ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 90

ตอนที่ 90 ตายตาหลับ!

สุขสันต์วันเปิดร้านใหม่ ช่างปลื้มปีติยินดี

สำหรับโจวเจ๋อแล้ว การตกแต่งและปรับปรุงห้องเช่ารวมถึงค่าใช้จ่ายอื่นๆ ของร้านใหม่เท่าที่จะนึกออกทั้งหมด อันที่จริงแล้วนั้นโจวเจ๋อไม่ได้เป็นคนออกเลยสักหยวน

สวี่ชิงหล่างออกให้ครึ่งหนึ่ง และอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือเป็นเงินที่แลกมาจากข้าวของในหลุมศพของไป๋อิงอิง

แน่นอนว่า ต่อไปสวี่ชิงหล่างเตรียมจะ ‘กึ่งเกษียณ’ แล้ว เพียงวางแผนที่จะทำกาแฟและทำขนมขายในร้านหนังสือพอให้ชีวิตดำเนินผ่านไปแบบสุขภาพจิตดี

เรื่องการหาเงิน ก็อาศัยโจวเจ๋อก็แล้วกัน

โชคดีที่ทุกคนไม่สงสัยในความสามารถในการหาเงินของโจวเจ๋อมากนัก ร้านใหม่ตั้งอยู่ที่ถนนหนานต้า ผู้คนสัญจรหนาแน่นและก็น่าจะมีผีสัญจรไม่น้อยเช่นกัน

ตราบใดที่เถ้าแก่โจวตั้งใจทำงานเต็มที่ พร้อมจะสานต่อ หนึ่งไม่กลัวความลำบากและสองไม่กลัวนอนดึก ขยันส่งผีตามบ้านเหล่านี้ไปลงนรกไม่หยุดไม่หย่อนและยอมรับการเปลี่ยนแปลง กลายเป็นคนใหม่อีกครั้ง การที่จะหาเงินกระดาษเป็นกอบเป็นกำไม่เป็นปัญหาใหญ่เลย

จนถึงตอนนั้นทุกคนจะนั่งยองๆ เผาเงินกระดาษที่หน้าประตูร้านหนังสือ จากนั้นรอให้ใครบางคนทำกระเป๋าเงินหล่นก็ได้แล้ว และแม้แต่ค่าธรรมเนียมที่ไปธนาคารก็ยังยกเว้นอีกด้วย

โทนสีโดยรวมของร้านหนังสือมีความละมุนและสีคมเข้ม ชั้นหนังสือด้านในไม่ได้วางติดกันแน่นจนเกินไป หนังสือพิมพ์และนิตยสารที่ออกใหม่ค่อนข้างเร็วจะปรับให้แยกเรียงเป็นแถวเดียว ประเภทนิยายจะอยู่อีกแถวหนึ่ง และหนังสือจริงจังอื่นๆ จะอยู่ในพื้นที่แยกต่างหาก

สำหรับสิ่งของประเภทอุปกรณ์ช่วยสอน โจวเจ๋อไม่ได้ซื้อเข้ามาอีกแล้ว

ร้านหนังสือมีชั้นสอง ที่นั่นถูกกั้นไว้เป็นสามห้องและมีหนึ่งห้องน้ำ ถือว่าเป็นพื้นที่ใช้สอยของทุกคน

วันแรกของการเปิดกิจการ ไม่มีพลุดอกไม้ไฟ ไม่มีกระเช้าดอกไม้ ทุกอย่างดูเรียบง่ายและสงบมาก

นักพรตเฒ่าและไป๋อิงอิงช่วยกันปัดกวาดทำความสะอาดอย่างรู้หน้าที่ และโจวเจ๋อนั่งจิบค็อกเทลที่สวี่ชิงหล่างเพิ่งผสมมาให้จากหลังบาร์

หลังจิบไปหนึ่งอึกแล้ววางแก้วไวน์ลง เจ้าลิงน้อยหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแอบจิบไปหนึ่งอึก จากนั้นรู้สึกว่าไม่อร่อยสุดๆ ไปเลย แลบลิ้นแหยๆ ไม่หยุด

ถังซืออยู่ในห้องนอนชั้นบนคนเดียว เธอชอบอยู่แต่ในบ้านมาก ปกติแล้วถ้าไม่มีเรื่องอะไรละก็ เธอสามารถอยู่แต่ในห้องไม่ออกมาทั้งวันยังได้และเธอก็ไม่รู้สึกเบื่อด้วย

เมื่อเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อยและเตรียมพร้อมที่จะต้อนรับลูกค้าจริงๆ นั้น ก็เป็นเวลาพลบค่ำและท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว

