ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 792

ตอนที่ 792 เจ้านี่มันไม่ได้เรื่อง

คนที่คุณเพิ่งดูถูกเหยียดหยามเมื่อครู่ คนที่คุณยังต่อว่าเย้ยหยันก่อนหน้านี้ คนที่คุณเอาแต่ด้อยค่าขับไล่ไสส่งไม่หยุด พลันเอาทักษะอันยอดเยี่ยมของคุณออกมาใช้อย่างกะทันหัน ความรู้สึกนี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะ

ตอนนี้ใบหน้าครึ่งหนึ่งรู้สึกโมโหแทบตาย ความบ้าคลั่งที่คุ้นเคย การไหลเวียนพลังปราณพิฆาตของผีดิบที่คุ้นเคย ลักษณะพิเศษเฉพาะตัวที่คุ้นเคย ทั้งหมดนี้ถอดแบบมาจากตัวเขาเองในตอนแรกชัดๆ!

แต่น่าเสียดายที่เขาในตอนนี้เหลือเพียงครึ่งหน้า หากร่างของเขายังอยู่ละก็ เช่นนั้นชั่วขณะนี้เขาก็คล้ายกับคนที่โดนเหยียบ ‘ไข่’ รสชาตินั้น ความซาบซ่านนั้น แรงโจมตีนั้น โคตรจะถึงใจเลย!

“ไอ้หน้าด้าน! ไอ้ชั่ว! ไอ้สารเลว! ไอ้หมาหัวเน่า! ไอ้ต่ำต้อย! ไอ้โสมม!”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งแหกปากด่ากราดด้วยความเดือดดาลจนหอบไม่หยุด เขาโดนฝังกลบอยู่ที่นี่ ณ ตอนนี้เวลานี้ นอกเหนือจะการสบถก่นด่าเหมือนคนปากร้ายแล้ว เขาก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่ได้เลย ทั้งจนตรอกและอ้างว้าง

เถ้าแก่โจวเมินเสียงพล่ามของ ‘เจ้าของเดิม’ คนนั้นที่อยู่ข้างๆ

ขโมยวิชาครูเหรอ

เถ้าแก่โจวไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องราวใหญ่โตอะไรด้วยซ้ำ

นี่มันก็คล้ายกับพวกคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้านสุนัขที่ชอบนั่งอยู่ใต้ต้นไทรตรงทางเข้าหมู่บ้านยามดึก ขณะที่พวกเขาคร่ำครวญว่าในสมัยนั้นสุนัขที่เก่งกาจที่สุดตัวนั้นย่างกรายออกไปจากหมู่บ้านด้วยท่วงท่าที่สง่างามเหลือคณาอย่างไรกันแน่ สุนัขเลี้ยงวัวตัวหนึ่งในหมู่บ้านกลับเก็บหนังสือล้ำค่าที่สุนัขเก่งกาจตัวนั้นทิ้งเอาไว้ได้

คมมีดสีแดงฉานที่พันธนาการตัวเขาไว้แต่เดิม เวลานี้หายวับไปโดยสมบูรณ์ ปราณพิฆาตในร่างของโจวเจ๋อก็เดือดพล่านราวกับน้ำเดือด แผ่กระจายคลื่นความร้อนออกมามากพอที่จะละลายตัวเองและคนรอบข้างในเวลาเดียวกัน!

ความตกตะลึงบนใบหน้าของทนายอันค่อยๆ จางหายไป

บางที ในมุมมองของเขานั้น ตราบใดที่คนผู้นั้นไม่เคลื่อนไหว เช่นนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จะดำเนินต่อไปในทิศทางที่กำหนดไว้แต่เดิม

เพียงแต่เจ้าเด็กน้อยตรงหน้าคนนี้ออกจะน่ารำคาญไปหน่อย ทั้งๆ ที่เป็นเกมระหว่างผู้ใหญ่แท้ๆ และเห็นได้ชัดว่าเป็นการตอบสนองร่วมกันในอีกระดับหนึ่ง เขาก็ยังไม่ยอมแพ้และดึงดันสร้างปัญหาอยู่ร่ำไป

เกียรติยศสูงสุดกำลังจะตกไปอยู่กับเขาแล้วแท้ๆ แต่ดันไม่รู้จักรักษามันไว้

“อ๊ากกกกกกก!!!!!!” อิงอิงที่คุกเข่าบนพื้นกรีดร้องคำรามเสียงต่ำ สองมือกำแน่น

ทนายอันเหลือบหางตามองไปด้านหลัง คาดไม่ถึงว่าผีดิบสาวตัวนี้ยังคงต้านไว้อยู่ ขณะที่ต้องเผชิญกับการบดขยี้จากพลังปราณของเขา นึกไม่ถึงว่ายังเกิดเจตจำนงในการต่อต้านขึ้นมาได้อีก

จงรู้ไว้ว่า หากมอบโอกาสประเภทนี้ให้กับผีดิบตัวอื่นแล้ว แม้ว่าในตอนท้ายจะหมายถึงการถูกทำลายล้างให้ดับสูญไป ก็ถือเป็นเกียรติสูงสุด!

