ยมทูตพาร์ตไทม์แห่งร้านหนังสือยามวิกาล นิยาย บท 98

ตอนที่ 98 ก่อนหน้านี้ แกก็เป็นคนตายคนหนึ่ง

ความมืดสลัวยามราตรี ในเวลานี้หมอหลินที่เพิ่งจะร้องไห้อยู่คนเดียวกำลังทอดกายนอนตะแคงบนเตียงภายในห้องนอน คิ้วสวยขมวดเล็กน้อยและผล็อยหลับไป แต่ดูเหมือนว่าจะมีรัศมีสีดำปกคลุมอยู่ตรงระหว่างคิ้ว

เธอไม่อยากนอน แต่ก็ต้องนอน

น้องสาวของเธอไม่อยากให้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ต้องรบกวนเธอ

และโจวเจ๋อยังคงถือผ้าเช็ดตัวอยู่ในมือภายในห้องน้ำที่กั้นด้วยกำแพงอีกฝั่ง

ส่วนน้องภรรยานั้นเอียงศีรษะ ยืนตรงทื่อและจ้องเขาต่อไป

ในช่วงเวลานี้ดูเหมือนภาพวาดที่แข็งทื่อ และหนักอึ้งจนดูเหมือนว่ารอยหมึกที่ลงไว้หนักหน่วงบนภาพวาดเริ่มมีทีท่าจะหยดไหลออกมา

โจวเจ๋อไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นเธอ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ

ในมุมมองของโจวเจ๋อ เธอเป็นเพียงเด็กน้อยที่ดูไม่ซับซ้อน มีความเย่อหยิ่งโอหังเล็กน้อย และบริสุทธิ์ไร้เดียงสาคนหนึ่ง อีกทั้งเพราะเธอเคยเปิดประตูเข้ามาเห็นเหตุการณ์ที่ตัวเขาเองกำลังทนทุกข์ทรมานจากการช่วยชีวิตคนในโรงพยาบาล กระทั่งกลัวจนฉี่ราดอยู่ในห้องน้ำที่นี่ก่อนหน้านี้ด้วย

ถ้านี่เป็นการแสดงอย่างหนึ่งด้วยก็ออกจะเกินไป

อีกทั้งเหตุผลที่เธอบอกมาทั้งหมดดูเหมือนจะฟังขึ้น แต่ความจริงกลับฝืนมาก แน่นอนว่าบางทีวงจรสมองของบางคน อาจจะแปลกและไม่เหมือนใครอย่างนี้ก็ได้

เธอมีเพียงมุมมองโลกทัศน์ของตัวเองเท่านั้น ห่วงแต่ความรู้สึกของตัวเอง รับรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิดตามความเข้าใจของเธอเพียงเท่านั้น

ไม่ว่าโลกใบนี้จะมีคนอยู่เจ็ดพันล้านคนหรือเพียงคนเดียว สำหรับเธอแล้วนั้นมันไม่มีความแตกต่างใดๆ เลย

น้องภรรยาเริ่มก้าวไปข้างหน้า

โจวเจ๋อเป็นของขวัญที่ตัวเธอเองมอบให้พี่สาวของเธอ เป็นของขวัญจูงใจให้พี่สาวของเธอมีความสุข แต่ตอนนี้ ของขวัญชิ้นนี้กลับทำให้พี่สาวของเธอเสียใจยิ่งกว่าเดิม

ในฐานะของขวัญชิ้นหนึ่ง เขาขาดคุณสมบัติ

ของที่ขาดคุณสมบัติจะต้องถูกกำจัดทิ้ง จะต้องถูกทำลายทิ้ง และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

โจวเจ๋อวางผ้าเช็ดตัวลง และเล็บสีดำก็ค่อยๆ งอกยาวขึ้นระหว่างนิ้วทั้งสิบ

‘วืด!’

เสียงสั่นรัวดังลอดออกมา

โจวเจ๋อรู้สึกแสบร้อนแก้วหูตัวเองอย่างรุนแรงไปครู่หนึ่ง สายตาก็พร่ามัวไปด้วยเช่นกัน จากนั้น ใบหน้าที่เอียงศีรษะก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้าเขา

เธอเอียงศีรษะและมองเขาด้วยความไร้เดียงสาของเด็กสาว ยังคงเหลือเค้าความน่ารักไร้เดียงสาที่ถอดแบบนิสัยเด็กๆ ออกมาอยู่

‘เปรี๊ยะ!’

เสื้อตรงหน้าอกฉีกขาด โจวเจ๋อลอยกระเด็นไปทั้งตัวจนชนเข้ากับกระจกที่อยู่ด้านหลัง มีบาดแผลเลือดไหลซิบตรงหน้าอกและเลือดสดๆ ก็ไหลออกมา

“ทำไมถึงใช้ชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ ไม่ได้กันนะ”

น้องภรรยารำพึงรำพันกับตัวเอง

จากนั้น เสียงดังปรากฏขึ้นบนร่างโจวเจ๋ออีกครั้ง ถ้าหากโจวเจ๋อไม่รีบหันด้านข้างหลบตามสัญชาตญาณละก็ บางทีคอเขาน่าจะขาดร่วงลงมาแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีรอยเลือดไหลซิบตรงคออย่างชัดเจน

“ทำไมถึงอยู่ด้วยกันดีๆ ไม่ได้กันนะ”

น้องภรรยาแสยะยิ้ม

ราวกับว่าเธอกำลังถามโจวเจ๋อ และราวกับว่ากำลังถามตัวเธอเอง แต่โดยพื้นฐานแล้วมันก็เหมือนกันนั่นแหละ

นั่นก็เพราะเธอไม่พร้อมที่จะเปิดรับคำตอบใดๆ เลย

“เธอเป็นยมทูตหรือ” โจวเจ๋อไม่เข้าใจเล็กน้อย “ถ้าเธอเป็นยมทูตจริง เธอจะฆ่าคนมากมายตามอำเภอใจได้ยังไงกัน”

น้องภรรยาไม่ใส่ใจ แต่กลับแสยะยิ้มมุมปากมากขึ้น

ลูกตาดำของโจวเจ๋อหดตัวลง กลิ้งตัวพลิกไปข้างหน้า และในเวลานี้กระจกอ่างล้างหน้ารวมไปถึงกระจกในห้องน้ำทั้งหมดที่อยู่ด้านหลังของเขาก็แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

‘เพล้ง!’

