ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 840

ตอนที่ 840 ขี้เกียจทิ้งขยะ

……….

หลังจากขึ้นรถแล้ว โจวเจ๋อนั่งเบาะหลัง เหล่าจางขับรถ ทนายอันนั่งข้างคนขับ

หลังจากเหล่าจางสตาร์ทรถและรถขับออกไปได้สิบนาที ภายในรถก็ยังเงียบกริบ เหล่าจางและทนายอันที่นั่งด้านหน้าแอบชำเลืองมองเถ้าแก่ผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว แต่ทว่า เถ้าแก่เอาแต่สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ไม่พูดไม่จา

มองไม่เห็นว่าความยินดียินร้ายของเขา และมองไม่เห็นอารมณ์ในตอนนี้ของเขาด้วย

ทนายอันนั่งตัวตรง อยากจะพูดอะไรสักหน่อยเพื่อคลายบรรยากาศในตอนนี้ แต่ก็รู้สึกว่าพูดอะไรไปตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่เหมาะสม จึงเอาแต่เงียบและเงียบ

เหล่าจางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความเสียงไปหาลูกน้องของเขาพร้อมถามรายละเอียดสถานที่แล้วก็วางโทรศัพท์ลง

ฝ่ามือของเขามีแต่เหงื่อ เอนหลังพิงเบาะแล้วรู้สึกไม่สบายเหมือนมีเข็มหมุดทิ่มแทงหลัง

ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าต่างก็ย่อมรู้ดีว่านิสัยของเถ้าแก่เป็นแบบไหน ก่อนหน้านี้ตัวเถ้าแก่เองก็บอกว่าให้เข้าใจชัดเจนแล้ว ให้ทุกคนอยู่ในร้านหนังสืออย่างสบายใจไปสักพัก รอจนพายุฝนฟ้าสงบลงก่อนแล้วค่อยออกมาโลดแล่นกันใหม่ แต่หลังจากฟังเหตุผลของทนายอันแล้ว ไม่พูดพร่ำทำเพลงเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาและพูดแค่นั้น

จัดการพวกมันสิ

ทนายอันหรี่ตา เมื่อจุดบุหรี่ก็แสร้งทำเป็นเช็ดๆ หางตาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อก่อนแขวะเถ้าแก่ว่าเค็ม แขวะเถ้าแก่ว่าขี้เกียจ ไม่แสวงหาความก้าวหน้า ไม่ทะเยอทะยาน วันๆ เอาแต่อยากนอนจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงนั้น แต่ความจริงแล้ว ไม่ได้หมั่นไส้เขาเป็นจริงเป็นจังสักเท่าไรและในตอนนี้เวลานี้ ทนายอันต้องยอมรับว่า ตัวเองซาบซึ้งใจเข้าแล้วจริงๆ

โดยเฉพาะประโยคนั้น มันเท่ระเบิดจนหูเขาหนวก

ฮู่ว…

หายใจลึกๆ หายใจเข้าลึกๆ

คล้ายกับวีรบุรุษอย่างโจโฉไม่สวมรองเท้าออกมาต้อนรับคุณ และตัวอย่างเช่นตัวละครอย่างเล่าปี่ทุ่มอาโต่วกระแทกลงไปต่อหน้าทุกคน

ซาบซึ้งหรือ

จริงๆ แล้วความประทับใจมีข้อจำกัด ภาพลักษณ์ที่เป็นที่ยอมรับของตัวละครนั้นๆ มีอยู่จริงและมันได้ลดผลกระทบที่แท้จริงในสิ่งที่พวกเขาทำไปตั้งนานแล้ว

แต่ทว่า เถ้าแก่ของพวกเขาตรงนี้ดันตรงกันข้ามนะสิ

เหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่งเต็มใจเอาเงินที่ตัวเองเก็บตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัยและทำงานหลายปีประมาณสามแสนหยวนมาดาวน์และผ่อนบ้านไปพร้อมๆ กับคุณ แต่ผู้หญิงอีกคนหนึ่งขอให้พ่อแม่จ่ายเงินสดซื้อบ้านแล้วใส่ชื่อของคุณ คุณจะซาบซึ้งให้กับคนไหนจริงๆ กันแน่