เพียงแต่อิงอิงพิเศษกว่า ความคิดจิตใจของเธอทั้งหมดอยู่กับเถ้าแก่ แฝงไปด้วยความดื้อดึงที่มุมมองของคนธรรมดาไม่สามารถหยั่งถึงได้

ความดื้อดึงประเภทนี้ แม้ขณะที่เธอเผชิญหน้ากับอิ๋งโกวก็ไม่ไว้หน้าเช่นเดิม และด้วยเหตุนี้ เธอยังคงต่อต้าน เธอยังคงยืนหยัดอดทน แม้ว่าการต่อต้านและยืนหยัดในเวลานี้ ภายใต้สถานการณ์โดยรวมเช่นนี้ จะไม่เกิดผลและน่าสลดใจ แต่จะให้ยอมรับชะตากรรมไปทั้งแบบนี้จริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้!

ช่างน่าโมโหนัก!

อสังหาริมทรัพย์ของข้ายังไม่ได้ถ่ายโอนให้เถ้าแก่ทั้งหมดเลยนะ!

ทักษะการทำอาหารของข้ายังไม่เชี่ยวชาญ แถมยังไม่ได้ทำอาหารให้เถ้าแก่สักมื้อด้วยซ้ำ!

อยากจะให้ข้าไสหัวไปปล่อยที่ว่างไว้ให้เจ้าเช่นนี้

ไสหัวไป!

เจ้าปรนนิบันรับใช้เถ้าแก่ของข้าไม่ได้หรอก!

…

ครั้นปลดพันธนาการแล้ว ขั้นตอนต่อไปก็เป็นการกระโจนเข้าไป

โจวเจ๋ออ้อมทนายอันไปอยู่ข้างหน้าอิงอิงทันที แต่ทว่าทนายอันเพียงแค่ประสานมือทั้งคู่ทำท่ามุทรา พริบตาเดียว โซ่ตรวนสีดำสองเส้นก็ล็อกข้อเท้าของโจวเจ๋อไว้โดยตรง

“โฮก!” โจวเจ๋อส่งเสียงคำราม โน้มตัวคว้าโซ่แล้วหักมันทันที!

“ฝัง!” ทนายอันจ้องเขม็งและเปลี่ยนท่ามุทรา

ในวิสัยทัศน์ของโจวเจ๋อ ทั้งๆ ที่อิงอิงอยู่ห่างจากเขาแค่ไม่ถึงสามเมตร แต่ทันใดนั้นกลับดูเหมือนอยู่อีกฟากของแม่น้ำที่กั้นระหว่างโลกมนุษย์กับโลกหลังความตาย มีผีแค้นวิญญาณพยาบาทนับไม่ถ้วนกำลังคำรามและแผดเสียงร้องกึกก้องท่ามกลางแม่น้ำ

โจวเจ๋องอนิ้วกระซิบเสียงแผ่ว “กาแฟ!”

หมอกดำหนาแน่นห้าสายกวาดเข้าไปทันที บนแม่น้ำปรากฏสะพานที่ทำมาจากโซ่ตรวนสีดำเส้นหนึ่ง โจวเจ๋อปีนไต่มันขึ้นไป

ทนายอันส่ายหน้าเบาๆ ร่างหายวับไปจากจุดเดิม แล้วไปโผล่ด้านหน้าโจวเจ๋อ แสงแวววาวสีเขียวแกมน้ำเงินจางๆ เคลือบติดกับร่างกายของเขาชั้นหนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยหมัดซัดลงมา!

เมื่อวิธีอื่นและการพันธนาการล้วนไม่อาจควบคุมโจวเจ๋อไว้ได้ มีเพียงการใช้ความรุนแรงอันเป็นสุนทรียศาสตร์ที่ดั้งเดิมที่สุดเท่านั้น

ใช่ สุนทรียศาสตร์

โจวเจ๋อสกัดหมัดของทนายอันไว้ได้ จากนั้นโจวเจ๋อแยกเขี้ยวกัดคอทนายอันทันที เพียงแต่เพราะมีชั้นสีเขียวแกมน้ำเงินแวววาวขวางกั้น เขี้ยวของโจวเจ๋อจึงไม่สามารถทะลุเข้าไปได้

ทนายอันตะแคงข้างแล้วหวดกำปั้นเข้าไปอย่างรุนแรง กระแทกเข้ากับหน้าอกของโจวเจ๋ออย่างจัง

‘พลั่ก!’

