ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 811

ตอนที่ 811 จิ้งจอกห้าหาง (2)

ในห้องพัก

จิ้งจอกเขียวกระโดดขึ้นลงไม่หยุด ดูตื่นเต้นมากอย่างเห็นได้ชัด

เธอชี้จิ้งจอกเขียวพลางขำและต่อว่า ‘เจ้าเด็กไม่รู้จักหน้าที่ นี่ยังไม่ทันได้แปลงกายก็ตกหลุมรักเป็นแล้ว น่าตีสักที!’

จิ้งจอกเขียววิ่งไปที่แทบเท้าจิ้งจอกขาวก่อน และกอดขาจิ้งจอกขาวพลางถูไถออดอ้อนไม่หยุด

‘เขาไม่ใช่คู่ครองที่ดีนัก อีกอย่าง เจ้ายังไม่สามารถแปลงกายได้ เรื่องของโลกมนุษย์นี้แม้เจ้าอยากจะสัมผัสก็สัมผัสมันไม่ได้หรอก’

จิ้งจอกเขียวเศร้าเสียใจเล็กน้อย แต่ก็ยังขอร้องอ้อนวอนจิ้งจอกขาวต่อไป

จะเห็นได้ว่าเจ้าจิ้งจอกตัวนี้เพิ่งจะตกหลุมรักนักแสดงชายคนนั้น อาจจะเป็นรักแรกพบก็ได้ละมั้ง

จิ้งจอกขาวเอนตัวลงบนเตียง มองสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยอ้อนวอนขอร้องตัวเอง และมองเธอกระโดดขึ้นลงไม่หยุด

เหอะๆ…

จิ้งจอกขาวส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทว่าทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรออก เธอดีดตัวลุกขึ้นนั่ง และมองจิ้งจอกเขียวที่เท้าของเธอ

‘ทั้งชาตินี้ของพี่สาวไม่เคยรักใครอย่างจริงจังสักครั้ง แต่ก็นับว่าเคยมีความรักระยะสั้นและปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพมาก่อน แต่นั่นก็เป็นเพียงการชื่นชมซึ่งกันและกันในช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ส่วนที่เหลือไม่ควรค่าแก่การเอ่ยถึง ทั้งยังไม่เคยเข้าห้องหอสกุลไหน และไม่เคยคิดจะอยู่กับชายใดตลอดไปด้วย มีผู้ชายที่โหดเหี้ยมมากมายในโลก พี่สาวกลัวนัก และขี้เกียจทนทุกข์ทรมาน แต่ประสบการณ์ทางโลกนี้ หากขาดเรื่องนี้ไป มันก็ยากที่จะทำให้เสร็จสมบูรณ์ เฮ้อ’

อยากสำเร็จก็ต้องแลกมาด้วยราคาที่สมน้ำสมเนื้อ บางที่นี่อาจจะเป็นเคราะห์ของปีศาจจิ้งจอก และเป็นชะตากรรมที่ถูกลิขิตไว้ของปีศาจจิ้งจอก เพียงแต่ว่า แม้เธอจะรู้ชัด แม้จะรู้ทุกอย่างดี แต่ก็ยังไม่กล้าฝ่าฟันเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เธอกลัวว่าหลังจากที่รักและทุ่มเทจนสุดหัวใจ ต่อให้อยากจะถอนตัวก็เป็นการยากแล้ว เมื่อถึงตอนนั้น ทั้งการบำเพ็ญตบะ ทั้งเส้นทางเต๋าก็จะไม่เหลืออะไรเลย

เธอเห็นแก่ตัวมาก เธอไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นแมลงเม่าที่พยายามโผบินเข้ากองไฟ ดังนั้น เวลานี้เธอจึงมองไปทางจิ้งจอกสีเขียวตรงหน้า ‘เจ้าเต็มใจจะไปอยู่กับเขาหรือไม่’

