อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 177

อี้เฉินเฟยหยุดเป่าขลุ่ย นิ้วมือเนียนขาวเรียวยาวนั้นหมุนขลุ่ยหยกเล่น ท่าทางเคยชินและเป็นธรรมชาติ

มุมปากเขามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นจางๆ น้ำเสียงใสกระจ่างชัดเจน “วันนี้ข้าอยากพาพวกนางไป สหาย ทำไมไม่ไว้หน้ากันเลยเล่า”

กู้ชูหน่วนหรี่ตาสองข้าง ท่าทางการหมุนขลุ่ยหยกของอี้เฉินเฟย ทำไมเหมือนกับประมุขชิงที่เคยช่วยนางไว้ในวันนั้นเลย?

หรือว่าตัวตนของเขาแท้จริงแล้วก็คือประมุขชิงแห่งสำนักสำนักอสุรา

ยอดฝีมือระดับสี่ทำเสียงหึอย่างเย็นชาในลำคอ “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นคนของสำนักสำนักอสุราหรือไม่ วันนี้ถ้าเจ้าพาพวกเขาไป เจ้าจะกลายเป็นศัตรูกับเผ่าปีศาจ”

“ร้ายแรงขนาดนั้นเชียวเหรอ?” อี้เฉินเฟยหัวเราะแล้วถามกลับ ท่าทีเกียจคร้าน ทำท่าไม่เหมือนเอาพวกเขาไว้ในสายตา

มองดูท่าทีที่จองหองของเขา แล้วนึกถึงพฤติกรรมของเขาอีก คนของเผ่าปีศาจจะไม่โกรธได้อย่างไร

“ฉีโส่ว จับตัวมันไว้”

เขาออกคำสั่งจับตัวไว้ แต่ไม่ได้สั่งว่าฆ่าเขา

เห็นได้ว่าเผ่าปีศาจยังมีความเกรงกลัวสำนักสำนักอสุราอยู่บ้าง ไม่อยากต่อสู้หรือฉีกหน้ากับสำนักสำนักอสุราอย่างจริงจัง

สงครามปะทุขึ้นอีกครั้ง อี้เฉินเฟยมีขลุ่ยอยู่ในมือ ใครก็เข้ามาโจมตีไม่ได้ แม้พวกเขาจะเก่งมากแค่ไหน ก็ไม่อาจข้ามผ่านเข้ามาได้เลย

ขอแค่อดทนอีกสักนิด พวกเขาก็จะไปถึงหอสัญญาณที่หนึ่งแล้ว

ด้านนอกหอสัญญาณที่หนึ่ง กู้ชูหน่วนเชื่อว่า อี้เฉินเฟยจะต้องจัดกำลังคนคอยรับอยู่แน่นอน

เมื่อเวลาผ่านไป เย่เฟิงร้อนรนใจ จับแขนเสื้อกู้ชูหน่วนไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “เร็ว……รีบไป หัวหน้ากองธงกล้วยไม้จะตามมาแล้ว”

“วางใจได้ วันนี้ไม่ว่าใครมา ก็เอาตัวเจ้าไปไม่ได้หรอก”

กู้ชูหน่วนตบไหล่ของเขา เพื่อให้เขาวางใจได้

“โครม……”

แรงอาฆาตที่มาพร้อมกับสายฟ้าฟาด กระหน่ำมาอย่างดุดัน

พลังนี้แข็งแกร่งเกินไป กดดันทุกคนนอกจากอี้เฉินเฟยแล้ว คนอื่นๆก็อดไม่ได้อยากคุกเข่าลงไป

กู้ชูกน่วนสีหน้าเปลี่ยนไป

“เป็นความกดดันที่แข็งแกร่งมาก”

เย่เฟิงสร่างจากอาการเมาเหล้าบ้างเล็กน้อย ร่างกายของเขาอดไม่ได้สั่นคลอน ใบหน้าแดงระเรื่อจากอาการเมาก็ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด