ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 794

ตอนที่ 794 สั่งสอน!

ปล่อย ข้าลุยเอง!

ไสหัวไป เจ้าอ่อนหัดเกินไป ข้าสู้แทนเอง!

โจวเจ๋อได้ยินเสียงนี้ และขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ว่ามีจิตสำนึกพยายามเข้าสู่ห้วงทะเลแห่งจิตสำนึกของเขา รู้สึกแปลกๆ มาก รู้สึกแปลกเอามากๆ จริงๆ เหมือนกับตัวเองคุ้นเคยกับวิธีการหนึ่งมานานแล้ว คุ้นเคยกับการให้เจ้าโง่โผล่ออกมาแก้ปัญหาเมื่อเผชิญกับวิกฤติครั้งใหญ่ จนดูเหมือนจะกลายเป็นการมองตาก็รู้ใจระหว่างทั้งสองคนไปแล้วโดยปริยาย แต่ครั้งนี้กลับต้องอาศัยความช่วยเหลือจากการมาถึงของอีกคน

เคยชินกับสิ่งหนึ่งไปแล้ว แต่ตอนนี้จู่ๆ ก็ถูกคนแปลกหน้าเข้าร่างตัวเองอย่างกะทันหัน มันรู้สึกไม่ชินอยู่บ้างจริงๆ หากแต่ในเวลานี้ผ่อนปรนให้ความไร้เหตุผลไม่ได้ อิงอิงยังนั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น แม้ว่าเธอจะยังดิ้นรนขัดขืน แต่โจวเจ๋อรู้ดีว่าอิงอิงต้านได้อีกไม่นานนัก เขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันใดๆ กับอิงอิง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมองดูเธอถูกลบเลือน และถูกสิ่งอื่นเข้ามาแทนที่!

เพื่อขัดขวางไม่ให้เกิดเรื่องนี้ เถ้าแก่โจวที่ดื้อรั้นมาโดยตลอด เต็มใจยอมทำทุกอย่าง!

เข้าร่าง

หลอมรวม

ควบคุมร่างกาย

ด้วยประสบการณ์ที่เคยอยู่กับเจ้าโง่นั่นมาก่อน ทุกอย่างจึงกลมกลืนกลมเกลียวกันมากในเวลานี้

คนหนึ่งรีบร้อนอยากจะเข้ามา

คนหนึ่งพายเรือตามน้ำไร้อุปสรรคใดๆ ขวางกั้น

คนหนึ่งพิสูจน์ว่าตัวเองไม่กลัวตาย

คนหนึ่งทุ่มเทอย่างสุดกำลังเพื่อช่วยผู้หญิงของตัวเอง

จุดหมายแตกต่างแต่เป้าหมายเดียวกัน

โจวเจ๋อผู้มอบการควบคุมร่างกายไม่ได้จมอยู่ในการหลับใหล เขายังคงประคองสติเอาไว้ เขาอยากจับตามองที่นี่ ไม่ใช่เพื่อจับตาดูเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งว่าจะเข้ามาครอบครองร่างของเขาอย่างสมบูรณ์หรือยืมซากศพคืนชีพสำเร็จหรือไม่ เพราะขณะที่เจ้าโง่ยังตื่นอยู่และเขาไท่ซานยังตั้งอยู่ลึกลงไปในจิตวิญญาณของเขา หากเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งพยายามจะข้าม ‘ภูเขาใหญ่’ สองลูกเพื่อพิชิตเขาให้สำเร็จ มันเป็นเพียงความฝันของคนโง่เขลา

ที่โจวเจ๋อจับตามองไม่ใช่เจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งแต่จับตามองเจ้าโง่ต่างหาก คนสองคนที่ตอนแรกต่อสู้ร่วมกันและเดินออกจากสะพานไน่เหอด้วยกัน ตอนนี้กลับสู่สถานะต่างเฝ้าระวังกันและกันอีกครั้ง

โลกใบนี้ ชีวิตนี้ดูเหมือนจะเป็นวงกลมจริงๆ วนไปเวียนมา กลับไปกลับมา ดูเหมือนว่าเป็นเพียงการเดินจากจุดเริ่มต้นหนึ่งกลับไปยังจุดเริ่มต้นนี้อีกครั้ง แม้ว่าจนถึงตอนนี้โจวเจ๋อยังไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องต่างๆ ดำเนินมาถึงจุดนี้ได้อย่างไรก็ตาม

ทุกสิ่งในอดีตดูเหมือนจะพลิกคว่ำได้ในคราเดียว

โจวเจ๋อยังกังวลว่าอิ๋งโกวจะออนไลน์กะทันหันแล้วลบบัญชีของเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งทิ้ง

