อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 247

ขณะที่กำลังตกตะลึง กลับเห็นซือโม่เฟยหันมาขยิบตาให้นางอย่างรักใคร่ ราวกับกำลังถามว่าอย่างนี้นับว่ามีวรยุทธแข็งแกร่งหรือไม่

กู้ชูหน่วนแทบอยากจะเป็นลมตาย

นี่เขาทำเอาหมาป่าตัวหนึ่งกลายเป็นลูกแกะน้อยไปเลย

การโจมตีของเย่จิ่งหานกับจอมมารยิ่งอยู่ก็ยิ่งเร็วขึ้น มือที่ดีดพิณของชายชุดขาวยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพิ่มความเร็วมากขึ้น ทันใดนั้น สายพิณขาดสะบั้น ชายชุดขาวกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง สาดกระจายไปบนสายพิณที่ขาวบริสุทธิ์

ดอกลำโพงที่กระหายเลือดและบทเพลงเสียงปีศาจยังคงโจมตีต่อเนื่อง ชายชุดขาวได้รับบาดเจ็บสาหัส อวัยวะภายในทั้งหมด รวมถึงเส้นลมปราณล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส เขารวบรวมพลังภายใน พุ่งตัวขึ้นสกัดกั้น มุมปากเผยรอยยิ้มอบอุ่นจางๆ ทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง ร่างขาวสะอาดดุจหิมะแตะกลางอากาศเบาๆไม่กี่ครั้ง ก็จากไปแล้ว

"ฮึ ภูเขาและสายน้ำยังคงไม่เปลี่ยนแปลงฉันใด ความแค้นของเราก็ไม่เปลี่ยนแปลงฉันนั้น เย่จิ่งหาน วันหลังพวกเราค่อยสู้กันใหม่"

ลำคอของเย่จิ่งหานมีความคาวพุ่งขึ้นมา เลือดกำลังจะพุ่งออกมา แต่กลับถูกเขากลืนลงไป

เขาพิการขาทั้งสองข้าง แล้วร่างกายยังได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้จะไล่ตามเวินเส้าหยีทัน ก็มีจุดจบที่ต้องบาดเจ็บกันทั้งสองฝ่าย

จอมมารยังสู้ไม่พอ ในปากพึมพำ "เวินเส้าหยี เจ้ากลับมานะ พี่สาวยังไม่ได้เห็นข้าเอาชนะเจ้าจนถึงที่สุดเลย"

เวินเส้าหยีมีวิชาตัวเบาสูงส่ง แค่ชั่วพริบตาก็หายไปในป่าแล้ว จอมมารหรี่ตาลงเล็กน้อย ร่างสีแดงเพลิงเคลื่อนไหว คิดไม่ถึงว่า จะไล่ตามไป

กู้ชูหน่วนเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง "ใครก็ได้บอกข้าที เจ้าปีศาจชุดสีแดงนี้เป็นใครกันแน่"

เย่จิ่งหานจ้องนางแวบหนึ่ง

เป็นใครหรือ

นางไปหาเรื่องใครเข้า ก็ไม่รู้อย่างนั้นหรือ

พวกองครักษ์เพิ่งจะตามมาทันในตอนนี้ พวกเขาต่างก็คุกเข่าลง "ข้าน้อยไม่สามารถปกป้องท่านนายได้ ขอท่านนายลงโทษด้วย"

"รีบไปหาหมอหลวง ตรวจชีพจรให้กับพระชายา"

ดวงตาของเย่จิงหานมีแววกังวลผุดขึ้นมาสายหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่มองไปยังท้องของนาง เขาพูดเสียงขรึมว่า "เจ้ามานี่"

กู้ชูหน่วนคิดว่าเขาอยากจะให้นางช่วยตรวจดูชีพจร เพิ่งจะยื่นมือออกไป คิดไม่ถึงว่าเย่จิ่งหานจะกุมมือของนางเอาไว้ พลังภายในที่หลั่งไหลไม่หยุดส่งผ่านไปยังร่างของนาง ทำให้ทั่วทั้งร่างกายของนางราวกับได้รับลมอุ่นแห่งฤดูใบไม้ผลิ ความเจ็บปวดบริเวณหน้าอกและมือหายไปจนสิ้น ไม่มีความรู้สึกไม่สบายอีกต่อไป

"ท่าน……"

มุมปากของกู้ชูหน่วนขยับ ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

เห็นได้ชัดว่าอาการบาดเจ็บภายในของเขารุนแรงกว่านางมาก จะสูญเสียลมปราณเพื่อนางทำไม

เย่จิ่งหานยิ้มเย็น "เจ้าคิดว่าข้าทำเพื่อเจ้าหรือ ข้าทำเพื่อลูกต่างหาก"

"……"

หลังจากที่เวินเส้าหยีพ่ายแพ้และล่าถอยไป เผ่าเทียนเฟิ่นก็พ่ายแพ้ติดๆกัน บาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน มีจำนวนน้อยที่มีชีวิตรอด และได้ฉวยโอกาสช่วงชุลมุนหนีไป

แม้เขาสูบวิญญาณจะถูกถล่มแล้ว แต่เพราะได้รับความช่วยเหลือจากหัวหน้ากองธงทั้งหลายของเผ่าปีศาจอย่างกะทันหัน ด้วยเหตุนี้คนของเผ่าปีศาจต่างก็จากไปด้วยช่องทางลับ หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ก็หายไปด้วย

การต่อสู้กันทั้งคืน ต่อเนื่องมาจนใกล้จะถึงวันรุ่งขึ้นจึงจบลง

ช่วงเวลาที่ฟ้าสาง กู้ชูหน่วนก็ไปรวมตัวพวกเย่เฟิงและท่านยายเย่

เย่จิ่งหานให้เวลาพวกเขาได้กล่าวลากัน

เย่เฟิงได้เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ดูสะอาดสะอ้านแล้ว ร่างกายของเขายังคงมีบาดแผลเต็มไปหมด สีหน้าซีดขาว ดวงตาที่เย็นชามีแววแห่งความเหนื่อยล้า

ชายหนุ่มที่ช่วยเหลือพวกเขาได้หายไปแล้ว

ท่านยายเย่ได้สติฟื้นขึ้นมาแล้ว ทั้งสองคนต่างก็ขอบคุณนาง

กู้ชูหน่วนยิ้มบางๆ "คนที่ช่วยพวกเจ้าไม่ใช่ข้า แต่เป็นเทพสงคราม ถ้าพวกเจ้าจะขอบคุณก็ขอบคุณเขาเถอะ"