ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 840

ตอนที่ 840 ขี้เกียจทิ้งขยะ

……….

หลังจากขึ้นรถแล้ว โจวเจ๋อนั่งเบาะหลัง เหล่าจางขับรถ ทนายอันนั่งข้างคนขับ

หลังจากเหล่าจางสตาร์ทรถและรถขับออกไปได้สิบนาที ภายในรถก็ยังเงียบกริบ เหล่าจางและทนายอันที่นั่งด้านหน้าแอบชำเลืองมองเถ้าแก่ผ่านกระจกมองหลังเป็นครั้งคราว แต่ทว่า เถ้าแก่เอาแต่สูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ไม่พูดไม่จา

มองไม่เห็นว่าความยินดียินร้ายของเขา และมองไม่เห็นอารมณ์ในตอนนี้ของเขาด้วย

ทนายอันนั่งตัวตรง อยากจะพูดอะไรสักหน่อยเพื่อคลายบรรยากาศในตอนนี้ แต่ก็รู้สึกว่าพูดอะไรไปตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่เหมาะสม จึงเอาแต่เงียบและเงียบ

เหล่าจางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความเสียงไปหาลูกน้องของเขาพร้อมถามรายละเอียดสถานที่แล้วก็วางโทรศัพท์ลง

ฝ่ามือของเขามีแต่เหงื่อ เอนหลังพิงเบาะแล้วรู้สึกไม่สบายเหมือนมีเข็มหมุดทิ่มแทงหลัง

ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าต่างก็ย่อมรู้ดีว่านิสัยของเถ้าแก่เป็นแบบไหน ก่อนหน้านี้ตัวเถ้าแก่เองก็บอกว่าให้เข้าใจชัดเจนแล้ว ให้ทุกคนอยู่ในร้านหนังสืออย่างสบายใจไปสักพัก รอจนพายุฝนฟ้าสงบลงก่อนแล้วค่อยออกมาโลดแล่นกันใหม่ แต่หลังจากฟังเหตุผลของทนายอันแล้ว ไม่พูดพร่ำทำเพลงเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาและพูดแค่นั้น

จัดการพวกมันสิ

ทนายอันหรี่ตา เมื่อจุดบุหรี่ก็แสร้งทำเป็นเช็ดๆ หางตาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อก่อนแขวะเถ้าแก่ว่าเค็ม แขวะเถ้าแก่ว่าขี้เกียจ ไม่แสวงหาความก้าวหน้า ไม่ทะเยอทะยาน วันๆ เอาแต่อยากนอนจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงนั้น แต่ความจริงแล้ว ไม่ได้หมั่นไส้เขาเป็นจริงเป็นจังสักเท่าไรและในตอนนี้เวลานี้ ทนายอันต้องยอมรับว่า ตัวเองซาบซึ้งใจเข้าแล้วจริงๆ

โดยเฉพาะประโยคนั้น มันเท่ระเบิดจนหูเขาหนวก

ฮู่ว…

หายใจลึกๆ หายใจเข้าลึกๆ

คล้ายกับวีรบุรุษอย่างโจโฉไม่สวมรองเท้าออกมาต้อนรับคุณ และตัวอย่างเช่นตัวละครอย่างเล่าปี่ทุ่มอาโต่วกระแทกลงไปต่อหน้าทุกคน

ซาบซึ้งหรือ

จริงๆ แล้วความประทับใจมีข้อจำกัด ภาพลักษณ์ที่เป็นที่ยอมรับของตัวละครนั้นๆ มีอยู่จริงและมันได้ลดผลกระทบที่แท้จริงในสิ่งที่พวกเขาทำไปตั้งนานแล้ว

แต่ทว่า เถ้าแก่ของพวกเขาตรงนี้ดันตรงกันข้ามนะสิ

เหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่งเต็มใจเอาเงินที่ตัวเองเก็บตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัยและทำงานหลายปีประมาณสามแสนหยวนมาดาวน์และผ่อนบ้านไปพร้อมๆ กับคุณ แต่ผู้หญิงอีกคนหนึ่งขอให้พ่อแม่จ่ายเงินสดซื้อบ้านแล้วใส่ชื่อของคุณ คุณจะซาบซึ้งให้กับคนไหนจริงๆ กันแน่

เพียงแต่ลูกผู้ชาย ไม่พูดเรื่องซาบซึ้งกันหรอก มันหน่อมแน้มเกินไป อีกอย่างคนก็ตายไปแล้ว จะเล่นเผยความรู้สึกที่แท้จริงตามความหมายจริงๆ ทำไม่ได้หรอก

