ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 805

ตอนที่ 805 ด้อยกว่า

สายลมยามค่ำที่หรงเฉิง พัดผ่านมาเหมือนสายลมกระทบใบหน้าเพียงแผ่วเบา ไม่หนาวเหน็บเข้ากระดูกเท่าเจียงหนาน แต่อบอุ่นมาก โจวเจ๋อที่นั่งอยู่ริมถนนและคาบบุหรี่ไว้ในปากก็ยังอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไร

ค่ำคืนที่ยาวนาน เดิมทีเขาควรจะเพลิดเพลินไปกับความเอาใจใส่จากสาวใช้บนเตียงน้ำของโรงแรม แต่ตอนนี้เขากลับรอเวลาที่จะเข้าไปในห้องดับจิตของโรงพัก

เอาเถอะ แม้ว่าห้องดับจิตสำหรับเขาแล้วจะเหมือนการได้กลับบ้านจริงๆ ก็ตาม แต่เมื่อเทียบกับบริการนวดน้ำแล้วก็ยังด้อยกว่าอยู่ดีใช่ไหมล่ะ

เถ้าแก่โจวไม่ได้แจ้งให้ทนายอันและเด็กชายรับรู้ด้วย แค่บอกไปว่าเขาเหนื่อยแล้ว ยกเลิกมื้อดึก

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรโจวเจ๋อรู้สึกว่า ถ้าจู่ๆ เขาเข้าไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของชาวบ้านตอนอยู่ต่างถิ่น มักจะเกิดความรู้สึก ‘ละอาย’ อย่างบอกไม่ถูก

อันที่จริง แม้แต่ในตอนนี้โจวเจ๋อก็ไม่ได้กะว่าจะเสียเวลาไปกับการรับสืบทอดภารกิจของสาวบ๊องจริงๆ ที่มาจัดการเรื่องนี้ เพราะเขาอยากจะดูว่าสาวบ๊องสวมกางเกงหนังขับบิ๊กไบค์คนนี้กำลังคุกเข่าศิโรราบอยู่หรือเปล่ามากกว่าต่างหาก

ในที่สุดการสืบสวนฝั่งนั้นน่าจะจบลงแล้ว คนที่ควรเลิกงานก็เลิกงานแล้ว

ครั้งนี้โจวเจ๋อและอิงอิงเดินเข้าไปในสถานีตำรวจมาถึงห้องนิติเวชฝั่งนั้น เปิดประตูออกอย่างง่ายดาย แล้วก็เห็นศพผู้หญิงนอนอยู่บนเตียงเหล็ก

ศพผู้หญิงสภาพอนาถเล็กน้อย จะเห็นได้ว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นร้ายแรงแค่ไหน ถูกชนกระแทกจนทั้งตัวแทบจะเสียรูป ส่วนใบหน้าเสียหายรุนแรงยิ่งกว่า ราวกับถูกคนจงใจใช้สากไม้ทุบตีเข้าที่ใบหน้าหลายต่อหลายครั้ง ถ้าใส่ต้นหอม ขิง กระเทียม และเติมพริกชี้ฟ้าลงไปหน่อยก็สามารถทำ ‘สมองหมูที่ชวนหลงใหล’ ได้แล้ว

แต่ว่าสายตาของโจวเจ๋อก็ยังจับจ้องไปที่ร่างกายส่วนล่างของศพผู้หญิง มีรอยช้ำที่ท้องส่วนล่างชัดเจน น่าจะเป็นเธอนั่นแหละ นี่เป็นรอยที่เกิดขึ้นตอนโดนเขาเตะที่ร้านอาหาร

โจวเจ๋อเดินไปข้างๆ ศพผู้หญิงและเอื้อมมือไปจิ้มแขนเธอ “นี่ ตายแล้วจริงๆ เหรอ”

ไร้เสียงขานรับ

ผลลัพธ์ที่หนึ่งคือ หลังจากเธอประสบอุบัติเหตุรถชน เป็นเพราะร่างกายเละเสียหายทำให้วิญญาณไร้ที่พึ่งพิง จึงลงไปรายงานตัวที่นรกแล้ว

หรืออีกผลลัพธ์คือ บางทีตอนที่เกิดเรื่อง วิญญาณของเธอก็เกิดเรื่องด้วย

ผลลัพธ์ที่สองมันค่อนข้างน่ากลัวหน่อย แม้โจวเจ๋อจะไม่รู้ว่าสาวบ๊องคนนี้กำลังไล่ล่าตามหาตัวอะไรอยู่กันแน่ แต่ของสิ่งนั้นอาจจะอวดดีมากจนกล้าลงมือฆ่ายมทูตไปแล้วหรือเปล่า

