ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 839

ตอนที่ 839 จัดการพวกมัน!

“เอ่อ ทนายอัน คุณรู้ว่าใครทำเหรอ”

เหล่าจางอยู่ร่วมกันในร้านหนังสือมาระยะหนึ่งแล้ว จากตอนแรกทำเป็นแค่ตะโกน ‘เยี่ยมๆๆ’ และรับหน้าที่เป็นตัวประกอบเสียง ‘คลิก’ ทำลายสามมุมมองตลอดจนมาถึงตอนนี้ สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ในทีมร้านหนังสือและแสดงความกล้าหาญของลูกผู้ชายได้ถึงสามวินาที นับว่าได้ประสบการณ์ระหว่างทางด้วย

บางทีเพื่อนร่วมงานของเขายังคงพิจารณาปัจจัยต่างๆ เหล่านี้ เช่นฆาตกรโรคจิตประเภทไหนหรือใช้วิธีทำลายและอำพรางศพอะไร แต่เหล่าจางอาศัยสัญชาตญาณของตัวเองก็สัมผัสได้ว่านี่มันไม่ใช่ฝีมือมนุษย์

ทนายอันพยักหน้าเศร้าๆ และพูด “สัตว์นรกกลุ่มหนึ่งน่ะ พวกเขาเป็นหน่วยบังคับใช้กฎหมายที่ยมโลกส่งมา องค์ประกอบของหน่วยบังคับใช้กฎหมายนี้ค่อนข้างซับซ้อน ไม่สามารถอธิบายให้คุณฟังให้ชัดเจนได้ในช่วงเวลาสั้นๆ คุณจินตนาการประมาณว่าตำรวจไร้ศีลธรรมในรัสเซียนั้นชั่วร้ายขนาดไหนก็เข้าใจแล้ว เรื่องราวจะจัดการได้หลังจากคุณแจ้งความหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ตัวคุณจะถูกข่วนก่อนอย่างแน่นอน”

ทนายอันเดินอ้อมจนเหล่าจางหัวแทบหมุน หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งถึงได้เข้าใจความหมายของคำพูดเหล่านี้ อีกนัยหนึ่งก็คือ หน่วยบังคับใช้กฎหมายเนี่ย แม้ว่าจะชื่อนี้ แต่เมื่อพวกเขาถูกส่งมาบังคับใช้กฎหมายเมื่อไร ก็จะเก็บเล็กเก็บน้อยกินเช่นกัน ซึ่งมีคำหนึ่งที่เหล่าจางมักได้ยินบ่อยๆตั้งแต่เข้าร้านหนังสือ นั่นก็คือ อาหารเลือด

แก่นแท้และเลือดของคนเป็นดูเหมือนจะเป็นของบำรุงที่ดีที่สุดสำหรับสัตว์ชั่วร้ายเหล่านี้

“ยมโลกไม่ควบคุมเหรอ”

“เคยควบคุม ตอนนั้นเจ้าพวกบ้าก่อเรื่องใหญ่โตเลยถูกพระยมฉู่เจียงหวังสั่งคุมขัง ผ่านไปตั้งสิบกว่าปีแล้วใครจะรู้ว่าคราวนี้เป็นพระยมองค์ไหนออกคำสั่งคลายผนึกพวกมันและส่งพวกมันขึ้นมา”

“พวกเขาก็เลยถือโอกาสทำตามอำเภอใจอย่างนี้เลยเหรอ” เหล่าจางถามต่อ “ไม่ใช่ว่าฆ่าคนบริสุทธิ์แล้วจะถูกยมโลกลงโทษ แถมยังมีกฎแห่งสวรรค์อีกไม่ใช่เหรอ”

“พวกมันไม่สนการลงโทษของยมโลกหรอก ในเมื่อยมโลกส่งพวกมันขึ้นมาจัดการเรื่องนี้คงเตรียมใจไว้แล้วว่าพวกมันจะสร้างปัญหาเหล่านี้แน่นอน สำหรับการลงโทษแห่งสวรรค์ แม้พวกมันไม่มีตำแหน่งทางการใดๆ ในยมโลก แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นบุคคลที่รับมือได้ง่ายๆ ใช้วิธีปกปิดหลบซ่อนแอบลอบฆ่าคนจำนวนหนึ่งก็เลี่ยงได้แล้ว”

“ดังนั้น ตอนนี้พวกเขากำลัง…ฆ่าคนที่ทงเฉิงเหรอ” เหล่าจางตระหนก

ทนายอันก็ตื่นเต้นเช่นกันและตะโกนว่า “ใช่แล้ว ยังมีกฎหมายปกครองบ้านเมืองอยู่ไหม! จะทนได้อยู่ไหม!”

