ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 812

ตอนที่ 812 พายุกำลังก่อตัว!

เครื่องบินของสายการบินตงไห่แอร์ไลน์เดินทางถึงสนามบินทงเฉิง

ครั้งก่อนขาไปและกลับโจวเจ๋อและคนอื่นๆ ก็โดยสารสายการบินตงไห่แอร์ไลน์ ไม่ใช่เพราะบริการของสายการบินนี้ดีหรือราคาคุ้มค่าอะไร แต่เป็นเพราะมีสายการบินที่ไปกลับระหว่างทงเฉิงและหรงเฉิงเพียงสองสายการบินต่อวัน อีกลำคือเครื่องบินของสายการบินเสฉวนแอร์ไลน์ แต่มันจะหยุดที่อู่ฮั่นก่อน มีเพียงสายการบินตงไห่อย่างเดียวที่บินตรง

และด้วยเหตุนี้ พอทนายอันลงจากเครื่องบินปุ๊บก็นัดหมายกับแอร์โฮสเตสสาวคนหนึ่งไปดื่มที่บาร์คืนนี้ นี่อธิบายได้ไม่ยากเลย แอร์โฮสเตสไม่ได้ตาต่ำขนาดนี้ และทนายอันก็ไม่ได้มีเสน่ห์เหลือล้นปานนั้น แค่อ่อยเหยื่อให้ครั้งหนึ่งไม่ได้แปลว่าจะสำเร็จเสมอไป แต่ทำอย่างไรได้ทนายอันเล่นไปกลับตั้งไม่รู้กี่หน จนในที่สุดก็ติดเบ็ดแล้ว

ระหว่างรอลงจากเครื่องบิน เด็กชายที่เดินตามหลังทนายอันถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย “แอร์โฮสเตสพวกนี้บินเพียงเที่ยวบินเดียวและเส้นทางเดียวหรือ”

“ไร้สาระ แน่นอนว่าไม่ใช่ โดยทั่วไปแล้วพวกเธอจะใช้คอมพิวเตอร์จัดตารางงาน เที่ยวบินระหว่างประเทศก็อาจจะกำหนดชัดเจนหน่อย แต่ในประเทศน้อยนักที่จะกำหนด”

“เช่นนั้นเจ้าทำไม…”

“ถึงได้บอกว่าผมโชคดีไง หึๆ” ทนายอันเดินลงบันได แบมือออกแล้วพูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม “นับตั้งแต่ที่ผมรู้จักการเปลี่ยนความคิด ก็รู้สึกว่าโชคเริ่มดีขึ้น ชีวิตช่างสวยงามเหลือเกิน”

เด็กชายเบ้ปาก เขาจำได้ว่าเคยได้ยินจิ้งจอกขาวบ่นเรื่องทนายอันมาก่อน บอกว่าในสมองของคนคนนี้มีของเหลวสีทองครึ่งหนึ่งและหมึกครึ่งหนึ่ง จากนั้นก็โดนใครสักคนหยิบไม้กวนมันแรงๆ

อี๋ น่าขยะแขยง

ตอนนี้ดูเหมือนว่าอย่างน้อยๆ จิ้งจอกขาวก็ยังพอรู้จักเลือกผู้ชายในระดับหนึ่ง

นักพรตเฒ่าขับรถไปรับที่หน้าประตูสนามบิน เมื่อทุกคนกลับมาถึงร้านหนังสือก็กินเวลาไปช่วงบ่ายแล้ว แต่สิ่งที่รอทุกคนอยู่คืออาหารเลิศรส

สวี่ชิงหล่างจัดโต๊ะเลี้ยงอาหารลั่วหยางแบบที่เสิร์ฟอาหารต่อเนื่องเหมือนสายน้ำไหล แม้ว่าจะเป็นเวอร์ชันที่ตัดทอนลงให้เรียบง่าย แต่ก็เพียงพอให้ทุกคนได้กินดื่มเพลิดเพลินถึงอกถึงใจ

เอกลักษณ์โดดเด่นของอาหารลั่วหยางก็คือเรียกน้ำย่อยได้ดีกินข้าวอร่อย เป็นการเตรียมต้อนรับที่เหมาะสมที่สุดสำหรับผู้ที่เพิ่งกลับบ้านจากต่างประเทศ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ โจวเจ๋อถึงได้รู้สึกว่าเขากลับมาแล้วจริงๆ ได้นั่งบนโซฟาของตัวเองตามความเคยชิน อิงอิงก็ไปหาหนังสือพิมพ์และเตรียมชงกาแฟ ร้านหนังสือตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นกระดาษและกลิ่นหมึก ถนนหนานต้านอกหน้าต่างยังคงคับคั่งไปด้วยผู้คน ราวกับว่าทุกอย่างกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

การเดินทางสู่เสฉวน ถือว่าจบลงอย่างค่อนข้างน่าพอใจ ต่อไปก็เป็นเรื่องอาจารย์ของสวี่ชิงหล่างแล้ว

เถ้าแก่โจวเกลียดการทำอะไรสักอย่างมาโดยตลอด แต่สำหรับเรื่องนี้เขาจำเป็นจะต้องเร่งมือหน่อย อาจารย์คนนั้นปั่นหัวคนได้เก่งจริงๆ ถ้าไม่จัดการเขาล่วงหน้า เดาว่าเขาคงจะเตรียมอะไรมาเซอร์ไพรส์คุณอีกแน่ๆ

เมื่อเห็นว่าเหล่าสวี่ยังง่วนอยู่กับการเก็บถ้วยชาม โจวเจ๋อกะว่าเดี๋ยวค่อยเรียกเขามาคุยเรื่องนั้นทีหลัง

เวลานี้นักพรตเฒ่าเดินเข้ามาใกล้แล้วถามขึ้นก่อน “เถ้าแก่ มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอจิ้งจอกขาวนั่นหรือเปล่า”

หลังจากจิ้งจอกขาวกลับมาก็เอาแต่นอนเงียบๆ บนโซฟามุมหนึ่งไกลๆ ที่แสงแดดส่องไม่ถึง ดวงตาขรึมลง เปล่งรัศมีปลีกวิเวิกแยกจากทางโลก ตอนนี้เธอมีความสามารถแปลงกลายกลับมาเป็นมนุษย์ได้แล้ว แม้ว่าสูญเสียยาบำรุงเยาตันจะทำลายพลังชีวิตของเธอ แต่ตอนนี้เธอเป็นปีศาจจิ้งจอกห้าหางจึงไม่สนใจการสูญเสียเหล่านั้นอีก

นี่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงระดับของชีวิต

“ทำไมเหรอ” โจวเจ๋อรู้แต่แกล้งถาม

“ก็แค่ แค่…” นักพรตเฒ่าเกาหัว “ก็แค่รู้สึกว่าไม่ยั่วยวนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เป็นการเปลี่ยนแนวเหรอ”

“อืม เปลี่ยนแนวเป็นเทพธิดาหิมะน้ำแข็งแทน”

“อ๋อ งั้นสินะ”

“จริงสิ แบตเตอรี่แบบชาร์จไฟได้ที่ร้านข้างๆ เป็นไงบ้าง”

“สบายดีทีเดียว เมื่อวานยังบอกว่าจะออกจากโรงพยาบาลอยู่เลย ฟางฟางบอกข้า ข้าก็คิดอยู่ว่า คนคนนี้มีวาสนากับร้านหนังสือของเรา ไม่มีวาสนาร่วมกันจะมานอนเป็นผักอยู่ข้างๆ เราได้นานขนาดนี้เลยเหรอ นอนตั้งแต่ครึ่งปีหลังของปีก่อนจนใกล้จะถึงเทศกาลโคมไฟแล้ว ข้าก็เลยกะว่าจะไปส่งสักหน่อย แต่ปรากฏว่าพอคนคนนั้นเห็นข้ามาแล้ว เดาว่าคงจะตื้นตันใจละมั้ง อาจจะตัดใจจากพวกเราไปไม่ลง ยังไงก็นอนเป็นผักอยู่ที่นี่มานานและคงจะชินแล้ว

สะสมบุญสิบปีถึงมีวาสนาได้ลงเรือลำเดียวกัน ยิ่งเป็นเพื่อนบ้านอย่างนี้ยิ่งได้โอกาสมาไม่ง่ายเลย เขาถึงบอกให้ข้าไม่ต้องไปส่ง เขาไม่ไปแล้ว เขายืนกรานว่าไม่ไปแล้ว!”

โจวเจ๋อได้ยินก็ยิ้มขำ “ก็ดี”

“ใช่แล้ว ผู้ชายคนนี้น่ะจริงใจจริงๆ นะ เมื่อก่อนยังดูไม่ออก ตอนนี้ถึงได้รู้สึกว่าเขาเป็นคนให้ความสำคัญกับความรู้สึกจริงๆ”

“เขาอาจจะกลัวสร้างปัญหาเพิ่มให้คุณ คุณคอยสังเกตดูหน่อย กันไว้เผื่อเขาสร้างปัญหาทิ้งให้คุณแล้วแอบหนีไปดื้อๆ”

“รับทราบแล้วเถ้าแก่ คนอื่นเป็นคนสุภาพหน้าบาง แต่เจ้าบ้านอย่างเราจะตระหนี่ได้อย่างไรล่ะเนอะ ข้าก็เลยคุยกับเดดพูลในสวนผักข้างบ้านแล้ว ขอให้ช่วยจับตามองเขาไปพร้อมกับร้านขายยา จะปล่อยให้เขาไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าจะไปข้าก็ต้องออกไปส่งด้วยตนเองแน่นอน”

“ดีมาก” โจวเจ๋อพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

การจัดการของนักพรตเฒ่าเป็นไปตามความปรารถนาของเขา

“เถ้าแก่ กาแฟ”

“เถ้าแก่ หนังสือพิมพ์”

“เถ้าแก่ น้ำตาลก้อน”

อิงอิงตระเตรียมของที่ควรเตรียมไว้เป็นเซ็ตเรียบร้อย

โจวเจ๋อเอนตัวนอนลงอย่างสบายใจเฉิบ แสงแดดยามบ่ายสาดส่องกระทบร่าง

สบายตัว

โล่งสบาย

เคลิบเคลิ้มสบายอกสบายใจ

อันที่จริงคนเราก็เหมือนๆ กัน ยุ่งวุ่นวายไปมา แต่สิ่งที่ต้องการทั้งหมดนั้นก็เพียงเพื่อช่วงเวลาที่ได้นอนอย่างสบายใจไร้กังวลเช่นนี้