เถ้าแก่โจวโยนบุหรี่ทิ้งออกนอกหน้าต่างอย่างไร้คุณธรรม เขายืดเหยียดบิดขี้เกียจขณะนั่งอยู่เบาะหลัง จริงๆ เขารู้สึกเสียใจมาก ทำไมเขาต้องลงมารินน้ำใส่แก้วด้วย

นี่ถือว่าพูดไม่คิดใช่ไหมเนี่ย

ถ้าไม่ลงมารินน้ำแก้วนี้ ตอนนี้เขาก็คงนอนกกกอดอิงอิงและหลับตาพริ้มสินะ แต่ในเมื่อรู้เรื่องแล้ว อยากจะทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน เถ้าแก่โจวก็ทำไม่ลงจริงๆ

อันที่จริง สาวน้อยผิวเข้มที่ปลูกผักในสวนข้างบ้านมองทะลุนิสัยใจคอเถ้าแก่โจวมานานแล้ว เย็นชาบ้าง แต่เขาจะปกป้องคนที่เขาเห็นว่าเป็นคนของตัวเองจริงๆ แน่นอน

ต่อมาเดดพูลถึงได้อุทิศตัวอย่างโง่เขลาตัวเองช่วยรักษาบาดแผลให้ ‘พ่อ’ ในหลายต่อหลายครั้ง ไม่ขอสิ่งใดตอบแทน และไม่มีท่าทีหักหลังใดๆ จะบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับการทำตัวเป็นแบบอย่างทั้งการพูดและการกระทำของสาวน้อยผิวเข้มเลยก็คงจะพูดยาก

แต่ความเป็นจริง เดดพูลก็ได้รับประโยชน์เช่นกัน อักขระที่สืบทอดมาแต่โบราณบนตัวอิ๋งโกว แต่จะขุดดินเป็นเวลาหมื่นปีก็ไม่สามารถขุดขยะทองคำออกมาได้

เถ้าแก่โจวหยิบขวดน้ำแร่จากร้านสะดวกซื้อมาเปิด ดื่มไปก็ขำไป

ทนายอันนี่น่าสนใจมากจริงๆ ศัตรูฆ่า ‘ภรรยา’ ตัวเองอยู่ทงเฉิงแล้วดันอดทนไม่ลงมือได้อีก ทั้งยังอยากกอบกู้ประเทศผ่านเหล่าจางอีกต่างหาก

โจวเจ๋อรู้ว่าทำไมทนายอันถึงยอมทน จริงๆ เขารู้ว่าสามารถสร้างเหตุผลที่เหมาะสมกว่านี้ได้แต่งเรื่องให้โอเวอร์กว่านี้ได้เพื่อให้ตัวเองฮึกเหิม จนคนในร้านหนังสือช่วยเขาหาทางแก้แค้นสุดฤทธิ์ แต่เขากลับไม่ทำอย่างนั้น และด้วยเหตุนี้ โจวเจ๋อถึงไม่มีเหตุผลแสร้งทำเป็นว่าเขาได้ยินแต่ไม่ได้ยิน ไม่ว่าเรื่องไหน ความเป็นจริงต่างก็ต้องช่วยเหลือกัน

ในที่สุด รถก็แล่นมาจอดที่เชิงเขา

ความเงียบที่กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงในรถก็สิ้นสุดลงในที่สุด

ภายใต้การนำของเหล่าจาง โจวเจ๋อและทนายอันผ่านเส้นกั้นที่ตำรวจวางไว้ เนื่องจากที่นี่นอกจากจะมีแต่วิลล่าระดับไฮเอนด์ไม่กี่แห่งแล้วก็ไม่มีพื้นที่อื่นๆ ที่มีประกรหนาแน่น บวกกับเป็นเวลาดึกดื่นด้วย ดังนั้นกลุ่ม ‘ผู้ชม’ หรือ ‘จีนมุง’ ที่มีอยู่ทั่วทุกที่ขาดหายไป

ศพถูกเก็บออกมาแล้ว เป็นการเก็บออกมาจริงๆ ไม่ใช่การหาม ต่างกันตรงที่ใช้กำลัง

ในเต็นท์

“อืม ลำบากแล้ว”

โจวเจ๋อและทนายอันเดินออกจากเต็นท์ก่อน ทนายอันเลียริมฝีปากและพูด “เถ้าแก่ ตอนนี้พวกมันน่าจะยังอยู่แถวๆ นี้ แถมอยู่ใกล้มากๆ ด้วย”

