อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 248

ในขณะที่กู้ชูหน่วนกับเย่เฟิงกำลังจะจากกัน ในพงหญ้าที่ไม่ไกลนักก็มีเสียงเคลื่อนไหวเบาๆแทบไม่ได้ยินส่งมา

กู้ชูหน่วนแววตาขรึมลง "ใคร ใครอยู่ตรงนั้น"

ยังไม่ทันพูดจบ ฝูงกวงได้เดินเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้ว กระชากคนที่อยู่ในพงหญ้าออกมา

"อย่าฆ่าข้า อย่าทำร้ายข้า ขอร้องเจ้าล่ะ ข้าไม่ใช่เย่เฟิง ขอร้องอย่าทำร้ายข้าเลย "

ทุกคนต่างก็จ้องมองนิ่งๆ รู้สึกคาดไม่ถึงอยู่บ้าง

ชายหนุ่มตรงหน้านี้ ไม่ใช่เจียงซวี่หรอกหรือ

เจียงซวี่ในเมื่อก่อนเลือดเย็นเหี้ยมโหด ใช้วิธีเลวทราม ท่าทีเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส

เขาในตอนนี้ ผมเผ้ารุงรังราวกับรังนก เสื้อผ้ายุ่งเหยิง ยังถูกฉีกขาดไปไม่น้อย เผยให้เห็นร่องรอยบาดแผลจากแส้และแผลถูกของร้อนลวก

ใบหน้าของเขาสกปรกมอมแมม ไม่มีความหล่อเหลาดังเช่นวันวาน แววตาของเขาพร่ามัว สายตาเหม่อลอย ร่างกายสั่นเทาไม่หยุดและคอยหลบไปด้านข้าง กอดร่างของตนเองเอาไว้แน่น ในปากก็ยังคงพึมพำกับตัวเอง "อย่าทำร้ายข้า ขอร้องพวกเจ้าอย่างทำร้ายข้า"

ท่าทีที่น่าสมเพชของเขา ทำให้รู้สึกคาดไม่ถึงจริงๆ

กู้ชูหน่วนเห็นเขาแล้วก็รู้สึกไม่ชอบใจ ที่ชีวิตของเย่เฟิงน่าเวทนาขนาดนั้น เขาหนีความผิดไม่พ้น

"คนสารเลวแบบนี้ถ้าไม่ฆ่า จะเก็บไว้ทำไม ฝูกวง ฆ่าเขาซะ"

"ขอรับ"

"อย่า อย่าฆ่าข้า อย่าฆ่าข้าเลย ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่กล้าทำอีกแล้ว ขอร้องล่ะ ฮือๆ ……ขอร้องพวกเจ้าล่ะ"

เจียงซวี่คลานไปข้างกายเย่เฟิงราวกับบ้าไปแล้ว กอดขาของเย่เฟิงไว้แน่น หลบไปอยู่หลังเขาอย่างหวาดกลัว

เย่เฟิงกวาดมองร่องรอยจากการทำรักภายใต้เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นของเขา รวมไปถึงรอยแส้ที่มีอยู่เต็มร่าง ขมวดคิ้วเบาๆ "เขา เหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว เอาอย่างนี้ ช่างมันเถอะ"

อยู่ที่หอฉิวเฟิ่งมาตั้งหลายปี เขาเข้าใจดีว่าร่องรอยแห่งการทำรักและบาดแผลเหล่านั้นหมายถึงอะไร

วันนั้นที่อยู่ที่หอฉิวเฟิ่ง เจียงซวี่มอมเหล้าเขาไปมาก แม้เขาจะเมาจนสะลึมสะลือ แต่ก็จำความได้บ้าง

เดิมทีคืนนั้นเป็นเขาที่ต้องถูกส่งไปยังยอดเขาสูงสุดเพื่อให้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้ได้เสพสุข กู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟยปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน ช่วยเขาเอาไว้ ใช้แผนสับเปลี่ยนคน ใช้เจียงซวี่ปลอมตัวเป็นเขา ส่งไปยังยอดเขาสูงสุด

ถ้าหากเขาเดาไม่ผิด เกรงว่าหัวหน้ากองธงกล้วยไม้คงคิดว่าเจียงซวี่เป็นเขา จากนั้น ……กระทำการข่มเหงเขา

หลังจากนั้นก็พบว่าเจียงซวี่ไม่ใช่เขา ก็ยิ่งทรมานเขาอย่างโหดเหี้ยมขึ้นไปอีก

คนทั่วไปไหนเลยจะสามารถทนรับการทารุณกรรมเช่นนี้ได้ โดยเฉพาะชายหนุ่มที่สูงสง่าคนหนึ่ง

อยู่ที่หอฉิวเฟิ่งมาสิบสามปี เขาแทบจะได้เห็นคนเป็นบ้าในช่วงเวลาห่างกันไม่กี่วันเสมอ

กู้ชูหน่วนเกือบจะคิดว่าตนเองฟังผิดไป "ช่างเหรอ เขาทำลายชีวิตเจ้า เจ้าจะปล่อยเขาไปง่ายๆเช่นนี้หรือ"

"เขาได้รับกรรมได้"

กู้ชูหน่วนโมโหจนเลือดลมพลุกพล่าน "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ได้แกล้งทำ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ได้แกล้งทำเพื่อให้เจ้าเห็นใจ"

เย่เฟิงขมวดคิ้วเบาๆ ก้มลงไปมองเจียงซวี่อีกครั้ง

เห็นเพียงเจียงซวี่เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวก็คว้าดินขึ้นมาอย่างซื่อบื้อ ยัดเข้าไปในปากของตัวเอง กินดินเข้าไปทีละคำ ตบมือหัวเราะชอบใจ "อร่อย อร่อยมาก "

กู้ชูหน่วนเตะเขากระเด็น "จะแสร้งทำไม เจ้าคิดว่าเจ้าแกล้งทำเป็นคนบ้า ก็สามารถหลบพ้นอย่างนั้นหรือ"

"ฮือๆ ข้าเจ็บ เจ้าเป็นคนเลว ฮือๆ ข้าไม่ใช่เย่เฟิง ทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้าด้วย"

กู้ชูหน่วนยิ้มเย็น "ความหมายของเจ้าคือ ถ้าหากเป็นเย่เฟิงก็ควรถูกทำร้ายอย่างนั้นหรือ"

"ข้าไม่ใช่เย่เฟิง พวกเจ้าอย่าทำร้ายข้า อย่าทำร้ายข้า ข้ากลัว"

กู้ชูหน่วนยกขาขึ้นข้างหนึ่ง อยากจะแตะเขาให้ตายคาที่ เย่เฟิงกลับขวางนางเอาไว้ "เขาบาดเจ็บสาหัสมาก ถ้าเจ้าแตะเขา เขาไม่ตายก็ต้องเป็นพิการ"