ้าแก่ มีการปล้นกันที่เขตซีเฉิง ผมต้องไปดู เอ่อ คุณต้องลำบาก ไปส่งเธอหน่อยครับ”

โจวเจ๋อเหลือบตามองเหล่าจางหนึ่งที พลางคิดในใจเงินรางวัลแค่นี้จะพอค่าน้ำมันของฉันเหรอ แต่เมื่อเห็นผู้หญิงปากซีด เขาจึงพยักหน้า เอ่ยว่า “โอเค ผมจะไปส่งเอง”

เหล่าจางขึ้นรถออกไปแล้ว ผู้หญิงอยากจะเข็นรถจักรยานไฟฟ้าของตัวเอง แต่กลับถูกโจวเจ๋อห้าม “ผมจะพาคุณกลับบ้านครับ”

“ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องจริงๆ ค่ะ ฉันหาร้านซ่อมรถก็พอ จากนั้นค่อยนั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน”

“มาครับ ขึ้นรถ นักพรตเฒ่า ขับรถออกมาได้แล้ว”

“โอเค”

นักพรตเฒ่าขับรถ โจวเจ๋อโยนของของผู้หญิงเข้าไปในรถ “ผมจะไปส่งคุณ อย่าปฏิเสธครับ คุณล้มที่หน้าร้านของผม คนนั้นก็เป็นเพื่อนของผม ถ้าหากคุณเป็นอะไรไป ญาติของคุณมากัดผมเหมือนหมาบ้าจะทำอย่างไรครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของผู้หญิงจึงดูไม่ได้เล็กน้อย แต่ดูเหมือนจะนึกอะไรออก เธอจึงเข้าไปนั่งในรถ