ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 797

ตอนที่ 797 เจ้าโง่ชายแท้ซื่อบื้อ!

สรุปแล้วไท่ซานคืออะไรกันแน่ เป็นเขาสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ที่เมือไท่อันในโลกมนุษย์แห่งนั้นใช่หรือไม่

หรือเป็นความเดียวดายสูงสุดที่ตั้งอยู่ใจกลางของนรก หรือไม่ก็เป็นฝุ่นผงประวัติศาสตร์ที่เคยมีอยู่แต่เวลานี้กลับสลายหายไปตั้งนานแล้วหรือเปล่า

แต่ในชั่วขณะนี้ สิ่งที่ดึงออกมาจากจิตวิญญาณของโจวเจ๋อเป็นสายลมสีฟ้า มันไม่รุนแรง กลับอ่อนโยนมากด้วยซ้ำ และแฝงไปด้วยความสง่างามเฉิดฉายเบาบาง แม้ว่าจะถูกถอนรากถอนโคนไปแล้วก็ตาม แต่กลับมีเพียงกลิ่นอายที่อบอวลไปด้วยความอิสระเรียบง่าย

นางหรี่ตาลงเล็กน้อย นางทำสำเร็จแล้ว สัญลักษณ์ระหว่างคิ้วผุดลอยออกมาจากหน้าผาก เดิมทีนางอยากจะกระตุ้นค่ายกลแห่งนี้ให้หนักอีกหน่อย และปิดผนึกทั้งสองสิ่งนั้นให้สมบูรณ์ แต่นางลังเล เพราะเมื่อนางเห็นสายลมสีฟ้านี้ นางก็เปลี่ยนใจ

นางเคยเป็นคนที่สูงส่งที่สุดในโลกใบนี้ ประชาชนและเทพปีศาจนับไม่ถ้วนล้วนมอบยิ้มอย่างจริงใจที่สุดให้นาง นางอยากได้ดวงดาว ก็จะมีปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ปีนขึ้นไปเด็ดบนท้องฟ้ามาให้นางจริงๆ พร้อมกันนั้นปรมาจารย์หลอมอาวุธที่เก่งกาจที่สุดในโลกก็จะหลอมดวงดาวให้กลายเป็นลูกปัดอันวิจิตรงดงามให้นางได้สวมมันบนข้อเท้าเนียนใส

นางปรารถนาสิ่งใดก็ล้วนถูกเติมเต็ม หากบอกว่าร่างสูงตระหง่านตรงหน้านางได้รับอำนาจสูงสุดในโลกนี้ เช่นนั้นนางก็ได้รับความโปรดปรานทั้งหมดในโลกนี้

ลูกสาวเปราะบางเย่อหยิ่ง นางเพลิดเพลินกับความเปราะบางเย่อหยิ่งประเภทนี้ นางชอบควบคุมทุกสิ่งอย่าง นางชอบความรู้สึกที่ได้รับการดูแลและเอาใจใส่จากคนทั้งโลก แม้ว่าภายหลังโลกได้เปลี่ยนแปลงไปมากมาย นางก็ไม่เต็มใจยินยอมเปลี่ยนแปลงเช่นเดิม นางปรารถนาสิ่งใดก็ต้องได้สิ่งนั้นมาครอง นางไล่ตามสิ่งใดสิ่งนั้นก็ต้องมาอยู่ข้างกายนาง

ตอนนี้นางถูกใจสายลมสีฟ้า นางอยากครอบครองมัน อยากให้มันกลายเป็นผ้าคลุมไหล่หรือผ้าพันคอผืนใหม่สำหรับร่างกายใหม่ของตัวเอง

นางอยากให้เขามองเห็นนางในแบบที่งดงามที่สุดเมื่อลืมตาขึ้น นางอยากให้เขารู้ว่านางยังเป็นนางคนเดิมในตอนนั้นที่นั่งอยู่บนเนินเขาซึ่งปกคลุมไปด้วยดอกไม้ มองดูเขานำกองทัพกลับมาพร้อมธงโบกสะบัด แสงแดดส่องกระทบบนชุดเกราะของเขา มันสว่างและพร่างพราวสะดุดตามาก

ฉะนั้น นางจึงแยกส่วนสัญลักษณ์นี้ออกไป สายลมสีฟ้าเป็นของนาง และเงาดำนั้นก็เป็นของเขาโดยธรรมชาติ

นี่นับว่าเป็นของขวัญที่นางเตรียมไว้เมื่อทั้งสองได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เขาน่าจะชอบมัน ส่วนเงาดำนั้นเขาสามารถกลืนกินไปได้ นอกจากนี้เดิมทีมันก็เป็นส่วนหนึ่งที่แยกออกไปจากตัวเขา เขาน่าจะเกลียดมันมาก

เพราะเหตุนี้ค่ายกลจึงตกอยู่ในสภาวะหยุดชะงัก ส่วนของขวัญจะต้องมอบให้หลังจากที่นางควบคุมร่างนี้โดยสมบูรณ์เสียก่อน นางไม่ยอมให้ทุกอย่างเกิดความสั่นคลอนใดๆ จนก่อให้เกิดความบกพร่องในการกลับมาพบกันของเขาและนางแม้แต่น้อย!

เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ ขณะที่นางเตรียมลงมือ จู่ๆ จิตสำนึกในร่างส่งผลต่อการเคลื่อนไหวของนางทันที

สถานการณ์เช่นนี้ไม่อาจปล่อยให้เกิดขึ้นอีกได้

เจ้าสมควรตายได้แล้ว

นางนั่งขัดสมาธิแล้ววางฝ่ามือไว้บนตาซ้ายของตัวเองอีกครั้ง ผนึกที่ทำไว้ก่อนหน้านี้คลายออก เหลือเพียงแค่จุดสุดท้ายเท่านั้นแล้ว เมื่อกลืนจิตสำนึกของเจ้าของร่างเดิมนี้จนสิ้นนางก็จะกลับมาพร้อมกับร่างนี้!

