ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 842

ตอนที่ 842 จัดการได้!

……….

“เปิดประตู มาส่งอาหาร”

“ครับผม รอสักครู่”

ประตูไม่ถูกเปิดออก เพราะประตูระเบิดไปแล้ว ขี้เลื่อยปลิวว่อน ตัวทนายอันเองก็ระเบิดกระเด็นไปพร้อมๆ กันด้วย

อาเฟิงยืนอยู่หน้าประตู ใช้มือยันผนัง เป้ายังคงเย็นซู่ แต่รอยยิ้มบางๆ กลับประดับไว้มุมปาก “เจ้าโจรตัวจ้อยจากไหนกล้าปีนเกลียวคนอย่างปู่ของเจ้า”

หน่วยบังคับใช้กฎหมายไม่ได้รับการปล่อยตัวมาหลายปี วิญญาณสัมภเวสีในแดนมนุษย์ลืมเชื่อเสียงอันน่าเกรงขามของเราจนหมดสิ้นไปแล้วหรือ

ในร่มเงาสนามหญ้าด้านหลังไกลๆ

โจวเจ๋อเลียริมฝีปากและพูด “ใช้ได้”

แค่ความรอบคอบและความเร็วในการตอบสนองได้กำหนดนิยามใหม่ของคำว่า ‘หน่วยบังคับใช้กฎหมาย’ ในใจของเถ้าแก่โจวไว้แล้ว

เหล่าจางพยักหน้าอยู่ข้างๆ เห็นด้วยอย่างยิ่ง

ทนายอันชักมือกระดูกของตัวเองกลับ หัวเราะหึๆ พลางเอ่ย “ผมรู้มานานแล้ว ก่อนหน้านี้ถึงได้เสนอให้เหล่าจางไปเคาะประตูไง”

“…” เหล่าจาง

“มองผมทำไม ยังไงคุณก็อึดอยู่แล้ว”

หน้าประตู

สีหน้าของอาเฟิงที่เพิ่งจะภูมิใจที่ควบคุมทุกอย่างได้อยู่หมัดพลันแข็งกระด้าง เขาสูดหายใจเข้าลึกและตบหน้าผากตัวเองทันที จากนั้นชายคนนั้นที่ล้มหงายตึงบนพื้นทางเดินหน้าประตูหายตัวไปแล้ว

ใบหน้าอาเฟิงกระตุก เขาโดนเล่นเข้าให้แล้ว แถมหลังถูกหลอกให้ยืนภูมิใจอยู่หน้าประตูอีกต่างหาก ช่างน่าอายอย่างยิ่ง!

“ขายหน้าเสียจริง”

อาเผิงเอาหนังสือเคาะหลังตัวเองอยู่บนชั้นสองพลางหัวเราะเยาะสหายร่วมหน่วย

อาเผิงโยนหนังสือในมือลงมา

ทันใดนั้นเอง เชือกในหนังสือขาดสะบั้น กระดาษสีนวลปลิวว่อน ตามด้วย กระดาษเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนปกคลุมวิลล่าและพื้นที่ส่วนหนึ่งรอบๆ ในทันที

“เฮอะ”

อาเผิงยิ้ม ยื่นมือไปข้างหน้าและจับควันสีชมพูไว้ในมือ

“จับเจ้าได้แล้ว”

…

“เฮอะ จับเจ้าได้แล้ว”

ทนายอันขยับพลิกนิ้วกระดูกทั้งสิบนิ้วอย่างรวดเร็ว สีหน้าเคร่งขรึมและจริงจังอีกครั้ง

ไกลออกไปตรงบนระเบียงชั้นสอง มือของอาเผิงสั่นเทิ้มอย่างรวดเร็ว ความดูถูกในแววตาค่อยๆ จางหายไปแทนที่ด้วยความเคร่งขรึม

“เฮ้ จับได้แล้วไม่ใช่หรือ” อาเฟิงเงยหน้าขึ้นตะโกนถามด้านบน

คนเล่า

คนอยู่ไหน

เจ้าสอดแนมแล้วไม่ใช่หรือ รายงานตำแหน่งมา!

“เป็นคู่ต่อสู้” อาเผิงเอ่ยพูด ขยับปลายนิ้วไม่หยุด หากสังเกตเขาใกล้ๆ ในเวลานี้ จะพบว่ามีความแวววาวหลากหลายปรากฎขึ้นในดวงตาของเขาอยู่ตลอดเวลา ราวกับเป็นการแสดงภาพสไลด์ไหลวนอย่างรวดเร็ว

ภาพลวงตาถูกสร้างขึ้นทีละฉากๆ และภาพลวงตาแต่ละฉากถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายปะทะกัน ก็มองหาจุดอ่อนของกันและกันด้วย

ไม่นาน

รอยยิ้มผุดขึ้นมุมปากของอาเผิงและเอ่ยพึมพำ “ทำไมถึงได้รู้สึก…คุ้นเคย”

…

เหล่าจางชี้ทนายอันที่ยืนอยู่ข้างๆ ทั้งสองคน แม้ว่าเหล่าจางจะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขาเคยเห็นฉากต่อสู้กลางอากาศในละครทีวีมาแล้ว ในเวลานี้ถึงได้รู้ว่าทนายอันกำลังปะทะกับใครสักคนในวิลล่าฝั่งตรงข้าม

โจวเจ๋อส่ายหน้า “ไม่รีบ ในเมื่อมาช่วยเหล่าอันระบายความโกรธ ก็ต้องให้เขาสัมผัสประสบการณ์ในเกมสักหน่อย”

นี่ถึงจะเรียกว่าความคิดของเถ้าแก่จีนที่แสนดี!

หากเล่นโกงละก็ เพื่อนร่วมทีมทำได้แค่มาเก็บอาวุธ จริงๆ แล้วมันน่าเบื่อเอามากๆ

อันที่จริง นอกจากจะไม่จ่ายเงินเดือนให้ แต่เถ้าแก่โจวสามารถชนะรางวัล ‘เถ้าแก่ขวัญใจพนักงาน’ ได้จริงๆ

“เหล่าจาง”

“หือ”

“คุณเหยียบรองเท้าผม”

“อ่า ขอโทษครับ…”

เหล่าจางถอยหลังโดยไม่รู้ตัวและถึงได้พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาไม่ได้เหยียบรองเท้าของเถ้าแก่เลย

แต่ในตอนนี้เอง เงาดำโผล่ขึ้นด้านหลังโจวเจ๋อและเหล่าจาง มาไม่ให้สุ้มให้เสียงราวกับผี แต่เหล่าจางที่กำลังถอยร่นดันติดอยู่ระหว่างโจวเจ๋อและเงาดำพอดี

คั่นได้สมบูรณ์แบบ!

กริชคมกริบสีดำแทงหลังเหล่าจาง ร่างของเหลาจางปรากฏแสงสีขาว

เขี้ยวสองซี่งอกออกมา ความแวววาวสีดำเริ่มไหลเวียนในดวงตาอย่างต่อเนื่อง ร่างกายเข้าสู่สถานะผีดิบอย่างรวดเร็ว พิษศพหลั่งไหลออกมาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นพิษบนฝ่ามือสลายไปจากฝ่ามือก่อนที่มันจะแพร่กระจายออกไปจนหมดสิ้น

การจะทุบผีดิบให้ตายนั้น ยากมาก แต่อยากจะวางยาพิษใส่ผีดิบนั้น ยากยิ่งกว่า!

อาเหยาร่วงลงกับพื้น เงยหน้าจ้องมองโจวเจ๋อที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยด้วย ใบหน้าก็กระตุก รอยแผลเป็นราวกับว่ามีชีวิตเริ่มไต่ขึ้นมาจากคอทีละนิดๆ จนปกคลุมไปทั่วทั้งใบหน้าของนาง

เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ใต้ร่มผ้าไม่น่ามองแล้ว ตอนนั้นยิ่งไม่น่ามองไปทั้งตัวด้วยซ้ำ

“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผีดิบ…”

อาเหยาแลบลิ้นเลียฝีปาก เอียงหัวเล็กน้อยพลางเอ่ย “ข้าได้กลิ่นเจ้าหน้าที่ทางการจากตัวเจ้า เจ้าเป็นคนของยมโลกหรือ”

โจวเจ๋อไม่ตอบ

“อ้อ มิน่าล่ะพวกเราตามหาในทงเฉิงตั้งสองวันกลับหายมทูตในทงเฉิงไม่เจอเลยสักตน พวกเจ้าหลบซ่อนสินะ”

อาเหยาเผยสีหน้าประหลาดใจ

“จุ๊ๆ ในเมื่อเจ้าเป็นยมทูต เช่นนั้นเจ้าก็น่าจะรู้จักตัวตนของพวกเราทั้งสามคนดี! ภายใต้คำสั่งของยมโลก หวนสู่แดนมนุษย์จับผู้หลบหนี หากไม่ช่วยไม่เป็นไร แต่ดันกล้าขัดขวางการบังคับใช้กฎหมาย ถือเป็นความผิด!”

