อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 246

ปลายจมูกได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ จอมมารยังคงอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของนาง สูดจมูกครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงเล็กนุ่มนิ่มค่อยๆดังขึ้น "พี่สาว อาโม่เกือบจะคิดว่าไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว"

กู้ชูหน่วนประคองร่างเขาให้ตรง

เจ้าคนนี้ แต๊ะอั๋งจนเคยชินแล้วกระมัง มีโอกาสก็จะโผเข้าหานางตลอด

อย่าคิดว่านางโง่นะ

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นที่เขาทิ้งวิญญาณ ก็มีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นมากมาย เขาทิ้งวิญญาณอยู่ห่างจากเขาสูบวิญญาณตั้งไกล ถ้าหากเขาไม่มีความสามารถอยู่บ้างละก็ จะมาถึงเขาสูบวิญญาณได้อย่างไร

สถานะของเขา ช่างน่าแปลกใจจริงๆ

กู้ชูหน่วนกะพริบตาที่ดูเจ้าเล่ห์ ในดวงตาที่สดใสเป็นประกายมีความคิดหนึ่งวาบผ่าน

"อาโม่ ทำไมเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่"

"ถูกจับตัวมา "

"ออ ใครกันช่างเลวจริงๆ ถึงกับกล้าจับอาโม่ของข้า"

จอมมารยิ้ม เผยให้เห็นความรักที่เอ่อล้นออกมา แม้แต่ดอกไม้ยังอาย "พี่สาว ท่านจะออกหน้าแทนข้าหรือ"

"แน่นอนอยู่แล้ว ใครใช้ให้เจ้าเป็นน้องชายข้าเล่า"

ประโยคนี้พูดออกไป อารมณ์ที่หดหู่ของจอมมารก็ดีขึ้นมาไม่น้อย แม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้าก็เพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไป ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "อาโม่น้อย ถ้าหากพี่สาวถูกรังแก เจ้าจะช่วยพี่สาวหรือไม่"

จอมมารกวาดตามองมุมปากที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าบางมีรอยเลือดที่มองเห็นได้ไม่ค่อยชัดนัก แล้วก็รับรู้ถึงอาการบาดเจ็บภายในที่นางได้รับ รอยยิ้มขรึมลงไปหลายส่วน "ใครกล้ารังแกพี่สาว อาโม่จะทำให้มันเสียใจที่มาอยู่บนโลกใบนี้"

"พูดเช่นนี้ เจ้าจะช่วยออกหน้าแทนพี่สาวใช่หรือไม่"

"แน่นอน"

"ตกลง เป็นเขาไง"กู้ชูหน่วนชี้ไปยังชายชุดขาวเวินเส้าหยีที่กำลังสู้อยู่กับเย่จิ่งหาน "ที่รังแกข้า"

ถ้าหากเขาไม่สร้างความวุ่นวาย เย่จิ่งหานคงฆ่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้ไปตั้งนานแล้ว และทำลายเขาสูบวิญญาณไปแล้วด้วย

แล้วมองดูเขาที่ลงมืออย่างไม่ปรานี เอาแต่โจมตีช่วงล่างของเย่จิ่งหาน แม้จะมีหน้าตาดีแค่ไหน ก็ไม่ใช่คนดีอะไร

เย่จิ่งหานมีลมปราณจงชี่ไม่เพียงพอ ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่วรยุทธของเขาเมื่อเทียบกับเย่จิ่งหานแล้วแทบจะไม่แตกต่างกันเลย หากปล่อยเวลาให้นานไป เย่จิ่งหานต้องเสียเปรียบแน่

นางเองก็ไม่แน่ใจในตัวตนและวรยุทธของซือโม่เฟย เพียงแค่พูดหยั่งเชิงดูเท่านั้น

ถ้าช่วยได้จะดีที่สุด ช่วยไม่ได้ก็แล้วไป เพราะการสู้รบระหว่างยอดฝีมือระดับนั้น ไม่ใช่สงครามที่คนทั่วไปจะยื่นมือเข้าไปยุ่งได้

ใบหน้าหล่อเหลาของจอมมารเปลี่ยนไปทันที มีความเศร้าใจระคนลำบากใจหลายส่วน "พี่สาว วรยุทธของพวกเขาสูงส่งเกินไป อาโม่เกรงว่าจะสู้พวกเขาไม่ไหว อาโม่ก็รู้สึกกลัว อาโม่ไม่มีวรยุทธ"

"ออ ……ที่แท้เจ้าก็ได้แต่พูด ไม่ลงมือทำ ช่างเถอะ เพราะว่าพวกเราก็เพิ่งจะพบหน้ากันสองครั้ง เจ้าไม่ช่วยข้า ก็เป็นเรื่องปกติ"

"พี่สาวไม่ชอบอาโม่ที่เป็น……อืม……แบบนี้หรือ "

"ข้าชอบคนที่มีวรยุทธสูงส่ง มีความเป็นองอาจกล้าหาญเยี่ยงชายชาตรี เป็นชายที่รักและทะนุถนอมภรรยาที่สุด"

"ปัง……"

จอมมารยกมือขวาขึ้น ดอกไม้กินคนมากมายพันรอบตัวเวินเส้าหยีอย่างน่าประหลาด

เขาลงมืออย่างกะทันหัน รวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง บวกกับดอกลำโพงทุกดอกล้วนมีพลังที่ยิ่งใหญ่พอที่จะทำลายล้างทุกสิ่งได้

เวินเส้าหยีสีหน้าเปลี่ยนไป

เสียงพิณเปลี่ยนไปทันที โจมตีไปยังดอกลำโพงเสียงดังตึงๆๆ

แต่ดอกไม้เหล่านั้นกลับฉลาดมาก ไม่เพียงแต่จะสามารถหลบการโจมตีของเสียงพิณได้ ยังสามารถเคลื่อนย้ายเปลี่ยนร่างได้ด้วย เปลี่ยนรูปร่างครั้งแล้วครั้งเล่าและโจมตีเวินเส้าหยีอย่างต่อเนื่อง

ภายใต้การโจมตีขนาบของจอมมารกับเย่จิ่งหาน เวินเส้าหยีเริ่มมีท่าทีจะพ่ายแพ้

กู้ชูหน่วนตกตะลึง

ไม่ว่าอย่างไรนางก็คิดไม่ถึง ซือโม่เฟยที่ดูอ่อนแอ จะถึงกับ ……ถึงกับมีวรยุทธที่ลึกล้ำเพียงนี้

นั่นมันดอกอะไร ถึงกับสามารถมุดลงไปใต้ดินนับสิบเมตร ถอนเอาภูเขาทั้งลูกออกมาได้

ให้ตายเถอะ

เขาเป็นใครกันแน่