ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 806

ตอนที่ 806 รักษาหน้า

ทนายอันอยากจะถามเหลือเกินว่าคุณไปแอบเรียนภาษาเตียวมาตอนไหน หรือว่าตอนที่ผมไปหาสาวๆ คุณแอบตั้งใจเรียนเพิ่มอยู่ในห้อง

มันต้องจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ

แต่ว่าคนอื่นเขาเป็นผีดิบมาตั้งหลายร้อยปีแล้ว สามารถเข้าใจภาษาของสัตว์บางชนิดได้ก็ถือเป็นเรื่องปกติมาก ในบันทึกโบราณก็ไม่ขาดคนที่มีความสามารถพิเศษสามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ อีกอย่าง ทนายอันก็ไม่สนใจจะสื่อสารพูดคุยกับเตียวโง่เง่าตัวนี้ด้วย

เกิดสื่อสารมากไปจนความฉลาดเปลี่ยนเป็นเหมือนเจ้าเตียวโง่เง่าตัวนี้ นั่นน่ะจะเสียมากกว่าได้อีก

เป็นสัตว์เลี้ยงเหมือนกัน ดูเจ้าลิงสิ ทั้งใกล้ชิดและสนิทกับเถ้าแก่ ทั้งยังสนิทกับนักพรตเฒ่าราวกับปู่หลาน แต่เจ้าเตียวโง่เง่าตัวนี้ล่ะ

ดันโดนเถ้าแกส่งไปให้ลูกน้องเลี้ยงไว้เป็นสัตว์เลี้ยงอีกที จุ๊ๆ

“ตอนนี้เรามีสองทางเลือก หนึ่งคือกลับห้องพักแล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย สองคือเร่งเข้าสู้เส้นทางปราบปีศาจผดุงธรรม”

เมื่อพูดถึงตัวเลือกที่สอง ในแววตาของเด็กชายฉายแววเหยียดเบาๆ

ถ้าบอกว่าเมื่อสองปีก่อนตอนที่เพิ่งกลายเป็นยมทูต เหตุผลที่เถ้าแก่โจวโจมตีเจ้าลิงน้อย นั่นก็เพราะว่าตอนนั้นเถ้าแก่โจวยังคิดว่าตัวเองเป็น ‘หมอ’ และ ‘คน’ ในชาติที่แล้วตามสัญชาตญาณอยู่

เช่นนั้นสำหรับเด็กชายแล้ว ตัวเขาเองเดิมทีก็ตกเป็นเป้าหมายโจมตีของ ‘วิถีแห่งฟ้า’ สามารถจัดเป็นพวกเดียวกับ ‘ปีศาจ’ ได้ จะให้ ‘ปีศาจ’ ปราบปีศาจผดุงธรรม มันเป็นไปไม่ได้และฝืนใจคนอื่นเกินไป

ปกติตอนที่อยู่ในร้านหนังสือ นอกจากคำสั่งของโจวเจ๋อแล้ว เขาก็ไม่ซี้ซั้วออกไปเดินเล่นข้างนอก ทำตัวเป็นสุดยอดคนรักอย่างสงบสุข

“ก็ได้ กลับไปนอน นอนรอเถ้าแก่แจ้ง น่าจะเป็นตั๋วเครื่องบินเที่ยวพรุ่งนี้เช้า ผมเห็นการแจ้งเตือนในโทรศัพท์แล้วละ อิงอิงซื้อตั๋วเครื่องบินให้พวกเราแล้ว” ทนายอันหาวหวอดๆ หลังจากการต่อสู้อันดุเดือดจบลงก็ถึงเวลานอนบนเตียงคิดถึงจุดเริ่มต้นของจักรวาล

‘ปัง!’ เด็กชายปิดประตู

ไม่สนว่าตอนนี้โรงแรงแห่งนี้กำลังเล่น ‘ปีศาจเริงระบำ’ อะไร ตราบใดที่เจ้าสิ่งนั้นไม่คิดสั้นมาเคาะประตูห้องนี้ ทนายอันและเด็กชายจะแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นมัน

แต่ทว่า ทั้งสองเพิ่งจะขึ้นเตียงได้ไม่ถึงสิบนาที ทนายอันยังสูบบุหรี่มวนที่สองไม่ทันหมด

‘ก๊อกๆๆ!’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ทนายอันส่ายหน้า ในดวงตาฉายแววโมโหบางๆ ไม่อยากยุ่งคือขี้เกียจยุ่ง แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะปอดแหกจะขี้กลัว