โจวเจ๋อพยักหน้าพูด “รู้สึกเหมือนกัน”

“เถ้าแก่เฉียบมาก!” ทนายอัน

โจวเจ๋อส่ายหัวอย่างเอือมระอาและพูด “มาจนถึงป่านนี้แล้ว คุณช่วยจริงจังกว่านี้ได้ไหม”

“ผมไม่กล้าจริงจังเกินไป ไม่อย่างนั้นผมกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ”

“ลองตามหาบริเวณวิลล่าใกล้ๆ แถวนี้ดูก่อน” โจวเจ๋อพูด

ตอนนี้เอง เหล่าจางก้มออกมาจากเต็นท์ด้วยและได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของโจวเจ๋อและพูดด้วยความสงสัย “ง่ายขนาดนี้เลยเหรอครับ”

“เหล่าจาง ตอนนี้คุณเป็นยมทูตไม่ใช่คน ฉะนั้นคุณต้องเปลี่ยนมุมมอง หากคนธรรมดาทำอะไรแบบนี้ก็จะต้องตกใจกลัวและวิ่งหนีเตลิดให้ไกลที่สุดแน่ๆ แต่พวกมันต่างออกไป พวกมันไม่กลัวตำรวจและไม่กลัวกฎหมาย กระทั่งคนพวกนั้นยังเพิกเฉยต่อกฎบางอย่างขอยมโลกด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นทำไมพวกมันต้องหนีด้วย พวกมันไม่หนีไม่ว่า แต่จะไม่มีความคิดเหมือนคนร้ายคนอื่นที่เป็นกระต่ายไม่อยากกินหญ้าข้างรัง หากผมเป็นพวกมัน…”

ทนายอันพูดพลางชี้ไปที่บริเวณวิลล่าทางทิศตะวันตกตรงเชิงเขาหลางซาน “หากผมเป็นพวกมัน ผมคงขี้เกียจแม้กระทั่งถ่อไปหาเหยื่อไกลๆ จะลำบากขนาดไหนล่ะ”

“ตรวจเฝ้าระวังบริเวณวิลล่า ดูว่ามีคนต้องสงสัยหรือเปล่า อีกอย่างให้ตรวจสอบบันทึกการเข้าออกพนักงานส่งอาหาร ที่นี่อยู่ห่างไกลขนาดนี้ คนอาศัยในบริเวณวิลล่าก็น่าจะมีไม่มากและปริมาณที่สั่งอาหารก็น้อยตามลงไปด้วย สังเกตปริมาณอาหาร น่าจะไม่ใช่น้อยๆ อย่างต่ำก็สามชุด”

หลังจากทนายอันพูดจบก็มองเหล่าจาง “แน่นอนว่าสามารถค้นหาเบาะแสจากเหยื่อทั้งสามรายนี้ ดูว่าพวกเธอเคยไปที่ไหนมาหรือเปล่า แต่ผมไม่คิดว่าจะพบสิ่งมีค่าใดๆ จากพวกเธอหรอก”

“ทำไมครับ” เหล่าจางรู้สึกว่าประสบการณ์ 20 ปีในกองตำรวจของเขาโยนให้สุนัขกินไปหมดแล้ว แนวทางความคิดแก้ไขคดีในอดีตต้องถูกล้มล้าง

โจวเจ๋อพูดต่อ “เพราะว่าถ้าผู้หญิงทั้งสามทำอาชีพนั้นจริงๆ พวกคนหน่วยบังคับใช้กฎหมายเหล่านั้นไม่น่าจะนอนกลางดินกินกลางทราย มีแนวโน้มว่าจะหาสภาพแวดล้อมสะดวกสบายอยู่มากกว่า หากผู้หญิงทั้งสามคนนี้เป็นคนที่พวกมันนัดมาละก็ ไม่ว่าพวกมันจะได้รับความรู้สึกสุขสมปลดเปลื้องทางกาย หรือต้องการแค่กระตุ้นการดูดซึมอาหารเลือดอย่างเดียว มีสิ่งหนึ่งที่น่าจะใช่แน่ๆ”

“เอ่อ คืออะไรครับ” เหล่าจางอยากจะหยิบสมุดโน๊ตของตัวเองออกมาจดเอาไว้เหลือเกิน

“เพราะว่า…” โจวเจ๋อหันกลับไปมองคูน้ำที่พบศพก่อนหน้านี้แล้วพูดต่อ “เพราะว่าพวกมันน่าจะขี้เกียจทิ้งขยะน่ะ”

…………………………………………………………..