โจวเจ๋อไม่ถอย ฝืนรับหมัดนี้ ขณะเดียวกันสองมือก็กอดทนายอัน ยกขึ้นเหวี่ยงสะบัดแล้วทุ่มลงไปอย่างโหดเหี้ยม!

“สยบ!”

‘ตู้ม!’

โจวเจ๋อรู้สึกแค่ว่าพลังปราณพิฆาตที่อยู่รอบตัวเขาแข็งกระด้าง หลังจากเดินโซเซไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว

‘ตู้ม!’

เสียงดังสนั่น โจวเจ๋อคุกเข่าสองข้างลงกับพื้น กระแทกจนเกิดหลุมลึก

“สยบ!”

เมื่อคำว่า ‘สยบ’ หลุดออกมาเป็นครั้งสอง ผิวหนังของโจวเจ๋อก็เริ่มแตกระแหง ความกดดันอันน่าสะพรึงกลัวรายล้อมเข้ามาจากทุกทิศทาง ราวกับว่ามันจะฉีกเขาออกจากกัน

“โฮก!” โจวเจ๋อแผดเสียงคำรามและฝืนลุกขึ้น

ทนายอันที่อยู่ตรงหน้าเขาเสมือนเทพเจ้าที่ยืนอยู่บนแท่นสูงด้วยความสง่าน่าเกรงขามเสียจนไม่อาจต่อต้าน!

ด้านหลังเขาดูเหมือนจะมีเงาร่างสูงศักดิ์คอยช่วยเหลืออวยพรให้เขา

‘ความสูงศักดิ์’ ประเภทนี้เหนือขอบเขตของ ‘ความมั่งคั่ง’ และสลัดพันธนาการของ ‘ตำแหน่งทางการ’ ให้หลุดโดยสิ้นเชิง รู้เพียงแต่ว่าตราบใดที่ร่างนี้ยังคงสถิตอยู่ที่นี่ ทุกสิ่งรอบตัวจะกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีความสำคัญโดยอัตโนมัติ!

ใครก็ตามที่กล้าต่อต้าน พวกเขาทั้งหมดจะถูกกวาดล้างและถูกบดขยี้เป็นฝุ่นแห่งประวัติศาสตร์โดยอัตโนมัติ

“เจ้าขี้โกง! เจ้าหลอกลวง! เจ้ามันหน้าด้าน! เจ้าชักจะเกินไปแล้ว! ลำดับอาวุโสของเจ้าคืออะไร ลำดับอาวุโสของเขาคืออะไร! อย่างนี้เจ้า…”

ใบหน้าครึ่งหนึ่งแผดเสียงคำรามด้วยความโมโห แต่ไม่นาน เขาก็ผงะอีกครั้งกับจุดยืนของตัวเอง…

“ฮ่าๆๆ เด็กน้อย ยอมเสียเถอะ ยอมแพ้ซะ เจ้าต้านไม่ไหวหรอก ตอนนี้เจ้ายังไม่รู้ว่าเจ้ากำลังสู้อยู่กับใครใช่ไหม นางไม่ได้ฆ่าเจ้า เจ้ายังดูไม่ออกอีกเหรอ เจ้าจะมาหน้าบางอะไรในเวลานี้! ยอมแพ้เถอะ ตกต่ำทุกข์ทรมานไปพร้อมกับข้า ทำตามจังหวะขั้นตอนของข้า ฮ่าๆๆๆ อย่างน้อยข้าก็เคยต่อต้าน อย่างน้อยข้าก็เคยทำสำเร็จ ส่วนเจ้าล่ะ ฮ่าๆๆ ฮะฮ่าๆ…”

“โฮก!”

โจวเจ๋อยังไม่ก้มหน้าลง และฝืนต้านทานแรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวนี้ต่อไป เลือดสดๆ เริ่มหยดออกมาจากในรอยผิวหนังที่แตกระแหงบนร่างกายเขาไม่หยุด จนทั้งตัวห่อหุ้มไปด้วยเลือด

เขาก็ยังไม่ตะโกนเรียกเจ้าโง่ เจ้าโง่ก็ไม่ได้แสดงออกใดๆ แต่โจวเจ๋อก็ยังยืนหยัดอยู่อย่างนี้ต่อไป เขี้ยวเสียดสีจนเกิดประกายไฟ แต่ก็ยังเชิดหน้าอยู่เหมือนเดิม

ใบหน้าครึ่งหนึ่งเงียบขรึมอีกครั้งและก่นด่า “ไอ้ปัญญาอ่อน! ไอ้คนไม่ได้เรื่อง! ไอ้โง่เง่า! ไอ้… ไอ้… ไม่ได้สู้อย่างนี้โว้ย เจ้าจะเอาอย่างนี้…”

…………………………………………………………….