อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1231

แม่ทัพเฝ้าประตูมองอย่างเย็นชา พวกทหารก็ตัวสั่นเทาอย่างเกรงกลัว ต่างก็ก้มหน้าลงไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ราชินีมีคำสั่ง ห้ามปล่อยผู้ต้องสงสัยเข้าไปสักคน ถึงแม้พวกเขาจะเป็นโรคฝีดาษก็ตาม”

กู้ชูหน่วนกับเย่จิ่งหานถูกจับตาโดยพวกทหาร

ระหว่างนั้นก็มีหมอมาไม่น้อย ต่างก็วินิจฉัยว่าพวกเขาเป็นโรคฝีดาษ ทุกคนตกใจจนไม่กล้าเข้าใกล้

แม่ทัพเฝ้าประตูจับตัวพวกเขาไปที่พื้นที่ร้าง ฆ่าพวกเขาเงียบๆ เพื่อไม่ให้โรคฝีดาษแพร่กระจายออกไป

พื้นที่รกร้างในกลางดึก เย่จิ่งหานเหลือบมองกู้ชูหน่วน เขาคิดไม่ออกเลยว่า นางคิดจะทำอะไรกันแน่

นอกจากวิชาการแพทย์ของนางจะยอดเยี่ยมแล้ว รูปแบบการแสดงอื่น ๆ นั้นวิปริตเกินไป

นางขัดสมาธิหลับตา ภายนอกเหมือนกำลังหลับอยู่ แต่ความจริงกำลังหมุนเวียนกำลังภายใน ขนาดบนหัวยังมีควันสีขาวขึ้นมาอ่อนๆ เห็นไดชัดเลยนางกำลังฝึกวิชาอยู่

ตลอดทางขอแค่มีเวลา นางก็จะฝึกฝนตลอด

ตั้งแต่ตระกูลมู่ถูกสังหารหมู่แล้ว ภายนอกของนางดูเรียบเฉย ใบหน้าร่าเริง แต่นัยน์ตาของนางกลับมีความโศกเศร้าแอบเเฝงอยู่

ดูออกว่าการสังหารหมู่ของตระกูลมู่เป็นปมในใจของนางอย่างมาก

“ตึกๆๆ……”

แม่ทัพเฝ้าประตูพาทหารสองนายมาเอง

เขายืนอยู่ข้างหน้า เย่จิ่งหานกับกู้ชูหน่วนนั่งลง แต่ทันใดนั้น แม่ทัพเฝ้าประตูก็รู้สึกขาอ่อน ร่างกายเหมือนถูกกดทับเอาไว้

หนักจนเขาอดไม่ได้ร้องออกมา และความรู้สึกกดดันนี้ก็มาจากเย่จิ่งหาน

“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่?” แม่ทัพเฝ้าประตูโหลหลินเอ่ยถาม

ถึงแม้ทั้งสองจะแปลงโฉมมา แต่บุคลิกความสูงศักดิ์ของชายผู้นั้นก็ปกปิดไว้ไม่ได้อยู่ดี

เขาไม่มีทางเป็นนายพรานธรรมดาแน่ แต่เหมือนกับยอดฝีมือท่านหนึ่งมากกว่า

กู้ชูหน่วนพ้นลมหายใจออกมา สายตาเย็นชา มองไปยังโหลหลิน กระตุกยิ้มมุมปาก

“เจ้าไม่รู้ว่าพวกเราเป็นใคร ยังกล้าปล่อยพวกเราเข้าเมืองมาอีก ยังกล้าร่วมมือกับพวกเราด้วย เจ้านี่มันใจกล้าจริงๆเลยนะ”

“ให้พวกเจ้าเข้าเมืองก็แค่ไม่อยากปล่อยผู้ต้องสงสัยทุกคนไป ส่วนเรื่องการร่วมมือ ข้าเคยบอกว่าจะร่วมมือกับพวกเจ้าเหรอ?”

