อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นสาม นิยาย บท 1

ร้อนมาก...

ร่างกายของเธอรู้สึกเหมือนถูกไฟแผดเผา

มันยากเกินทานทนจนปรียาดาหัวขาวโพลนไปหมด

ไม่นานความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วจนเธอเริ่มสั่นสะท้าน

“อ๊า!” หญิงสาวกรีดร้อง ต้องการต่อต้านโดยสัญชาตญาณ

ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่นิด

ความเจ็บปวดที่เสียดแทงให้ความรู้สึกเหมือนน้ำแข็งถูกไฟลน

ทั้งห้องมืดสนิทจนเธอมองไม่เห็นอะไรเลย รู้สึกได้เพียงแค่การปรากฏตัวของชายคนหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างให้ความรู้สึกยากจะบรรยาย

หลังจากนั้นไม่นานอุณหภูมิห้องก็เริ่มเย็นลงในที่สุด

‘ปรียาดา วงษ์รักษา’ โซเซลงไปบนพื้นในความมืดอย่างอ่อนล้า มือควานหาเสื้อผ้าของตนก่อนจะรีบสวมใส่มัน

ขณะออกจากห้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง หญิงสาวก็ได้ยินเสียงมีเสน่ห์ของผู้หญิงคนหนึ่ง เล่นเอาเธอสะดุ้งเล็กน้อย

“เสร็จแล้วเหรอปาย… จุ๊ ๆ ๆ! สามชั่วโมงเต็ม ดูเหมือนว่าคุณสุรศักดิ์ยังฟิตปึ๋งปั๋งแม้ว่าจะอายุเกินห้าสิบไปแล้ว”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก บีม หรือ ยลดา วงษ์รักษา น้องสาวต่างมารดาของปรียาดา ภายนอกยลดาดูเป็นเด็กสาวธรรมดา ไม่เป็นพิษเป็นภัย ความจริงแล้วเธอกลับเป็นคนชั่วร้ายที่ตามขู่ปรียาดาด้วยชีวิตของยายเธอและบังคับให้ปรียาดานอนกับชายชรา

เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ยายของเธอได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร ไม่มีทางที่เด็กมหาลัยอย่างเธอจะสามารถจ่ายค่ารักษาพยาบาลจำนวนมากนั้นได้

ปรียาดาไปหาพ่อเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เขาปฏิเสธเพราะแม่ของปรียาดาเสียชีวิตไปนานกว่าทศวรรษแล้ว ดังนั้นพ่อของเธอจึงไม่ได้ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้เป็นยาย

ในขณะเดียวกัน สรุศักดิ์จากไฮเปอร์กรุ๊ปเกิดสนใจในตัวยลดาและเสนอที่จะร่วมหลับนอนกับเธอในราคา 5 ล้าน

แต่ยลดาปฏิเสธ เธอบังคับให้ปรียาดาทำแทน โดยขู่เอาชีวิตยายของปรียาดา

เพื่อช่วยยายของตน ปรียาดาจึงไม่มีทางเลือกอื่น

เพียงแค่คืนเดียว ความบริสุทธิ์และศักดิ์ศรีของเธอก็มัวหมอง เธอคงจบชีวิตตัวเองไปแล้วถ้าไม่ห่วงว่าต้องดูแลยายต่อ

“ฉันทำตามที่เธอต้องการแล้ว เมื่อไหร่จะโอนเงินห้าแสนเข้าบัญชี”

ยลดายิ้มและแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “ห้าแสน? ฉันคิดว่าเราตกลงที่ห้าหมื่นซะอีก มันกลายเป็นห้าแสนได้ไง”

“เธอ!” ปรียาดาตัวสั่นด้วยความโกรธ “บีม เธอกล้ามากลับคำได้ยังไง”

ยลดายิ้มแสยะยิ้ม เธอชอบที่จะเห็นปรียาดาอยู่ในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้

“ปาย เรื่องนั้นฉันแค่ล้อเล่นน่า คุณสุรศักดิ์เสนอเงินให้ฉันห้าล้าน เธอจะได้ห้าแสนเลยนะ ส่วนฉันจะได้แค่สี่ล้านห้าเอง ถ้าอยากได้มากกว่านั้นเธอก็ต้องไปเสนอตัวเองแล้วแหละ”