ไป๋อิงอิงถือแผ่นป้ายไว้ในมือข้างหนึ่งเอาป้าย ‘ร้านหนังสือยามวิกาล’ ขึ้นไปแขวนแล้วกระโดดลงมา หลังจากยืนยันว่าแขวนตรงแล้วก็ปรบมือและยิ้มอย่างพึงพอใจ

จากนั้น นางก็ทำตามคำสั่งของเถ้าแก่ นำแผ่นป้ายคำโคลงคู่ ‘ลองฟังสักนิดดูก่อนเถิด’ และ ‘อย่างที่ฉันได้ยินมาเช่นนี้’ สองแผ่นนี้แยกกันยกขึ้นแขวนยึดตรึงไว้ทั้งด้านซ้ายและด้านขวา

นี่เป็นป้ายที่เอาจากร้านเก่ากลับมาด้วย

ไป๋อิงอิงเคยถามความหมายของ ‘ลองฟังสักนิดดูก่อนเถิด’ และ ‘อย่างที่ฉันได้ยินมาเช่นนี้’ กับโจวเจ๋อมาก่อน โจวเจ๋อก็อธิบายตามเรื่องราวที่ตัวเองได้ยินมาอย่างง่ายๆ และบอกเล่าให้ทุกคนฟัง

ไม่ได้หมายถึงมุมมองของตัวเอง ทุกคนก็แค่ฟังกันเพลินๆ ไม่ต้องคิดเป็นจริงเป็นจัง

ที่ร้านหนังสือทำยังคงเป็นธุรกิจกับคนตายส่วนธุรกิจกับคนเป็นถือว่าเป็นงานเสริมเท่านั้น เพราะจากจุดที่ไม่ไกลจากถนนหนานต้านัก มี ‘ร้านหนังสือทงเฉิง’ อยู่อีกแห่ง เป็นร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่ขายหนังสือเล่มโดยเฉพาะ ถ้าอยากแข่งกับมันขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่ แต่มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นเลย

โจวเจ๋อจำได้ว่าตอนที่ยังเป็นเด็ก ‘ร้านหนังสือทงเฉิง’ ได้รับการยกย่องว่าเป็นตัวแทนร้านหนังสือที่ทรงอิทธิพลที่สุดในใจชาวทงเฉิง แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตลาดหนังสือเล่มถูกกดดันและเจอสภาพเศรษฐกิจที่ซบเซาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ร้านหนังสือทงเฉิงต้องปรับตัวลดขนาดพื้นที่ธุรกิจให้เล็กลง ถ้าเทียบกับสมัยก่อนแล้ว เห็นได้ชัดว่าจะดูซอมซ่อกว่ามาก

พูดได้อย่างเดียวว่าความนิยมในการอ่านในโทรศัพท์และบนหน้าจอที่แพร่หลาย ทำให้คนส่วนใหญ่ค่อยๆ ลืมนิสัยรักการอ่านด้วยกระดาษพิมพ์น้ำหมึกไปแล้ว

ทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์และมาถูกทางแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือรอให้ลูกค้าเดินเข้ามา

ความเป็นจริงนั้น การเปิดให้ลูกค้าเดินเข้ามาก็นับว่าไวมาก เปิดอย่างเป็นทางการตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนถึงตอนนี้ มีลูกค้ามาหลายกลุ่มแล้ว แต่ทั้งหมดนั้นสั่งกาแฟหรือไม่ก็เครื่องดื่มอื่นๆ นั่งคุยสัพเพเหระตรงนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นคนเป็นทั้งนั้น

เมื่อคนเป็นมา โจวเจ๋อก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลย กลับกันกับสวี่ชิงหล่างที่ทั้งทักทายและผสมเครื่องดื่มไม่หยุดไม่หย่อน ยุ่งจนไม่อาจปลีกตัวออกมาได้

เมื่อส่งลูกค้ากลุ่มนี้ออกไปก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว สวี่ชิงหล่างจิบน้ำ มองโจวเจ๋อที่ยังคงนั่งโยกไปมาอยู่บนเก้าอี้โยก ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกว่าไม่สมดุลเลย!

