ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 791

ตอนที่ 791 เจ้าไปเรียนมาจากใคร!

เสียงคำรามของใบหน้าครึ่งหนึ่งประหนึ่งเสียงดนตรีประกอบในเวลานี้ ดูเหมือนว่าเขาจะอาศัยโอกาสนี้ระบายความกลัดกลุ้มทุกข์ใจและความเคียดแค้นที่ตัวเองถูกแยกชิ้นส่วนผนึกไว้ที่นี่โดยไม่รู้กาลเวลาออกมา

เวลานี้ โจวเจ๋อไม่ว่างไปโต้แย้งถกเถียงอะไรกับเขา ขณะที่อิงอิงนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เสียงหัวใจเต้นของเถ้าแก่โจวดังอย่างชัดเจนข้างหูของตัวเอง ราวกับท่วงทำนองทั้งโลกล้วนถูกเคาะบรรเลงช้าๆ ในเวลานี้

ไม่ว่าใครก็ตามงล้วนมีเกล็ดย้อนของมังกร[1]เป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้ เถ้าแก่โจวกำลังถูกยั่วยุตรงจุดนั้น ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ไม่อนุญาตให้คนอื่นรุกล้ำ!

ถึงจะเป็นใบหน้าของอันปู้ฉี่ รูปร่างของอันปู้ฉี่ ตัวตนของอันปู้ฉี่ แต่เวลานี้ในใจของโจวเจ๋อคิดแต่จะฉีกทึ้งไอ้บ้าที่ขวางตัวเองเอาไว้ตรงหน้านี้ไปซะ!

ไม่สนว่าจะเป็นใครหน้าไหน ไม่ว่าใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น ช่างหัวมันสิ!

เล็บสิบนิ้วงอกยาวแฝงไปด้วยความโกรธแค้นฟาดลงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวทันที!

ตอนนี้ต่อให้ตรงหน้าเป็นแท่งเหล็กขนาดใหญ่ก็ยังสามารถขาดสะบั้นออกเป็นชิ้นๆ ได้ในพริบตา แต่ทว่าทนายอันกลับไม่หลบเลี่ยงและไม่ถอยหลังแต่อย่างใด เขาเพียงแค่ขยับมาข้างหน้าก้าวหนึ่ง

ชั่วขณะหนึ่ง ราวกับดาวเคลื่อนดาราคล้อยกาลเวลาหมุนเวียนไปไม่หยุดยั้ง คลื่นอากาศรุนแรงเหลือร้ายพัดโหมเข้ามา

‘พลั่ก!’

คลื่นอากาศกระแทกร่างโจวเจ๋อจนเกิดเสียงสั่นสะเทือนแสบแก้วหู เถ้าแก่โจวค้อมตัวลงจิกเล็บทะลุพื้น ฝืนรั้งร่างของเขาให้มั่นคงไม่ถูกพัดล้มตลบไป

เขาเงยหน้าแยกเขี้ยวสองซี่ออกมา

“โฮก!”

ในเสียงร้องคำรามอัดแน่นไปด้วยความเคียดแค้นจนยากที่จะเอ่ย!

ตอนนี้เด็กชายไม่ได้ยืนดูอยู่ข้างๆ แต่พุ่งปรี่เข้าไปทางด้านหลังของทนายอันโดยตรง ทันใดนั้นฮวาหูเตียวพลันกระโจนเข้าหาเด็กชาย

ขณะนี้ ดูเหมือนว่าไม่ต้องชี้นำและบีบบังคับเจ้าฮวาหูเตียวแต่อย่างใด ด้วยสัญชาตญาณของมัน มันยินยอมพร้อมใจเพื่อคนผู้นี้ ถ้าพูดให้ถูกก็คือ สู้เพื่อตัวตนที่อยู่ในร่างนี้ผู้นั้นต่างหาก!

‘ฟึ่บ!’

‘ปึง!’

