อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1232

อยู่กับนางนานๆเข้า เย่จิ่งหานพยายามควบคุมอารมณ์ให้สุดความสามารถ

แต่ทว่าทุกครั้งเขาก็โกรธจนแทบสำลักเลือด

“ถ้าข้าเป็นสามีของเจ้า ข้าก็จะเลิกกับเจ้าเหมือนกัน ทั้งโง่ทั้งช้าทั้งผอม จับตรงไหนก็ไม่มีเนื้อเลย”

“เหอะ ปากเจ้านี่มันร้ายขึ้นเยอะเลยนะ ถ้าความสามารถเจ้าแกร่งมากพอกับปากของเจ้า เจ้าจะโดนคนเอาเปรียบได้ง่ายเหรอ?”

“ข้าโดนคนเอาเปรียบเมื่อไหร่กัน?”

“เวินเส้าหยีทำร้ายเจ้า ราชินีก็ทำลายเจ้า ยังถอดเสื้อผ้าเจ้าแล้วเชยชม จิ๊ๆๆ……”

“ปัง……”

แรงอาฆาตหนึ่งตบมาอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเกือบโดนเขาตบจนตาย

นางลูบหน้าอกอย่างหวาดกลัว มองดูกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่โกรธแค้น

“เหอะ สู้คนอื่นไม่ได้ ก็มาพาลใส่ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้งั้นเหรอ เจ้านี่มันมีความสามารถจริงๆเลยนะ ข้าสู้ไม่ได้หรอก”

“ถ้าเจ้าพูดมากอีก ระวังข้าจะฉีกปากเจ้า”

“ได้ อย่างไรทุกคนก็รู้ดี ในเมื่อเจ้าไม่อยากให้ข้าพูด งั้นข้าไม่พูดก็ได้”

“……”

“หยุดรถ”

เย่จิ่งหานลากเถาวัลย์กลับมา บังคับให้กู้ชูหน่วนหยุด

สายตาของเขาเย็นชา แฝงไปด้วยความโกรธ

“ข้าจะขอย้ำอีกครั้งนะ ข้ากับราชินีอำมหิตนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“อืม……”

กู้ชูหน่วนพยักหน้า แต่สายตากลับไม่เชื่อเลยสักนิด

แต่กลับให้ความรู้สึกว่าเย่จิ่งหานอยากปกปิดอะไรบางอย่าง

เย่จิ่งหานโมโหจัด พร้อมที่จะระเบิดได้ทุกเมื่อ

กู้ชูหน่วนก็ถึงพูดว่า “เจ้าจะอธิบายกับข้าทำไม”

เย่จิ่งหานอึ้ง

นั่นสิ เขาจะอธิบายกับนางทำไมนะ?

ทั้งที่นางก็รู้ว่าเขากับราชินีไม่ได้มีอะไรกัน เห็นได้ชัดว่านางกำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่