ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 808

ตอนที่ 808 จับปลา

‘กริ๊งๆ กริ๊งๆ…’

“นี่เป็นเพลงประเภทไหน” ทนายอันถาม

“เสียงพื้นหลังของจี้”

“อืม”

“รีบหาเธอให้เจอเร็วๆ เถอะ”

“เจ้าพูดมาขนาดนี้เหมือนมั่นใจว่าข้าจะหาเจอเลยนะ” เด็กชายกลอกตาใส่ทนายอัน

“ประโยคนี้ แน่นอนว่าไม่เลย โดยเฉพาะเมื่อต้องรับคำสั่งของหัวหน้า จะต้องตะโกนสโลแกนให้กระหึ่มไว้ก่อน”

“ทั้งร้านหนังสือ หากพูดถึงระดับความคุ้นเคยกับจิ้งจอกตัวนั้นแล้ว ถ้าเจ้าเป็นอันดับสอง ก็ไม่มีใครกล้าเป็นอันดับหนึ่งแล้ว”

ทนายอันได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับ “นี่เป็นเพราะผมใส่ใจในการพัฒนาร่างกายและจิตใจของพนักงานทุกคนในร้านหนังสือ”

ขณะที่พูด ทนายอันก็ล้วงขนสีขาวกระจุกหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า ค่อยๆ ถูเบาๆ เข้าด้วยกัน ก่อนจะนั่งยองๆ และหยิบยันต์ออกมาหนึ่งแผ่น ม้วนขนสีขาวไว้กลางยันต์พร้อมกับหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดเงียบๆ

ควันสีขาวพวยพุ่งขึ้น และเริ่มลอยไปยังทิศทางหนึ่งอย่างช้าๆ

“เฮอะ ดูเหมือนว่าจะไม่ไกลขนาดนั้น”

…

“ระยะทางไม่ไกลนักใช่ไหม” โจวเจ๋อพูด

อิงอิงหน้ามุ่ยและหลับตาลง สูดอากาศตรงนี้ จากนั้นชี้นำทางต่อไปเรื่อยๆ

อันที่จริง หากเถ้าแก่โจวไม่ใช่ผีดิบละก็ อาจจะคิดว่า ‘ประสาทรับกลิ่น’ นี้ก็เป็นหนึ่งในพรสวรรค์ขั้นพื้นฐานของผีดิบ แต่ทั้งนี้เถ้าแก่โจวเองก็เป็นผีดิบเช่นกัน ดังนั้นจึงรู้ดีว่ามีความแตกต่างอย่างมากระหว่างผีดิบกับสุนัขตำรวจ แต่ทว่า เถ้าแก่โจวก็ยังไม่เข้าใจผู้หญิงอยู่ดี เมื่อผู้หญิงรู้ว่าตัวเองจำเป็นต้องตามหาเมียน้อยหรือเผชิญหน้ากับจิ้งจอก แต่ละคนก็จะกลายเป็นเชอร์ล็อก โฮล์มส์ไปโดยปริยาย

อิงอิงนำทางข้างหน้า ส่วนโจวเจ๋อเดินตามหลัง เดี๋ยวเดินเดี๋ยวหยุด เดี๋ยวหยุดเดี๋ยวเดิน จากถนนอันเงียบสงบไปจนถึงย่านใจกลางเมือง กระทั่งข้างหน้าเป็นจอยซิตี้พลาซ่า

อิงอิงไม่ได้เดินเข้าไปข้างในต่อ แต่หยุดฝีเท้าอยู่หน้าทางลอดใต้ดินที่อยู่ด้านล่าง ลืมตาขึ้นและชี้ไปข้างหน้าอย่างจริงจังพลางบอกว่า “เถ้าแก่ ที่นี่แหละเจ้าค่ะ!”