พอเปิดประตูออก พี่ชายแอปเอ้อเลอเมอ (หิวหรือยัง) สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินยืนถือถุงอยู่หน้าประตู ช่างเหมือนพี่ชายพนักงานเดลิเวอรี่แอปเหม่ยถวนสองคนที่ตัวเองเคยเห็นก่อนหน้านี้เปี๊ยบ

“พี่ชาย หักหลังค่ายเร็วขนาดนี้เลยเหรอ”

พี่ชายแอปเอ้อเลอเมอชะงักไปครู่หนึ่ง ดูไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย และถือถุงพลาสติกขึ้นมาถามว่า “เป็นของที่พวกคุณสั่งหรือเปล่าครับ”

เสแสร้ง คุณเสแสร้งให้ผมดูต่อไปสิ

มือซ้ายของทนายอันเริ่มเผยกระดูกขาวอย่างช้าๆ

ในตอนนี้เอง เด็กชายเดินเข้ามารับเอาถุงพลาสติกไป ขณะเดียวกันก็ตอบกลับ “ขอบคุณครับ สวัสดีปีใหม่”

“สวัสดีปีใหม่” พี่ชายแอปเอ้อเลอเมอไปแล้ว

ทนายอันงงเป็นไก่ตาแตก มองเด็กชายถือถุงพลาสติกไปนั่งลงบนเตียง แล้วถามขึ้น “คุณสั่งของมาเหรอ”

“อืม สายดาต้าขาดแล้วน่ะ ข้าเลยซื้อที่ชาร์จมา” ขณะที่พูด เด็กชายก็แกะบรรจุภัณฑ์ เสียบที่ชาร์จไว้ข้างเตียงพร้อมเชื่อมกับโทรศัพท์มือถือและเริ่มชาร์จ

ทนายอันปิดประตู แล้วขึ้นไปบนเตียง หาวหวอดๆ แล้วเอ่ยว่า “พูดอีกอย่างก็คือ ทุกคนที่เข้าออกโรงแรมแห่งนี้หน้าตาจะกลายเป็นแบบนี้เหรอ”

“น่าจะใช่มั้ง” เด็กชายเปิดโทรศัพท์มือถือดู และเริ่มพิมพ์ข้อความส่งให้สาวน้อยโลลิ ‘โทษที เมื่อกี้แบตโทรศัพท์หมดน่ะเลยส่งข้อความช้า’

ทนายอันแอบเหลือบมอง แอบดูคนอื่นเขาส่งข้อความ แถมยังถามอย่างไร้ศีลธรรมจรรยา “นี่หลินเข่อส่งหรือว่าหวังหรุ่ยส่งมาล่ะ”

เด็กชายเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูด “บางครั้ง ก็เพราะว่าไม่รู้นี่แหละ ถึงได้น่าสนใจกว่า”

“เหอะ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นพ่อหยิบมือถือของลูกสาวมาส่งข้อความหาคุณก็ได้นะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กชายก็ขมวดคิ้ว เนื่องจากเขารู้สึกว่าอาจเป็นไปได้ เพราะพ่อของหวังหรุ่ย ชายวัยกลางคนที่เกี่ยวข้องกับเถ้าแก่ในชาติก่อนคนนั้น แม้แต่ในมุมมองของตัวเด็กชายเองก็รู้สึกว่าเขามีความพิเศษมาก แต่ว่าพอคิดๆ ดูแล้ว เด็กชายก็ส่ายหน้า “เขาไม่ได้เบื่อหน่ายถึงขนาดนั้น”

“ผักกาดขาวที่ปลูกบนที่ดินของครอบครัวได้ไม่กี่ปีกำลังจะโดนคนอื่นยึดครอง ใครเป็นพ่อก็คงทนมองดูไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

“เจ้าสามารถติดต่อกับเขาให้มากกว่านี้” เด็กชายพูด “ยิ่งติดต่อใกล้ชิดมากเท่าไร ก็จะยิ่งรู้สึกว่าน่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น”

“ผมไม่ชอบแบบนั้นสักหน่อย จุ๊ๆ รอครั้งนี้กลับไปทงเฉิงก่อนแล้วผมจะหาเวลาไปเซี่ยงไฮ้สักเที่ยวหนึ่ง”

“จะออกไปเที่ยวเล่นอีกแล้วหรือ”

“ให้อิสระกับตัวเองน่ะสิ ก็อย่างที่คุณพูดนั่นแหละ เอาแต่อยู่ในร้านหนังสือทั้งวัน ผมใกล้จะกลายเป็นเสียงหลินส่าว[1]อยู่แล้ว

‘ซ่าๆๆ…ซู่ซ่า…ซ่าๆๆ…’

นอกห้อง มีเสียงน้ำไหลดังลอดเข้ามา คล้ายกับตอนนี้ห้องพักแห่งนี้ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