ชั่วขณะนี้ ทนายอันดูเหมือนจะถูกผู้ผดุงความยุติธรรมเข้าสิงจนเปลี่ยนภาพลักษณ์ในอดีตโดยพลัน

“เฮ้อ” เหล่าจางทรุดตัวนั่งลงอย่างไร้เรี่ยวแรงพลางถูมือตัวเองแรงมากจนหน้าแดงแล้ว

บ้าเอ๊ย มัวแต่ถูมืออยู่ตรงนี้ทำไมเล่า ไปหาเถ้าแก่สิ หากคนอื่นไปบอกเถ้าแก่จัดการเรื่องยุ่งยากพรรค์นี้คงโดยเถ้าแก่ต่อยกลับเป็นแน่ แต่คุณแตกต่าง คุณเป็นความถูกต้องทางการเมือง! อีกอย่างเมื่อก่อนคุณทำเรื่องแบบนี้ประจำนี่นา เถ้าแก่เอาแต่พูดติดปากถึงความซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาของคุณ มีครั้งไหนที่บอกว่าไม่เอาๆ สุดท้ายก็ยอมฟังคุณอยู่ดีน่ะ

เหล่าจางลังเลมากแล้วถาม “พวกเขาจะจากไปไหม”

ถ้าพวกมันหาเบาะแสร้านหนังสือแล้วไม่เจอก็ต้องไปอยู่แล้ว และไล่ตามผู้แปรพักตร์รายอื่นต่อ ยิ่งกว่านั้นพวกมันไม่กล้าลงมือเข่นฆ่ามากขนาดนั้น อย่างมากก็ฆ่าเล่นและดูดเลือดเพิ่มอีกสักสองสามคน อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนถูกขังนานเกินไป พลังเสียหายร้ายแรงเกินไปเลยต้องการบำรุงเพิ่มพลัง

แต่ทนายอันไม่อยากพูดแบบนี้ เพราะเขาเข้าใจความหมายในคำพูดของเหล่าจางแล้ว

คุณจะยอมแพ้ใช่ไหม

“ไม่ใช่ เหล่าจาง คุณหมายความว่ายังไง”

“ผม…” เหล่าจางอึกอัก คิดๆ ดูแล้วก็เอ่ยปากไปตรงๆ “ผมไม่อยากให้ทุกคนตกอยู่ในอันตรายเพราะอารมณ์ส่วนตัวของผม”

ตอนกลางวันเถ้าแก่ก็พูดเรื่องนี้แล้ว คลื่นพายุลูกนี้มันซับซ้อนมาก ทุกคนควรอยู่เงียบๆ ที่นี่และหลบเลี่ยงเป็นจุดสนใจอยู่ในร้านหนังสือ ดังนั้นบางครั้งการเป็นคนดีก็ทำได้ยากจริงๆ การเป็นฮีโร่เพียวๆ ก็เป็นเรื่องยากเช่นกัน เว้นเสียแต่ว่าฮีโร่ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน และไม่มีใครที่ให้ใส่ใจ แต่โดยทั่วไปการออกแบบตัวละครแบบนี้เหมาะกับ ‘คนสิ้นหวัง’ เหล่านั้น ไม่ใช่ฮีโร่

“เหล่าจาง การเป็นคน เมื่อจะทำอะไรก็ต้องทำตามมโนธรรมในใจ” ทนายอันวางมือบนหน้าอกเหล่าจางและสัมผัสการเต้นของหัวใจเหล่าจางและพูดต่อ “ผมสัมผัสได้ว่ามีหัวใจสีแดงเต้นแรงอยู่ในร่างกายของคุณ”

“…” เหล่าจาง

“อยากทำอะไรก็ทำเลย อย่ามองว่าพวกเราเป็นพวกคนโลภชีวิตกลัวตาย ลูกผู้ชายทำในสิ่งที่สามารถทำได้ แค่ทำในสิ่งที่คุณอยากจะทำ อย่าลืมนะ คุณไม่ใช่แค่ตำรวจคนหนึ่ง แต่ยังเป็นอสูรวิเศษเดินเหินแดนมนุษย์! ตัดสินใจอย่างกล้าหาญและทำตามหัวใจของคุณ พวกเราทุกคนในร้านหนังสือคือผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งของคุณ!!!”

“ทนายอัน”

“คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

“สมองเขาโดนช็อตพังแล้ว!” เสียงเถ้าแก่โจวดังมาจากบันได เห็นแค่โจวเจ๋อสวมชุดนอนคลุมยาวสีดำเดินลงบันไดทีละขั้นพร้อมกับแก้วชาในมือ

“อ้าว เถ้าแก่มาได้ไง”

“ลงมากดน้ำน่ะ”

“อิงอิงล่ะ”

ปกติอิงอิงจะเป็นคนทำงานแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

“นางไปแปรงฟัน”

โจวเจ๋อเดินไปที่ตู้กดน้ำ กดน้ำเต็มแก้วแล้วหรี่ตาเล็กน้อยพลางมองทนายอัน

ทนายอันรู้สึกเหมือนมีดาบคมกริบนับไม่ถ้วนทิ่มแทงทะลุเขาอย่างบ้าคลั่ง!

“คุณหมายความว่ายังไง” โจวเจ๋อถาม

“มะ…ไม่หมายความว่ายังไง” ทนายอันกระอักกระอ่วนและยิ้มตามมารยาท

“ได้ยินคำประกาศกร้าวของคุณตั้งแต่อยู่ชั้นบนแล้ว เสียงดังฟังชัดมาก ทำไมเหรอ ช่วงนี้วงการทนายตกต่ำหรือไง หรืออยากเปลี่ยนอาชีพมาเป็นครูปลุกใจนักเรียนชั้นมัธยมต้นมัธยมปลายเป็นพิเศษหรือไง”

“ไม่ใช่ครับ”

โจวเจ๋อไม่ได้มองทนายอันอีก แต่กลับเบนสายตาไปทางเหล่าจาง น้ำเสียงเบาบางลงไปมากและพูดอย่างนุ่มนวล “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

“…” อันปู้ฉี!

เหล่าจางเม้มปากและยื่นโทรศัพท์ให้โจวเจ๋อ แต่คราวนี้เขาไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้ขอให้เถ้าแก่จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง