ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 792

ตอนที่ 792 เจ้านี่มันไม่ได้เรื่อง

คนที่คุณเพิ่งดูถูกเหยียดหยามเมื่อครู่ คนที่คุณยังต่อว่าเย้ยหยันก่อนหน้านี้ คนที่คุณเอาแต่ด้อยค่าขับไล่ไสส่งไม่หยุด พลันเอาทักษะอันยอดเยี่ยมของคุณออกมาใช้อย่างกะทันหัน ความรู้สึกนี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะ

ตอนนี้ใบหน้าครึ่งหนึ่งรู้สึกโมโหแทบตาย ความบ้าคลั่งที่คุ้นเคย การไหลเวียนพลังปราณพิฆาตของผีดิบที่คุ้นเคย ลักษณะพิเศษเฉพาะตัวที่คุ้นเคย ทั้งหมดนี้ถอดแบบมาจากตัวเขาเองในตอนแรกชัดๆ!

แต่น่าเสียดายที่เขาในตอนนี้เหลือเพียงครึ่งหน้า หากร่างของเขายังอยู่ละก็ เช่นนั้นชั่วขณะนี้เขาก็คล้ายกับคนที่โดนเหยียบ ‘ไข่’ รสชาตินั้น ความซาบซ่านนั้น แรงโจมตีนั้น โคตรจะถึงใจเลย!

“ไอ้หน้าด้าน! ไอ้ชั่ว! ไอ้สารเลว! ไอ้หมาหัวเน่า! ไอ้ต่ำต้อย! ไอ้โสมม!”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งแหกปากด่ากราดด้วยความเดือดดาลจนหอบไม่หยุด เขาโดนฝังกลบอยู่ที่นี่ ณ ตอนนี้เวลานี้ นอกเหนือจะการสบถก่นด่าเหมือนคนปากร้ายแล้ว เขาก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลย ทั้งจนตรอกและอ้างว้าง

เถ้าแก่โจวเมินเสียงพล่ามของ ‘เจ้าของเดิม’ คนนั้นที่อยู่ข้างๆ

ขโมยวิชาครูเหรอ

เถ้าแก่โจวไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องราวใหญ่โตอะไรด้วยซ้ำ

นี่มันก็คล้ายกับพวกคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านสุนัขที่ชอบนั่งอยู่ใต้ต้นไทรตรงทางเข้าหมู่บ้านยามดึก ขณะที่พวกเขาคร่ำครวญว่าในสมัยนั้นสุนัขที่เก่งกาจที่สุดตัวนั้นย่างกรายออกไปจากหมู่บ้านด้วยท่วงท่าที่สง่างามเหลือคณาอย่างไรกันแน่ สุนัขเลี้ยงวัวตัวหนึ่งในหมู่บ้านกลับเก็บหนังสือล้ำค่าที่สุนัขเก่งกาจตัวนั้นทิ้งเอาไว้ได้

คมมีดสีแดงฉานที่พันธนาการตัวเขาไว้แต่เดิม เวลานี้หายวับไปโดยสมบูรณ์ ปราณพิฆาตในร่างของโจวเจ๋อก็เดือดพล่านราวกับน้ำเดือด แผ่กระจายคลื่นความร้อนออกมามากพอที่จะละลายตัวเองและคนรอบข้างในเวลาเดียวกัน!

ความตกตะลึงบนใบหน้าของทนายอันค่อยๆ จางหายไป

บางที ในมุมมองของเขานั้น ตราบใดที่คนผู้นั้นไม่เคลื่อนไหว เช่นนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดำเนินต่อไปในทิศทางที่กำหนดไว้แต่เดิม

เพียงแต่เจ้าเด็กน้อยตรงหน้าคนนี้ออกจะน่ารำคาญไปหน่อย ทั้งๆ ที่เป็นเกมระหว่างผู้ใหญ่แท้ๆ และเห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบสนองร่วมกันในอีกระดับหนึ่ง เขาก็ยังไม่ยอมแพ้และดึงดันสร้างปัญหาอยู่ร่ำไป

เกียรติยศสูงสุดกำลังจะตกไปอยู่กับเขาแล้วแท้ๆ แต่ดันไม่รู้จักรักษามันไว้

“อ๊ากกกกกกก!!!!!!” อิงอิงที่คุกเข่าบนพื้นกรีดร้องคำรามเสียงต่ำ สองมือกำแน่น

ทนายอันเหลือบหางตามองไปด้านหลัง คาดไม่ถึงว่าผีดิบสาวตัวนี้ยังคงต้านไว้อยู่ ขณะที่ต้องเผชิญกับการบดขยี้จากพลังปราณของเขา นึกไม่ถึงว่ายังเกิดเจตจำนงในการต่อต้านขึ้นมาได้อีก

จงรู้ไว้ว่า หากมอบโอกาสประเภทนี้ให้กับผีดิบตัวอื่นแล้ว แม้ว่าในตอนท้ายจะหมายถึงการถูกทำลายล้างให้ดับสูญไป ก็ถือเป็นเกียรติสูงสุด!

