ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 801

ตอนที่ 801 นอนหลับ

“อันที่จริง ผมเองก็รู้ว่าครั้งนี้คุณหนีไปไหนไม่รอด เราดั้นด้นมาไกลขนาดนี้ก็เพื่อคุณโดยเฉพาะ”

โจวเจ๋อมองเงาดำ และคลำเอาบุหรี่มาจุดอีกมวน “ไม่ว่าจะอยู่ในจุดยืนของเขาหรือว่าอยู่ในจุดยืนของผม จะให้คุณหนีไปก็ล้วนไม่สมเหตุสมผล และไม่มีทางเลือกทำแบบนี้

นี่ไม่ใช่เรื่องถูกหรือผิด แต่เป็นพวกเราต้องการ และคุณก็เป็นความต้องการของพวกเรา แต่ผมรับปากคุณได้เรื่องหนึ่ง หากมีโอกาสละก็ ผมให้โอกาสคุณได้ ให้โอกาสคุณได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

คุณอยู่ในส่วนลึกจิตวิญญาณของผม ไม่สิ อยู่ในส่วนลึกจิตวิญญาณของเขาต่างหาก มีตราประทับจิตวิญญาณอยู่ หลังเข้ามาทุกครั้ง ตราประทับจิตวิญญาณนั้นก็เหมือนการชาร์จแบตเตอรี่ ทั้งยังสามารถโลดแล่นได้ถึงสองสามครั้ง”

“ตอนแรกแม้แต่เขาข้าก็ไม่เชื่อด้วยซ้ำ แล้วจะให้ข้าเชื่อเจ้าหรือ” เงาดำย้อนถามกลับไปตรงๆ

“ผมก็แค่พูดๆ ไปอย่างนั้นเอง จริงๆ แล้วตัวผมเองก็ยังไม่เชื่อว่าผมจะทำตามคำสัญญานี้สำเร็จหรือเปล่าด้วยซ้ำ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันนะ”

“พล่ามเรื่องไร้สาระพวกนี้จะมีความหมายอะไร”

“อย่างน้อยๆ ตอนที่ผมกลืนคุณจะรู้สึกผิดน้อยลงนิดหนึ่ง ถึงยังไงเมื่อกี้คุณก็ช่วยผมนี่ แต่ก็เหมือนกับที่คุณพูดนั่นแหละ ถึงเนื้อจะเปื่อยก็เปื่อยในหม้อของตัวเอง ผมคิดว่าเป็นแบบนี้ก็ดี”

“ข้าเชื่อในคำพูดนี้ แต่ข้าก็ยังไม่เชื่อในสัญญาของเจ้าอยู่ดี”

“อืม” โจวเจ๋อพยักหน้า

เงาดำเริ่มหลอมละลายอย่างช้าๆ จนกลายเป็นแอ่งของเหลวที่ลอยอยู่ในอากาศ ขณะเดียวกันก็ตะโกนบอก “อ้าปาก…”

โจวเจ๋ออ้าปาก เงาดำจมดิ่งเข้าไปในนั้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนดื่มน้ำ ความรู้สึกนี้คล้ายกับการดูดบุหรี่ เพียงแต่บุหรี่คำนี้พ่นออกมาไม่ได้ ทำเอาเถ้าแก่โจวสำลักและเริ่มไอโขลกๆ

“เถ้าแก่…” อิงอิงช่วยตบแผ่นหลังของโจวเจ๋อเบาๆ

ผ่านไปสักพัก โจวเจ๋อถึงได้สงบลง และส่ายหน้าบอกว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว”

ในเมื่อคนผู้นั้นเข้าไปแล้ว โจวเจ๋อก็เชื่อว่าจิตสำนึกของเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งจะค่อยๆ สลายไปด้วยตัวเอง จงรู้ไว้ว่า ในร่างเขาในเวลานี้มีเจ้าโง่กับเขาไท่ซานปกป้องเอาไว้อยู่ หากเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งจะเล่นตุกติกใช้กลยุทธิ์ลอบตีเฉินชาง[1] อะไรพรรค์นั้นเป็นไม่ได้เลย

เป้าหมายหลักและเป้าหมายใหญ่ที่จู่ๆ ก็โผล่พรวดออกมาอย่างกะทันหันล้วนจัดการเสร็จสิ้นแล้ว

เบื้องล่างนั้น

สายตาของโจวเจ๋อมองไปทางมุมที่อยู่ไกลๆ เด็กชายลากเจ้าแมวการ์ฟิลด์เดินเข้ามาหา

‘พลั่ก!’

เด็กชายโยนแมวการฟิลด์มาด้านหน้าโจวเจ๋อ เห็นได้ชัดว่าขาของมันหักไปข้างหนึ่ง เวลานี้เอาแต่หมอบคลานร้องคร่ำครวญอยู่บนพื้น และมองโจวเจ๋อด้วยดวงตากลมโตแวววาวไปด้วยหยาดน้ำตา

มันรู้ว่าความเป็นความตายของมันขึ้นอยู่กับความคิดของชายตรงหน้าคนนี้ แม้กระทั่งตัวมันเองยังรู้สึกเหมือนมันมาถึงทางตันจริงๆ แล้ว

ทั้งๆ ที่เพิ่งโดนทุบตีไปเมื่อไม่นานมานี้แท้ๆ ผลคือตัวเองคิดจะทรยศก็ทรยศ ทรยศได้ไม่นานนัก ลูกพี่ก็โดนสยบไปเสียแล้ว เตียวโง่ตัวนี้ก็รู้สึกขมขื่นในใจเช่นกัน

โจวเจ๋อยกเท้าขึ้น แววตาของฮวาหูเตียวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ถ้ามันสวดเป็นก็เดาว่าคงจะสวดคาถาจุติสุขาวดีให้ตัวเองในใจ

‘พลั่ก!’

โจวเจ๋อเตะฮวาหูเตียวลอยกระเด็นไปด้านหน้าเด็กชาย และถูกเด็กชายจับตรึงเอาไว้

“ให้คุณจัดการแล้วกัน ฆ่าแล้วตุ๋นเนื้อก็ได้”

เด็กชายพยักหน้ารับ ก่อนหน้านี้ เขาหักขาเจ้าฮวาหูเตียวไปข้างหนึ่งเองโดยพลการ จริงๆ แล้วมันเป็นลักษณะของการอ้อนวอนขอความเมตตาอย่างหนึ่ง ขาน่ะ รักษามันหน่อยก็ยังฟื้นฟูได้ แต่หากสูญเสียชีวิตไปก็จะไม่มีวันกลับมาได้อีก

โจวเจ๋อชอบโยนปัจจัยที่ไม่แน่นอนออกไปเสมอ ก็เหมือนกับปาระเบิดใส่คนข้างๆ แล้วรู้สึกว่าไม่กระทบถึงความปลอดภัยของตัวเอง ตัวอย่างเช่น เมื่อก่อนเขาโยนสมุดหยินหยางให้เจ้าลิงเป็นของเล่น และตอนนี้เขาก็เตะฮวาหูเตียวให้เด็กชายเลี้ยงดู จะทิ้งก็เสียดาย จะใช้ก็ขี้เกียจ กลัวทิ่มมือตัวเอง เผือกที่เสี่ยงลวกมือนี่ให้คนในจัดการจะดีกว่า

“ไปกันเถอะ มันจบหมดแล้ว”

โจวเจ๋อและอิงอิงพยุงกันและกันเดินไปที่ทางเดิน

ด้านหลังนั้น เด็กชายเอาหางฮวาหูเตียวพันไว้รอบคอตัวเอง คล้ายกับสวมใส่ผ้าพันคอขนมิงค์ให้ตัวเอง ขณะเดียวกันก็แบกทนายอันพาดไว้บนไหล่ของเขา

หลายคนเบียดเสียดกันอยู่ในรถตู้ไฟฟ้ายี่ห้ออู่หลิงหงกวงของทนายอันจนอัดแน่น ข้างนอกยังเหลืออีกตั้งสองสามคน แต่โชคดีที่ต่างก็แข็งแกร่งมาก พอถูกลมภูเขาจึงไม่พากันแข็งตาย

โจวเจ๋อถอนหายใจอย่างจนปัญญา และชี้นิ้วไปทางเด็กชายที่อยู่ด้านหลังพร้อมเอ่ยว่า “หาอ่างน้ำเย็นแล้วปลุกเขาตื่นหน่อย ให้เขาส่งพัสดุด่วนกลุ่มนี้ออกไปก่อน”

“…” ทนายอันที่หมดสติ

…

หลังจากวุ่นวายกันไปพอสมควร เมื่อลงจากเขาชิงเฉิงพร้อมเช็กอินเข้าพักที่โรงแรมก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว

พอเข้าห้องพักไป โจวเจ๋อก็อาบน้ำ จากนั้นก็เข้านอนทันทีโดยไม่สนใจเรื่องการกิน อิงอิงก็รีบอาบน้ำ เช็ดตัวให้แห้ง และมุดตัวเข้าผ้าห่ม ไม่มีเธอเถ้าแก่นอนไม่หลับ

รอจนถึงตอนกลางวัน โจวเจ๋อถึงได้ตื่นนอน บอกตามตรงว่าเมื่อคืนนอนไม่สบายตัวเท่าไร มีเสียง ‘อื้ออึง’ อยู่ในหัวตลอด และเอาแต่ฝันถึงเหตุการณ์บางอย่างไม่หยุดไม่หย่อน

นี่น่าจะเกิดจากการทับซ้อนหลายชั้นของความทรงจำและประสบการณ์ละมั้ง และไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้จะคงอยู่อีกนานแค่ไหน มันกระทบต่อคุณภาพการนอนหลับที่ตัวเขาให้ความสำคัญมาโดยตลอดอย่างยิ่ง

เถ้าแก่โจวนึกเสียใจเล็กน้อย ทำไมเขาถึงได้โลภจะใช้ประโยชน์สิ่งนี้กันนะ เมื่อวานให้เจ้าโง่กลืนเจ้าใบหน้าครึ่งหนึ่งนั่นไปก็สิ้นเรื่องแล้วนี่นา แต่จะเอาเรื่องนี้ไปบ่นกระปอดกระแปดก็จะดูเหมือนว่าตัวเองได้ผลประโยชน์แล้วยังทำเป็นขาดทุน

เมื่อเปิดหน้าต่างโรงแรม ไกลออกไป จะมองเห็นภูเขาหมอกหนาหลายลูกยาวเป็นทอด ช่วยให้ผู้คนเกิดท่วงทำนองทางความคิดที่เงียบสงบสุดลูกหูลูกตา

เมืองเล็กๆ ริมหรงเฉิงแห่งนี้ มีความน่าอยู่กว่าเมืองหรงเฉิงเป็นไหนๆ เพียงแต่ว่าผู้คนมากมายยังคงแสวงหาสิ่งที่เรียกว่าโอกาส สิ่งที่เรียกว่าการศึกษาของลูก สิ่งที่เรียกว่าหน้าตาทางสังคม และอื่นๆ แล้วยัดกันลงไปในเครื่องปั่นเนื้อมนุษย์ที่เรียกว่า ‘เมืองใหญ่’ แห่งนี้ต่อไป พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา