อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นสาม นิยาย บท 2

ดูตัวเล็ก ต้องเป็นเด็กแน่ ๆ ถึงจะไม่เคลื่อนไหวก็เถอะ

“วางสายก่อน ค่อยคุยกันที่บ้าน” ปรียาดาพูดสั้น ๆ

หลังจากวางสายเธอรีบไปที่มุมไม่ไกลจากที่เธออยู่

เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ หญิงสาวก็เห็นว่าร่างที่เธอเห็นก่อนหน้านี้คือเด็กอายุประมาณหกถึงเจ็ดขวบ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอสัมผัสเท้าของเด็กชายที่ขดตัวเป็นลูกบอลแล้วถามเสียงต่ำ “นี่ เป็นไรหรือเปล่า”

เด็กน้อยยังคงไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว ปรียาดาจึงตั้งท่าจะจากไป

เราควรจะสนใจเรื่องของตัวเองแล้วไปต่อ ทำไมเรามามัวยุ่งกับเด็กคนนี้ได้? คนจะคิดว่าเราลักพาตัวเขานะ

“แม่...” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลังขณะที่ปรียาดาเดินจากไป

เธอชะงักกับเสียงนั้น มันทำให้เธอนึกถึงลูกของเธอที่เสียชีวิตก่อนวัยอันควร

เนื่องจากสิ่งที่เธอประสบ ปรียาดาพบว่าเป็นการยากที่จะเพิกเฉยต่อเด็กในช่วงอายุดังกล่าว

“ลุกขึ้น ฉันจะพาเธอไปด้วย” เธอพูดอีกครั้ง

เมื่อเธอเห็นว่าเด็กชายไม่ตอบสนองอีกครั้งจึงถอนหายใจและเดินเข้าไปหา แต่เธอก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกถึงความร้อนของร่างกาย

เขามีไข้สูง! พ่อแม่พวกนี้คิดอะไรอยู่เนี่ย ทำไมถึงขาดความรับผิดชอบทิ้งเด็กไว้!

“เธอโชคดีที่ได้เจอฉันนะ ไม่งั้นเธออาจช็อกไปแล้ว”

หลังจากพูดจบ ปรียาดาก็อุ้มเด็กชายและวิ่งไปยังทางออก

…

ในบ่ายวันเดียวกันนั้น ข่าวเกี่ยวกับภูผา ลูกชายของครอบครัวธนโสภณที่หายตัวไปได้รับความสนใจจากสื่อ ทำให้สังคมชนชั้นสูงถึงกับไปไม่เป็น

ทุกคนตกตะลึง เพราะไม่มีใครในฮอลส์เบย์กล้าแตะต้องเด็กชายคนนี้

ภูผาเป็นแก้วตาดวงใจของครอบครัว เขามีความสำคัญมากกว่าเด็กทุกคนในแวดวงชนชั้นสูงรวมกัน ดังนั้นการหายไปของเขาจึงสร้างความหายนะให้กับทั้งแวดวง

ในขณะเดียวกัน ปรียาดาอยู่บนชั้นห้าของโรงพยาบาล เมื่อเห็นประกาศคนหายเกี่ยวกับเด็กในทีวี หญิงสาวก็เหลือบมองเด็กชายบนเตียงในโรงพยาบาลแล้วลูบหน้าผากด้วยความยุ่งยากใจ

ดูความยุ่งเหยิงที่แกเจอสิปาย เลิกยุ่งเรื่องคนอื่นได้แล้ว

ก่อนหน้านี้วาโยตามล่าเธอทั่วสนามบิน แต่เมื่อเธอคิดว่าเรื่องมันจบแล้ว เด็กที่เธอช่วยไว้กลับกลายเป็นลูกชายของชายคนนั้นเสียได้

เด็กคนนี้เป็นคนสำคัญจริง ๆ ความมั่งคั่งของพ่อของเขาส่งผลต่อประเทศชาติได้ เด็กคนนี้จะได้รับมรดกทุกอย่างจากธนโสภณกรุ๊ป โดยเนื้อแท้แล้วเขาคาบช้อนทองมาเกิด เราก็หวังเหมือนกันว่าลูกชายของเราจะโชคดีแบบนั้น

ปรียาดารู้สึกท้อแท้เมื่อนึกถึงชีวิตที่ไม่ยุติธรรม

“แม่ครับ...” ทันใดนั้นเด็กชายก็พึมพำ

ปรียาดามองและยิ้มให้เขา “เธอไม่ควรเรียกฉันว่า 'แม่' นะ ฉันจินตนาการไม่ออกหรอกว่าถ้าใครมาได้ยินมันจะเป็นยังไง อย่างมากที่สุดก็น่าจะเป็นป้าเธอได้”

เด็กชายกระพริบตาและส่งยิ้มไร้เดียงสาให้เธอ “แม่ครับ...” เขาเรียกอีกครั้ง

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออก ชายร่างสูงใหญ่วิ่งเข้ามาภายใต้การคุ้มกันของบอดี้การ์ดชุดดำสองสามคน

เขาอีกแล้วเหรอ?

เมื่อครึ่งปีที่แล้วปรียาดาได้แฮ็กบัญชีของธนาคารแห่งหนึ่งในเซอร์เปียและขโมยเงินมูลค่าสามพันล้านไป

ช่างเป็นชีวิตที่น่าเบื่อ!

อะไรกัน เราคิดว่าบีมเป็นแม่เด็กนี่เสียอีก

บีมมีส่วนผิดกับการตายของยาย เราคงไม่ต้องคลอดลูกก่อนกำหนดถ้าไม่มีเธอ ไม่งั้นลูกชายคนโตของเราจะยังมีชีวิตอยู่!

โลกกลมเสียจริง เราต้องคิดว่าจะได้พบเธออยู่แล้ว เพราะยังไงเด็กคนนี้ก็คือลูกชายของเธอนี่เนอะ

ไอ้ปัญญาอ่อน! ฉันจะให้แกชดใช้ในสิ่งที่แกเนรคุณ!