อิงอิงยืนอยู่ข้างๆ มองดูศพบนแผ่นเหล็กอย่างเงียบๆ บางทีนับตั้งแต่เข้าวงการมา นี่อาจจะเป็นคู่แข่งที่จากไปเร็วสุดๆ เท่าที่เคยเห็นมาเลยละมั้ง

โจวเจ๋อจุดบุหรี่พลางส่ายหน้าและพูดว่า “เอาละ เรากลับกันเถอะ จองตั๋วเครื่องบินแล้วใช่ไหม”

“จองแล้วเจ้าค่ะ”

“ดี ตอนเช้าเรากลับกันเถอะ” ขณะที่พูด โจวเจ๋อก็หยิบเงินกระดาษปึกเล็กๆ ออกมาและใช้ไฟแช็กจุดเผาข้างๆ เตียงเหล็ก

การพบกันถือเป็นวาสนา แต่ช่างน่าเสียดายกางเกงหนังของคุณ

โอเค จบเรื่องแล้ว แยกย้าย

ความยุ่งเหยิงในหรงเฉิง ใครอยากจะไปก็ไป เขาเถ้าแก่โจวต้องรีบกลับทงเฉิงด่วนเพื่อปกป้องผู้คนในทงเฉิง

หลังเดินออกจากสถานีตำรวจ และเดินเคียงข้างอิงอิงภายใต้แสงไฟสลัวๆ บนถนน โจวเจ๋อรู้สึกว่าความหดหู่เล็กๆ น้อยๆ ในใจของเขาแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง แต่ดันรู้สึกหิวขึ้นมานิดหน่อย

“อิงอิงเอ๋ย”

“หาร้านมื้อดึกอะไรก็ได้ที่ยังเปิดอยู่แถวๆ นี้หน่อย”

“เจ้าค่ะ เถ้าแก่ อืมมมม…เถ้าแก่ แถวนี้มีร้านตับน้อยเสียบไม้แห่งหนึ่ง ไปกินไหมเจ้าคะ”

“ไปสิ หาอะไรรองท้องหน่อยดีกว่า”

…

‘ซู้ด!’ จิบเหล้าขาวลงท้อง พลางหันหน้ารับลมนอกหน้าต่าง ทนายอันรู้สึกสบายใจมาก

จริงๆ แล้ว อาหารแสนอร่อยที่จดจำฝังลึกอยู่ในหัวสำหรับคนส่วนใหญ่ น่าจะเป็นแก้วเหล้าใบเล็กในมือของพ่อและเพื่อนๆ ของเขาเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก ยืนอยู่ริมโต๊ะอาหารพลางมองดูผู้ใหญ่จิบเหล้าและอ้าปากร้อง ‘อ่า!’

เสียงซู้ดปากเหมือนได้ลองลิ้มชิมรสอาหารอร่อยที่สุดในโลกเสียอย่างนั้น

ตอนเด็กๆ ทนายอันจำได้ว่าพ่อของเขาและญาติสนิทมิตรสหายเหล่านั้นมักจะทำแบบนี้ประจำ เพียงแต่ตอนนั้นเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มที่โต๊ะด้วย

หลังจากทนายอันทั้งดื่มทั้งกินเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป พออาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็เปิดประตูห้องพัก

“จะไปอีกแล้วหรือ” เด็กชายนั่งจับขาการ์ฟิลด์อยู่บนเตียงด้วยมือข้างเดียวพลางถามออกมา

ฉากนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูแลลูกๆ ที่บ้านสังเกตเห็นสามีตัวเองขโมยเงินของครอบครัวออกไปเล่นการพนันจริงๆ

“ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่ตูเจียงเยี่ยน นั่นน่ะแค่ผ่อนคลายความกังวล ตอนนี้เป็นการเผชิญกับชีวิตอย่างสงบ ไม่เหมือนกัน มันต่างกัน”

“เอาเถอะ” เด็กชายพยักหน้า

“ผมแค่เปิดอีกห้องที่ชั้นบน มีเรื่องอะไรก็เรียกผมได้”

เด็กชายเมินประโยคนี้ หากเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ เจ้าไม่มีเวลาใส่กางเกงด้วยซ้ำจะมาทำไม

ที่จริง มีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทนายอันไม่ได้เอ่ยถึง นั่นก็คือตูเจียงเยี่ยนเป็นเพียงเทศมณฑลเล็กๆ จะสามารถเทียบคุณภาพกับหรงเฉิงที่มีประชากรหลายสิบล้านคนได้อย่างไร