เพียงแต่อิงอิงพิเศษกว่า ความคิดจิตใจของเธอทั้งหมดอยู่กับเถ้าแก่ แฝงไปด้วยความดื้อดึงที่มุมมองของคนธรรมดาไม่สามารถหยั่งถึงได้

ความดื้อดึงประเภทนี้ แม้ขณะที่เธอเผชิญหน้ากับอิ๋งโกวก็ไม่ไว้หน้าเช่นเดิม และด้วยเหตุนี้ เธอยังคงต่อต้าน เธอยังคงยืนหยัดอดทน แม้ว่าการต่อต้านและยืนหยัดในเวลานี้ ภายใต้สถานการณ์โดยรวมเช่นนี้ จะไม่เกิดผลและน่าสลดใจ แต่จะให้ยอมรับชะตากรรมไปทั้งแบบนี้จริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้!

ช่างน่าโมโหนัก!

อสังหาริมทรัพย์ของข้ายังไม่ได้ถ่ายโอนให้เถ้าแก่ทั้งหมดเลยนะ!

ทักษะการทำอาหารของข้ายังไม่เชี่ยวชาญ แถมยังไม่ได้ทำอาหารให้เถ้าแก่สักมื้อด้วยซ้ำ!

อยากจะให้ข้าไสหัวไปปล่อยที่ว่างไว้ให้เจ้าเช่นนี้

ไสหัวไป!

เจ้าปรนนิบันรับใช้เถ้าแก่ของข้าไม่ได้หรอก!

…

ครั้นปลดพันธนาการแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็เป็นการกระโจนเข้าไป

โจวเจ๋ออ้อมทนายอันไปอยู่ข้างหน้าอิงอิงทันที แต่ทว่าทนายอันเพียงแค่ประสานมือทั้งคู่ทำท่ามุทรา พริบตาเดียว โซ่ตรวนสีดำสองเส้นก็ล็อกข้อเท้าของโจวเจ๋อไว้โดยตรง

“โฮก!” โจวเจ๋อส่งเสียงคำราม โน้มตัวคว้าโซ่แล้วหักมันทันที!

“ฝัง!” ทนายอันจ้องเขม็งและเปลี่ยนท่ามุทรา

ในวิสัยทัศน์ของโจวเจ๋อ ทั้งๆ ที่อิงอิงอยู่ห่างจากเขาแค่ไม่ถึงสามเมตร แต่ทันใดนั้นกลับดูเหมือนอยู่อีกฟากของแม่น้ำที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกหลังความตาย มีผีแค้นวิญญาณพยาบาทนับไม่ถ้วนกำลังคำรามและแผดเสียงร้องกึกก้องท่ามกลางแม่น้ำ

โจวเจ๋องอนิ้วกระซิบเสียงแผ่ว “กาแฟ!”

หมอกดำหนาแน่นห้าสายกวาดเข้าไปทันที บนแม่น้ำปรากฏสะพานที่ทำมาจากโซ่ตรวนสีดำเส้นหนึ่ง โจวเจ๋อปีนไต่มันขึ้นไป

ทนายอันส่ายหน้าเบาๆ ร่างหายวับไปจากจุดเดิม แล้วไปโผล่ด้านหน้าโจวเจ๋อ แสงแวววาวสีเขียวแกมน้ำเงินจางๆ เคลือบติดกับร่างกายของเขาชั้นหนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยหมัดซัดลงมา!

เมื่อวิธีอื่นและการพันธนาการล้วนไม่อาจควบคุมโจวเจ๋อไว้ได้ มีเพียงการใช้ความรุนแรงอันเป็นสุนทรียศาสตร์ที่ดั้งเดิมที่สุดเท่านั้น

ใช่ สุนทรียศาสตร์

โจวเจ๋อสกัดหมัดของทนายอันไว้ได้ จากนั้นโจวเจ๋อแยกเขี้ยวกัดคอทนายอันทันที เพียงแต่เพราะมีชั้นสีเขียวแกมน้ำเงินแวววาวขวางกั้น เขี้ยวของโจวเจ๋อจึงไม่สามารถทะลุเข้าไปได้

ทนายอันตะแคงข้างแล้วหวดกำปั้นเข้าไปอย่างรุนแรง กระแทกเข้ากับหน้าอกของโจวเจ๋ออย่างจัง

‘พลั่ก!’

โจวเจ๋อไม่ถอย ฝืนรับหมัดนี้ ขณะเดียวกันสองมือก็กอดทนายอัน ยกขึ้นเหวี่ยงสะบัดแล้วทุ่มลงไปอย่างโหดเหี้ยม!