จิ้งจอกเขียวพยักหน้ารัวๆ ดูเหมือนว่าเธอจะสัมผัสได้ว่าพี่สาวของเธอมีวิธีช่วยให้เธอสมปรารถนาแล้ว

‘โอกาสน่ะ ก็นับว่ายังมีโอกาสนี้อยู่ ส่วนเรื่องแปลงกายข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้’

จิ้งจอกเขียวตื่นเต้นมาก

‘แต่ น้องสาว ความช่วยเหลือนี้ไม่อาจช่วยเปล่าๆ ข้าก็ต้องการให้เจ้าช่วยข้า โลกมนุษย์แห่งนี้ เจ้าไปมีความรักเถิด และช่วยผ่านมันไปให้พี่สาวด้วย พี่สาวไม่กล้ารัก กลัวเจ็บปวดเสียใจ ในเมื่อเจ้าไม่กลัวเช่นนั้นก็มอบให้เจ้าแทน’

ขณะที่พูด ข้างหลังจิ้งจอกขาวมีหางทั้งสี่ปรากฏออกมา จริงๆ แล้วการบำเพ็ญเพียรของเธอแช่แข็งค้างอยู่ที่นี่มานานแล้ว จิ้งจอกเก้าหางตามตำนาน นั่นเป็นการดำรงอยู่ขั้นสูงสุดอย่างแท้จริง แต่ทุกหางที่เพิ่มเข้ามานั้น ล้วนเป็นระดับที่ก้าวข้ามได้อย่างยากลำบากสำหรับจิ้งจอกขาว

จิ้งจอกขาวยื่นมือ เผยสีหน้าแน่วแน่ ‘ฉัวะ!’ เธอตัดหางของตัวเองออกไปหนึ่งหาง ร่างกายของเธอสั่นสะท้าน สีหน้าเริ่มซีดเซียว แต่ก็ยังฝืนอดทน และมอบหางนี้ให้จิ้งจอกเขียว

หางร่วงหล่นตกไปที่ส่วนหางของจิ้งจอกเขียว จิ้งจอกเขียวพลันเปลี่ยนเป็นสองหางทันที หลังจากสืบทอดหางจากจิ้งจอกขาวแล้ว ร่างกายของเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว แปลงกลายเป็นมนุษย์ อาจเป็นเพราะหางของมันหรือเนื่องจากปัจจัยอื่นๆ จิ้งจอกเขียวที่กลายร่างเป็นมนุษย์จึงมีหน้าตาคล้ายกับจิ้งจอกขาวมาก ต่างเพียงแค่ดูอ่อนเยาว์กว่าจิ้งจอกขาวเพียงนิดหน่อยเท่านั้น

เธอพินิจมองดูทุกสิ่งรอบตัวด้วยความประหลาดใจ เธอมองสองเท้าและสองขาของตัวเองด้วยความลิงโลดมาก จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงต่อหน้าจิ้งจอกขาว ‘ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของพี่สาว น้ำใจอันยิ่งใหญ่ของพี่สาว น้องสาวจะตอบแทนในวันข้างหน้า!’

จิ้งจอกขาวโบกมือเบาๆ และเอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง ‘ไปเถิด ไปทำในสิ่งที่เจ้าอยากจะทำ มีเครื่องประดับทองและเงินมากมายอยู่ในกล่องเครื่องแป้งตรงนั้น เจ้าหยิบเอาไปได้ทั้งหมดเลย เจ้ามีอิทธิฤทธิ์แล้ว แต่ต้องรู้จักระมัดระวังสักหน่อย ต้องรู้ว่าโลกที่น่าสะพรึงกลัวนี้ แม้จะมีคนที่เอาแต่สำมะเลเทเมามากมาย แต่กลับไม่ใช่สถานที่ที่ปีศาจอย่างพวกเราจะสามารถอวดดีไม่เจียมตัวได้ตามอำเภอใจ’

‘เช่นนั้นพี่สาวล่ะ’

‘ข้าจะกลับป่าเก่าแก่เพื่อรักษาตัวสักพัก’

