อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 139

จวนอ๋องเจ๋อหรูหราโอ่อ่า มีสง่าราศี

อ๋องเจ๋อได้ย้ายออกไปแล้ว ในจวนอ๋องยังเหลือคนไม่น้อยที่ไร้ที่ไป กู้ชูหน่วนใจดีเก็บพวกเขาเอาไว้ ยังแก้ไขคำว่าจวนอ๋องเจ๋อเป็นเรือนอุ่น

อ๋องเจ๋อนับว่าซื่อสัตย์ ไม่ได้นำสิ่งของมีค่าที่อยู่ในจวนไปด้วย กู้ชูหน่วนเข้าครัวด้วยตนเอง ทำโจ๊กยาให้เย่เฟิงที่หนึ่ง แล้วให้บ่าวรับใช้ทำอาหารค่ำอีกเต็มโต๊ะ ให้ทั้งสามคนได้กิน

เหล้าและอาหารล้วนเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญคือโจ๊กยาถ้วยนั้น

เซียวหยู่เซวียนเป็นคนฐานะดี วัตถุดิบที่ใช้ในการทำโจ๊กยา เขาดูก็รู้แล้ว

"ยัยขี้เหร่ แล้วของข้าล่ะ"

"อาหารเลิศรสมากมายขนาดนี้ไม่พอเจ้ากินหรือ "กู้ชูหน่วนถลึงตาให้เขา ส่งสัญญาณให้เขาอย่าพูดมาก

"กินกินกิน กินให้เจ้าล้มละลายไปเลย"

"รีบกินเถอะ"กู้ชูหน่วนพลางกินข้าว พลางเหลือบตาขึ้น ส่งสัญญาณให้เย่เฟิงกินด้วยกัน

เย่เฟิงมองอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยเต็มไปด้วยความสงสัย

"คิดอะไรอยู่ ที่เจ้าสามารถกินได้มีแต่โจ๊กที่อยู่ตรงหน้าเจ้าเท่านั้น อย่างอื่นไม่มีส่วนของเจ้า "

"ข้าไม่หิว"

เย่เฟิงเลื่อนโจ๊กยาไปข้างหน้า

เขาฐานะต่ำต้อย ไม่ได้แปลว่าเขาจะตาไม่ถึง

ก่อนหน้านี้ตอนที่รับใช้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ เขาเองก็เคยเห็นยาล้ำค่าไม่น้อยที่นำมาทำเป็นโจ๊ก

โจ๊กยานี้ดูเหมือนจะธรรมดา ที่จริงในโจ๊กนั้นมีกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกบัวและกลิ่นหอมของยา

ถ้าหากเขาเดาไม่ผิด อย่างน้อยข้างในคงจะใส่บัวหิมะพันปีเข้าไปด้วย รวมไปถึงยาล้ำค่าต่างๆ

โจ๊กถ้วยนี้ มีค่ามากกว่าชุดผ้าไหมหลิวหยุนจิ่นเสียอีก

"เจ้าอย่าลืมนะ ตอนนี้เจ้าเป็นคนของข้า ถ้าหากเจ้าหิวตาย ข้าจะไปขอเงินกับใคร"

"ข้ากินกับข้าวที่เหลือหรือไม่ก็น้ำแกงที่เหลือก็พอ ค่อกแค่ก……"

"ให้เจ้ากินเจ้าก็กินซิ จะพูดมากทำไม หรือเจ้าคิดว่าข้าจะวางยาพิษเจ้า"

เซียวหยู่เซวียนเลื่อนถ้วยไปตรงหน้าเขา พูดขอร้องยิ้มๆว่า "ยัยขี้เหร่ให้เจ้ากิน เจ้าก็กินไปเถอะ ถ้าไม่พอ ข้าจะให้บ่าวรับใช้ไปทำให้เจ้าอีก"

มุมปากของเย่เฟิงกระตุก