อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1198

“ข้าต้องออกไปตอนกลางคืนอีกครั้ง”

เย่จิ่งหานไม่แม้แต่จะคิด พูดปฏิเสธทันทีว่า “ไม่ได้ ออกไปครั้งหนึ่งก็อันตรายมากแล้ว ออกไปอีกครั้งราชินีต้องสงสัยแน่”

“ไปหรือไม่ไปก็มีค่าเท่ากัน นางสงสัยสถานะของข้าตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ?”

“แบบนั้นก็ไม่ได้”

“งั้นเจ้าพูดมา เสี่ยวเซวียนเซวียนกับลูกน้องสองคนของเจ้าจะทำยังไง? ให้ราชินีฆ่าตามอำเภอใจหรือ?”

กู้ชูหน่วนจ้องมองดูสายตาเย่จิ่งหาน พร้อมพูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “งั้นเจ้าว่าควรทำยังไง?”

“เมื่อกี้เจ้าสืบรู้อะไรมาบ้าง?”

“เจอราชินีตัวจริงในห้องลับ นางถูกราชินีตัวปลอมทรมานตายแล้ว”

“แค่นี้?”

“แล้วเจ้าอยากได้อะไรอีก?”

นิ้วมือเรียวยาวจองเย่จิ่งหาน เคาะบนโต๊ะเบาๆ

เปิดโปงว่านางเป็นราชินีตัวปลอม?

แบบนี้ใช้เวลานาน เสี่ยงอันตรายเกินไป

เอาขวานผานกู่เปิดมิติ ไปขนผู้ช่วยมาจากทวีปเย่หยู่?

ขวานผานกู่ไม่เพียงไม่อยู่ในมือพวกเขา ต่อให้อยู่ในมือพวกเขา ระยะทางแสนไกล ต้องใช้เวลานาน

เผชิญหน้าราชินีโดยตรง?

พลังบำเพ็ญของมู่หน่วนไม่เพียงพอ พลังของเขายังไม่ฟื้นกลับคืนมาทั้งหมด ขาก็ยังไม่หาย ข้างกายราชินีมียอดฝีมือมากมาย ล้วนมีพลังล้ำเลิศ เผชิญหน้าโดยตรงไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาเลย

“ได้ แต่รอกลางคืนไม่ได้แล้ว อีกครึ่งชั่วยามละกัน”

“อีกครึ่งชั่วยาม?”

กู้ชูหน่วนมองดูด้านนอก

ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว เวรยามด้านนอกยิ่งหนาแน่น จะหลบสายตามากมายขนาดนั้นได้อย่างไร?

และเมื่อคืนนางก็ไม่อยู่ ตอนนี้หายไปอีก จะไม่ทำให้คนอื่นยิ่งสงสัยหรือ?

ไม่รอให้กู้ชูหน่วนได้สติกลับมา เย่จิ่งหานก็ตะโกนพูดกับทหารที่เฝ้าด้านนอกว่า “ไปทูลราชินี บอกว่าข้าต้องการพบนาง”

คนที่อยู่ด้านนอกอึ้ง ไม่นานก็โค้งคำนับแล้วไปทูลราชินี

เย่จิ่งหานพูดขึ้นว่า “ข้ารั้งราชินีไว้ เจ้ารีบไปรีบมา จะต้องตามหาเซียวหยู่เซวียนกับชิงเฟิงเจี่ยงเสวียให้เจอ”

“เจ้าไม่กลัวราชินีทำอะไรเจ้าหรือ?” กู้ชูหน่วนกะพริบตามองดูเขาอย่างมีเลสนัย

เย่จิ่งหานหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “อย่างนางคู่ควรหรือ?”

“อืม นางไม่คู่ควร นางก็ทำได้เพียงล่ามเจ้าด้วยโซ่เหล็กพันปี ผูกติดกับเตียงไว้แล้วชื่นชมตามอำเภอใจเท่านั้น”

คำพูดนี้ดูเรียบเฉย แต่ก็เหน็บแนม แต่ในสายตากู้ชูหน่วน มองไม่เห็นถึงท่าทีหยอกล้อเลย กลับเหมือนมีอะไรหนักใจ ไม่สดชื่นแจ่มใส

กู้ชูหน่วนที่เป็นแบบนี้ ปกคลุมไปด้วยความเศร้าเสียใจ คำพูดโกรธเคืองของเย่จิ่งหานมาถึงปากแล้วก็หยุด

นางเจออะไรในทางลับกันแน่ หรือไปรู้อะไรมาก?

สามารถทำให้นางหนักใจได้ขนาดนี้ คงไม่ใช่เรื่องเล็กมั้ง?

เย่จิ่งหานต้องการพบราชินี ราชินีตอบตกลงอย่างดีใจอยู่แล้ว แม้แต่การประชุมว่าราชการเช้าก็ไม่ไป มาหาเย่จิ่งหานทันที

เย่จิ่งหานหาเหตุผล ให้กู้ชูหน่วนไปยังห้องยาเพื่อปรุงยาสำคัญมาบำรุงร่างกายให้เขา

กู้ชูหน่วนมาถึงห้องยา แล้วพูดเท็จขึ้นมาว่าต้องใช้เวลาสองชั่วยามในการปรุงยาสำคัญ สองชั่วยามนี้ใครก็ห้ามรบกวนนาง จะได้ไม่เป็นห่วงส่งผลกระทบต่อการปรุงยา เป็นผลร้ายต่อเย่จิ่งหาน

จากนั้นนางก็ใช้วิชาตัวเบาคล่องแคล่ว หนีออกไปอีกครั้ง

เวลากลางวัน อยากที่จะหลบจากสายตาที่คอยจับตาดูพวกนั้นเป็นเรื่องยากมาก

โชคดีที่ นางไม่รู้ว่าใครแอบช่วยเหลือบ้าง ช่วยนางเบี่ยงเบนความสนใจคนที่คอยจับตามองพวกนั้น กู้ชูหน่วนมาถึงในห้องเล็กไม่ไกลจากห้องทรงอักษรอย่างน่ากลัว แต่ปลอดภัยดี

เปิดประตูทางลับอย่างชำนาญ แล้วก็เข้าไปในห้องลับ

เหมือนอย่างครั้งก่อน ทุกๆ สองสามก้าวที่นี่จะมีทางแยก

อาศัยความทรงจำที่ดีอย่างน่าทึ่ง มาถึงยังสถานที่ที่กักขังตัวราชินีตัวจริง

ที่นี่ว่างเปล่า ศพของราชินีตัวจริงไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เหลือไว้เพียงโซ่เหล็กพันปี

กู้ชูหน่วนรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีอะไรบางอย่างขึ้นมา

ศพของราชินีตัวจริงไม่เห็นแล้ว งั้นที่นางแอบลักลอบเข้ามาในห้องลับถูกจับได้แล้วหรือเปล่า?

ไม่ว่าจะถูกจับได้แล้วหรือไม่ กู้ชูหน่วนก็จำต้องมุ่งไปข้างหน้าแล้ว

นางรู้ดีอย่างที่สุด ตัวปลอมนั่นรู้สถานะไม่ธรรมดาของนางแต่แรกแล้ว แต่นางก็ยังไม่ลงมือฆ่า

แสดงว่า.....

บนตัวนางมีสิ่งที่คนตัวปลอมนั่นต้องการ

เดินไปอีกหลายทางแยก กู้ชูหน่วนสะบัดหัวอยู่หลายที รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเป็นครั้งคราว

นางคุ้นเคยกับลมหายใจนี้มาก?