อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 250

กู้ชูหน่วนสั่งการเสียงเย็น "จับตาดูเขาเอาไว้ ก่อนที่เลือดจะไหลหมดตัว อย่าให้เขาตายเด็ดขาด"

"พ่ะย่ะค่ะ"

มือและเท้าถูกตัดขาด แล้วยังถูกตัดเอวอีก เจียงซวี่นับว่าพ่ายแพ้ต่อกู้ชูหน่วนอย่างแท้จริงแล้ว แม้จะยังเหลือลมหายใจอีกหนึ่งเฮือก แต่ก็แค่ยืดลมหายใจได้ชั่วคราวเท่านั้น เพื่อให้รับรู้ความเจ็บปวดทั้งหมด

ท่านยายเย่ถูกเย่เฟิงฝังร่างไว้ที่หมู่บ้านสายธาร ฝังร่วมกับชาวบ้านของหมู่บ้านสายธารอีกมากมาย

กู้ชูหน่วนจุดธูปสามดอก เอ่ยปลอบใจว่า"คนตายได้จากไปแล้ว ขอแสดงความเสียใจด้วย"

"ข้าไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของเจ้า เจ้ารีบกลับไปเถอะ อย่าให้อ๋องหานต้องรอนาน และอย่าให้แขกเหรื่อรอนานเกินไป"เย่เฟิงเหลือบตาขึ้น พยายามเค้นรอยยิ้มออกมา ไม่อยากจะให้กู้ชูหน่วนต้องเป็นกังวลเพราะเรื่องของเขา

ท่าทีของเขาเช่นนี้ กลับทำให้กู้ชูหน่วนยิ่งรู้สึกเป็นห่วง

องครักษ์ลับเร่งเร้าครั้งแล้วครั้งเล่า "พระชายา ใกล้ถึงฤกษ์งามยามดีแล้ว ท่านนายให้ข้ารีบเร่งท่านให้กลับไป"

"รู้แล้ว"

มือเรียวยาวของเย่เฟิงลูบที่ป้ายหน้าหลุมศพอย่างอาลัยอาวรณ์ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความบอบช้ำกวาดมองไปยังความยุ่งเหยิงทั่วพื้นที่ หมู่บ้านสายธารที่ไร้เงาผู้คน หัวใจกระตุกจนเจ็บหลายครั้ง

ไม่นานมานี้ ที่นี่เคยเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะ เสียงเด็กวิ่งเล่นไปทั่ว คนแก่สานตะกร้าดอกไม้ขายเพื่อแลกเงิน แม่บ้านต่างก็รวมกลุ่มกันซักผ้าอยู่ข้างลำธาร พวกผู้ชายทำไร่ทำนา แต่ตอนนี้……ที่นี่กลับไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่น้อย

หลายร้อยชีวิตในหมู่บ้านสายธาร เป็นเพราะเขา จึงต้องถูกสังหารทั้งหมดในคืนเดียว

ท่านยายเองก็ต้องตายอย่างอนาถเพราะเขา

เย่เฟิงพยายามเก็บอารมณ์ แอบเช็ดน้ำตาที่รื้นออกมา

วันนี้เป็นวันมงคลสมรสของกู้ชูหน่วน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจเพิ่มความไม่สบายใจให้กับนางอีก ถ้าหากเขายังคงอยู่ที่นี่ต่อ นางเองก็คงไม่วางใจ เพราะว่าไม่รู้หัวหน้ากองธงกล้วยไม้หายไปไหน อาจกลับมาหาเรื่องเขาได้ตลอดเวลา

เย่เฟิงพูดว่า "ตอนนี้ข้าจะตามฝูกวงไปที่สำนักอสุรา เจ้ารีบกลับไปไหว้ฟ้าดินเถอะ"

กู้ชูหน่วนมองดูท้องฟ้า นางเสียเวลาที่นี่มานานมากแล้ว ด้วยนิสัยของเทพสงคราม สามารถอดทนได้ถึงตอนนี้ นับว่าถึงขีดสุดแล้ว ถ้ายังเสียเวลาต่อไปอีก เกรงว่าเขาคงจะโกรธขึ้นมาอีก

"ก็ได้ รอวันหน้ามีโอกาส ข้าจะไปเยี่ยมเจ้าที่สำนักอสุรา"

"ดี ขออวยพรให้เจ้ากับอ๋องหานอยู่ด้วยกันจนไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร "

กู้ชูหน่วนยิ้มอย่างอายๆ "คำอวยพรก็แล้วไปเถอะ ฝูกวง เจ้าต้องส่งเขากลับไปที่สำนักอสุราอย่างปลอดภัย"

"นายหญิงกู้ ท่านวางใจได้ เทพสงครามยังส่งคนอีกตั้งมากมายคุ้มกันไปด้วย แม้จะมีแค่ข้าน้อยคนเดียว ก็สามารถพาเขากลับไปได้อย่างปลอดภัยอยู่แล้ว"

"อืม"

แม้ว่าจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ แต่ทั้งสองคนต่างก็มีทางเดินของตนเอง

ตอนที่กู้ชูหน่วนกลับไปถึงมหานคร มหานครที่ยิ่งใหญ่นั้นประดับไปด้วยสีแดงนับสิบลี้ ประดับประดาด้วยผ้าและโคมไฟสวยงาม ตลอดทั้งทางมีการประดับตัวอักษรยินดีและโคมไฟ บรรยากาศเต็มไปด้วยความยินดี

แม้แต่เสื้อผ้าที่ประชาชนสวมใส่ ส่วนใหญ่ก็เป็นสีแดงสด ไม่เห็นสีขาวเลยแม้แต่น้อย

กู้ชูหน่วนมึนงง "นี่เป็นงานอภิเษกสมรสของฮ่องเต้หรือ"

องครักษ์ลับตอบว่า "เรียนพระชายา ฮ่องเต้ไม่ได้อภิเษกสมรส เป็นงานแต่งของท่านนายกับพระชายา"

"จัดงานได้ยิ่งใหญ่เกินไปแล้วกระมัง"

จะจัดงานยิ่งใหญ่เอิกเกริกทำไม

คุยกันแล้วมิใช่หรือ การแต่งงานครั้งนี้เป็นแค่ในนามเท่านั้นไม่ใช่เรื่องจริง ทำให้คนนอกดูหรือ

ขุนนางจากทั่วทุกแห่งของแคว้นเย่ รวมไปถึงราชทูตจากทั้งสามแคว้นต่างก็นำของขวัญล้ำค่าเดินทางมาอวยพร จวนอ๋องหานตั้งแต่เช้าจรดค่ำ แขกเหรื่อมาเยือนไม่ขาดสาย

ถนนสายหลักทุกสายในมหานคร ล้วนสามารถมองเห็นบุคคลสำคัญต่างๆที่มาอวยพรเป็นกลุ่มเป็นก้อน

กู้ชูหน่วนดวงตาสว่างวาบ

อ๋องหานเจ้าแผนการจริงๆ

จัดงานแต่งงานขึ้นมา แค่ของขวัญอย่างเดียว ก็ได้รับไม่น้อยแล้ว

เขาถามเสียงต่ำว่า "ของขวัญที่คนเหล่านี้มอบให้ ให้ข้ากับท่านอ๋องสองคนใช่หรือไม่ "

องครักษ์ลับรู้สึกภูมิใจอยู่บ้าง

ท่านนายของเจ้ามีฐานะอะไร แค่เขากระทืบเท้า แคว้นเย่ก็ต้องสะเทือนไปหลายครั้ง ใต้หล้านี้ใครไม่อยากจะประจบท่านนายบ้าง