ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 800

ตอนที่ 800 กลืนมัน

นี่มันเหมือนกับการรับประทานอาหารเย็นร่วมกับครอบครัวในช่วงเทศกาลตรุษจีน อีกทั้งยังเป็นงานเลี้ยงอาหารในบ้านของใครสักคน ไม่ใช่ในร้านอาหารอีกต่างหาก รอจนญาติสนิทมิตรสหายมาสนุกรื่นเริง เด็กๆ หัวเราะร่า คนแก่ชื่นฉ่ำหัวใจ หลังจากนั้นทุกคนต่างแยกย้าย เหลือเพียงความระเกะระกะไปทั่วพื้น แล้วก็เอือมระอา…เมื่อต้องเผชิญกับการทำความสะอาดทั่วทั้งห้องและล้างจานไปพร้อมๆ กัน

ในแท่นบูชา ความเงียบสงบกลับมาในที่สุด

ความสงสัย ความอิจฉา การทรยศ การเลือกฝ่าย ความเชื่อใจ ปัจจัยทุกชนิดที่ทดสอบธรรมชาติของมนุษย์ ปะทะกันอย่างบ้าคลั่งในช่วงเวลาสั้นๆ ต่อมาการรวมตัวกลายเป็นกลุ่มควันโขมงลอยขึ้นและสลายไปอย่างช้าๆ

หากจะพูดให้ดูมีศิลปะหน่อย คุณสามารถเรียกว่าการระเหิด หากจะพูดตรงๆ หน่อย ก็สามารถเรียกว่าขึ้นสวรรค์ชั้นฟ้าไปแล้ว

ตามมาด้วยเสียงดัง ‘ตุ้บ’

อิงอิงคุกเข่าล้มลงกับพื้น เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย ปากก็พึมพำ “เถ้าแก่…”

แผ่นหลังของคนผู้นั้นถูกสายลมอย่างเขาไท่ซานฆ่ารัดคอทันที ส่วนที่เหลือกลายเป็นมรดกตกทอดที่เหลือไว้ให้อิงอิง

หากใช้คำพูดที่ติดอยู่ตรงปลายลิ้น นี่เป็นของขวัญจากธรรมชาติที่มอบให้พวกมนุษย์

เด็กชายเดินถอยหลังไปสองสามก้าว เอนหลังพิงกำแพงและจับ ‘แมวการ์ฟิลด์’ ไว้ในมือ

เงาดำยังคงนิ่งงันอยู่ตรงนั้นไม่จากไปไหน โจวเจ๋อหันหลังไปมองเงาดำนั้น จัดการไปได้หนึ่งแล้ว ตรงนี้ยังเหลืออีกหนึ่ง แถมจุดประสงค์เดิมในการมาหรงเฉิงครั้งนี้ จริงๆ แล้วก็เพราะเขานี่แหละ

โจวเจ๋อเดินไปข้างหน้าเงาดำ ไม่พูดอะไร ไม่เคลื่อนไหวใดๆ เพียงแค่มองนิ่งๆ เท่านั้น

“ทำไม จะมาโอ้อวดแสนยานุภาพหรือไง”

เงาดำตะโกนพูดก่อน

“นอนจำศีลมาก็ตั้งนานหลายปี สามารถออกมาสูดอากาศได้แล้วสินะ”

“ในที่สุดก็พบโอกาสที่จะกู้หน้าต่อหน้าข้า สามารถกู้หน้าคืนได้แล้วล่ะสิ”

“โมโหใช่ไหม เกลียดข้ามากล่ะสิ โกรธมากๆ เลยใช่ไหม”

“มาสิ เจ้ามาเลย เจ้าพูดมาเลย เจ้าพูดมาสิ เจ้ารีบพูดมาเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าเอ่ยพูดสิโว้ย เจ้าจะต้องเยาะเย้ยข้าแน่ๆ ไม่มีปัญหา เอาเลย!”

“เจ้าเร็วๆ เข้าสิ ให้ว่องไวหน่อย!”

โจวเจ๋อมองเงาดำตรงหน้าพลางขมวดคิ้วน้อยๆ จากนั้นเอ่ยพูดอย่างเชื่องช้า “ใคร…ทุบ…ตี…เจ้า…จน…กลาย…เป็น…เช่น…นี้…”

“…” เจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่ง

แท่นบูชากลับมาตกอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง คนที่กำลังพล่ามไม่หยุดก่อนหน้านี้ สงบนิ่งไปแล้ว

เด็กชายจับขาของแมวการ์ฟิลด์และสงบพลังปราณพิฆาตในร่างกายของตัวเองลง

ทนายอันยังคงหมดสติอยู่ข้างๆ ส่วนอิงอิงก็ยังนอนแผ่หลาและกำลังฟื้นพละกำลังอยู่บนพื้น

สายลมสีฟ้าพัดวนเวียนไปรอบๆ แท่นบูชา จากนั้นจมสู่ร่างของโจวเจ๋อ เฉกเช่นเดียวกับชายชรากลับถึงบ้านหลังจากออกไปเดินเล่นมา

