Your Talent Is Mine ระบบคัดลอกพรสวรรค์ นิยาย บท 170

บทที่ 170 บุคคลสําคัญจากย่านคนรวย!

กองกําลังที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นแน่นอนว่าคงไม่มีอัจฉริยะคนใดคิดจะเข้าร่วม และอัจฉริยะที่แท้

จริงส่วนใหญ่ล้วนมาจากภายในขุมกําลังใหญ่หรือตระกูลใหญ่ เพราะคนรุ่นหลังของเหล่ายอดฝีมือส่วนใหญ่ล้วนสืบทอดพรสวรรค์ที่แข็งแกร่งมาการที่เย่เทียนต้องการดึงดูดตระกูลใหญ่หรือลูกหลานของขุมกําลังใหญ่นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่พวกเขาจะเต็มใจเข้าร่วมเย่เทียนก็ไม่กล้ารับประกันความจงรักภักดีของอีกฝ่ายดังนั้น

เย่เทียนจึงต้องเฟ้นหาอัจฉริยะที่เหมาะสมจากสามัญชนฐานจงไห่เองก็มีพลเรือนอยู่ไม่น้อยและยังมีเขตพลเรือนขนาดใหญ่อยู่หลายแห่ง

เขตทะเลสาบกระจกเป็นเขตที่ค่อนข้างเจริญและเขตพลเรือนเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ไม่ได้สืบทอดสายเลือดจากบรรพบุรุษที่แข็งแกร่งคนเรานั้นจึงเป็นเพียงแค่คนธรรมดาหรือไม่ก็เป็นเด็กที่พ่อแม่เคยเป็นยอดฝีมือแต่ตายไปแล้วและเมื่อตายไปก็ไม่สามารถปกป้องลูกหลานได้ ลูกหลานของคนเหล่านั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่น

นอกจากจะย้ายไปยังเขตพลเรือน

กล่าวโดยสรุปแล้ว เขตพลเรือนไม่ได้เป็นเขตที่เจริญมากนัก แม้แต่ตึกสูงก็ยังไม่มีมีเพียงอาคารเก่าๆเพียงหลังเดียว ชีวิตของชาวบ้านก็ลําบากยากเข็ญ จึงไม่ค่อยมีผู้ฝึกยุทธ์มากนักที่จะ เข้าไปยังเขตพลเรือน

เมื่อใดก็ตามที่มีอัจฉริยะกําเนิดขึ้นจะในเขตพลเรือน พวกเขาจะออกจากเขตนั้นในทันทีและจะไม่กลับไปอีก

แม้ว่าฐานจงไห่จะเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก แต่ก็มีพื้นที่บางส่วนที่อ่อนแอเช่นกัน

แต่ต้องบอกว่าในเขตพลเรือนมักจะมีอัจฉริยะปรากฏขึ้นเสมอ แต่หากอัจฉริยะเหล่านั้นมีพรสวรรค์ไม่สูงพอก็ไม่ควรค่าแก่การฝึกฝน

ยกตัวอย่างเช่น คนที่มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนระดับรองแต่มีพรสวรรค์พิเศษระดับสูงสุด พวกเขาไม่สามารถฝึกฝนได้และยอมแพ้ในการฝึกฝนเริ่มทํางานบางอย่าง สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นคนธรรมดา

อัจฉริยะเช่นนี้ถูกฝังอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย หากไม่ถูกค้นพบล่ะก็ ชีวิตของพวกเขาก็จะเป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิต

วันนี้

เย่เทียนเดินทางมายังเขตพลเรือนหลูหนาน ซึ่งเป็นหนึ่งในเขตพลเรือนจํานวนมากของฐานจงไห่มีประชากรประมาณ 200,000 คน

เมื่อเข้าสู่เขตพลเรือนหมูหนาน พรสวรรค์ในการคัดลอกของเย่เทียนก็แผ่ขยายออกไปครอบคลุมรัศมี 2 กิโลเมตร

พรสวรรค์ของผู้คนมากมายปรากฏขึ้นในสายตาของเย่เทียน

“พรสวรรค์ของสามัญชนไม่สูงนัก!

เย่เทียนขมวดคิ้ว

สามัญชนส่วนใหญ่มีพรสวรรค์เพียงระดับรองหรือระดับเริ่มต้นเท่านั้น และคนธรรมดาที่ไม่มี

พรสวรรค์นั้นมีอยู่น้อยมากชีวิตของพวกเขาจะดีกว่านี้หากพวกเขาอยู่ในฐานหลินไห่หรือฐาน

