อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 258

“ยัยขี้เหร่ ตื่นๆ”

เซียวหยู่เซวียนรู้นิสัยนาง หากไม่มีภัย ต่อให้ฟ้าผ่านางก็ไม่ขยับ หากมีภัยมา นางจะรู้ดียิ่งกว่าใคร ดังนั้นเซียวหยู่เซวียนมาถึงก็บีบคอนาง

“เจ้าช่างน่ารำคาญจริง เจ้าเข้าใจไหมว่าไม่นอนเป็นเวลานานจะตายได้”

“ยัยขี้เหร่ ข้าเอง” เซียวหยู่เซวียนกะพริบตา ยิ้มอย่างยินดี แต่พอเห็นชุดแต่งงานบนตัวนางแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าก็จืดลงบางส่วน

ใบดวงตากู้ชูหน่วนแวบประกายหนึ่ง

“เสี่ยวเซวียนเซวียน เจ้าอยู่นี่ได้อย่างไร?”

นี่ไม่ใช่ห้องหอนางหรือ? องครักษ์ในจวนอ๋องหานหละหลวมขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

แล้วเมื่อดูข้างนอก วายุหอบเมฆาพลุ่งพล่าน หงส์และดอกลำโพงปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละครั้งล้วนทำให้จวนอ๋องหาน กระทั่งพระนครสั่นสะเทือน

เฮ้ย...

สองคนนี้จะเอาถึงไหนกัน สู้กันตั้งนานแล้วยังไม่จบอีก หนวกหูจริงเชียว!

เซียวหยู่เซวียนหัวเราะเอ่ย “ยัยขี้เหร่ ข้าลงแรงใจมากมายถึงขุดทางใต้ดินได้ แล้วยังลงแรงกายใจอีกมากโขถึงล่อองครักษ์ลับของเย่จิ่งหานไปได้ เจ้าจะไปกับข้าไหม?”

“ไปกับเจ้า? หนีการแต่งงาน?”

“ไปไหม?” ในดวงตาเซียวหยู่เซวียนปรากฏความหวัง

เขาไม่อยากให้ยัยขี้เหร่แต่งกับเทพสงคราม

“ถ้าข้าหนีการแต่งงาน เย่จิ่งหานไม่ขึ้นสวรรค์ลงนรกตามฆ่าข้าหรือ? อย่าเลยดีกว่า จวนอ๋องหานก็ดีเหมือนกัน” กู้ชูหน่วนปฏิเสธอย่างไม่คิดสักนิด

ทันใดนั้นประตูใหญ่ก็ถูกเปิดออก ชิวเอ๋อร์ถือผ้าแดงคลุมศีรษะเข้ามาอย่างรีบๆ ร้อนๆ แต่พอเข้ามาก็เห็นว่าในห้องหอมีผู้ชายเจ้าชู้เซียวหยู่เซวียนอยู่ ตกใจจนปากอยากกรีดร้องออกไปด้วยความตระหนก

ยังดีที่เซียวหยู่เซวียนตาเร็วมือไว อุดปากนางไว้แน่น

ชิวเอ๋อร์เบิกตาเป็นโพลง ดิ้นไม่หยุด

“ชิวเอ๋อร์ ข้าไม่มีประสงค์ร้าย ขอเพียงเจ้าไม่ร้องไปเรื่อย ข้าจะปล่อยเจ้า”

กู้ชูหน่วนประคองหน้าผาก

เซียวหยู่เซวียนทำอะไรกันเนี่ย?

อยากให้ชิวเอ๋อร์หุบปาก ลูกไม้นี้ของเขาใช้ได้ที่ไหน