อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 249

กู้ชูหน่วนตกตะลึง

ฝูกวงก็ตกตะลึง

พวกเขาอยากจะลงมือ แต่เจียงซวี่อยู่ใกล้เย่เฟิงมาก แม้พวกเขาจะเร็วแค่ไหนก็ไม่ทันอยู่ดี

ขณะที่สถานการณ์ล่อแหลม ท่านยายเย่ที่ยืนอยู่ข้างเย่เฟิงราวกับรับรู้ได้ถึงไอสังหาร ใช้ร่างดันเย่เฟิงออกไปอย่างแรง

"ฟุ่บ……"

เย่เฟิงไม่ทันระวังถูกผลักล้มลงไปที่พื้น เจียงซวี่ที่สะท้อนอยู่ในม่านตาเขาเผยให้เห็นความดุร้าย มีดเล่มหนึ่งแทงลงไปที่หัวใจของท่านยายเย่อย่างแรง เลือดสาดกระจาย เปื้อนร่างของเขา ทำให้ดวงตาของเขาถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน

เงียบ……

ราวกับโลกทั้งใบเงียบลง

เงียบจนได้ยินแต่เสียงเต้นของหัวใจตนเองเท่านั้น

ตรงหน้า กู้ชูหน่วนชักดาบที่ฝูกวงพกเอาไว้อย่างแรง ตัดฉับลงไปที่แขนของเจียงซวี่จนขาด เลือดสดๆไหลสาดกระจายอีกครั้ง เสียงร้องโหยหวนของเจียงซวี่ดังก้องไปทั่วทั้งป่า เหล่าองครักษ์ลับของเย่จิ่งหานก็ถูกทำให้ตื่นตกใจไปด้วย ต่างก็ล้อมกันเข้ามา

เย่เฟิงราวกับยังไม่รู้สึกตัว ตรงหน้าเขามีเพียงท่านยายเย่ที่นอนจมกองเลือดอยู่

ไม่

เป็นไปไม่ได้

เย่เฟิงลุกขึ้นอย่างสั่นเทา ประคองท่านยายเย่ที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกเดียว ในใจเกิดความรู้สึกกลัวและสับสนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"ท่านยาย……ท่านยาย ……ท่านอย่าทำให้เฟิงเอ๋อตกใจ แม่นางกู้ วิชาแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยมมากมิใช่หรือ เจ้ารีบช่วยท่านยายข้าที"

เดิมทีกู้ชูหน่วนคิดจะฆ่าเจียงซวี่ในดาบเดียว ได้ยินคำพูดของเย่เฟิง ก็รีบเข้าไปสำรวจบาดแผลของท่านยายเย่ทันที

ดวงตาของนางเจ็บปวด "แทงเข้ากลางหัวใจ เป็นบาดแผลที่ถึงแก่ชีวิต แม้แต่เทพเทวดาก็ยากจะช่วยได้"

เย่เฟิงร่างสั่นไปหลายครั้ง สีหน้าซีดลงในพริบตา

"ไม่…… เป็นไปไม่ได้ จะเป็นไปได้อย่างไร…… ข้าผ่านเรื่องราวมาตั้งมากมาย ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ไปยังดินแดนบริสุทธิ์ไร้สิ่งกวนใจอย่างสำนักอสุรา ทำไมจึง……ท่านยาย ท่านอดทนไว้ เฟิงเอ๋อจะพาท่านไปหาหมอ "

ท่านยายเย่กุมมือที่สั่นเทาและเย็นเยียบของเย่เฟิงเอาไว้แน่น ดวงตาของนางถูกควักออกไป มองไม่เห็นเย่เฟิง แต่นางก็ยังคงจ้องเขานิ่งๆ เอ่ยอย่างอ่อนแรงว่า

"ยังดี ยังดีที่เจ้าไม่เป็นไร……"

"ท่านยาย……"

เย่เฟิงโทษตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

เพราะเขาประมาทมากเกินไป เขาไม่ควรเชื่อเจียงซวี่ง่ายๆ ถ้าหากเขาไม่เชื่อเจียงซวี่ ท่านยายคงไม่ต้องรับคมมีดแทนเขา

"ข้าจะแบกท่านไปหาหมอ แม่นางกู้ช่วยท่านไม่ได้ ต้องมีคนอื่นที่สามารถช่วยได้แน่"

"เฟิง……เฟิงเอ๋อ ไม่ต้องแล้ว ยายเป็นแค่ตัวภาระ ควรตายไปตั้งนานแล้ว หลายปีมานี้ เป็นข้าที่ทำเจ้าให้เจ้าเดือดร้อนตลอดมา"

ท่านยายเย่ยื่นมือออกมาอย่างสั่นเทา ลูบใบหน้าหล่อเหลาแต่ซีดขาวของเย่เฟิง "ยายตายไปก็ไม่เสียดาย เพียงแต่……เกรงว่าเจ้าใจดีเกินไป จะถูกคนอื่นรังแกได้"

ดวงตาของเย่เฟิงมีน้ำตาคลอเบ้า ราวกับลูกที่ถูกทอดทิ้ง ไร้ที่พึ่ง สับสน หวาดกลัว

ในใจเขารู้ดีกว่าใคร มีดเล่มนั้นปักเข้าตรงกลางใจ ไม่มีทางช่วยได้แล้ว

โดยเฉพาะกู้ชูหน่วนเองก็ไร้หนทางที่จะช่วย หมอคนอื่นยิ่งไม่สามารถรักษาได้ เขาเพียงแต่ดื้อรั้นไม่อยากจะยอมรับความจริง

"กู้……แม่นางกู้ ข้าขอร้องท่านได้หรือไม่ เย่เฟิงลำบากมามากแล้ว ข้ากลัว……ข้ากลัวว่าหลังจากข้าจากไปแล้ว เขาจะโดดเดี่ยวและลำบากเพียงลำพัง"

"ท่านวางใจเถอะ เขาเป็นเพื่อนข้า ข้าจะดูแลเขาอย่างดี"

"ขอบ……ขอบคุณ"

ท่านยายเย่มองเย่เฟิงอย่างอาลัยรัก ราวกับมีคำพูดอีกมากมายที่อยากจะพูด กลับได้แต่เปลี่ยนมันเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น

"ตุบ……"

มือนางที่จับใบหน้าของเย่เฟิงเลื่อนลงอย่างไร้เรี่ยวแรง หัวใจหยุดเต้นไปในชั่วขณะนี้เอง