อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1197

กู้ชูหน่วนเอายาชั้นเลิศออกมาหนึ่งเม็ด ยัดเข้าไปในปากของนาง สีหน้าราชินีตัวจริงค่อยดีขึ้นมาหน่อย

นางไม่สามารถพูดกล่อมตนเองให้เห็นใจนาง

แต่นางมีความสามารถทางการแพทย์ รู้ว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ได้อีกไม่นาน

นางควรที่จะตายไปแล้วตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าอะไรทำให้นางอดทนอยู่ได้ขนถึงตอนนี้

ตอนนี้ ลมหายใจที่อดกลั้นไว้ภายในร่างกายของนางกำลังจะพังทลาย เมื่อพังทลายลง นางก็จะไม่มีตัวตนอีกต่อไป

“หน่วนเอ๋อร์……”

“อย่าแต่ต้องข้า”

“ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับข้าก็ดี ไม่ยอมรับข้าก็ช่าง ล้วนเป็นเพราะข้าทำตัวข้าเอง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”

“เฮ้อ เจ้ามีสิทธิ์โทษข้าหรือ? เสือร้ายไม่กินลูกตัวเอง เพื่ออำนาจ แม้แต่ลูกแท้ๆของเจ้าก็กล้าทำร้าย เจ้าเลวยิ่งกว่าสัตว์เสียอีก”

ราชินีตัวจริงไม่สามารถเถียงอธิบาย และก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เดิมสิ่งที่นางพูดก็คือความจริง

นับตั้งแต่ถูกผู้หญิงคนนี้กักขังอยู่ในนี้ หลังจากทนทุกข์ทรมานมาทั้งวันทั้งคืน นางค่อยเข้าใจว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกคืออะไร

และเพราะเหตุนี้ ภาพเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาปรากฏในหัวสมองของนาง นางยิ่งเสียใจ ยิ่งทุกข์ทรมาน

“เจ้าเกลียดข้าเป็นสิ่งที่สมควร...สมควร แค่กๆ...หน่วนเอ๋อร์ ต่อให้เจ้าเกลียดชังข้าแค่ไหน เจ้าก็อย่าปล่อยให้แคว้นน้ำแข็ง ตกอยู่ในมือผู้หญิงคนนั้น เจ้าหญิงทั่วทั้งราชวงศ์มีเพียงเจ้าคนเดียวที่เป็นสายเลือดบริสุทธิ์ ถือว่าข้าขอร้องเจ้าได้ไหม?”

“ข้าจะไปตามหาเพื่อนของข้าแล้ว”

“หน่วนเอ๋อร์ ข้าขอร้องเจ้า ข้าขอร้องเจ้าจริงๆ เจ้าเห็นแก่ประชาชนบริสุทธิ์ของแคว้นน้ำแข็ง เจ้าปกป้องแคว้นน้ำแข็งด้วย ผู้หญิงคนนั้นใจคดอำมหิต แคว้นน้ำแข็งตกอยู่ในมือของนางประเทศชาติจะต้องที่ล่มสลายในสักวันแน่”

เพราะตื่นเต้น ราชินีตัวจริงล้มกองนอนบนพื้น แต่นางใช้ฟันกัดชายเสื้อกู้ชูหน่วนไว้ไม่ยอมปล่อย

เหมือนคนจมน้ำที่คว้าฟางเส้นสุดท้ายไว้อย่างสิ้นหวัง

ลมหายใจของนางอ่อนลงเรื่อยๆ จู่ๆสีหน้าก็บิดเบี้ยวขึ้นมา ปากส่งเสียงร้องอู้อี้อย่างทุกข์ทรมาน เจ็บปวดจนกลิ้งอยู่บนพื้น

กู้ชูหน่วนพบว่าร่างกายของนางปรากฏสีแดง ดำ ขาว สลับกันไปมาเรื่อยๆ น่าจะถูกพิษร้ายแรง