พูดจบก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนทันที

ปรียาดาเม้มปากแล้วเดินโซเซไปยังลิฟต์

กลับเข้ามาในห้อง ยลดาเปิดไฟที่โต๊ะข้างเตียง

ขณะที่เธอกำลังจะนอนลงข้าง ๆ สุรศักดิ์ สายตาของเธอก็กวาดมองไปยังชายที่หลับสนิท เมื่อหญิงสาวเห็นว่าชายผู้นี้เป็นใคร ยลดาถึงกับชะงักค้าง

กะ... เกิดอะไรขึ้น? เขา!

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าปรียาดาได้นอนกับชายที่มีอำนาจมากที่สุดในเมือง

เธอเต็มไปด้วยความโกรธและอิจฉา

มันควรจะเป็นฉัน นังบ้านั่นกล้ามานอนกับเขาได้ยังไง นัง... นังปาย นังบ้า!

เจ็ดเดือนครึ่งต่อมา เสียงร้องของทารกดังมาจากห้องคลอด

“คนแรกเป็นเด็กผู้ชาย อย่าเพิ่งหยุด ยังมีเด็กอีกสองคน”

แพทย์หญิงนำเด็กทารกไปให้ยลดาซึ่งรออยู่นอกห้องคลอดก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ตามที่คุณต้องการเลยค่ะคุณบีม เธอคลอดเด็กผู้ชาย”

ยลดาลูบก้อนเล็ก ๆ ที่ถูกส่งมา “พูดใหม่ซิ ใครคือแม่ของเด็กน้อยคนนี้”

แพทย์หญิงสั่นด้วยความกลัว เมื่อคิดถึงคอนโดมิเนียมราคาหลายล้านที่เธอจะได้รับ เธอรีบเปลี่ยนคำพูด “ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะคุณบีม คุณให้กำเนิดทารกเพศชาย”

จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่แล็ปท็อปตรงหน้า

มีเส้นสีแดงระเกะระกะเต็มหน้าจอ

เส้นแสดงสัญญาณที่มาจากระบบ GPS แต่สัญญาณได้กระจายไปทั่วหน้าจอแล้ว

เดิมทีมีเพียงเป้าหมายเดียว แต่ตอนนี้มันเต็มหน้าจอไปหมดแล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ...

เขาถูกหลอก!

วินาทีต่อมา หน้าจอแล็ปท็อปเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นหน้าจอก็กลายเป็นสีดำ!

เคนลูบจมูกและเตือนชายหนุ่มอย่างระมัดระวัง “แล็ปท็อปของคุณลมถูกแฮ็กครับ!”

วาโยพูดไม่ออก

หมอนี่คิดว่าเราตาบอดเหรอ? เราต้องให้เขาบอกอย่างนั้นเหรอ?

ประตูห้องรับรองเปิดออก บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบเข้ามา เขาเอ่ยกับวาโยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณลมครับ... คุณภูผาตามคุณมาที่สนามบิน ตะ... แต่ เขาหลบเลี่ยงบอดี้การ์ดของตัวเองไปครับ ตอนนี้เขาหายไป ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”

เขาจ้องมองไปยังประตูด้วยความเย็นเยียบ วาโยพูดเพียงห้าพยางค์ “ไป ตาม หา เดี๋ยว นี้”

…

ณ ทางเดินสลัว ๆ ทางฝั่งตะวันออกของสนามบิน ปรียาดาจ้ำอ้าวฉับ ๆ มาพร้อมกระเป๋าเป้

“เป็นยังไงบ้าง? จัดการพวกที่ติดตามหรือยัง”

“ไม่ต้องกังวลครับ แค่ขยับตัวนิดหน่อยก็พอที่จะล้างข้อมูลในคอมพิวเตอร์ได้แล้ว”

ขณะที่ปรียาดากำลังจะอ้าปาก พูดเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและหยุดเดิน ดวงตาที่เฉียบคมของเธอหันไปด้านข้างก่อนจะถาม “ใคร! แสดงตัวออกมา”