…

อิงอิงรู้สึกว่ารอบตัวเธอเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย ตอนนี้ความทรงจำของเธอดูเหมือนจะถูกกัดกินและผนึกเอาไว้ มีสิ่งมีชีวิตน่าสะพรึงกลัวแฝงอยู่ตนหนึ่ง กำลังเฝ้าจับตาดูเธอและล่วงรู้ทุกสิ่งอย่างปรุโปร่ง จากนั้นก็จะทำลายมันทั้งหมด

ความรู้สึกที่ถูกคนอ่านความคิดเช่นนี้มันอึดอัดมาก เสมือนการตรวจร่างกายครั้งสุดท้าย ตรวจสอบเจอสิ่งที่แปลกปลอมในร่างกายได้ทั้งหมด จากนั้นถูกส่งไปที่ ‘ห้องอาบน้ำ’ ในค่ายกักกันเอาช์วิทซ์ ทว่าสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดไม่ใช่จุดจบสุดท้าย แต่เป็นความกดดันอย่างนี้ การรอคอยอย่างนี้ ความพังทลายที่อาจจะมาถึงในวินาทีถัดไปอย่างนี้ในเวลานี้ต่างหาก

อิงอิงหนาวมาก จิตสำนึกของเธอถูกสลับไปมาในความทรงจำของเธออย่างต่อเนื่อง ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังถือรีโมตคอนโทรลและกดเปิดดูทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

อิงอิงรู้ว่าทั้งหมดนี้ใกล้จะจบลงแล้ว เธออยากหวนคิดถึงทุกช่วงเวลาของความสัมพันธ์ของเธอและเถ้าแก่ในความทรงจำก่อนที่มันจะจบลง ถือเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย

เพียงแต่สิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวตนนั้นดูเหมือนจะไม่เต็มใจให้ทำอย่างนี้ พูดให้ถูกคือ สิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวไม่สนใจไยดีสิ่งนี้ แต่นางก็ไม่ได้เพิกเฉยไปเสียทั้งหมด จริงๆ แล้วนางกำลังค้นหา และกำลังมองดูเช่นกัน เพียงแต่จุดสนใจของนางและอิงอิงต่างกัน

ถนนสีดำ ไฟกิ่งถนนที่พัง ถนนขรุขระ ควันหลงของการต่อสู้เพิ่งจะสลายไป อิงอิงพบว่าตัวเองถูกมัดอยู่บนเสาไฟฟ้า เธอไม่ได้ตกใจหรือตื่นตระหนก

อีกแล้ว

เป็นมันอีกแล้ว

ฉากนี้อีกแล้ว

น่าตายนัก เธออยากดูเถ้าแก่ เธอไม่อยากหวนนึกถึงความทรงจำฉากนี้อีก!

เถ้าแก่

เถ้าแก่

ข้าต้องการเถ้าแก่!

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ล้วนอยู่เหนือการควบคุมของอิงอิง ต่อให้เป็นความทรงจำของเธอเองก็ตาม

ด้านหน้าของเธอนั้น โจวเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับถือยาบำรุงซือตันในมือ มันเป็นยาบำรุงซือตันของเธอ แต่คนตรงหน้านี้ไม่ใช่เถ้าแก่!

เถ้าแก่ของเธอเป็นชายหนุ่มรูปหล่อและสง่างามแสนขี้เกียจที่โปรดปรานการนอนอาบแดดจิบกาแฟคนนั้นต่างหาก ไม่ใช่คนสายตาเย็นชาที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้!

ถัดจากโจวเจ๋อ แผ่นหลังร่างนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนนางจะชอบเขามาก และชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาจริงๆ แม้จะเป็นความทรงจำ แม้จะเป็นฉากในความทรงจำ นางไม่ยอมพลาดมันแม้แต่นิด นางอยู่ที่นี่ นางรออยู่ที่นี่ นางเฝ้ามองเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า มองดูอดีตของเขา ในช่วงสองปีที่ผ่านมานางไม่ได้อยู่ข้างกายเขา นางจึงอยากจะรู้ทุกสิ่งย้อนหลัง สำหรับในอนาคตนั้น เขาจะมีนางอยู่เคียงข้าง นั่นคืออนาคตที่ทั้งสองคนจะร่วมกันสร้าง

อิงอิงอยากถามอีกสักประโยคหนึ่ง ทำไมเจ้าถึงมีแค่แผ่นหลัง

อันที่จริง คำถามนี้ ทนายอันที่ยังนอนสลบเหมือดอยู่ตรงมุมแท่นบูชาก็เคยสงสัยเช่นกัน โชคดีที่ทนายอันฉลาดพอที่จะไม่พูดความเป็นไปได้นี้ออกมาในโลกแห่งความฝันนี้ ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงไม่ได้แค่หมดสติแน่นอน

ยาบำรุงซือตันถูกยื่นกลับไปกลับมาระหว่างริมฝีปากของอิงอิงและโจวเจ๋อไม่หยุด แผ่นหลังนั้นยังยืนอยู่ข้างกายโจวเจ๋อ ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความคิดถึงระคนตื้นตันใจอยู่ในนั้นเล็กน้อย “ท่านไม่อยากทำลายร่างของข้าในอนาคต จึงไม่ได้กินยาบำรุงซือตันลงไปใช่หรือไม่”