รอบๆ มีเศษกระจกแตกกระจายไปทั่ว ทำให้ห้องน้ำแคบๆ นี้สวยขึ้นมาทันตา

เลือดสาดกระเซ็น เคลือบแวววาวระยิบระยับ เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการถ่ายภาพงานแต่งงาน ขอแค่เพียงเจ้าสาวไม่กลัวเสียโฉมก็เท่านั้น

“เรื่องของพวกแกทำไมมันถึงได้มากความขนาดนี้”

น้องภรรยาเงื้อมือขึ้น และตอนนี้เองโจวเจ๋อก็ยื่นมือเข้ามา ทำให้เล็บสีดำแทงเข้าที่กลางฝ่ามือของน้องภรรยาทันที

แต่ทันใดนั้นเล็บที่เดิมทีแหลมคมกลับกลายเป็น ‘อ่อนนุ่มไปทั้งเล็บ’ ในเวลานี้ ผิวหนังตรงฝ่ามือของน้องภรรยาทั้งนิ่มและบอบบาง แต่เล็บของโจวเจ๋อกลับแทงไม่เข้าเลยสักนิด

“พวกแกจะให้ฉันอยู่แบบสบายใจหน่อยไม่ได้เลยใช่ไหม”

คนนอกนั้นมองเห็นเป็นน้องภรรยารวบนิ้วมือทั้งสิบของโจวเจ๋อไว้แน่น

หลังจากนั้นโจวเจ๋อก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดทิ่มแทงหัวใจ

สิบนิ้วเชื่อมต่อกับหัวใจ

ในตอนนี้เล็บของโจวเจ๋อค่อยๆ ปริอ้าออกเรื่อยๆ ราวกับมีคนใช้คีมช่วยดึงเล็บของคุณออก ความเจ็บปวดที่มาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ มันยิ่งน่าสิ้นหวัง มันเหนือกว่าขอบเขตของความทุกข์ทรมานกายโดยสิ้นเชิง

เล็บที่ไร้เทียมทานตลอดมาของโจวเจ๋อได้สูญเสียความน่าเกรงขามในอดีตต่อหน้าน้องภรรยาไปจนสิ้น

รอยยิ้มมุมปากของน้องภรรยาทวีความรุนแรงมากขึ้น

“แกจะใช้สิ่งที่ฉันให้ไปมาจัดการกับฉันจริงๆ น่ะเหรอ”

วินาทีต่อมา

ปลายนิ้วของน้องภรรยาก็มีเล็บสีดำงอกยาวออกมาเช่นกัน และเจาะแทงเข้าไปในฝ่ามือของโจวเจ๋อทันที

อย่างแรกเป็นความเจ็บปวดจากเล็บที่ปริลอกออกจากร่าง ตามด้วยความทรมานจากการถูกเล็บทิ่มแทงเข้าไปในร่างกายตัวเอง

นี่เป็นการลงโทษที่ตัวเองเคยมอบให้คนอื่นมาก่อน ตอนนี้มันกลับตกลงมาอยู่กับตัวโจวเจ๋อเองเป็นครั้งแรก

“ฉันไม่ผิด คนที่ผิดคือพวกแกต่างหาก”

น้องภรรยายังคงรำพึงรำพันกับตัวเอง และผลักโจวเจ๋อไปข้างหน้า

“ทำไมถึงอยู่กันดีๆ ไม่ได้”

‘ปัง!’

โจวเจ๋อถูกโยนร่างลอยละลิ่วกระแทกเข้ากับผนังกำแพง มีเลือดไหลหยดออกมาจากนิ้วทั้งห้าของมือข้างขวา เนื้อหนังถลอกปอกเปิก ยิ่งไปกว่านั้นนิ้วทั้งห้ามีรู น่าสยดสยองอย่างมาก

“ฉันพยายามและทุ่มเทไปมากถึงขนาดนั้น ทำไมพวกแกถึงไม่ยอมใช้…ชีวิตกันดีๆ”

น้องภรรยาเอาแต่เฝ้าถามตัวเองไม่หยุด

ราวกับเป็นเด็กช่างสงสัยคนหนึ่ง

แต่รูปร่างลักษณะของเธอในตอนนี้มันไม่มีความน่ารักน่าเอ็นดูเลยสักนิดเดียว

‘หมับ…’

น้องภรรยายกแขนขึ้น

เธอยังคงอยู่ห่างจากโจวเจ๋อประมาณครึ่งเมตร แต่โจวเจ๋อรู้สึกราวกับว่ามีมือมากดคอของตัวเองไว้และยกตัวเขาลอยขึ้นไป ความแสบร้อนและความเจ็บปวดบริเวณลำคอนั้นชัดเจนมาก และเขาก็หายใจไม่ออกแล้ว

เมื่อเท้าลอยจากพื้น ตัวเขาก็ดูเหมือนเป็นนักโทษคุมขังที่ถูกแขวนไว้บนเสาสำหรับประหารด้วยการเผาไฟ ที่รอคอยการตัดสินชะตากรรมของตัวเองที่มาจากตรงหน้า

เอียงศีรษะ