อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 125

"รอยเท้าอะไร"

"ท่านดูนี่"กู้ชูหน่วนชี้ไปทางหน้าต่างที่อยู่ไม่ไกลนัก ที่นั่นยังคงมีรอยเท้าจางๆข้างหนึ่งหลงเหลืออยู่ เพียงแต่ตำแหน่งของรอยเท้านั้นอยู่ในมุมลับตา และน้ำหนักเท้าเบามาก ถ้าหากไม่ดูอย่างละเอียด แทบจะมองไม่เห็นเลย

อาจารย์หรงร้องออกมาอย่างตกใจ "รอยรองเท้านี้เมื่อเทียบกันแล้วแตกต่างกันเกือบหนึ่งนิ้ว มีคนสองคนกระโดดออกไปจากทางหน้าต่างหรือ "

เซียวหยู่เซวียนแสดงท่าทีตื่นเต้น "ถ้าเช่นนั้น นอกจากเย่เฟิงแล้ว ตอนนั้นในหอตำรายังมีคนอีกคนหนึ่ง เป็นไปได้ว่าอาจารย์ใหญ่จะถูกคนคนนั้นฆ่า"

อาจารย์หรงทำเสียงในลำคอ "เมื่อครู่มีคนตั้งมากมายเข้ามาในหอตำรา บางทีอาจเป็นรอยเท้าของใครก็ได้"

กู้ชูหน่วนเหลือบตาขึ้นหนึ่งที "อาจารย์หรง ท่านไม่สามารถทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญต่อเย่เฟิง แล้วโยนความผิดทั้งหมดให้กับเย่เฟิง ในสถานที่เกิดเหตุพวกท่านได้ให้คนดึงเชือกกั้นสถานที่เอาไว้แล้วไม่ใช่หรือ ใครจะสามารถเข้าใกล้ได้ อีกอย่าง ภายใต้สายตาของถูกคนที่จับจ้อง ใครจะกล้ากระโดดไปทางหน้าต่าง"

"แต่นี่ก็ไม่สามารถเป็นหลักฐานยืนยันได้ว่าเย่เฟิงไม่ได้ฆ่าอาจารย์ใหญ่"

"แต่ก็ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าอาจารย์ใหญ่นั้นถูกเย่เฟิงฆ่า ใช่หรือไม่"

"ไม่ว่าอย่างไร เขาล้วนน่าสงสัย จำเป็นต้องจับกุมตัวเอาไว้ สามวัน ภายในสามวันหากเจ้าหาตัวฆาตกรไม่ได้ เย่เฟิงยังคงต้องชดใช้ด้วยชีวิต"

อาจารย์หรงสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป ทั้งให้ทุกคนต่างก็ยืนอึ้งอยู่กับที่

เซียวหยู่เซวียนพูดอธิบายว่า "ในช่วงเวลาที่อาจารย์หลงตกต่ำที่สุดสิ้นหวังที่สุด อาจารย์ใหญ่เป็นผู้ช่วยเขาเอาไว้ ฉะนั้น เขาจึงมีความผูกพันลึกซึ้งกับอาจารย์ใหญ่มาก"

กู้ชูหน่วนมองดูท้องฟ้า ทางด้านทิศตะวันออกได้มีแสงสว่างเรืองรองปรากฏขึ้นแล้ว ดวงอาทิตย์สีทองค่อยๆเลื่อนขึ้นมา

ฟ้าสว่างแล้ว นางจะกลับไปจวนอ๋องหานก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว

บิดขี้เกียจไปมา กำลังเตรียมตัวจะไปพักผ่อนสักพักแล้วค่อยๆคิดเรื่องคดีอีกครั้ง อยู่ๆก็มีลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน เอ่ยอย่างหวาดหวั่นว่า

"เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เย่เฟิง เย่เฟิงเขาหนีไปแล้ว"