ทะเลมาร แต่สําหรับฐานจงไห่เพราะเขาเป็นเพียงแค่คนธรรมดา

ในฐานทัพระดับสุดยอดพรสวรรค์เช่นนี้ธรรมดาเกินไป

เย่เทียนมีข้อกําหนดที่เข้มงวดสําหรับการรับคนมาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ใครก็ตามที่มีพรสวรรค์ในการบ่มเพาะระดับดาราแม้ว่าเขาจะไม่มีพรสวรรค์พิเศษเย่เทียนก็ยินดีที่จะฝึกฝนพวกเขาหรือหากมีคนที่มีพรสวรรค์พิเศษที่แข็งแกร่งและมีพรสวรรค์ในการบ่มเพาะไม่สูงมากนัก

เย่เทียนก็เต็มใจที่จะฝึกฝนคนผู้นั้นเช่นกัน

หากปราศจากพรสวรรค์พิเศษอันแข็งแกร่ง หรือพรสวรรค์ในการบ่มเพาะระดับดารา เขาย่อม ไม่ต้องการฝึกฝนคนเหล่านั้นให้เสียเวลา นี่เป็นหนึ่งในหลักการในการเลือกผู้ใต้บังคับบัญชาของเย่เทียน

หากเลือกกลุ่มอัจฉริยะธรรมดาต่อให้ฝึกฝนพวกเขาพวกเขาก็จะเป็นได้แค่เพียงระดับปรมาจารย์ทั่วไปหรือระดับราชาทั่วไปเท่านั้น คนเหล่านั้นไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้มากนัก!

“ไม่มีพรสวรรค์ดีดีเลย!”

เย่เทียนส่ายหัวและออกค้นหาในพื้นที่ต่อไป

เขตพลเรือนหมูหนาน

บนถนนแคบ ๆ เด็กหนุ่มอายุ 16 ปีเพิ่งเสร็จสิ้นจากการทํางาน ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าในมือของเขาถือถุงยาไว้แน่นและไม่กล้าที่จะปล่อยมันยาชุดนี้สําหรับเขาแล้วมันเปรียบได้ดั่งชีวิต!

น้องสาวของเขาป่วยและต้องการยาชุดนี้อย่างเร่งด่วน เขาทํางานอย่างยากลําบากเป็นเวลากว่า 1 เดือน วันนี้เจ้าของร้านได้จ่ายเงินเขา เขาจึงมีเงินมากพอซื้อสมุนไพรราคาแพงเช่นนี้มาอืมสําหรับเขาแล้วสมุนไพรเหล่านี้ราคาแพงอย่างแท้จริง

แต่สําหรับผู้ฝึกยุทธที่แข็งแกร่งสมุนไพรเหล่านี้เป็นเพียงสมุนไพรสามัญเท่านั้น”นักรบสักวันข้าจะกลายเป็นนักรบที่แข็งแกร่งให้ได!”

เด็กหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว

แต่พอคิดว่าตัวเองต้องทํางานทุกวันถึงจะเลี้ยงตัวเองและน้องสาวได้ ไหนเลยจะมีเวลาไปฝึกยุทธ?

อีกทั้งเขามีพรสวรรค์ในการฝึกฝนไม่สูงนักแม้ว่าจะฝึกฝนวิชาหลอมกายาแต่ก็ทําได้เพียงแค่น้อยนิดมิฉะนั้นมันจะทําให้เขาเหนื่อยจนเกินไปวันรุ่งขึ้นเขาจะไม่มีเรี่ยวแรงเพียงพอที่จะไปทํางาน

เขาฝึกฝนตั้งแต่อายุ 15 ปี ในสถานที่ที่มีปราณธรรมชาติหนาแน่นเช่นฐานจงไห่เขาเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับนักรบขั้นต้นเท่านั้นฐานจงไห่ระดับนี้นะว่าอ่อนแอที่สุดแม้แต่ในเขตพลเรือนหมูหนานเขาก็อ่อนแอมากในหมู่รุ่นเดียวกัน

เมื่อเดินทางใกล้ถึงบ้านเด็กหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

แต่ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“หลินซี นายถืออะไรมา?”

หลินซีคือชื่อของเขา

เมื่อได้ยินเสียงนี้สีหน้าของเด็กหนุ่มหลินซีก็เปลี่ยนไป ความรู้สึกอันตรายเริ่มปกคลุมจิตใจของเขา

เขารีบวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ตราบเท่าที่เขาวิ่งกลับไปปิดประตูได้ทันมันก็จะไม่เป็นไรฐานทัพจงไห่มีกฏที่เข้มงวดแม้แต่ผู้ฝึกยุทธที่แข็งแกร่งก็ไม่กล้าที่จะปล้นบ้าน

ตอนนี้หลินซีกลัวว่าคนผู้นั้นจะขโมยยาของเขาไปหากปราศจากหลักฐานแล้วละก็เขาก็ไม่อาจทําอะไรคนผู้นั้นได้

ยิ่งไปกว่านั้นต่อให้เขาล้มอีกฝ่ายได้ก็ต้องใช้เวลาพักฟื้นนานมาก น้องสาวของเขาก็ยังป่วย

อยู่ เขาจะพักฟื้นนานขนาดนั้นได้ยังไง