“เถ้าแก่โจว ผมคิดว่าเราน่าจะแขวน ‘คนเป็นห้ามเข้าข้างใน’ ไว้อีกป้ายนะ คุณคิดว่าเป็นอย่างไร”

“แล้ววันที่สองพวกเจ้าหน้าที่จากอุตสาหกรรมพาณิชย์ก็บุกมาหาถึงที่” โจวเจ๋อปฏิเสธข้อเสนอของสวี่ชิงหล่างอย่างไม่ลังเล

“แต่ผมรู้สึกเหนื่อยกว่าเปิดร้านบะหมี่อีกนะ” สวี่ชิงหล่างมีสีหน้าเศร้า

ก่อนหน้าที่เขาเปิดร้านบะหมี่ คนที่มากินข้าวที่ร้านจริงๆ นั้นมีไม่มากนัก ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นคำสั่งซื้อกลับบ้านทั้งนั้น ถ้าเขาอยากพักผ่อนก็เพียงแค่ปิดแอพพลิเคชั่นสั่งอาหารไปเลย แต่ตอนนี้เมื่อลูกค้าเข้ามาแล้ว คุณจะไล่ลูกค้ากลับไปได้เหรอ

“ดูสิ ก็มาแล้วนี่ไง”

โจวเจ๋อมองไปยังด้านนอกประตู

ดูเหมือนว่าสาเหตุจะเป็นเพราะทำเลที่ตั้งจริงๆ ธุรกิจจริงๆ จังๆ ของวันนี้ ก็มาไวมากเหมือนกัน

คนที่เข้าประตูมาเป็นหญิงชราคนหนึ่ง ยันพิงไม้เท้าอยู่ ร่างกายซูบผอมดูเหี่ยวแห้งเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างราวกับว่าตายตาไม่หลับอย่างไรอย่างนั้น

ตัวหญิงชรามีความรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย นี่ก็หมายความว่าจริงๆ แล้วเธอยังคงมีห่วงอยู่บ้าง ดังนั้นจึงไม่สามารถไปนรกและก็ไม่ได้ไปเกิดใหม่

แต่ความแค้นของเธอในจุดนี้ยังห่างไกลจากการเป็นผีร้ายอยู่มากโข และเธอยังจัดเป็นผีประเภทที่ ‘ไม่มีพิษภัย’ อีกด้วย

“เตรียมอาหารหน่อย” โจวเจ๋อพูดกับสวี่ชิงหล่าง

ครั้งนี้สวี่ชิงหล่างไม่ได้บ่นลำบากบ่นเหนื่อย อันที่จริงการเตรียมอาหารให้คนที่กำลังจะถูกส่งไปนรกเป็นคำแนะนำที่เขาเสนอออกมาเอง

เขารู้สึกว่าการกระทำในการส่งผีไปยังนรกทันทีของโจวเจ๋อเมื่อก่อนนั้นดูง่ายและมุทะลุไปหน่อย ไม่มีการปรับอารมณ์ก่อนเลยแม้แต่น้อย ดูกระด้างและขาดคุณสมบัติการบริการที่ดี

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงแนะนำว่าก่อนที่จะส่งคนไปนรก ให้สั่งอาหารสักมื้อและค่อยส่งคนออกไป ถึงตอนนั้นพวกเขาอาจจะทิ้งเงินกระดาษไว้ให้มากขึ้นก็ได้

มันเหมือนกับหลักการเดียวกับโรงภาพยนตร์ที่ว่านอกจากรายได้มหาศาลจากตั๋วหนังแล้ว ยังมีรายได้มหาศาลจากการขายโค้กและป็อปคอร์นอีกด้วย

อาหารก็เรียบง่ายเช่นกัน หัวไชเท้าแห้งหนึ่งจาน ถั่วลิสงหนึ่งจาน ข้าวปักตะเกียบชามหนึ่ง และเหล้าเหลืองโบราณหนึ่งแก้ว

ล้วนเป็นของสำเร็จรูปทั้งหมด แค่ใส่จานก็เรียบร้อยแล้วไม่ยุ่งยาก

นักพรตเฒ่าวางโต๊ะเล็กๆ และเตรียมม้านั่งตัวเล็กๆ ไว้ และดึงม่านขึ้นเพื่อบดบังจากสายตาภายนอก ไม่เช่นนั้นลูกค้าคนอื่นๆ ที่เข้ามาอาจจะตกใจเมื่อเห็นฉากนี้

ห้องนี้ยังเป็นห้องส่วนตัวขนาดเล็ก ห้องส่วนตัวขนาดเล็กที่เตรียมไว้สำหรับผีโดยเฉพาะ

โจวเจ๋อเดินไปพร้อมกับถ้วยน้ำชาในมือและพูดกับหญิงชราว่า “เชิญครับ”

หญิงชราลังเลเล็กน้อย ดูออกได้ทันทีว่าเธอกลัวเล็กน้อย แต่เธอกลัวโจวเจ๋อยิ่งกว่าอีก ในตอนนี้เธอทำได้เพียงนั่งทั้งที่ตัวสั่นเทา

สวี่ชิงหล่างส่งน้ำตาวัวขวดหนึ่งที่ผสมให้ได้สัดส่วนพอดีกับน้ำยันต์ส่งให้นักพรตเฒ่า นักพรตสัมผัสเข้าที่ดวงตา และมองเห็นหญิงชรา