อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1217

“ซิ่ว.....”

นกพิราบตัวหนึ่งบินขึ้นมา เท้านกพิราบมีเลือดออกอย่างแปลกประหลาด เลือดกระเซ็นบนกำแพงหิน กำแพงหินไม่มีปฏิกิริยาอะไร

กู้ชูหน่วนพูดขึ้นว่า “เจ้าพกนกพิราบติดตัวมาด้วย”

“ประตูหินนี้นอกจากเลือดของเจ้า เลือดของคนอื่นไม่สามารถเปิดได้”

เวินเส้าหยียกนิ้วเรียวยาวขึ้นมา นกพิราบรู้เรื่องทันที บินกลับไปตรงทางออก

กู้ชูหน่วนยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “บางที....พวกมันยอมรับคนที่มาก่อน จึงยอมรับเพียงเลือดของข้า”

“มู่หน่วน เจ้าควรคิดให้ดีแล้วอธิบายอย่างมีเหตุผล”

“ข้าไม่รู้จะพูดยังไง วังใต้ดินนี้ข้าไม่ใช่คนสร้างขึ้นมา ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเลือดของข้าสามารถเปิดค่ายกลประตูหินได้ เจ้าจะเข้าหรือไม่เข้าก็ตาม ยังไงเดิมข้าก็ไม่อยากเข้า”

“เดินมุ่งหน้าต่อไป”

เวินเส้าหยีสงสัย แต่ก็ไม่ได้ครุ่นคิดอะไรมาก เพียงเร่งรัดให้นางเดินไปข้างหน้าต่อ ในขณะเดียวกันก็คาดเดาว่ากู้ชูหน่วนเกี่ยวข้องอะไรกับวังใต้ดินนี้

เดินวกไปวนมา ทั้งสองคนเดินวนอยู่ข้างในนี้ไม่รู้นานเท่าไหร่ ต่อให้เวินเส้าหยีมีความอดทนแค่ไหนก็หมดความอดทนแล้ว

“ตกลงเจ้ารู้ทางไหม”

“ฟ้าสวรรค์รู้ดี ที่นี่ซับซ้อนอย่างมาก ไม่เหมือนกับที่ข้าเคยมาก่อนหน้านี้ ข้าเองก็มึนงง”

กู้ชูหน่วนชูมือขึ้นสาบาน

นางเดินวนจนมึนงงแล้วจริงๆ

ทันใดนั้น นางเริ่มเข้าใจว่าตอนนั้นตอนที่นางกับผู้เฒ่าหนิงหนีออกมา ราชินีตัวปลอบมีพลังบำเพ็ญถึงระดับเจ็ดกลับไล่ตามพวกนางไม่ทันนั้นเป็นเพราะอะไร

แสดงว่านาง ไล่ตามจนมึน

เดินวกวนไปมา กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเวินเส้าหยี พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่นี่มีค่ายกลอะไรหรือเปล่า? ไม่อย่างนั้นทำไมพวกเราเดินวนนานขนาดนี้ก็ยังไปไม่ถึงไหน”

“น่าจะไม่มีค่ายกล แต่ที่นี่กว้างใหญ่เกิน ใหญ่ยิ่งกว่าพระราชวังหลายเท่า หากข้าเดาไม่ผิด ตำแหน่งที่พวกเรายืนอยู่ตรงนี้น่าจะเป็นนอกเมืองแล้ว”

เวินเส้าหยีก้มตัวลง เอาปิ่นหยกขาวของตนเองออกมา วาดขีดเขียนอะไรสักอย่างอยู่บนพื้น

กู้ชูหน่วนขยับไปดูใกล้ๆ จู่ๆ รอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่มุมปาก