ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 809

ตอนที่ 809 ปะทะ!

‘แชะ!’

‘แชะ!’

มันเป็นเสียงไฟแช็ก

ไฟแช็กสองอันมีจังหวะเป็นของตัวเอง ทั้งยังติดประกายไฟออกมาอย่างต่อเนื่อง แสงกะพริบติดๆ ดับๆ ไม่หยุดท่ามกลางความมืดมิด นำมาซึ่งประกายแสงลึกลับน่าพิศวง

ไกลออกไป

ผู้ใหญ่หนึ่งและเด็กหนึ่งทั้งสองคนเดินออกมาท่ามกลางความมืดมิด พวกเขาดูเหมือนจะยังติดขัดนิดหน่อย จึงหยุดชั่วคราวเพื่อจุดประสงค์นี้โดยเฉพาะ จนในที่สุดก็ปรับเปลี่ยนเพลงพื้นหลังเสร็จ ดนตรีบรรเลงขึ้น ผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งทั้งสองคนจุดไฟแช็กต่อไป

‘มาลืมความผิดถูก มารำลึกอดีต เคยผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากร่วมกันมักจะสนุกเสมอ…’ เสียงเพลงพื้นหลังยังคงดังก้องอยู่ในทางลอดใต้ดิน

ทนายอันและเด็กชายต่างก็สวมแว่นกันแดด ในขณะที่จุดไฟแช็ก ก็เดินวางมาดไปข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียง จิ้งจอกขาวที่อยู่อีกด้านมองดูฉากนี้ด้วยความตกตะลึงพรึงเพริด ส่วนชายหนุ่มข้างๆ เผยสีหน้าขี้เล่น

ทนายอันถอดแว่นกันแดด สะบัดผมและปัดหน้าม้า ก่อนจะขยิบตาให้จิ้งจอกขาว “ดูเหมือนคุณจะแปลกใจมากเลยนะ”

จิ้งจอกขาวพยักหน้าแล้วชี้ไปทางเด็กชายข้างๆ ทนายอัน “ที่ข้าประหลาดใจคือทำไมเขาถึงทำตัวปัญญาอ่อนเช่นเดียวกับเจ้าได้”

เด็กชายก็ถอดแว่นกันแดดออก ในดวงตาฉายแววเอือมระอา ช่วยไม่ได้ ขุดหลุมฝังตัวเอง เขาต้มซุปไก่เอง (เสนอเอง) เขาเลยจำต้องเลียและต้องดื่มเอง

ก็เหมือนกับที่ทนายอันกล่าวไว้ เป็นเครื่องประดับ จะดูเพ้อเจ้อจะดูโง่เง่าอย่างไรก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้นถ้าความฉลาดดันเจิดจ้าเกินไปจะกลายเป็นสลับแขกเป็นเจ้าบ้านเสียเอง จะขโมยบทบาทของเถ้าแก่แล้วรอให้เถ้าแก่ดื่มสุราหนึ่งจอกรวบคืนอำนาจทหาร[1]เรอะ

“นี่มันเรื่องของข้า” จิ้งจอกเอ่ยพูด ขณะเดียวกันเธอก็ยังให้ความสนใจกับรอบๆ ตัวด้วยความประหม่า กลิ่นนั้นยังอยู่ แต่คนผู้นั้นยังไม่ปรากฏตัว

โชคดีที่เถ้าแก่โจวไม่รู้ว่าจิ้งจอกขาวกำลังคิดอะไรอยู่ในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นจิ้งจอกขาวคงได้ตายไปหมื่นรอบแล้วจริงๆ

โดยปกติแล้วเวลาอ่านนิยายหรือดูละครกำลังภายในร้านหนังสือ ก่อนที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่คนอื่นๆ จะโผล่ออกมาจะได้กลิ่นอายสังหารอะไรเทือกนี้ แต่ทำไมพอถึงตาเขาถึงเป็นกลิ่นเค็มๆ ไปได้

“จะมาเรื่องของคุณเรื่องของฉันอะไรกันล่ะ ในเมื่ออยู่ในร้านหนังสือแล้วก็ต้องเป็นเรื่องของร้านหนังสือสิ คุณเองเป็นคนของร้านหนังสือแล้วนี่นา เฮอะ” ทนายอันเอาบุหรี่เข้าปากเงียบๆ พอจะจุดไฟดันพบว่าก๊าซของไฟแช็กเพิ่งจะถูกเขาวางมาดหล่อๆ จุดมันจนแห้งอย่างช่วยไม่ได้

“ข้าจะเป็นคนร้าน…” จิ้งจอกขาวกำลังจะพูดประโยคนี้ แต่กลับชะงักค้าง เธอสัมผัสได้ถึงหลุมที่ทนายอันขุดให้ตัวเองจากคำพูดประโยคนี้อย่างเฉียบแหลม ไม่สิ นี่ไม่ใช่หลุม มันเป็นการกล่าวเตือน!