‘ขอบคุณพี่สาว พี่สาวโปรดรักษาตัวด้วย’ จิ้งจอกเขียวคำนับสุนัขจิ้งจอกขาวอีกสามครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน หยิบกล่องเครื่องแป้งขึ้นมา แล้วเดินออกไป

มองดูแผ่นหลังที่จากไปของเธอ มองดูแผ่นหลังที่แทบจะเหมือนตัวเองอย่างกับแกะ นัยน์ตาของจิ้งจอกขาวฉายแววสับสน ชั่วขณะนี้เอง ราวกับว่าเธอเห็นตัวเองเดินออกไปเอง เดินออกไปเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเสียเอง

เธอยกมือขึ้นและวางฝ่ามือไว้ตรงหน้าผากของตัวเอง ‘ความทรงจำช่วงนี้ผนึกมันไว้เสียจะดีกว่า แค่แกล้งทำเป็นว่านางไปส่งข้าข้ามฟากเหมือนที่ควรจะเป็น’

…

ในทางลอดใต้ดิน

จิ้งจอกขาวที่นอนอยู่บนพื้นจำได้ในฉับพลันว่า ที่แท้แล้วเป็นตัวเธอเองที่ผนึกความทรงจำนี้ไว้

แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆ กองขี้เถ้าสีเขียวก็ปลิวกระเด็นขึ้นมาบินว่อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด หางพร่างพราวแวววับกำลังล่องลอยโบยบินอยู่ที่นี่ ด้านหลังของหางปรากฏใบหน้าของจิ้งจอกเขียว จิ้งจอกเขียวโค้งคำนับจิ้งจอกขาวเบาๆ ไร้ซึ่งความขุ่นเคืองหรืออิจฉาริษยาใดๆ มีเพียงความรู้สึกขอบคุณเท่านั้น!

เธอรู้ภารกิจของตัวเอง และรู้ว่าจิ้งจอกขาวเคยวางแผนอะไรไว้ให้เธอ จิ้งจอกขาวให้เธอเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟแทนเพื่อบรรลุจิตแห่งเต๋า แต่จิ้งจอกเขียวกลับไม่รู้สึกขุ่นเคืองใดๆ เลย

นี่เป็นสิ่งที่เธอร้องขอเอง และเป็นสิ่งที่เธอยินยอมพร้อมใจเอง!

เธอเคยมีความรัก รักอย่างสุดเหวี่ยง รักโดยไม่เสียดายและไม่เสียใจ รักอย่างทุ่มเทกายใจ รักอย่างบังอาจอวดดี รักจนไม่มีขอบเขต!

แต่อย่างน้อย เธอก็เคยมีความสุข เธอเคยเป็นอิสระ เธอเคยสัมผัสประสบการณ์แล้ว

การดำรงอยู่ของเธอเพิ่งจะจบสิ้นลง ถูกคาถาของทนายอันเผาไหม้กลายเป็นจุณไปพร้อมกับคนผู้นั้นของเธอ ไม่ว่าจะเป็นละครรักหรือโศกนาฏกรรม ท้ายที่สุดแล้วผลลัพธ์จริงๆ มันไม่สำคัญ สิ่งที่เธอต้องการเพียงแค่สัมผัสกระบวนการนี้ก็เท่านั้น

“น้องสาว…” จิ้งจอกขาวเรียกเสียงเบา

เงาเลือนรางของจิ้งจอกเขียวสลายไป หางเลือนรางพร่างพราวแวววาวค่อยๆ ร่วงลงบนตัวของจิ้งจอกขาว

ดวงตาของจิ้งจอกขาวเต็มไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง

ยาบำรุงเยาตันของเธอถูกพรากไป แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว ร่างกายของเธอเริ่มกลายร่างกลับไปเป็นสุนัขจิ้งจอก จิ้งจอกขาวแสนน่ารักและบอบบางนอนอยู่ตรงนั้น