ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 841

ตอนที่ 841 เปิดประตู ส่งอาหาร

……….

แก้วไวน์แดงแกว่งไปมาด้วยสีสันทำให้มึนเมา สะท้อนใบหน้าสวยละเอียดอ่อน ชายหนุ่มไล้นิ้วไปปลายแก้วพลางส่ายเบาๆ เนื่องจากโคมระย้าด้านบน ทำให้ในแก้วระยิบระยับเปล่งประกายแวววาวแปลกๆ ขณะเดียวกัน กลิ่นฉุนแสบขึ้นจมูกไม่น้อยไปกว่าการระเหยของแอลกอฮอล์

ผู้หญิงคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินเข้าไปในห้องรับแขก เมื่อเห็นการกระทำของชายหนุ่มจึงพูดอย่างเหยียดหยาม “ได้แค่นี้หรือ”

“ก็ได้แค่นี้ไม่ใช่หรือ”

ชายหนุ่มไม่ทกสะท้าน จิบของเหลวในแก้วและเม้มปากพูด “ถูกขังในนี้มานานหลายสิบปี เฝ้าคอยคำนึงถึงรสชาติชวนสดใหม่แบบนี้ น่าเสียดายที่ทั้งสามคนประจำเดือนไม่มา เลือดแบบนั้นต่างหากที่ดึงดูดข้าที่สุด”

“งานอดิเรกโรคจิตประเภทนี้ของเจ้าช่างเข้าใจยากเสียจริง กลืนเลือดแก่นแท้แล้วก็แล้วไป พวกเรายังต้องการมันเพื่อชดเชยการขาดดุลในอดีต แม้แต่กากไร้ค่าด้านล่างเจ้าก็จะเอา ไม่รังเกียจว่ามันสกปรก”

“หมู แกะ วัวก็สกปรกนี่ มนุษย์บนโลกก็กินพวกมันนี่นา” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและแบมือพลางเอ่ย “มาสิ ร่าวเจ้าดูดีมากจริงๆ บังเอิญว่าร่างนี้ของข้าก็ร่ำรวยมั่งคั่งเสียด้วย มานี่สิ ทำให้ข้ารู้สึกดีหน่อย”

‘วืด!’ แสงเย็นสว่างวาบ!

“ซี๊ด…”

‘เผละ!’

หญิงสาวหันหลังกลับเดินไปห้องรับแขกและหยิบขวดน้ำแร่มาขวดหนึ่งแล้วมองดูสิ่งสกปรกกองเต็มข้างโต๊ะแล้วพูดขึ้น “กินไม่ได้ก็อย่ากิน หรือกินช้าลงหน่อย กินไปอ้วกบนพื้นไป น่าขยะแขยง!”

“เฮ้อ ข้าว่านะอาเหยา ออกมาทีหนึ่งไม่ง่ายเลย ขอทำตามใจตัวเองหน่อยไม่ได้หรือ”

“ใช่แล้ว อาเฟิงพูดถูก กว่าจะได้ขึ้นมาแต่ละทีไม่ง่ายเลย ทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วเราก็ต้องปลดปล่อยไปพร้อมๆ กัน พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่ยมโลกติดหนี้บุคคลสำคัญอย่างเราเชียวนะ! อยากให้ม้าวิ่งแต่ก็อยากให้ม้าเลิกกินหญ้า เรื่องดีๆ แบบนี้มีไหนกัน”

ที่ราวบันไดชั้นสอง

ชายวัยกลางคนถือหนังสือโบราณอยู่และกำลังอ่านอย่างออกรสออกชาติ

“ถูกต้อง อาเผิงช่างเข้าใจข้า จะว่าไปไม่ได้ขึ้นมาตั้งหลายปี บนพื้นดินนี่เปลี่ยนไปมากจริงๆ”

“ข้าแทบจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำ”

อาเหยาวางขวดน้ำลงแล้วแค่นเสียง “ไม่ใช่แค่พื้นดินที่จำไม่ได้ การเปลี่ยนแปลงข้างล่างนั่นต่างหากที่ยิ่งทำให้จำไม่ได้

หัวหน้าใหญ่ถูกปราบ พวกเราถูกขังไปไม่กี่ปี ยมโลกกลับกลายเป็นเช่นนี้แล้ว ท้ายที่สุดก็ต้องใช้พวกเรากลุ่มนี้ออกมาเก็บกวาดให้อยู่ดี”

“หากพวกมันไม่กากเอง เราจะมองเห็นแสงตะวันอีกครั้งได้อย่างไร” อาเผิงจรดนิ้วโป้งบนปากชุบน้ำลายนิดหน่อยและเปิดหน้าต่อไปและพูดต่อ “ดูเหมือนว่าหน่วยเล็กๆ หลายหน่วยพบตำแหน่งต้นกำเนิดหาวจื้อแล้ว หน่วยที่หนึ่งยังทำสำเร็จ เราก็ต้องเร่งมือหน่อย”

“นี่มันก็ช่วยไม่ได้ ทั้งๆ ข้อความที่ส่งมาบอกว่าต้นกำเนิดหาวจื้ออยู่ในทงเฉิงเพียงหนึ่งหรือสองคนแท้ๆ แต่พวกเราตามหามาตั้งสองวันแล้ว นอกจากจะกำจัดผู้ลักลอบออกมาไปด้วยแล้ว ผู้แปรพักตร์ที่ตามหาจริงๆ ก็ดูเหมือนจะหายไปด้วย ข่าวสารส่งมาถูกต้องหรือไม่ ไหนจะผู้ลักลอบหนีในแดนมนุษย์มากจนเกินไปนั่นอีก ฝั่งยมโลกทะลุจนกลายเป็นตะแกรงแล้ว จุ๊ๆ”

“ข่าวสารไม่น่าจะผิดพลาด” อาเหยาพูดตรงๆ “คนที่ส่งข่าวออกมา เดิมทีก็เป็นหนึ่งในผู้นำหาวจื้อออกมา”

“เจ้านั่นไม่เลวเลย ดูน่าสนใจ บางทีสามารถเอาเข้ามาอยู่ในหน่วยบังคับใช้กฎหมายของเราได้”

“เขาไม่ได้วิปริตอย่างเจ้า”

“ช่างปะไร หลังเข้าร่วมหน่วยบังคับใช้กฎหมายของเราก็เข้าเมืองตาหลิ่วเอง ฮ่าๆๆ ข้ามั่นใจเต็มเปี่ยม”