โจวเจ๋อลูบจมูกแล้วพูดด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “แน่ใจเหรอ”

กลิ่นมันชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมฉันไม่รู้สึกถึงอะไรเลยสักนิด

จริงๆ แล้วมันก็เหมือนกับทุเรียนนั่นแหละ คนที่ชอบกลิ่นประเภทนี้จะคิดว่ามันเป็นอาหารอันโอชะ แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบกลิ่นนี้ก็จะรู้สึกทรมานมาก

หากเป็นมุมมองของพวกเจ้าลิง จะต้องเติมคำว่า ‘เหม็น’ หรือ ‘แรด’ ไว้ด้านหน้าจิ้งจอกขาว แต่ต่อหน้าผู้ชายนั้นกลิ่นนี้ไม่เหม็นเลยสักนิดเดียว

“แน่ใจเจ้าค่ะ เถ้าแก่ แถมตั้งสองเท่าแน่ะ!”

“อ๋อ” โจวเจ๋อยืนหลังตรง

“เถ้าแก่ ท่านเตรียมจะจัดการนางอย่างไรหรือเจ้าคะ” อิงอิงถูมือ โอกาสที่จะอัดผู้หญิงข้างกายเถ้าแก่สักยกแบบนี้ สำหรับอิงอิงแล้วช่างเป็นความรู้สึกที่น่าตื่นเต้นเอามากๆ

ไม่ต้องกังวลเรื่องวางแผน ไม่จำเป็นต้องสนใจภาพลักษณ์ของตนเอง และยิ่งไม่ต้องแบกนามการเป็นภรรยาหลวงไปแสดงความ ‘ใจกว้าง’ ให้นางสนมของเถ้าแก่

ฟาดเธอให้ยับ!

“ถลกหนังออก ดึงเส้นเอ็นละมั้ง”

“…” อิงอิง

แง!

เถ้าแก่ ท่านแมนได้ถึงขนาดนี้แล้วหรือเจ้าคะ!

“เถ้าแก่ อย่างนี้ดูโหดร้ายไปหน่อยนะเจ้าคะ”

เยี่ยมมาก ฆ่าเธอให้ตายไปเลย!

“ถ้าเธอเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนหน้าจริงๆ ละก็นะ” โจวเจ๋อล้วงบุหรี่ออกมาเงียบๆ วางไว้ตรงปลายจมูกแล้วดมกลิ่น

ความจริงแล้ว การตายของยมทูตสาวบ๊องคนนั้นส่งผลกระทบลึกซึ้งแค่ไหนสำหรับโจวเจ๋อ ยากจะอธิบายให้ชัดเจนได้จริงๆ

…

ที่ทางลอดใต้ดิน

การจราจรคับคั่ง และในจุดจอดรถฉุกเฉินสำรองตรงกลางมีจิ้งจอกขาวสวมเสื้อขนเป็ดสีขาวยืนอยู่ตรงนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ เธอยืนอยู่ตรงนี้มานานมาก และรอมาเนิ่นนานเช่นกัน ทันใดนั้น ในที่สุดเธอก็สัมผัสได้ว่าคนที่เธอตามหากลับมาแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังแฝงไปด้วยกลิ่นอายความผันผวนอย่างเห็นได้ชัด

น่าจะได้รับบาดเจ็บ

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ” จิ้งจอกขาวเอ่ยปากทักทาย ราวกับเพื่อนเก่ามาเยี่ยมเยียนจากแดนไกล

นอกจากเสียงกระหึ่มของเครื่องยนต์แล้ว รอบๆ ตัวยังมีลมหนาวพัดโชยมาอีกด้วย

เงาสีดำค่อยๆ หยดย้อยลงมาจากด้านบนผนังปูนตรงหน้าจิ้งจอกขาว ปรากฏใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง ใบหน้านี้คล้ายคลึงกับใบหน้าของจิ้งจอกขาวถึงแปดส่วน ความแตกต่างอีกสองส่วนอยู่ที่จิ้งจอกขาวแต่งหน้า

“เจ้าควรอยู่เงียบๆ” จิ้งจอกขาวเอ่ย

เงาดำฝั่งตรงข้ามกลับส่ายหน้าอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าเธอปฏิเสธ