เด็กชายรู้สึกแค่ว่าแขนทั้งสองข้างชาไปชั่วครู่ ร่างผงะถอยหลังไปสองสามก้าว

ฮวาหูเตียวร่อนลงพื้น เมื่อแขนขาแตะพื้นก็จ้องมองเด็กชายด้วยสายตาแฝงความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย จากนั้นคิดไม่ถึงว่ามันยังแอบหันหน้าไปมองโจวเจ๋อที่อยู่ด้านหลังด้วย

ในแววตาไม่ได้ยินดีปรีดาไปเสียทั้งหมด แต่กลับมีความซับซ้อนอยู่บ้าง

แต่ความซับซ้อนนี้ เมื่อเด็กชายปรากฏตัวอีกครั้งก็ถูกฝังกลบจนมิด รูปร่างของมันกลายเป็นก้อนไหมสีเหลือง ทำไมถึงเป็นสีเหลืองนั่นก็เพราะนี่เป็นสีของแมวการ์ฟิลด์น่ะสิ

‘ฟึ่บ!’

‘ปัง!’

‘ฟึ่บ!’

‘โครม!’

ทุกครั้งที่เด็กชายต้องการเข้าประชิดตัว ล้วนแล้วแต่ถูกฮวาหูเตียวขวางไว้ มันไม่เปิดโอกาสให้คุณได้ประชิดตัว และไม่มีทางเสี่ยงให้ตัวมันเองโดนคุณจับได้ แค่อาศัยความเร็วของมันรบกวนคุณ คอยดึงเวลาคุณจนเหมือนเป็นการประกบคู่เสียอย่างนั้น ตรึงเด็กชายไว้ที่นี่ ไม่ให้เข้าไปมีบทบาทกับสถานการณ์การต่อสู้ที่อยู่ข้างหน้าได้

“เถ้าแก่ ข้า…”

อิงอิงที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าฉายแววสับสน ผมขาวของเธอเริ่มยาว ผมประบ่าแต่เดิมตอนนี้กลับยาวเลยช่วงเอวจนไปกองอยู่บนพื้น กลิ่นอายพลังปราณอื่นค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วร่างของเธอ นี่มันคือการแย่งชิง แย่งชิงร่างผีดิบตัวหนึ่ง!

“คราวก่อนที่มาข้าก็พบว่า ร่างของนางได้รับผลกระทบร้ายแรงมาก ตอนนั้นข้าก็นึกแปลกใจอยู่ว่าทำไมนางถูกพาไปอยู่ข้างกายด้วย!”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งจ้องโจวเจ๋อด้วยความโกรธเคืองเต็มประดา และคร่ำครวญคำรามต่อ “ตอนนี้เจ้าเห็นแล้วใช่ไหม ตอนนี้เจ้ารู้แล้วสินะ! เจ้านึกภูมิใจมาโดยตลอดว่าการที่นางอยู่เคียงข้างเจ้า เจ้าทำให้นางก้าวหน้าขึ้นใช่หรือไม่ ทำให้นางไม่ใช่ผีดิบธรรมดาอีกต่อไป ทำให้นางก้าวหน้ารวดเร็วยิ่งกว่าผีดิบที่บำเพ็ญตบะอย่างยากลำบากตนอื่นมากใช่ไหม แต่แล้วความจริงล่ะ

เจ้านึกว่า เรื่องราวจะสวยงามเหมือนอย่างที่เจ้าวาดฝันไว้ขนาดนั้นหรือไง นางพัฒนาแล้วก็จริง ระดับชั้นของชีวิตก็ยกระดับขึ้นจริงๆ แต่สาเหตุที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ไม่ใช่วันเวลาที่สงบสุขเหมือนที่เจ้าคิด กลับเป็นตั้งแต่เริ่มแรก การเปลี่ยนแปลงของนางนั้นมีเป้าหมาย!

เพียงเพื่อทำให้มีที่ว่างสำหรับคนอื่น!

เขาไม่ได้บอกเจ้าหรือไง ไม่ได้บอกเจ้าว่าตัวเองเกี่ยวข้องกับคนผู้นั้นอย่างไรงั้นเหรอ เจ้าไม่เคยได้ยินตำนานโบราณมาก่อนรึ ฮ่าๆๆ ฮะฮ่าๆๆ ฮ่าๆ!

ทำไมเจ้าถึงไม่คิดดูสักหน่อยล่ะ ทำไมเจ้าถึงไม่คิดให้มากกว่านี้หน่อยล่ะ นางจะกลับมาแล้ว เขาเตรียมบ้านให้นางไว้ล่วงหน้า แต่เจ้า เจ้าสุนัขตัวนี้ เจ้ามีคุณสมบัติอะไรไปคัดค้าน เจ้ามีเหตุผลอะไรไปต่อต้าน เจ้าเป็นแค่สุนัขตัวหนึ่ง เจ้าไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของเจ้านาย