เถ้าแก่โจวอมยิ้ม คำพูดเมื่อครู่ของผู้หญิงคนนี้ฟังดูแล้วรู้สึกเหมือนกำลังถ่ายละครสมัยโบราณอย่างไรชอบกล

แต่ท่าทีดูถูกของโจวเจ๋อไปกระตุ้นอาเหยาเข้า อาเหยาเอานิ้วชี้เข้าปากและดูดดุน พร้อมกับพูด “จุ๊ๆ ดูเหมือนว่ายมโลกจะล่มสลายไปไกลแล้วจริงๆ แม้แต่ยมทูตในแดนมนุษย์ยังกล้าต่อต้านกฎหมายอย่างเปิดเผย”

ระหว่างที่พูด นิ้วชี้ของอาเหยาอยู่ห่างจากปาก น้ำลายวาววับหยดไหลออกจากริมฝีปาก แต่ทว่า ขณะที่มันกำลังจะร่วงหยดลงพื้น จู่ๆ ม่านแสงสีเขียวอ่อนพลันปรากฏขึ้นสลายและเหยหยดน้ำลายไปจนสิ้น

ในเวลาเดียวกัน แหวนทองสัมฤทธิ์บนนิ้วนางซ้ายของโจวเจ๋อกลับส่องประกายขึ้นเล็กน้อย

เมื่อวานตอนที่กินหัวหมูบวกกับขาหมู เจ้าโง่ก็ได้ฟื้นกำลังขึ้นมาหน่อยและพัฒนาแหวนทองสัมฤทธิ์ใหม่อีกครั้ง เป็นประโยชน์สำหรับโจวเจ๋อก็ตรงที่ ตอนนี้โจวเจ๋อใช้มันได้ง่ายมากขึ้นกว่าเดิม ขณะเดียวกันก็คล่องมือไปเสียทุกอย่าง

แม้ว่าจะไม่เข้าใจค่ายกล แต่อาศัยการเปิดใช้แหวนทองสัมฤทธิ์วงนี้สร้างแดนอาคมกั้นการสื่อสารกับโลกภายนอกก็ไม่ใช่ปัญหาและพื้นที่ก็ใหญ่พอสมควร

โจวเจ๋อเอาแต่คิดว่า เป็นความตั้งใจของเจ้าโง่หรือเปล่า หลังจากพัฒนาแหวนทองสัมฤทธิ์แล้วจะได้สะดวกในการล่าหาอาหารและป้อนเขาได้ง่ายขึ้นในอนาคต

เขาเหมือนเป็นสุนัขล่าเนื้อตัวหนึ่งจริงๆ วิ่งไปคาบเหยื่อกลับมาให้เขา

เรื่องทิศทางของอารมณ์ยังไม่ใช่เรื่องต้องไปคำนึงถึง แต่ผู้หญิงคนนี้เก่งกาจจริงๆ ปากเอาแต่พล่ามคำสาบาน แต่กลับแอบส่งข่าวไปเบื้องล่าง

“จุ๊ๆๆ วิธีนี้ทำให้ข้าประหลาดใจจริงๆ บางทีสิ่งที่เรียกว่าผู้ตรวจสอบตัวจริง พวกเขาอาจมีวิธีการไม่มากเท่าเจ้าใช่หรือไม่”

หญิงสาวค้อมตัว จ้องมองโจวเจ๋อราวกับเสือชีตาห์กำลังจะกระโจนขย้ำ

“ดูเหมือนว่า คืนนี้พวกเจ้าอยากจะเอาชีวิตพวกเราทั้งสามคนจริงๆ น่ะหรือ ได้สิ ก่อนจะเอาจริงบอกชื่อเสียงเรียงนามหน่อยได้หรือไม่ ไม่ว่าใครจะตายก็ตาม จะได้สะดวกตั้งอนุสาวรีย์ให้อีกฝ่าย ข้าชื่ออาเหยา ข้าไม่มีแซ่ คนในหน่วยบังคับใช้กฎหมายล้วนไม่มีแซ่”

สีหน้าโจวเจ๋อแข็งกระด้างและตอบกลับไปอย่างเคร่งขรึมจริงจัง “ฉันชื่อเกิงเฉิน”

……………………………………………………………….