“ไม่ร่วมมือกับพวกเรา เจ้าจะมาเองทำไม? หรือเพื่อมาฆ่าพวกเราเองงั้นเหรอ?”

“พวกเจ้าเป็นใครกันแน่?”

“จะเป็นใครได้ล่ะ ก็คนที่ราชินีพวกเจ้าสั่งให้ตามหาไง”

พวกทหารล้อมตัวพวกเขาไว้ พร้อมจะฆ่าพวกเขาทุกเมื่อ

โหลหลินกลับไม่คิดจะฆ่าพวกเขาเลย แค่ถามอย่างระมัดระวังว่า “งั้นโรคฝีดาษของพวกเจ้าล่ะ……ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม?”

“แค่ทายานิดหน่อย มีอาการคันเล็กน้อย แต่ผลลัพธ์ก็ไม่เลวเลยนะ อย่างน้อยก็หลอกหมอพวกนั้นได้” ว่าแล้ว กู้ชูหน่วนก็เอาผ้ามาเช็ดจุดสีแดงพวกนั้นออกไป

ทุกคนตกตะลึงกันมาก

นี่มันคือยาอะไรกัน กลับหลอกหมอทุกคนได้? วิเศษจริงๆเลย

กู้ชูหน่วนไม่อยากเสียเวลา นางเช็ดไปด้วยแล้วพูดไปด้วยว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนสนิทของอ๋องเสวี่ยฉิน หลายปีมานี้พวกเจ้าก็ไม่พอใจกับราชินีมาก ครั้งนี้ราชินีกล้าต่อกรกับอ๋องเสวี่ยฉินต่อหน้า พวกเจ้าคิดก่อกบฏนานแล้วล่ะสิ”

โหลหลินพวกเขาต่างก็ชักดาบออกมา หนึ่งในทหารก็ตะคอกด่าว่า “เจ้าพูดจาไร้สาระอะไรกัน พวกเราภักดีต่อองค์ราชินี จะคิดก่อกบฏได้อย่างไร นี่เป็นโทษประหารเจ็ดชั่วโคตรเชียวนะ เจ้า……”

“ที่นี่เป็นสถานที่รกร้าง ไม่มีคนนอก เจ้าจะกลัวอะไร? ข้าไม่มีเวลามาคุยเล่นกับพวกเจ้าหรอกนะ”

“ในเมื่อแม่หญิงรู้แล้ว พวกเราก็ไม่ปิดบังแล้วกัน พวกเราไม่พอใจต่อองค์ราชินีนานแล้ว หลายปีมานี้องค์ราชินีกวาดล้างขุนนางผู้ภักดีหลายคน ฆ่าผู้บริสุทธิ์ ปกครองโดยไม่เป็นธรรม ทำให้ประชาชนในแคว้นน้ำแข็งต้องทุกข์ทรมานอย่างมาก ผู้คนลำบากยากเข็ญ อดตายกันหมด ผู้บริสุทธิ์ในแคว้นน้ำแข็ง ต่างก็อยากเปลี่ยนองค์ราชินี แต่ว่า……”

“แต่ว่า ถึงแม้แคว้นน้ำแข็งจะมีกองทัพก่อกบฏมากมาย แต่ไม่ได้เป็นดั้งเดิม พวกเจ้ารับเงินเดือนจากราชสำนัก ภักดีต่อราชสำนัก แค่อยากปกป้องผู้สืบเชื้อสายราชวงศ์ เจ้าต้องการจะสนับสนุนอ๋องเสวี่ยฉิน แต่อ๋องเสวี่ยฉินกลับไม่มีใจอยากเป็นจักรพรรดิ ตอนนี้ชีวิตและความตายมีความไม่แน่นอนมากขึ้น ดังนั้นพวกเจ้าก็เลยลำบากใจใช่หรือไม่?”

โหลหลินแปลกใจมาก นางรู้เยอะขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

“ถึงข้าบอกพวกเจ้าว่าอ๋องเสวี่ยฉินยังไม่ตาย อยู่ที่เมืองหยุนโจว เจ้าจะเชื่อไหม?”