โชคยังดี สิ่งเดียวที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลองคือ หลังจากที่จิตสำนึกของเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งเข้าสู่ร่างกายของเขา อิ๋งโกวที่ไม่พูดและไม่เคลื่อนไหวใดๆ มาโดยตลอด ยังรักษาความเงียบที่ทำมาโดยตลอดไว้ ไม่ได้เข้ามาแทรกแซง และไม่ได้ออกมายึดการควบคุมร่างกายนี้

ความเงียบงันคือเมืองเคมบริดจ์ในค่ำคืนนี้

เขากำลังหลบเลี่ยงอะไรอยู่ หรือว่าทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับมันอย่างไร

แต่อย่างเขาจะหลบเลี่ยง อย่างเขาจะทำตัวไม่ถูกงั้นเหรอ

เขา กลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

“หึๆ…” โจวเจ๋อแค่นหัวเราะ ค่อยๆ กำหมัดแน่น และเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ กระแสน้ำวนสีดำที่อยู่ลึกเข้าไปในดวงตาเริ่มไหลเวียนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่าดวงดาวกำลังแตกสลาย เหลือเพียงความยุ่งเหยิงและความสูญสลายรุนแรงที่สุดเท่านั้น

“หึๆ…” ระหว่างเสียงหัวเราะครั้งที่สอง ขาทั้งสองข้างของโจวเจ๋อเริ่มออกแรง ร่างกายเริ่มยืดขึ้น เชื่องช้าแต่ทรงพลังมาก แฝงไปด้วยความไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง ไม่อ่อนน้อมจนดูต้อยต่ำที่ออกมาจากก้นบึ้ง!

“ข้าเป็นสุนัขตัวหนึ่ง เป็นหุ่นเชิดให้คนอื่น ข้าเกิดมาไม่ใช่เพื่อตัวข้าเอง ข้าตายก็ไม่ใช่เพื่อตัวข้าเอง การดำรงอยู่ของข้าเดิมทีมันก็ไม่มีความหมายอะไร เป็นแค่ของเล่นในกำมือของสิ่งที่เรียกว่าผู้ยิ่งใหญ่ เป็นงานอดิเรกที่เขาใช้ฆ่าเวลา หน้าที่ของนักแสดงคือการเอาใจผู้คน แต่ต่อให้ตำแหน่งจะต่ำต้อยแค่ไหนก็เป็นคนอยู่ดี เกิดมามีชื่อ ตายไปมีป้ายหลุมศพ แต่ข้าแย่กว่านักแสดงเป็นพันเท่า!”

ในคำพูดแฝงไปด้วยความเคียดแค้นและไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่มีความรู้สึกยอมแพ้ต่อตนเองเลยแม้แต่น้อย กลับทำให้นึกถึงการโหมโรงก่อนที่พายุจะมา

โจวเจ๋อยืดเข่าตรง ร่างกายเริ่มส่งเสียงเสียดสีจนแสบแก้วหู มันเกิดจากการเสียดสีอย่างรุนแรงของข้อต่อภายใต้ความกดดันที่รุนแรง รอยแตกบนร่างกายเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ความทรงพลังนั้นกลับสูงขึ้น สูงขึ้น และสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

‘แกรก…แกรก…กึก…”

หลายๆ คนมักจะใช้คำอุปมาที่ว่า ‘ร่างกายมนุษย์ก็เหมือนกับเครื่องจักร’ แต่ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าเครื่องจักร จริงๆ แล้วหมายถึงอะไร

ฟันเฟืองจำนวนนับไม่ถ้วนทั่วทั้งร่างกายกำลังทำงานหนักหน่วงอย่างต่อเนื่อง และอาจจะพังเมื่อใดก็ได้!

“แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ไม่ยอมแพ้ ข้าไม่ยอมรับชะตากรรม!

มีกี่คนที่ฝันอยากเป็นสุนัข

แม้แต่นักการภารโรงต่ำต้อย ก็ยังมีคนประจบประแจงคอยเป็นสุนัขให้เขา

พ่อแม่ทั้งมณฑลยิ่งมีบริวารข้างกายล้อมหน้าหลังคอยปรนนิบัตินับไม่ถ้วน

กษัตริย์ อำมาตย์ ขุนพลมีสุนัขใต้อาณัตินับไม่ถ้วน

แต่การได้กลายเป็นสุนัขของจักรพรรดิถือเป็นความฝันสูงสุดของผู้รู้หนังสือนับไม่ถ้วน

เป็นสุนัขแห่งผีและทวยเทพนั้นยิ่งรุ่งโรจน์เปล่งประกายหาที่เปรียบไม่ได้!

แต่ ข้าไม่สนใจ!