เพียงแต่ลูกผู้ชาย ไม่พูดเรื่องซาบซึ้งกันหรอก มันหน่อมแน้มเกินไป อีกอย่างคนก็ตายไปแล้ว จะเล่นเผยความรู้สึกที่แท้จริงตามความหมายจริงๆ ทำไม่ได้หรอก

เถ้าแก่โจวโยนบุหรี่ทิ้งออกนอกหน้าต่างอย่างไร้คุณธรรม เขายืดเหยียดบิดขี้เกียจขณะนั่งอยู่เบาะหลัง จริงๆ เขารู้สึกเสียใจมาก ทำไมเขาต้องลงมารินน้ำใส่แก้วด้วย

นี่ถือว่าพูดไม่คิดใช่ไหมเนี่ย

ถ้าไม่ลงมารินน้ำแก้วนี้ ตอนนี้เขาก็คงนอนกกกอดอิงอิงและหลับตาพริ้มสินะ แต่ในเมื่อรู้เรื่องแล้ว อยากจะทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน เถ้าแก่โจวก็ทำไม่ลงจริงๆ

อันที่จริง สาวน้อยผิวเข้มที่ปลูกผักในสวนข้างบ้านมองทะลุนิสัยใจคอเถ้าแก่โจวมานานแล้ว เย็นชาบ้าง แต่เขาจะปกป้องคนที่เขาเห็นว่าเป็นคนของตัวเองจริงๆ แน่นอน

ต่อมาเดดพูลถึงได้อุทิศตัวอย่างโง่เขลาตัวเองช่วยรักษาบาดแผลให้ ‘พ่อ’ ในหลายต่อหลายครั้ง ไม่ขอสิ่งใดตอบแทน และไม่มีท่าทีหักหลังใดๆ จะบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับการทำตัวเป็นแบบอย่างทั้งการพูดและการกระทำของสาวน้อยผิวเข้มเลยก็คงจะพูดยาก

แต่ความเป็นจริง เดดพูลก็ได้รับประโยชน์เช่นกัน อักขระที่สืบทอดมาแต่โบราณบนตัวอิ๋งโกว แต่จะขุดดินเป็นเวลาหมื่นปีก็ไม่สามารถขุดขยะทองคำออกมาได้

เถ้าแก่โจวหยิบขวดน้ำแร่จากร้านสะดวกซื้อมาเปิด ดื่มไปก็ขำไป

ทนายอันนี่น่าสนใจมากจริงๆ ศัตรูฆ่า ‘ภรรยา’ ตัวเองอยู่ทงเฉิงแล้วดันอดทนไม่ลงมือได้อีก ทั้งยังอยากกอบกู้ประเทศผ่านเหล่าจางอีกต่างหาก

โจวเจ๋อรู้ว่าทำไมทนายอันถึงยอมทน จริงๆ เขารู้ว่าสามารถสร้างเหตุผลที่เหมาะสมกว่านี้ได้แต่งเรื่องให้โอเวอร์กว่านี้ได้เพื่อให้ตัวเองฮึกเหิม จนคนในร้านหนังสือช่วยเขาหาทางแก้แค้นสุดฤทธิ์ แต่เขากลับไม่ทำอย่างนั้น และด้วยเหตุนี้ โจวเจ๋อถึงไม่มีเหตุผลแสร้งทำเป็นว่าเขาได้ยินแต่ไม่ได้ยิน ไม่ว่าเรื่องไหน ความเป็นจริงต่างก็ต้องช่วยเหลือกัน

ในที่สุด รถก็แล่นมาจอดที่เชิงเขา

ความเงียบที่กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในรถก็สิ้นสุดลงในที่สุด

ภายใต้การนำของเหล่าจาง โจวเจ๋อและทนายอันผ่านเส้นกั้นที่ตำรวจวางไว้ เนื่องจากที่นี่นอกจากจะมีแต่วิลล่าระดับไฮเอนด์ไม่กี่แห่งแล้วก็ไม่มีพื้นที่อื่นๆ ที่มีประกรหนาแน่น บวกกับเป็นเวลาดึกดื่นด้วย ดังนั้นกลุ่ม ‘ผู้ชม’ หรือ ‘จีนมุง’ ที่มีอยู่ทั่วทุกที่ขาดหายไป

ศพถูกเก็บออกมาแล้ว เป็นการเก็บออกมาจริงๆ ไม่ใช่การหาม ต่างกันตรงที่ใช้กำลัง

ในเต็นท์