เพราะว่าไม่มีใครรบกวน ความเงียบจึงดำเนินต่อไปอยู่นานพอสมควร มันกินเวลานานเสียจนรู้สึกว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไป ดูเหมือนจะไร้เหตุผลไปหน่อย และในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหวจนต้องทำลายความเงียบลง

มันก็คล้ายกับคู่รักหนุ่มสาวย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันครั้งแรก คนที่ทำงานบ้านและทำความสะอาดบ้านไม่ใช่คนที่ขยัน เพียงแต่พ่ายแพ้ในการประชันความอดทนต่อสภาพแวดล้อมสกปรกและไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยให้กับอีกคนหนึ่งต่างหาก

“เฮ้อ…” เงาดำถอนหายใจยาว แม้ว่าตอนนี้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวท่าทางนี้ได้ แต่กลับแสดงท่าทีเช่นนี้ออกไป “เจ้าคิดว่าเป็นใครได้อีกล่ะ ข้าแค่อยากจะดูว่า คนกลุ่มนั้นที่ทำร้ายเจ้าจนตายในตอนแรกนั้นแข็งแกร่งสักแค่ไหน ใช่ไหมล่ะ ในช่วงรุ่งโรจน์สุดๆ ทำร้ายเจ้าจนกลายเป็นเช่นนี้ได้ หากข้าสามารถทำลายพวกมันได้ มันจะทำให้ข้าดูแข็งแกร่งขึ้นหรือไม่ จากนั้นหลังจากที่เจ้ารู้จะโมโหจนแทบบ้าเลยหรือเปล่า จะคอยถามเจ้าว่าโมโหหรือไม่ โกรธหรือไม่ แค้นหรือไม่

แต่น่าเสียดายนัก คนพวกนั้นมันไร้ยางอายเกินไป แต่ว่าข้าก็ไม่ได้ขายหน้า ดูเหมือนยังฆ่าทิ้งไปอีกหนึ่ง ทำให้พิการไปอีกหลายคน จากนั้นข้าก็พบว่าถูกพวกมันทำร้ายจนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ เฮ้อ พริบตาเดียวก็ผ่านไปนับพันปีเสียแล้ว”

โจวเจ๋อยื่นมือชี้ไปทางทางเดินแล้วพูด “เจ้า…ไป…เสีย…เถอะ…”

เงาดำยังไม่จากไปและถามติดตลกเล็กน้อย “เจ้ายอมปล่อยข้าไปจริงๆ หรือ”

โจวเจ๋อไม่พูดอะไร ถือเป็นการยอมรับกลายๆ

“ได้ เช่นนั้นข้าไปจริงๆ แล้ว เจ้าอย่านึกเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”

“…” เงาดำ

เงาดำไม่ไปแล้ว หยุดอยู่กับที่ต่อ สามสิบลบหายใจ จะหนีไปได้อย่างไร

รอ ‘พลิกเมฆา’ หรือ

นัยน์ตาของโจวเจ๋อฉายแววล้ำลึก เขาเคยบอกว่าจะให้เกียรติและความอิสระแก่มัน แต่มันกลับไม่เชื่อ โอกาสมีเพียงครั้งเดียว หากพลาดไปแล้วก็คือพลาดไปแล้ว

“นี่ หรือว่าเจ้าจะกลืนข้าลงไปเลยง่ายดี ไม่ได้ๆ เรามาประนีประนอมกันหน่อยดีหรือไม่ ให้เจ้าของร่างนี้ ให้เจ้าสุนัขรุ่นหลังข้าคนนี้กลืนข้าแทนได้ไหม ข้ากับเขาก็นับว่าเกิดมาจากต้นตอเดียวกัน เป็นเนื้อเปื่อยอยู่ในหม้อเดียวกัน ผลประโยชน์ไม่ตกถึงคนนอกหรอก”

โจวเจ๋อปิดเปลือกตา

“ตอนนี้ต่อให้เจ้าจะกลืนกินข้า ถ้าหากข้าต่อต้านละก็ เจ้าจะกลืนได้สักเท่าไรกันเชียว ห้าส่วนหรือว่าสามส่วน ข้าจะเริ่มทำลายจิตสำนึกของตัวเองเองก่อนแล้วให้เขากลืน เขาสามารถสืบทอดประสบการณ์การต่อสู้ของข้าและวิชาที่ข้าสร้างขึ้นอย่างช้าๆ ได้ เป็นอย่างไร เมื่อครู่พวกเจ้ายังทำให้ซาบซึ้งอยู่เลยไม่ใช่หรือ คนหนึ่งยินดีสังหารองค์หญิงที่เป็นเจ้านายในตอนแรกแทนเขา อีกคนหนึ่งยอมให้จับโดยไม่ต่อสู้ทั้งไม่ระเบิดทำลายเขาไท่ซานและจะตายไปพร้อมกับเจ้า ให้ตายสิ ข้าดูจนกือบจะน้ำตาซึมอยู่รอมร่อ! ตอนนี้เล่า สร้างความเร้าใจกันต่อไปสิ! เจ้ากล้าหรือเปล่า”