อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 245

ดวงตาทั้งคู่ของสวีซานเหนียงตื่นตกใจ เปล่งเสียงร้องที่น่าอนาถออกมาอย่างเจ็บปวด

เสียงร้องของนางดึงดูดผู้คนโดยรอบได้ไม่น้อย

คนแรกก็คือกู้ชูหน่วนที่อยู่ห่างจากนางไม่ไกลนัก

กู้ชูหน่วนเห็นแล้วก็รู้สึกหวาดกลัวมาก

นั่นมันดอกอะไร

ดอกไม้กินคนหรือ

ดอกชาที่สวยสดหยดย้อย นึกไม่ถึงเลยว่า……นึกไม่ถึงเลยว่าจะกินคน นี่มันเป็นโลกอะไรกันแน่

ขยี้ตาชั่วครู่ จ้องมองดีๆ ดอกชาเหล่านั้นกลายร่างเป็นโครงกระดูก ราวกับปีศาจร้าย แย่งกันกัดกินสวีซานเหนียงเสียงดังกร๊อบ

แม้แต่ ลูกตาก็ถูกกินไปแล้ว เหลือไว้เพียงโครงกระดูกโครงหนึ่งเท่านั้น เป็นโครงกระดูกมนุษย์ที่สมบูรณ์

คนที่มีชีวิตคนหนึ่ง ถูกกลืนกินไปจนหมดเช่นนี้ ถ้าหากไม่ได้เห็นด้วยตาตนเอง นางคงไม่กล้าเชื่อเลย

คนที่สองที่ถูกดึงดูดมา กลับเป็นหยินต้ากุ่ยกับสวีเจิ้น

สวีเจิ้นตาบอดทั้งสองข้าง มองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้า แต่เขากลับได้ยินเสียงร้องอย่างอนาถและสิ้นหวังของสวีซานเหนียง

"เกิดอะไรขึ้น ซานเหนียงเป็นอะไรไป ข้าจะไปช่วยซานเหนียง"

หยินต้ากุ่ยทนไม่ได้ ได้แต่ยืนมองดูสวีซานเหนียงถูกกัดกินไปทีละคำเท่านั้น

"ไป รีบหนี"

"พี่ใหญ่ ท่านยังไม่บอกเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับซานเหนียง ทำไมซานเหนียงจึงเงียบไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่"

เขาไม่อยากให้จอมมารได้ยินเสียงของพวกเขา แต่สวีเจิ้นกลับเอาแต่พูดเสียงดังไม่หยุด ทำเอาหยินต้ากุ่ยโมโหจนต้องสกัดจุดเขาเอาไว้ แบกเขาขึ้นมาจากไปทันที

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า จะมีคนมาขวางทางเขาเอาไว้

คนคนนี้ไม่ใช่ท่านจอมมาร แต่เป็นเทพสงคราม

เทพสงครามที่สองขาพิการ สีหน้าเคร่งขรึม

หยินต้ากุ่ยสีหน้าขาวซีด ปกป้องสวีเจิ้นอย่างมีเงื่อนไข พูดเสียงขรึมว่า "เจ้าจะทำอะไร"

"ทำร้ายผู้หญิงของข้า เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรเล่า"

ไม่รอให้หยินต้ากุ่ยตอบ เย่จิ่งหานหมุนขลุ่ยหยกในมือรอบหนึ่ง เสียงไพเราะเสนาะหูของขลุ่ยค่อยๆดังขึ้นมา

เสียงขลุ่ยลึกซึ้ง มีความเศร้าสลด ล่องลอยเวียนวนอยู่ในภูเขา

เดิมทีนี่เป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะบทเพลงหนึ่ง แต่หูของหยินต้ากุ่ยกับสวีเจิ้นนั้น กลับเป็นเหมือนราวกับเสียงปีศาจที่มาจากนรกภูมิ

ตัวโน๊ตทุกตัวเหมือนกับบทเพลงปลิดชีวิต ฟังแล้วทำให้พวกเขาเลือดลมเดือดพล่าน ราวกับจะทะลุออกมานอกร่างกาย แม้แต่เส้นลมปราณทั้งหลายก็กระตุกไม่หยุด

หยินต้ากุ่ยตื่นตกใจ

นี่มันบทเพลงเสียงปีศาจ

บทเพลงเสียงปีศาจเป็นบทเพลงสังหาร คนรอบข้างฟังแล้วไม่รู้สึกอะไรสักนิด

แต่คนที่ถูกบทเพลงเสียงปีศาจบดบังเอาไว้ กลับอยากจะตาย ทุกข์ทรมานราวกับถูกเฉือนเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น

เพียงแต่การถูกเฉือนเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง ไม่ได้เริ่มเฉือนจากภายนอก แต่เป็นการเฉือนจากภายใน

พลังภายในของสวีเจิ้นค่อนข้างอ่อน ทวารทั้งเจ็ดเริ่มมีเลือดไหลออกมา ใบหน้าบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวด

หยินต้ากุ่ยสีหน้าหวาดกลัว รวบรวมพลังภายในทั้งหมด สร้างเป็นเกราะป้องกันชั้นหนึ่ง ตัดขาดจากเสียงขลุ่ย ขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า "ปิดหูเอาไว้ อย่าไปฟังเสียงขลุ่ย"

สวีเจิ้นทรมานแทบทนไม่ไหว อวัยวะภายในแทบจะระเบิดออกมานอกร่าง

ดีที่หยินต้ากุ่ยตัดขาดเสียงขลุ่ยได้ทันเวลา นี่จึงทำให้เขามีโอกาสในการหายใจอีกครั้ง

แม้จะเป็นเช่นนี้ สวีเจิ้นยังคงคุกเข่าลงกับพื้น เหงื่อเย็นไหลท่วมร่าง หอบหายใจเฮือกใหญ่ๆไม่หยุด ที่มุมปากก็มีเลือดซึมออกมา

หยินต้ากุ่ยพยายามเพิ่มพลังภายในสุดชีวิต ถึงแม้ว่าเย่จิ่งหานจะได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่จิ่งหานอยู่ดี เกราะป้องกันยิ่งอยู่ก็ยิ่งเล็กลง ค่อยๆมีร่องรอยที่กำลังจะปริแตก

"ปิดหูเอาไว้ รีบหนี"หยินต้ากุ่ยร้องตะโกนอย่างเจ็บปวด

เขาจะต้านไม่ไหวแล้ว

ร่างกายของเขาถูกดึงจากภายใน แล้วก็ถูกกดทับจากภายนอก ไปๆมาๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เทียบได้กับห้าม้าแยกศพ

ความรู้สึกเช่นนี้ ทรมานยิ่งกว่าฆ่าเขาเสียอีก

น่าตายนัก เย่จิ่งหานได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว ทำไมยังมีพลังถึงเพียงนี้