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

จิ้งจอกขาวตะลึง หากความหมายของสิ่งที่ทนายอันพูดถูกต้อง เธอจะต้องตอบกลับว่า ‘ข้าไม่ใช่คนของร้านหนังสือ’ แต่ต่อไปล่ะ ประโยคนี้หมายความว่า ในเมื่อคุณไม่ได้เป็นคนของร้านหนังสือแล้ว อย่างนั้นคุณก็สมควรตาย

คนหนึ่งเป็นคนฉลาด อีกคนหนึ่งเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ แค่บทสนทนาง่ายๆ ก็สามารถบอกใบ้ได้มากมาย

จิ้งจอกขาวยืดคอขึ้นเล็กน้อยและพูดว่า “ใช่ ข้าเป็นคนของร้านหนังสือ ร้านหนังสือเป็นบ้านข้า”

‘พรืด’ ทนายอันหลุดขำออกมา เขารู้ว่าจิ้งจอกขาวเข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อ แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะหน้าไม่อายถึงขนาดนี้ เขายกมือขึ้นบอกใบ้ให้จิ้งจอกขาวพูดต่อ เชิญคุณแสดงต่อไป ประจบประแจงต่อไป

“แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ข้าจัดการเองได้”

ทนายอันส่ายหน้า ไม่หัวเราะแล้ว แต่ถอนหายใจแทน อะไรที่ควรบอกใบ้ก็บอกไปแล้ว แต่คุณเองก็ยังดื้อรั้นขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วยแล้วกัน

บางทีนี่อาจจะเป็นเพราะคนในมองสถานการณ์ไม่ออก คนนอกมองเห็นชัดละมั้ง จำได้ว่าสาวน้อยโลลิเคยบ่นกับเขาว่า จิ้งจอกขาวตัวนี้เอาแต่สอนเธอว่าจะหลอมรวมเข้ากับร้านหนังสือและใช้ประโยชน์จากมันอย่างไร แต่คราวนี้เป็นตัวเธอเองนั่นแหละที่ไม่เข้าใจ

“คุณจัดการจิ้งจอกไป ส่วนผมจะจัดการหมอนั่นที่ชอบเล่นงิ้วเปลี่ยนหน้าเอง” จะไม่มีการหยั่งเชิง และไม่มีการปะทะฝีปากอะไรทั้งนั้น

จิ้งจอกขาวยังได้กลิ่นการมาถึงของเถ้าแก่ แล้วคิดว่าเขาอันปู้ฉี่ตาบอดหรืออย่างไร แม้ว่าจะไม่ทราบสาเหตุอย่างละเอียดว่าเป็นเพราะอะไร แต่ครั้งนี้เถ้าแก่โกรธมาก จะสร้างกฎเกณฑ์แล้ว ดังนั้นทุกคนมาร่วมประพฤติปฏิบัติกันเถอะ

‘ตู้ม!’

เด็กชายไม่พูดพร่ำทำเพลงรุกโจมตีทันที หลังจากฝ่าเท้าจมพื้น ทั้งร่างพุ่งเข้าหาจิ้งจอกขาวราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ถูกปล่อยออกมา จิ้งจอกขาวใช้มือสกัดกั้นหมายจะต้านทานแรงโจมตีของเด็กชายไว้ก่อน แต่เมื่อการประมือเพิ่งเริ่มต้น จิ้งจอกขาวถึงกับตกตะลึงเมื่อพบว่านี่เป็นการเอาจริง!

‘ปัง!’

จิ้งจอกขาวถูกกระแทกกระเด็นออกไป เมื่อร่างกำลังจะปะทะเข้ากับกำแพง หางของเธอขยายใหญ่ขึ้นในชั่วพริบตา ส่วนขนปุกปุยก็ผุดขึ้นตามร่างกายเช่นกัน ร่างกายกวาดไปรอบทิศและกระโดดข้ามมาทันที แต่หลังจากร่วงถึงพื้น สีหน้าพลันแดงเถือก และมีเลือดไหลซิบออกจากมุมปาก

แม้จะทำเช่นนี้ ก็ยังไม่สามารถทำลายการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์

“เจ้าเอาจริงหรือ” จิ้งจอกขาวดูตกใจ

เด็กชายอมยิ้มน้อยๆ “ข้าสนิทกับเจ้าหรือถึงได้ต้องออมมือให้เจ้า”

ความหมายก็คือเจ้านับเป็นตัวอะไรกัน!

จู่ๆ จิ้งจอกขาวก็หันกลับไปมองชายหนุ่มตรงนั้นแล้วตะโกนใส่ “ไปให้พ้นเร็วเข้า!”

“อย่าเพิ่งรีบร้อน วันนี้พวกคุณไม่มีใครสามารถออกไปได้ทั้งนั้น” ทนายอันไขว้มือทั้งคู่ มือกระดูกขาวคู่หนึ่งปรากฏขึ้น หมอกควันสีชมพูสิบสายถูกปล่อยออกมาพันรอบตัวชายหนุ่ม