ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 842

ตอนที่ 842 จัดการได้!

……….

“เปิดประตู มาส่งอาหาร”

“ครับผม รอสักครู่”

ประตูไม่ถูกเปิดออก เพราะประตูระเบิดไปแล้ว ขี้เลื่อยปลิวว่อน ตัวทนายอันเองก็ระเบิดกระเด็นไปพร้อมๆ กันด้วย

อาเฟิงยืนอยู่หน้าประตู ใช้มือยันผนัง เป้ายังคงเย็นซู่ แต่รอยยิ้มบางๆ กลับประดับไว้มุมปาก “เจ้าโจรตัวจ้อยจากไหนกล้าปีนเกลียวคนอย่างปู่ของเจ้า”

หน่วยบังคับใช้กฎหมายไม่ได้รับการปล่อยตัวมาหลายปี วิญญาณสัมภเวสีในแดนมนุษย์ลืมเชื่อเสียงอันน่าเกรงขามของเราจนหมดสิ้นไปแล้วหรือ

ในร่มเงาสนามหญ้าด้านหลังไกลๆ

โจวเจ๋อเลียริมฝีปากและพูด “ใช้ได้”

แค่ความรอบคอบและความเร็วในการตอบสนองได้กำหนดนิยามใหม่ของคำว่า ‘หน่วยบังคับใช้กฎหมาย’ ในใจของเถ้าแก่โจวไว้แล้ว

เหล่าจางพยักหน้าอยู่ข้างๆ เห็นด้วยอย่างยิ่ง

ทนายอันชักมือกระดูกของตัวเองกลับ หัวเราะหึๆ พลางเอ่ย “ผมรู้มานานแล้ว ก่อนหน้านี้ถึงได้เสนอให้เหล่าจางไปเคาะประตูไง”

“…” เหล่าจาง

“มองผมทำไม ยังไงคุณก็อึดอยู่แล้ว”

หน้าประตู

สีหน้าของอาเฟิงที่เพิ่งจะภูมิใจที่ควบคุมทุกอย่างได้อยู่หมัดพลันแข็งกระด้าง เขาสูดหายใจเข้าลึกและตบหน้าผากตัวเองทันที จากนั้นชายคนนั้นที่ล้มหงายตึงบนพื้นทางเดินหน้าประตูหายตัวไปแล้ว

ใบหน้าอาเฟิงกระตุก เขาโดนเล่นเข้าให้แล้ว แถมหลังถูกหลอกให้ยืนภูมิใจอยู่หน้าประตูอีกต่างหาก ช่างน่าอายอย่างยิ่ง!

“ขายหน้าเสียจริง”

อาเผิงเอาหนังสือเคาะหลังตัวเองอยู่บนชั้นสองพลางหัวเราะเยาะสหายร่วมหน่วย

อาเผิงโยนหนังสือในมือลงมา

ทันใดนั้นเอง เชือกในหนังสือขาดสะบั้น กระดาษสีนวลปลิวว่อน ตามด้วย กระดาษเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนปกคลุมวิลล่าและพื้นที่ส่วนหนึ่งรอบๆ ในทันที

“เฮอะ”

อาเผิงยิ้ม ยื่นมือไปข้างหน้าและจับควันสีชมพูไว้ในมือ

“จับเจ้าได้แล้ว”

…

“เฮอะ จับเจ้าได้แล้ว”

ทนายอันขยับพลิกนิ้วกระดูกทั้งสิบนิ้วอย่างรวดเร็ว สีหน้าเคร่งขรึมและจริงจังอีกครั้ง

ไกลออกไปตรงบนระเบียงชั้นสอง มือของอาเผิงสั่นเทิ้มอย่างรวดเร็ว ความดูถูกในแววตาค่อยๆ จางหายไปแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม

“เฮ้ จับได้แล้วไม่ใช่หรือ” อาเฟิงเงยหน้าขึ้นตะโกนถามด้านบน

คนเล่า

คนอยู่ไหน

เจ้าสอดแนมแล้วไม่ใช่หรือ รายงานตำแหน่งมา!

“เป็นคู่ต่อสู้” อาเผิงเอ่ยพูด ขยับปลายนิ้วไม่หยุด หากสังเกตเขาใกล้ๆ ในเวลานี้ จะพบว่ามีความแวววาวหลากหลายปรากฎขึ้นในดวงตาของเขาอยู่ตลอดเวลา ราวกับเป็นการแสดงภาพสไลด์ไหลวนอย่างรวดเร็ว

ภาพลวงตาถูกสร้างขึ้นทีละฉากๆ และภาพลวงตาแต่ละฉากถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายปะทะกัน ก็มองหาจุดอ่อนของกันและกันด้วย

ไม่นาน

รอยยิ้มผุดขึ้นมุมปากของอาเผิงและเอ่ยพึมพำ “ทำไมถึงได้รู้สึก…คุ้นเคย”

…

เหล่าจางชี้ทนายอันที่ยืนอยู่ข้างๆ ทั้งสองคน แม้ว่าเหล่าจางจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขาเคยเห็นฉากต่อสู้กลางอากาศในละครทีวีมาแล้ว ในเวลานี้ถึงได้รู้ว่าทนายอันกำลังปะทะกับใครสักคนในวิลล่าฝั่งตรงข้าม

โจวเจ๋อส่ายหน้า “ไม่รีบ ในเมื่อมาช่วยเหล่าอันระบายความโกรธ ก็ต้องให้เขาสัมผัสประสบการณ์ในเกมสักหน่อย”

นี่ถึงจะเรียกว่าความคิดของเถ้าแก่จีนที่แสนดี!

หากเล่นโกงละก็ เพื่อนร่วมทีมทำได้แค่มาเก็บอาวุธ จริงๆ แล้วมันน่าเบื่อเอามากๆ

อันที่จริง นอกจากจะไม่จ่ายเงินเดือนให้ แต่เถ้าแก่โจวสามารถชนะรางวัล ‘เถ้าแก่ขวัญใจพนักงาน’ ได้จริงๆ

“เหล่าจาง”

“หือ”

“คุณเหยียบรองเท้าผม”

“อ่า ขอโทษครับ…”

เหล่าจางถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและถึงได้พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาไม่ได้เหยียบรองเท้าของเถ้าแก่เลย

แต่ในตอนนี้เอง เงาดำโผล่ขึ้นด้านหลังโจวเจ๋อและเหล่าจาง มาไม่ให้สุ้มให้เสียงราวกับผี แต่เหล่าจางที่กำลังถอยร่นดันติดอยู่ระหว่างโจวเจ๋อและเงาดำพอดี

คั่นได้สมบูรณ์แบบ!

กริชคมกริบสีดำแทงหลังเหล่าจาง ร่างของเหลาจางปรากฏแสงสีขาว