และเป็นพิษร้ายแรงที่ทำให้คนเหมือนตายทั้งเป็น

ถึงแม้จะเกลียดนาง กู้ชูหน่วนก็ยังคงใจอ่อน สะกดจุดฝังเข็มของนางไว้ เพื่อไม่ให้นางเคลื่อนไหวไปเรื่อย จากนั้นเอาเข็มเงินช่วยนางขับพิษไปยังตำแหน่งเดียว แล้วเอามีดกรีดเป็นแผล เพื่อขับเลือดพิษออกมา

“ข้า...ไม่รอดแล้วใช่ไหม”

กู้ชูหน่วนไม่พูดตอบ หลังจากล้างพิษบนเข็มแล้วค่อยเก็บกลับไปยังแหวนมิติ

พิษอำมหิต

พิษแบบนี้ไม่ทำให้คนตายทันที แต่จะทำให้คนตายทั้งเป็น ทุกครั้งที่อาการกำเริบจะเหมือนถูกหั่นเป็นพันหมื่นชิ้น

ความอดทนของนางถือว่าไม่เลว ที่สามารถอดทนมาได้นานหลายปีขนาดนี้

“ข้ามีพระราชกฤษฎีกาสละบัลลังก์เก็บไว้ภายในตำหนักเฟิงหลวน เจ้า...เจ้าตามหาพระราชกฤษฎีกาฉบับนั้นให้เจอ ก็จะ...จะสามารถขึ้นเป็นราชินีได้”

กู้ชูหน่วนนั่งอยู่ด้านข้าง ฟังนางพูดอยู่อย่างเงียบๆ

บัลลังก์อะไร นางไม่สนใจ

“ผู้หญิงคนนั้นไม่มีตราแผ่นดิน ตราแผ่นดินของนางเป็นของปลอม ตราแผ่นดินที่แท้จริงอยู่ที่....เรือนพักร้อนอานหยางนอกพระราชวัง”

“หน่วน.....หน่วนเอ๋อร์....ข้าขอร้องเจ้า อย่าให้แผ่นดินแคว้นน้ำแข็งล่มสลายอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้น นั่นเป็นแผ่นดินที่บรรพบุรุษของเราสืบทอดรักษากันมาหลายชั่วอายุคน”

“หากไม่มีแคว้นน้ำแข็งแล้ว ข้า....ต่อให้ข้าตาย ก็ไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษ”

ไม่ว่านางจะเสียใจจริงหรือไม่ ท่าทีของนางตอนนี้ไม่เหมือนความเท็จ

กู้ชูหน่วนรู้ ถึงเวลาของนางแล้ว เพียงแค่ยังอดทนรักษาลมหายใจสุดท้ายไว้ไม่ยอมปล่อยวางเท่านั้น

เจ็บปวดสาหัสขนาดนั้น ยังพยายามอดกลั้นไว้ เหมือนตายทั้งเป็น

ปล่อยลมหายใจขาดเสียยังจะสบายกว่า

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า “หากนางกระทำเรื่องเลวร้าย ข้าไม่ปล่อยนางไว้แน่ แต่ข้าจะไม่เป็นราชินีแคว้นน้ำแข็ง”

“หน่วนเอ๋อร์……”

“ข้าไม่เป็น หยางม่านเป็นได้”

“นางไม่ใช่สายเลือดราชวงศ์ที่แท้จริง”

“นับตั้งแต่ที่เจ้าให้นางเป็นเจ้าหญิง นางก็คือคนในราชวงศ์แล้ว”

“เจ้า.....ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ?”

“ไม่ว่าเจ้าจะยอมรับได้หรือไม่ ข้าก็ทำได้เพียงเท่านี้”

ราชินีตัวจริงก้มหน้าสลดอย่างหมดแรง ความเสียใจมากล้นขึ้นเรื่อยๆ

“แผ่นดินที่ข้าแย่งชิงมาอย่างยากลำบาก สุดท้ายแม้แต่คนจะสืบทอดก็ไม่มี...ข้า...ข้าทำไปเพื่ออะไร...ฮ่าๆ....”

“อย่างน้อยสวรรค์ก็เห็นใจข้า ให้ข้าได้เจอเจ้าก่อนตาย”