อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1230

ราชินีสั่งให้ทหารจับตัวกู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานพวกเขา ทั้งแคว้นน้ำแข็งและแต่ละเมืองก็เคร่งกันมาก ทหารที่เฝ้าหน้าเมืองก็เยอะขึ้นเป็นสองเท่า

หน้าประตูเมือง พวกทหารเห็นเย่จิ่งหานเดินไม่ได้ ว่าจะค้นตัวเขาสักหน่อย

แต่พอเปิดผ้าที่คลุมขาของเย่จิ่งหานออก พวกทหารต่างก็ปิดปากไว้ แล้ววิ่งไปข้างทางอ้วกกันใหญ่

“ขาของเจ้ามีกลิ่นอะไรน่ะ ทำไมเหม็นขนาดนั้นล่ะ?”

กู้ชูหน่วนใช้รถลากลากเขามา ได้ยินแล้วก็น้อยใจน้ำตาไหล “เมื่อปีก่อนภรรยาของข้าโดนงูพิษกัดเข้า รักษาอย่างไรก็ไม่หายเลย จนบาดแผลเริ่มเน่า ไม่เพียงแต่เน่าเท่านั้น แผลยังเปลี่ยนลักษณะไปอีก นี่ไง กลายเป็นจุดสีแดงเลย ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ร่างกายของนางมีจุดสีแดงก็ช่างเถอะ บนตัวของข้าก็มีเช่นกัน”

ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็เลิกแขนเสื้อตัวเองขึ้น เผยให้เห็นจุดสีแดงที่มีเต็มตัว

“ซี๊ด……”

ไม่เพียงแต่พวกทหาร พวกชาวบ้านที่มาเข้าแถวรอเข้าเมืองก็ตกใจจนออกห่างจากพวกเขา

“นี่ไม่ใช่จุดสีแดงหรอกนะ มันเป็นโรคฝีดาษต่างหาก โรคนี้ติดต่อกันได้ เจ้าไม่รู้หรือไง?”

กู้ชูหน่วนแกล้งทำเป็นไม่รู้ “โรคฝีดาษ มันคืออะไรเหรอ?”

“ไสหัวไปเลย จะไปไหนก็ไป รีบไสหัวไปเลยนะ”

“แต่ข้าอยากพาภรรยาข้าเข้าเมืองไปหาหมอนะ”

“ถ้าเจ้ายังไม่ไป ข้าจะฆ่าพวกเจ้าเดี๋ยวนี้เลย”

พวกทหารมองค้อนกู้ชูหน่วนอย่างโหดเหี้ยม กู้ชูหน่วนถูกมองค้อนจนตัวสั่นเทา เข็นรถลากออกไปทางนอกเมืองด้วยมืออันสั่นเทา

เย่จิ่งหานหมดคำจะพูด

ไหนว่าจะเข้าเมืองไง?

แกล้งเป็นโรคฝีดาษ?

เสียแรงที่นางคิดออกมาได้

โรคติดต่อแบบนี้ พวกทหารไม่เผาพวกเขาทั้งเป็นก็ไม่เลวแล้ว จะปล่อยให้พวกเขาเข้าเมืองได้อย่างไร ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่กันแน่

เห็นพวกเขาเดินออกไปอย่างยากลำบาก หัวหน้าทหารที่เพิ่งลาดตระเวนกลับมาก็ตะโกนเรียกพวกเขาไว้

“หยุด มาจากไหน?”